Morgunblaðið - 05.01.2007, Blaðsíða 41

mundu verða barninu jafn góð og
mamma Hönnu hefði orðið ef hún
hefði lifað og stóð við það. Hanna
varð henni mjög kær sem systir og
vinkona, en hún var einnig stolt af
henni nánast sem móðir. Enga unga
stúlku vissi hún hafa átt jafn marga
vonbiðla og Hönnu en þeir höfðu
verið um tíu talsins. Rögnu þótti þó
miður að hún hafði að lokum engum
þeirra tekið.
Ragna hafði ákveðnar skoðanir,
var mikil félags- og selskapsvera og
ein af stofnendum Sambands ungra
sjálfstæðismanna. Henni fannst að
fólk ætti að sýna dugnað, framtaks-
semi, ábyrgð og sjálfstæði í hvívetna
og ekki var verra ef það kom sér vel
áfram í lífinu. Henni fannst reyndar
líka að „herramönnum“, sem hún
kallaði svo, bæri að sýna alveg sér-
staka virðingu, gegn því þó að þeir
kæmu fram af ýtrustu kurteisi við
„dömur“.
Þegar ég kynntist elsta syni
Rögnu, Jóni Ásgeiri, var hún rúm-
lega sextug. Bjó orðið að mestu ein á
Ásvallagötunni og vann við að leigja
herbergi til ferðamanna frá vori
fram á haust. Þar var oft glatt á
hjalla og margt um manninn. Ragna
hafði ánægju af samskiptunum við
ferðamennina jafnt sem aðra og
skellti sér í þýsku í háskólanum til
að bæta tungumálakunnáttu sína.
Engum gat hún neitað um húsaskjól
og tók á móti fólki seint og snemma.
Vakti þá sem á því þurftu að halda
fyrir allar aldir en fleygði sér sjálf
rétt yfir blánóttina á bekk í eldhús-
inu, þegar og ef hún hafði tíma.
Mér fannst hún vera ótrúlega
atorkumikil kona, ungleg, kvik í
hreyfingum og alltaf á þönum. Hún
hljóp á milli hæða að hugsa um gesti
milli þess að elda handa fjölskyldu
sinni og öðrum og þá alltaf mar-
gréttað. Hún vildi nefnilega hafa
margt á borðum í einu til að allir
fengju eitthvað sem þeim þætti gott.
Sá sem ekki vildi hangikjöt fékk
kjúkling og sá sem ekki vildi fugla-
kjöt, hann fékk þá nýsteikt lamba-
læri. Enn annar gat svo fengið sér
soðna ýsu með kartöflum, ávexti og
ís eða þá bara kaffi, kökur og kon-
fekt. Nú ef henni þótti samt eitthvað
vanta stökk hún bara út í Pétursbúð
og bætti um betur.
Í frítíma sínum spilaði hún gjarn-
an á spil og dansaði nokkrum sinn-
um í viku. Hún hafði ánægju af að
dansa og hafði á orði að einhverju
sinni hefði stúlka spurt sig hvernig
hún færi að því að fá alla herra-
mennina til að dansa við sig. Svarið
var einfalt: „Ég reyni bara að vera
meðfærileg og létt á fæti.“ Léttleiki
hennar hefur því líklega borið hana
lengst, þótt ábyrgðarkenndin og
dugnaðurinn væru henni einnig í
blóð borin og við samferðafólk og af-
komendur notið góðs af. Svo létt í
lund og heilsuhraust var hún að hún
gat búið ein þar til fyrir tveimur ár-
um að hún fluttist á hjúkrunarheim-
ili í Sóltúni níutíu og fjögurra ára
gömul. Samt var hún ætíð með hug-
ann við Ásvallagötuna og notaði tím-
ann til að skipuleggja framkvæmdir
þar. Vildi láta mála eins og hún var
vön, því að alltaf áttu bæði eldhúsið
hennar og baðherbergið að vera fal-
lega handlökkuð og háglansandi.
Einnig átti að skipta um teppi því
hún ætlaði heim aftur að halda mikla
veislu annan í jólum og bjóða mörg-
um.
Í ár voru þó fyrstu jólin sem hún
ekki komst milli húsa. Í um þrjátíu
ár hafði hún komið á aðfangadag jóla
á heimili okkar sonarsonar síns,
Þorgríms Darra, færandi hendi og
gefið sér þá ætíð góðan tíma til að
staldra við og spjalla í eldhúsinu yfir
kaffibolla og púrtvínsglasi. Hún
hafði stórt hjarta og gantaðist gjarn-
an með að hún hefði mörgu að sinna
þar sem hún ætti orðið fjögur barna-
barnabörn, sjö barnabörn, einn
tengdason, eina dóttur, og að auki
fimm tengdadætur þótt synirnir
væru ekki nema tveir.
