Morgunblaðið - 18.01.2007, Qupperneq 36

36 FIMMTUDAGUR 18. JANÚAR 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ VilhjálmurÓlafsson fæddist
á Hlaðhamri í Bæj-
arhreppi í Stranda-
sýslu 31. júlí 1922.
Hann lést á heimili
sínu, Safamýri 44,
mánudaginn 8. jan-
úar síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Jóna Jónsdóttir, f. 9.
október 1888, d. 30.
október 1974, og
Þorsteinn Ólafur
Þorsteinsson, f. 23.
júní 1891, d. 7. mars
1972. Systkini Vilhjálms eru: Sig-
urjón, f. 17. júní 1915, Ingibjörg
Gunnlaug, f. 22. ágúst 1917, d. 15.
maí 2004, Þorsteinn, f. 6. október
1919, Kjartan, f. 5. maí 1924, Krist-
ín, f. 24. desember 1926, d. 23. júní
2001, og Jón Bjarni, f. 29. nóv-
ember 1930, d. 27. desember 2005.
Vilhjálmur kvæntist hinn 16.
apríl 1949 eftirlifandi eiginkonu
þeirra er Sindri Snær. Eyþór, f. 12.
maí 1983. 3) Ingi Björn, f. 20. júní
1952, d. 3. desember 1954. 4) Atli, f.
12. júlí 1961, kvæntur Álfheiði Vil-
hjálmsdóttur. Börn þeirra eru:
Harpa, f. 27. september 1984. Vil-
hjálmur, f. 16. febrúar 1988, unn-
usta Nína María Gustavsdóttir, og
Íris, f. 19. febrúar 1991. 5) Birna, f.
1. október 1963, sonur hennar og
Árna Grétarssonar er Elfar Hrafn,
f. 15. apríl 1983, unnusta hans er
Matthea Oddsdóttir. 6) Ingibjörg
Ólöf, f. 17. september 1970, eig-
inmaður Sólon Lárus Ragnarsson.
Vilhjálmur vann mestan sinn
starfsaldur við búskap. Um tíma
starfaði hann einnig sem ýtumaður
í Strandasýslu. Hann var bóndi í
Hrútafirði, fyrst á Fjarðarhorni ár-
in 1949 til 1954 er hjónin fluttu að
Kollsá II. Vilhjálmur og Ólöf
brugðu búi árið 1995 og fluttu að
Safamýri 44 í Reykjavík.
Vilhjálmur verður kvaddur í Há-
teigskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 11. Hann verður jarðsung-
inn frá Prestbakkakirkju í Hrúta-
firði á morgun, 19. janúar, klukkan
14.
sinni Ólöfu Björns-
dóttur frá Reynihólum
í Miðfirði, f. 14. des-
ember 1926. Börn
þeirra eru: 1) Bene-
dikt Sævar, f. 13. sept-
ember 1948, kvæntur
Guðrúnu Elísabetu
Bjarnadóttur. Börn
þeirra eru: Bjarni, f.
13. apríl 1970, sonur
hans og Lilju Krist-
ínar Ólafsdóttur er
Benedikt Októ. Ólöf, f.
25. október 1972, eig-
inmaður Böðvar Kári
Ástvaldsson. Dætur þeirra eru
Bjartey Líf og Eygló Dögg. Dagný,
f. 8. júlí 1980, sambýlismaður Gustaf
Ullberg. 2) Jón Ólafur, f. 20. júní
1952, kvæntur Ester Jónsdóttur.
Börn þeirra eru: Eyrún, f. 14. janúar
1976, sambýlismaður Bogi Arason.
Börn þeirra eru María og Daníel.
Sóley, f. 20. febrúar 1981, sambýlis-
maður Ólafur Jóhannsson, sonur
Mig langar að minnast föður míns
sem lést að morgni 8. janúar síðastlið-
ins. Hann fæddist á Hlaðhamri í
Hrútafirði. Pabbi ólst upp í torfbæ
fyrstu sautján ár ævi sinnar. Foreldr-
ar hans voru fyrstu búskaparár sín
leiguliðar á Hlaðhamri og þurftu
lengi vel að greiða 40 hesta af heyi í
leigu fyrir jörðina, sem var nánast öll
túnslægjan á bænum. Pabbi ólst því
ekki upp í allsnægtum. Hann var
ungur þegar hann fór fyrst til sjós
með föður sínum og bræðrum. Í þá
daga var mikill fiskur í Hrútafirðin-
um. Þeir reru út á fjörðinn á árabát til
þess að ná í nýmeti í soðið, einnig
söltuðu þeir og hertu fisk til matar.
