Morgunblaðið - 05.01.2007, Blaðsíða 34

34 FÖSTUDAGUR 5. JANÚAR 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Arndís Ásgeirs-dóttir húsmóðir
fæddist á Blönduósi
13. september 1919.
Hún lést á Dvalar-
heimilinu Grund 26.
desember síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Ásgeir
Þorvaldsson, f.
1881, d. 1962, og
Hólmfríður Zop-
honíasdóttir, f.
1889, d. 1957. Arn-
dís var fimmta í röð
tíu systkina. Látin
eru Hrefna, f. 1909, d. 1939, Sig-
ríður, f. 1911, d. 1990, Ása, f.
1914, d. 1996, Soffía, f. 1917, d.
2004, Olga, f. 1921, d. 1977, Þor-
valdur, f. 1921, d. 2003, Helga
Maggý, f. 1923, d. 1970, og Val-
garð, f. 1927, d. 1996. Zophonías,
f. 1924, lifir einn systkini sín.
Arndís giftist 18. október 1942
Halldóri Erlendssyni kennara, f. á
Ísafirði 16. mars 1919, d. 14. októ-
ber 1975. Börn
þeirra eru 1) Ás-
geir, f. 30.7. 1946,
maki Elín Fanney
Guðmundsdóttir, 2)
Sigríður, f. 30.1.
1953, 3 Erlendur, f.
17.12. 1957, maki
Hildur Þorsteins-
dóttir, og 4) Ása, f.
25.7. 1959, maki Þór
S. Björnsson. Fyrir
átti Arndís soninn
Hrafn, f. 2.10. 1938,
d. 3.1. 1986. Barna-
börn Arndísar eru
fimmtán og barnabarnabörnin
níu.
Arndís og Halldór bjuggu
lengst af í Mávahlíð 41 í Reykja-
vík. Arndís helgaði sig heimili og
börnum en auk þess starfaði hún
við fyrirtæki þeirra hjóna, Sport-
vörugerðina.
Arndís verður jarðsungin frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 11.
Elsku móðir, það er erfiðara en
orð fá lýst að kveðja móður og vin-
konu, eins og þú varst okkur. Í
hjarta okkar bærast miklar og
sterkar tilfinningar við fráfall þitt.
Þú varst gjafmild, styrk og blíð móð-
ir, framar öllu öðru í lífi þínu. Ást þín
til okkar var skilyrðislaus og um-
vafði okkur þétt og hlýtt. Í skjóli
slíks móðurkærleika er hvert barn
lánsamt að vaxa úr grasi.
Það duldist okkur ekki, nú á vetr-
ardögum, að þú varst orðin södd
þinna lífdaga og við heyrðum þig
bæði undrast yfir tilgangi frekari
jarðvistar og biðja Guð þinn um að
taka þig til sín. Og góður Guð, sem
þú áttir svo undurheita trú til, bæn-
heyrði þig, þannig að tilveran yrði
þér ekki þyngri en þú hafðir bol-
magn til að bera. Í sorg okkar hljót-
um við því samtímis að gleðjast fyrir
þína hönd, að þú fékkst þitt farar-
leyfi, orðin 87 ára gömul og að bana-
lega þín tók innan við vikutíma. Við
börnin þín og barnabörn fengum það
ómetanlega tækifæri að sitja hjá þér
síðustu daga þína, kveðja þig og
halda í hönd þína, allt þar til þú
skildir við. Það var mikil Guðs bless-
un og fyrir það erum við ákaflega
þakklát og sátt við Guð og menn.
Við vitum að endurfundir þínir við
föður okkar, Hrafn bróður okkar,
foreldra þína og systkini eru ljúfir
og þar ríkir gleði. Þetta kemur svo
hughreystandi fram í einum þeirra
sálma, sem við munum syngja í
kirkjunni í dag.
Samferðamenn, gjörist glaðir,
grátið ekki dauða minn.
Heim þig kallar himnafaðir,
nú hættir störfum líkaminn.
En ekki þrjóta andans leiðir
ykkur þó ég skilji við.
Nú eru vegir nógu greiðir,
nú er líf mitt fullkomið.
Gangið því til grafarinnar
glaðir, burt frá þessum stað,
ár eru talin ævi minnar
en andinn lifir, munið það.
Þegar líkams brestur bandið,
bikar hérlífs tæmið þið,
svífið yfir sólarlandið,
saman aftur búum við.
(Höf. óþ.)