En hún stóð nú samt við orð sín
um jólaboð á sinn hátt og fékk fólkið
sitt til sín er hún kvaddi annan í jól-
um.
Ég kveð frú Rögnu Björnsson
með söknuði og þakka henni fyrir
samfylgdina og að fá að vera ein af
tengdadætrunum.
Þórunn Sigríður Þorgrímsdóttir.
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 5. JANÚAR 2007 41
✝ Svavar Sigurðs-son vélvirki
fæddist 8. október
1920 í Reykjavík.
Hann lést á elli- og
hjúkrunarheimilinu
Grund 23. desember
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Ólöf Ólafsdóttir, f. í
Reykjavík 22. októ-
ber 1887, d. 12. nóv-
ember 1966, og Sig-
urður Þorvarðarson
sjómaður í Reykja-
vík, f. í Hækingsdal
í Kjós 27. ágúst 1873, d. 1. mars
1945. Systkini Svavars voru: Krist-
inn, f. 31. ágúst 1914, d. 18. janúar
1997; Sigurjón, f. 18. nóvember
1916, d. 20. febrúar 1998; Guð-
ur Björk; 2) Gunnar garð-
yrkjumaður, f. 29. september
1953, maki Lára Sveinsdóttir, f.
22. ágúst 1955. Dætur þeirra eru
Björg, Jóhanna, Lilja og María.
Sonur Bjargar er Aron Gunnar.
Seinni kona Svavars er Ulla Val-
borg Þorvaldsdóttir, f. 7. maí
1935. Þau skildu. Sonur þeirra er
Örn, tölvumaður, f. 25. september
1968, maki Anna Kristín Sig-
urjónsdóttir, f. 9. maí 1971. Synir
þeirra eru Viktor Örn og Daníel
Sigþór. Sonur Ullu frá fyrra
hjónabandi er Þorvaldur Sævar
Birgisson, f. 16. október 1962.
Svavar var vélvirki að mennt.
Hann starfaði hjá Vélsmiðjunni
Meitli í nokkur ár og síðar sem
vélstjóri hjá Eimskipafélagi Ís-
lands. Síðustu starfsár sín vann
hann hjá Landssmiðjunni.
Svavar verður jarðsunginn frá
Kópavogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
finna, f. 12. febrúar
1918, d. 1936, og
Guðmundur, f. 25.
apríl 1925. Hálfsystk-
ini sammæðra voru:
Ólafur Jónasson, f. 1.
mars 1908, d. 18. nóv-
ember 1974, og
Svava Jónasdóttir, f.
26. september 1910,
d. 25. febrúar 1922.
Fyrri kona Svav-
ars er Þorgerður
Sigurgeirsdóttir, f.
14. desember 1928.
Þau skildu. Synir
þeirra eru: 1) Hörður jarðfræð-
ingur, f. 8. maí 1951, d. 26. mars
1991, maki Ellen Ingibjörg Árna-
dóttir, f. 20. maí 1951. Börn þeirra
eru Hinrik Þór, Árni Már og Gerð-
Á Þorláksmessumorgun bárust
okkur þær sorgafréttir að elskulegi
tengdafaðir minn Svavar væri lát-
inn. Þetta var mikið áfall fyrir okk-
ur fjölskylduna þar sem faðir minn
hafði látist tæpum 4 mánuðum áður
og framundan erfiður tími og mikil
sorg. En svona er lífið, það veit eng-
inn sína ævi fyrr en öll er. Okkar
kynni bar að fyrir 8 árum, okkur
varð strax vel til vina og kært var á
milli okkar. Við áttum okkar sam-
eiginlega áhugamál í garðyrkju og
voru ófá samtöl okkar um þá iðju.
Enda var garðurinn þinn í Völvufelli
sannkallaður lystigarður og gaman
var að koma þangað. Það sem Vikt-
or hafði gaman af að koma og fá að
vökva í fallega garðinum hjá þér og
fá að valsa um. Það var okkur mikils
virði að eiga þig að, elsku Svavar,
þar sem litlu drengirnir okkar Vikt-
or Örn og Daníel Sigþór áttu þó
einn afa á lífi. Viktori var sérstak-
lega mikils virði að geta bara sagt
orðið afi er hann hitti þig. Það sem
þú ljómaðir þegar við komum með
strákana til þín, enda varst þú góð-
ur afi. Alltaf tókst þú strákana í
fangið og sagðir: komiði afastrákar.