Það var ekki fyrr en í kringum 1942
að pabbi og Sigurjón bróðir hans
keyptu trilluna Tanna sem var mikil
bylting frá því að veiða á árabát. Þeir
notuðu Tanna til veiða fram á síðari
hluta ársins 1948 en þá má segja að
fiskurinn hafi horfið úr firðinum.
Á hernámsárunum var breski her-
inn með bækistöð á Reykjum
(Reykjaskóla) og var þá allt skóla-
hald lagt niður. Margir ungir menn
fengu vinnu hjá hernum og var pabbi
einn þeirra. Hann hreifst mjög af
tækjum, nýjungum og tækni sem
þeir höfðu yfir að ráða og hefur það
án nokkurs vafa haft mótandi áhrif á
hann. Pabbi talaði um að í Bretavinn-
unni hefði hann fyrst séð peninga.
Hann hafði unnið í vegavinnu og
fleira en ekki haft eins mikil laun og
hjá hernum.
Þegar hernáminu lauk var faðir
minn við nám í Héraðsskólanum á
Reykjum í einn vetur. Eftir það starf-
aði hann í eldhúsi héraðsskólans og
fékk þar góða tilsögn í matargerð hjá
Pétri yfirkokki sem hann bjó að alla
tíð síðan. Pabbi var alla tíð liðtækur
við eldamennsku og önnur innanbæj-
arstörf. Hann vann meðal annars í
Reykjavík við verkamannavinnu en á
þeim árum langaði hann til þess að
læra að verða kokkur. Hann sagði
mér frá því að hann hefði verið lagður
af stað í viðtal við yfirkokkinn á Hótel
Borg en snúið við og hætt við allt
saman.
Árið 1946 keypti hann Willys-
jeppa með Sigurjóni bróður sínum.
Jeppinn var notaður til allra verka
sem hægt var. Heyvinnutækjum sem
og öðrum tækjum var breytt til að
hægt væri að láta jeppann draga þau
og auðvelda bústörfin. Sama ár fór
hann að læra á ýtu á Selfossi og fór
síðan að vinna á jarðýtu í Stranda-
sýslu allt frá Brú í Hrútafirði norður
að Drangsnesi. Ég held að hann hafi
verið fyrsti ýtumaðurinn í sýslunni. Á
þessum tíma voru jarðýtur ekki með
neinu húsi og því kalsasamt að vinna
á ýtunni hvernig sem viðraði, en á
þessum árum var hann heilsuhraust-
ur og kappsfullur og lauk því sem
hann byrjaði á.
Foreldrar mínir kynntust á Reykj-
um. Þau bjuggu saman fyrsta árið á
Hlaðhamri með afa og ömmu. Þar
fæddist Benedikt Sævar. Svo fluttu
þau inn að Fjarðarhorni og bjuggu
þar í tvö ár og eignuðust tvíburana
Jón Ólaf og Inga Björn. Síðan fluttu
þau út að Kollsá II. Eftir nokkurra
mánaða dvöl þar dundi sorgin yfir og
Ingi Björn greindist með hvítblæði
og lést í byrjun desember sama ár.
Ekki létu ungu hjónin bugast en
héldu ótrauð áfram og byggðu upp
jörðina og eignuðust þrjú börn til við-
bótar.
Pabbi var alla tíð mikill áhugamað-
ur um íþróttir og tók virkan þátt í
starfi Ungmennafélagsins Hörpu í
Hrútafirði. Hann, ásamt bóndanum á
Kollsá I, gaf land fyrir íþróttavöll
sem notaður er enn í dag. Hann hafði
einnig áhuga á enska boltanum og
ósjaldan hagaði hann verkum sínum
þannig að hann gæti horft á boltann í
sjónvarpinu, þá gekk nú mikið á.
Hann lifði sig inn í boltann með hróp-
um og köllum, eins og hann væri
stjórnandi annars liðsins.
Pabbi hafi mikinn áhuga á ferða-
lögum bæði erlendis og hérlendis.
Foreldrar mínir fóru í sína fyrstu ut-
anlandsferð 1987. Þá ferð varð föður
mínum tíðrætt um síðar, meðal ann-
ars vegna þess hve farið var víða og
hve ólíka menningarheima hann sá.
Eftir þetta fóru þau mamma í margar
ferðir og þá síðustu í mars síðastliðn-
um. Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi
að fara með þeim í tvær ferðir, aðra
til Manchester 1998 og hina til Dan-
merkur 2002. Í þessum ferðum sá ég
hvað hann hafði mikinn áhuga á að
fræðast um land og þjóð og sjá eins
mikið og kostur var. Pabbi ferðaðist
einnig vítt og breitt innanlands og
hafði gaman af.