Þú varst einmitt búin að velja alla
sálmana fyrir útför þína, okkur til
huggunar og Guði til lofgjörðar og
bænar. Við viljum því enda þessi
kveðjuorð okkar með öðrum göml-
um sálmi sem þú valdir og minnir
okkur á óbilandi trúarstyrk þinn,
sem svo mjög einkenndi þig, þú góða
og grandvara kona.
Ég krýp og faðma fótskör þína,
frelsari minn, á bænastund.
Ég legg sem barnið bresti mína
bróðir, í þína líknarmund.
Ég hafna auðs- og hefðarvöldum,
hyl mig í þínum kærleiksöldum.
(Guðmundur Geirdal.)
Far þú í friði, elsku móðir, og
hafðu þökk fyrir alla þína ást og um-
hyggju okkur til handa. Við elskum
þig og dáum.
Fyrir hönd barna hinnar látnu,
Ása Halldórsdóttir.
Daginn sem Elli fór með mig í
heimsókn til þín á Sléttuveginn
hugsaði ég, vonandi líst þér ekki illa
á mig því ég var ástfangin af syni
þínum.
Elli bað mig um að tala ekki mikið
og hafa ekki hátt, eins og ég væri
barn og hefði aldrei talað við eldra
fólk, því móðir hans væri farin að
eldast og þyldi ekki mikinn hávaða.
Á móti okkur tók lítil, falleg, grá-
hærð, brosandi kona, dálítið grall-
araleg og við týndum okkur við
skraf, skoðuðum gamlar myndir af
ættingjum og tíminn flaug frá okk-
ur. Nokkrum mánuðum seinna flutt-
ir þú í hreiðrið til Siggu dóttur þinn-
ar á Bræðraborgarstíginn, þar sem
hún sinnti þér af alúð og henni
fannst það vera forréttindi að fá að
hugsa um þig, þar sem þú ættir það
alveg inni hjá henni eftir uppeldið á
henni, eða svo sagði hún. Þær voru
ófáar heimsóknirnar þangað með
börnin og án þeirra og alltaf tekið
svo vel á móti manni. Við vorum líka
svo lánsamar mæðgurnar að fá að
vera á Sléttuveginum fyrstu vikur
Olgu Maggýjar, það þótti mér af-
skaplega vænt um. (Takk fyrir það).
Þú hafðir þann hæfileika að finna
á þér og vita ýmislegt sem öðrum
var kannski ekki kunnugt um og þá
spurðir þú eða sagðir eitthvað.
Þú vildir að fjölskyldan væri sam-
an, ferðaðist saman og stæði þétt
saman og allt þetta hefur ræst, elsku
Dísa. Þú gast ekki verið viðstödd
brúðkaup okkar núna í haust en
mikið veit ég að það gladdi þig, enda
gáfum við okkur tíma til að koma við
hjá þér á leið í veisluna.
Ég geymi öll fallegu orðin þín til
okkar í huga mínum og hjarta alla
ævi. Þú varst alltaf hlý og góð við
mig, elsku Dísa mín, södd lífdaga 87
ára að aldri og varst hvíldinni fegin
eftir tiltölulega stutt veikindi.
Fjölskyldan skiptist á að sitja hjá
þér fyrir jól og allt fram í andlátið og
veit ég að við öll sem fengum tæki-
færi til þess glöddumst yfir þeim
tíma, að fá að sinna þér og sýna þér
væntumþykju.
Ég sakna þín og bið góðan Guð að
varðveita þig og gefa öllum ástvin-
um styrk.
Sofðu rótt.
Þín tengdadóttir
Hildur.
Vertu sæl, Dísa mín.
Þú varst öllum fordæmi í fórnfýsi
og hjálpsemi. Í þeim efnum varst þú
boðin og búin að gera í raun meira
en hægt var að ætlast til.
Það var ótrúlegt hvað þú lagðir á
þig þrátt fyrir að vera kvalin af gigt.
Dugleg varstu því jafnframt því að
veita börnum þínum heimili hélst þú
íbúðinni við með því að mála.
Ég man eftir því þegar þú varst að
afgreiða um helgar í Sportvörugerð-
inni sem var í kjallaranum og sonur
þinn Ásgeir rak. Í raun átti að vera
lokað en þér þótti tilvalið að leggja
lið þegar einhver hringdi dyrabjöll-
unni, síðan sagðir þú hreykin frá
hversu mikið þú hafðir selt.