Ég gleymi því seint þegar við héld-
um upp á 2 ára afmælið hans Vikt-
ors. Hvað þú ljómaðir að sjá allan
þennan barnaskara, enda mikil
barnagæla. Það leið ekki langur
tíma þar til flest börnin höfðu fengið
að heyra að þú værir bara líka afi
þeirra. Það sem þau höfðu gaman af
þessum skemmtilega og skrítna
nýja afa. Undir það síðasta varst þú
kominn á elliheimilið Grund, þar
leið þér vel og er það okkur huggun.
Það var þér mikils virði að fá að sjá
litlu afastrákana þína. Það kemur
nú í hlut okkar foreldranna að segja
drengjunum okkar hversu góðan
afa þeir áttu og viðhalda góðum
minningum. Eftir situr söknuður og
mikil sorg.
Elsku Svavar, við viljum þakka
þér fyrir okkar ljúfu og góðu stund-
ir saman.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(Valdimar Briem.)
Þín verður sárt saknað.
Þín tengdadóttir og afastrákar,
Anna, Viktor Örn
og Daníel Sigþór.
Andlát Svavars Sigurðssonar föð-
urbróður míns kom okkur á óvart
þó aldurinn væri allhár. Svavar
hafði ekki sýnt á sér sérstakt farar-
snið, andlega var hann kvikur þótt
líkaminn væri farinn sýna ellimerki.
Nú lifir faðir minn einn eftir þeirra
systkina en harmur er að honum
kveðinn að sjá á bak bróður sínum.
Bræðurnir voru ætíð nánir þótt lit-
ríkir væru hver á sinn hátt. Einkum
voru þeir Svavar, Sigurjón og faðir
minn hver öðrum handgengnir.
Myndir af Svavari ungum sýna
mann vel á sig kominn. Hann var
dökkhærður, með mikið og liðað hár
greitt upp frá enni. Andlitið frítt
með reglulega drætti. Svavar var
meðalmaður á vöxt. Mér er minn-
isstæðust röddin, hás og áköf, og
áhuginn á hverju máli sem til um-
ræðu var. Á yngri árum var Svavar
róttækur í skoðunum og hélst það
allt til enda. Hann kom mér ætíð
fyrir sjónir eins og enn eimdi eftir af
hinum reiða unga manni. Það lýsti
sér einkum í afstöðu til málefna,
hann var ekki rætinn eða dómharð-
ur á menn að sama skapi. En stjórn-
málaáhuginn rjátlaðist ekki af hon-
um þótt árin liðu. Óréttlæti hvers
kyns og hersetu í landinu var hann
ætíð reiðubúinn að mótmæla, og
gerði það svo lengi sem þörf var á.
Ákafinn og líflegt fasið gat bent
til að þarna færi hörkutól. En svo
var alls ekki. Svavar var sérlega
barngóður, mátti raunar aldrei ung-
viði sjá án þess að hýrnaði yfir hon-
um. Sjálf var ég svo heppin að fæð-
ast inn í fjölskyldufansinn á
Njálsgötu 48 þar sem þeir bræður
bjuggu allir í skjóli Lóu móður sinn-
ar sem þeir höfðu mikið dálæti á.
Umhyggja þeirra fylgdi mér alla tíð
og sýndi Svavar einnig börnum okk-
ar hjóna áhuga og hlýju. Svavar var
að vonum stoltur af sonum sínum
þremur, tengdadætrum og afkom-
endum þeirra og færðist allur í
aukana þegar hann talaði um þau.
Annan viðkvæman blett hafði hann
en það var gróðuráhuginn. Þeir
bræður deildu raunar allir þessu
áhugamáli og skiptust iðulega á
plöntum og ráðleggingum við rækt-
un. Loks má nefna, sem var óneit-
anlega vel liðið í minni fjölskyldu, að
álit Svavars á yfirráðum Dana yfir
Íslendingum fyrr á tíð gekk þvert á
viðteknar skoðanir flestra af hans
kynslóð. Að hans áliti vildu Dana-
konungar Íslendingum jafnan vel
en hin íslenska yfirstétt misnotaði
það vald sem hún hafði þegið úr
hendi þeirra.
Okkur var það sérstök ánægja að
Svavar kom með fríðu föruneyti til
okkar í nýjan sumarbústað á liðnu
sumri. Þar var hann m.a. með syni
sínum og systkinabörnum. Mesta
fjörið var þó í kringum hann sjálfan.