Mörg eru þau ömmubörnin sem
fengið hafa bita í eldhúsinu hjá þér í
gegnum tíðina, skrafað við þig um
leið og þegið lífsreglurnar frá þér.
Það var dýrmætt tækifæri og frá-
bær hjálp í því að búa hjá þér í
Mávahlíðinni á meðan við Ása vorum
í námi og eignuðumst frumburðinn
okkar. Þú hefur reynst börnunum
okkur yndisleg amma sem þeim
þótti ljúft að heimsækja á Sléttuveg-
inn og fá að komast í leikföngin sem
þú hafðir inni í skáp.
Þegar ég hugsa til þess að þú hef-
ur verið ekkja í meira en 30 ár, sakn-
að Halldórs allan þann tíma og einn-
ig gengið í gegnum þá erfiðu reynslu
að missa son þinn, hann Krumma, þá
geri ég mér grein fyrir að sorgin
dvaldi við hjarta þitt en trú þín veitti
þér þó huggun og von. Von þín og
trú gefur okkur styrk til að takast á
við söknuðinn.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlauztu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn,
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
(V. Briem.)
Þinn tengdasonur
Þór.
Það er sagt að það eina sem mað-
ur geti gengið út frá þegar maður
fæðist sé að maður muni einhvern
tímann deyja og að það sem skipti
máli sé tíminn sem maður hafi þessa
á milli.
Og svo kemur að kveðjustundinni.
Þú stendur eftir einmana og horfir á
eftir ástvini yfir í aðra heima, fullur
af söknuði og trega. Staðreynd lífs
og dauða sem þér hefur tekist að
horfa fram hjá í hinu daglega lífi
stendur nú augliti til auglitis við þig.
Og á þannig stend ég núna. Ég er
hér og horfi á eftir henni ömmu
minni, manneskju sem mér þótti og
þykir óendanlega vænt um og var
mér ómetanlega mikils virði. Og
hjartað vill ekki enn meðtaka þessa
staðreynd.
Sennilega var amma löngu tilbúin
í að halda göngunni áfram og oft var
eins og vera hennar hér væri henni
bið.
En það er sárt að þurfa að sleppa.
Við amma vorum mjög nánar þótt
hafið hafi skilið okkur að í yfir ára-
tug. Því meir glöddumst við þegar
við náðum að hittast og hún beið allt-
af með opinn faðminn og falleg orð.
Það verður erfitt að koma næst
heim og hún er farin.
Ef þú skyldir enn geta heyrt til
mín vil ég segja þér hvað það var
mér mikils virði að finna hve stolt þú
varst af mér og að þú dæmdir mig
aldrei. Þakka þér fyrir þá góðu siði
sem ég lærði af þér og þær góðu
stundir sem við áttum saman og fyr-
ir stuðning og samveru á mínum erf-
iðustu tímum. Og ég er stolt af að
vera af þér komin. Og ég er stolt að
fá að bera nafnið þitt þar til minn
Arndís Ásgeirsdóttir
✝ Þórunn SólbjörtFriðjónsdóttir
fæddist á Sílalæk í
S-Þingeyjasýslu 20.
apríl 1930. Hún lést í
Reykjavík 21. des-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Friðjón Jón-
asson bóndi á Síla-
læk, f. 5.5. 1901, d.
2.10. 1946, og Katrín
Benónía Sólbjarts-
dóttir, f. 20.6. 1905,
d. 30.1. 1999. Systk-
ini Sólbjartar eru
Falur, f. 1926, d. 2006, Sigríður, f.
1928, og Halldór, f. 1939.
Þórunn giftist 17.6. 1952 eftirlif-
andi eiginmanni sínum Birni Inga
Þorvaldur, rafvirkjameistari, f.
30.5. 1953, eiginkona Guðrún Pál-
ína Björnsdóttir, f. 16.5. 1953, börn
þeirra Þórunn Birna, f. 9.10. 1972,
Kristín Björk, f. 17.2. 1976, og
Edda Rut, f. 1.10. 1986. 3) Ingi Þór,
rafvirki, f. 21.3. 1955, eiginkona
Helga Þóra Þórsdóttir, f. 9.3. 1956,
börn þeirra Erna Björk, f. 6.6.
1974, Eva Lind, f. 10.3. 1976, og El-
ísa Ösp, f. 22.7. 1988. 4) Bjarni, hár-
greiðslumeistari, f. 1.11. 1959, eig-
inkona Brynja Þorkelsdóttir, f.
1.10. 1963, börn þeirra Arndís
Hrund, f. 7.6. 1988, Aron, f. 18.7.
1991, og Íris, f. 13.6. 1994.
Þórunn og Björn bjuggu lengst
af í Kópavogi og þar ólust börnin
upp. Eftir að börnin uxu úr grasi
fór hún að vinna við sauma en
starfaði síðast hjá Tryggingu hf.
eða þar til hún lét af störfum vegna
veikinda árið 1995.
Útför Þórunnar verður gerð frá
Grafarvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Þorvaldssyni húsa-
smiði, f. 15.10. 1929.
Foreldrar hans voru
Þorvaldur Björnsson,
f. 23.5. 1901, d. 21.4.
1989, og Laufey Em-
ilsdóttir, f. 23.10.
1899, d. 1.7. 1957.
Þórunn og Björn
eignuðust fjögur
börn. Þau eru: 1)
Friðdís, f. 19.8. 1951,
d. 28.6. 1984, sam-
býlismaður Benedikt
Guðmundsson, f. 5.12.
1943, börn Þórir
Björn, f. 4.6. 1971, Katrín María,
1.5. 1975, Guðrún Kristín, f. 1.9.
1977, d. 22.12. 1977, og Guð-
mundur Rúnar, f. 20.5. 1979. 2)
Elskuleg frænka mín og vinkona,
Þórunn Sólbjört Friðjónsdóttir, er nú
horfin yfir móðuna miklu. Ég vil
þakka fyrir öll sporin sem við gengum
saman í blíðu og stríðu. Þegar við vor-
um litlar kom móðir hennar oft með
hana og Siggu systur hennar í heim-
sókn út í Bjarneyjar þar sem við
bjuggum. Þar var margt um manninn
og allir krakkarnir léku sér sem einn
maður saman. Kaja, móðir hennar,
var fædd og uppalin í Bjarneyjum.
Árin liðu og Tóta kynntist eftirlif-
andi eiginmanni sínum, Birni Þor-
valdssyni. Alltaf hafa Tóta og Bjössi
verið sem einn maður í huga vina
sinna. Ég hef notið vináttu þeirra og
hjálpsemi alla ævi. Sérstaklega er
mér minnisstætt er þau pössuðu dótt-
ur mína þegar ég þurfti í bráðatilfelli
að fara á spítala. Þau dekruðu svo við
Rósu í dvölinni að Bjössi og Tóta áttu
hug hennar og hjarta alla tíð síðan.
Það var oft gaman þegar við fórum út
að skemmta okkar. Þá höfðum við
Tóta hann Bjössa sem bílstjóra, feng-
um okkur líkjör og kaffi í bláan gull-
bolla. Farið var á grímudansleiki,
frumsýningar, tónleika og ýmsa
skemmtilega viðburði á hverjum
tíma. Við ferðuðumst saman bæði inn-
anlands sem utanlands svo eitthvað
sé nefnt.
Það var gott að heimsækja Tótu og
Bjössa og njóta þeirra miklu gestrisni
þó plássið væri ekki alltaf stórt þá
voru stór hjörtu á heimilinu. Börnin
voru fjögur. Hjá þeim dvöldu einnig
ættingjar í lengri eða skemmri tíma
svo sem Katrín, móðir Tótu, og Þor-
valdur, faðir Bjössa.
Fyrir nokkrum árum fór að síga á
ógæfuhliðina með heilsuna hjá Tótu
minni. Hún kvartaði aldrei og sagði að
hún hefði það gott en var jafnframt
alltaf að huga að líðan annarra í kring-
um sig.
Lofið guð, sem gaf,
þakkið hjálp og hlíf.
Tæmt er húmsins haf,
allt er ljós og líf.
(Stefán frá Hvítadal)
Innilegustu samúðarkveðju sendi
ég Bjössa, Valda, Inga Þór, Bjarna og
fjölskyldum þeirra.
Sólbjört Gestsdóttir.
Elsku frænka mín, hér sit ég við
eldhúsborðið á jóladag til þess að
minnast þín. Þegar við hittumst oft
hjá móður þinni og frænku minni
(Kaju) sem lá á hjúkrunarheimilinu
Eir og þú hugsaðir alltaf um þar til
hún lést 1999, þá hvarflaði það aldrei
að mér að þú mundir dvelja þar sjálf
svo stuttu eftir að hún kvaddi. En
vegir Guðs eru órannsakanlegir. Þá
fékkst þú heilablæðingu og ert búin
að vera á Eir síðastliðin sjö ár. Þetta
fannst mér mjög óréttlátt. Ég hélt að
núna gætuð þið Bjössi farið að njóta
lífsins, en það varð ekki svo.