Hann arkaði um landið, tók út
plöntur og gaf góð ráð um frekari
gróðursetningu. Við kaffiborðið hélt
hann uppi samræðum eins og hon-
um einum var lagið. Sami gamli eld-
móðurinn, elli kerling beit lítt á
hann þótt hann þyrfti að styðja sig
lítillega við staf og væri orðinn örlít-
ið hokinn. Fyrir hönd foreldra
minna og fjölskyldu þakka ég Svav-
ari samfylgdina og ræktarsemina í
gegnum árin. Hann er kært kvadd-
ur af okkur öllum og mun rám og
áköf röddin, neistinn í auga og skoð-
anir hans og réttlætiskennd lifa í
hugum okkar um ókomna tíð.
Aldís Unnur Guðmundsdóttir.
Okkur langar til að minnast afa
okkar og langafa, hans Svavars,
með nokkrum orðum. Erfitt er að
kveðja þig en við vitum að þú varst
farinn að vonast eftir hvíldinni
löngu. Þú sofnaðir sáttur að kveldi
en vaknaðir svo ekki aftur að
morgni.
Margs er að minnast en bestu
minningarnar eru úr garðinum í
Völvufellinu við að taka upp gulræt-
ur, sem þú varst svo flinkur við að
rækta enda vandfundnar betri gul-
rætur.
Alla aðfangadaga hittust börnin,
barnabörnin og barnabarnabarnið
hjá þér og þá var glatt á hjalla og
margt skrafað og nægt sælgæti á
boðstólum.
Þú hafðir sterkar skoðanir og oft
að okkur fannst skrítnar, lifðir dálít-
ið í gamla tímanum og margt sem
nútíminn bauð upp á fannst þér
innihaldslaust. En við hlustuðum og
eitthvað síaðist inn og mörgu verð-
um við eflaust sammála seinna meir.
Samverustundirnar hefðu mátt
vera fleiri en við þökkum þér, elsku
afi og langafi, fyrir allt og kveðjum
þig með eftirfarandi vísum sem þér
þótti vænt um.
Ég leit eina Lilju í holti,
hún lifði hjá steinum á mel.
Svo blíð og svo björt og svo auðmjúk,
en blettinn sinn prýddi hún vel.
Ég veit það er úti um engin,
mörg önnur sem glitrar og skín.
Ég þræti ekki um litinn né ljómann,
en Liljan í holtinu er mín.
(Þorsteinn Gíslason)
Hvíl í friði,
Björg, Jóhanna, Lilja, María
og Aron Gunnar (Garpur).
Svavar Sigurðsson
REYNSLA • UMHYGGJA • TRAUST
Þegar andlát ber að höndum
Önnumst alla þætti útfararinnar
ÚTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA
Vesturhlíð 2 • Fossvogi • Sími 551 1266 • www.utfor.is
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
hlýhug og samúð við andlát og útför elskulegrar
eiginkonu minnar, móður okkar, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
MARÍU SONJU HJÁLMARSDÓTTUR,
(fædd Sonja Marie Svendsen),
Hlíðarvegi 12,
Ísafirði.
Kristján R. Finnbogason,
Anna Kristín Hauksdóttir, Þorsteinn Sigtryggsson,
Gísli Hjálmar Hauksson,
Halldór Sveinn Hauksson, Sigurlaug R. Halldórsdóttir,
Birna Guðbjörg Hauksdóttir, Þröstur Eiríksson,
Guðrún Hrefna Sigurðardóttir, Ólafur Högnason,
María Sonja Thorarensen, Thomas Rognli,
Kristinn Finnbogi Kristjánsson,
Jón Brynjar Kristjánsson, Júlíanna Ingimarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur hlýhug og
samúð við andlát og útför okkar ástkæra
ALMARS GUÐLAUGS JÓNSSONAR,
Dalbæ,
Dalvík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Dalbæjar fyrir hlýja
og góða umönnun.
Valrós Árnadóttir,
Alfreð Almarsson, Helga Haraldsdóttir,
Halldór Almarsson, Helena Jónasdóttir,
Sigfús Almarsson, Sigrún Sigurðardóttir,
Pálmi Almarsson, Vilborg Sverrisdóttir,
Sveindís Almarsdóttir, Kjartan Snorrason,
Vignir Almarsson, Inga Yngvadóttir,
Dagbjört Almarsdóttir, Gunnar Gunnarsson.
✝
Systir mín, móðursystir okkar og vinkona,
HERDÍS PETREA VALDIMARSDÓTTIR,
lést á elliheimilinu Grund laugardaginn 23. desem-
ber.
Bálför hennar hefur farið fram í kyrrþey að ósk
hinnar látnu.
Hólmsteinn Valdimarsson,
Jóhann Viðar Aðalbjörnsson,
Guðmundur Arason,
Þorsteinn Jónsson og aðrir aðstandendur.