Elsku Tóta mín, ég veit samt að við
hefðum ekki hist eins oft og við gerð-
um, dugnaðarforkurinn minn, síðast-
liðin sjö ár, ef allt hefði verið öðruvísi.
Ég hef alltaf átt yndislegar stundir
með þér og Bjössa þessi sjö ár sem þú
dvaldir þarna, og alltaf fannst mér
jafn yndislegt að sjá hvað þið voruð
ástfangin. Ég er alveg viss um að þú
varst tilbúin að kveðja núna, elsku
Tóta mín. Ég kveð þig nú eins og ég
gerði alltaf þegar ég kvaddi þig: „Ég
elska þig og sendi þér marga marga
kossa.“
Kæri Bjössi, ég veit að þetta er erf-
iður tími og söknuðurinn mikill eftir
60 ára samveru, en við erum sammála
um að þetta var best fyrir hana, og
eins og þú sagðir við mig: „Svona er
lífið, Gunna mín, það tekur enda.“
Ég bið Guð að taka elsku frænku
mína í sinn náðarfaðm og styrkja og
blessa þig, Bjössi minn, drengina
þína, barnabörn og barnabarnabörn.
Þú, frænka mín kær, ert nú horfin,
en minningin lifir með mér. Brosið
þitt fallega og hlýja, mun alltaf fylgja
mér.
Þín frænka
Guðrún.
Í dag kveðjum við Þórunni Frið-
jónsdóttur, Tótu, skólasystur
mömmu og góða vinkonu okkar. Þeg-
ar ég hugsa um Tótu kemur fyrst upp
í hugann hvað hún var alltaf glöð og
kát, en þó svo róleg og yfirveguð.
Minningarnar eru margar og góðar –
kaffiveitingar í stofunni hjá Tótu og
Bjössa, spjall við eldhúsborðið á
Kjartansgötunni, Vínarheimsókn og
Flórensferðin. Einnig þegar Tóta og
Bjössi heimsóttu okkur Olgeir og
stelpurnar í sumarbústaðinn og gam-
an var að fá þau í fertugsafmælið mitt.
Þegar við mamma heimsóttum
Tótu eftir að hún var komin á Eir fór-
um við að rifja upp gamla daga og
mikið hlógum við þegar við rifjuðum
upp atvikið litla í Flórens.
Það voru góðar stundir þegar Tóta
og mamma heimsóttu okkur Oddu í
Vínarborg, en hvað við skemmtum
okkur vel. Við gerðum ýmislegt
skemmtilegt, tókum m.a. lestina til
Flórens á Ítalíu. Keyptum okkur allar
leðurjakka á markaðinum og ýmis-
legt annað. Á markaðinum sáum við
m.a. sæta litla trúða sem héngu á
standi og ákvað Tóta að kaupa nokkra
fyrir barnabörnin. Hún byrjaði að
velja og tók einn af öðrum af stand-
inum, en allt í einu datt einn trúðurinn
í jörðina sem var forug eftir rigning-
arnar. Sölumaðurinn varð öskuillur
og skammaðist hástöfum, eins og Ítöl-
um er lagið, yfir því að hún skyldi
missa trúðinn í jörðina. Tóta mín,
sallaróleg, setti hvern trúðinn af öðr-
um upp á standinn aftur og keypti svo
bara þann sem datt í forina, sölu-
manninum til mikillar gremju. Svona
var hún, ekki að æsa sig yfir hlutun-
um og ekki að láta aðra hleypa sér
upp.
Það var gott að hitta Tótu og
Bjössa, þau voru mjög samrýnd og
notaleg að umgangast. Minningarnar
eru ljúfar og vil ég þakka Tótu fyrir
að vera svo góð vinkona mömmu og
okkar. Takk fyrir allar yndislegu
samverustundirnar og góðvild við
mig og fjölskyldu mína.
Kæri Bjössi, við fjölskyldan og
mamma sendum þér og fjölskyldunni
innilegar samúðarkveðjur. Guð veri
með ykkur.
Theodóra Þorsteinsdóttir
(Teddó), Borgarnesi.
Þórunn Sólbjört
Friðjónsdóttir