Þegar foreldrar mínir fluttu til
Reykjavíkur keyptu þau sér sum-
arbústað sem þau fengu land undir á
Kollsárnesinu. Þar dvöldu þau öll
sumur við að rækta og lagfæra í
kringum sig. Síðastliðið sumar komst
pabbi ekki norður vegna heilsuleysis
en hugur hans var þar engu að síður.
Faðir minn fékk berkla 1963 og
hefur það án nokkurs vafa sett mark
sitt á hann. Heilsa hans var aldrei
söm og aftur sjö árum síðar fékk
hann slæma lungnabólgu sem hann
náði sér aldrei fullkomlega af. Upp
frá því fór hann nokkrum sinnum á
Vífilsstaði til að ná betri heilsu. Fyrir
nokkrum árum fékk pabbi súrefni
sem hann var með allan sólarhring-
inn. Hann hélt þó áfram að gera allt
það sem hann langaði til og lét það
ekki hefta sig.
Kominn er tími að kveðja
kvöldið svo blátt og hljótt.
Minningar gærdagsins gleðja.
Góða og friðsæla nótt.
(Hilmir Jóhannesson)
Elsku pabbi hafðu þökk fyrir allt,
megi minningin um þig lifa.
Birna.
Elsku pabbi.
Vinnuhrjúf hönd þín leiðir yngstu
dótturina út í fjós, fjárhús, að gefa
hestunum, að hjálpa til við útiverkin.
Snemma treystir þú mér fyrir öllum
mögulegum verkum. Það var lær-
dómsríkt að þurfa að standa undir
væntingum, takast á við ný verkefni
og læra strax það sem ég seinna fékk
staðfestingu á að væri óhefðbundin
verkaskipting milli kynjanna. Þið
mamma genguð bæði í næstum öll
verk.
Þú varst duglegur, traustur og
ósérhlífinn, mikill keppnismaður,
dulur á tilfinningar þínar en máttir
ekkert aumt sjá. En þú varst líka
mjög þrjóskur og óhagganlegur þeg-
ar þú varst búinn að taka ákvörðun,
maður þurfti að fara stóran hring til
að fá þig til að skipta um skoðun, þá
var samningatæknin æfð.
Bóndi varstu af lífi og sál þrátt fyr-
ir að hafa aldrei ætlað þér bænda-
starfið sem ævistarf. Þú lagðir þig all-
an fram við það sem þú tókst þér fyrir
hendur og gerðir ekkert af hálfum
hug. Það fylgdi þér eldmóður og þú
sýndir það m.a. við ræktun og end-
urnýjun húsakosts á jörðinni.
Keppnisandinn var ávallt til staðar
t.d. þegar kom að því að koma heyi á
hús og við innlegg dilkanna að hausti.
Það var ávallt glatt á hjalla þegar
verkin voru frá og útreiðartúrar,
spilakvöld og heimsóknir til ættingja
og vina eru ógleymanlegar stundir.
Enski boltinn var líka í uppáhaldi hjá
þér og þú skipulagðir útiverkin eins
og kostur var í kringum hann, það
sama var með handboltann og oft
varstu kominn hálfur inn í sjónvarpið
af spenningi.
Þjóðmálin voru alltaf á dagskrá og
rædd í þaula. Við kosningar var ávallt
vakað þar til úrslitin lágu fyrir. Póli-
tíkin, miklar rökræður um hina einu
réttu stefnu.
Eftir að þið mamma hættuð bú-
skap beindust áhugamál ykkar m.a.
að uppbyggingu og ræktun í kringum
bústaðinn fyrir norðan og ferðalög
erlendis. Eins fylgdist þú vel með
barnabörnunum og barnabarnabörn-
unum vaxa úr grasi. Þú varst sáttur
við Guð og menn og ánægður með
hópinn þinn. Þú varst stoltur og tókst
veikindum þínum af mikilli reisn.
Að leiðarlokum var það mamma og
hópurinn þinn sem umkringdi þig.
Hlutverkin breytt, höndin mín sem
hélt um vinnuhrjúfa hönd þína.
Ég þakka þér fyrir allt sem þú
gafst mér, öll lífsgildin og allar
ógleymanlegu samverustundirnar
sem verða aldrei nógu margar. Mað-
ur er heldur aldrei tilbúinn til að
kveðja.
En eitt sinn verða allir menn að
deyja eins og þú minntir mig á við
kveðjustund. Elsku pabbi, takk fyrir
allt og allt.
Ingibjörg Ólöf (Inga Lóa).
Það er með örfáum orðum sem mig
langar að minnast Vilhjálms Ólafs-
sonar tengdaföður míns sem féll frá
mánudaginn 8. janúar sl. Það var
haustið 1996 sem leiðir okkar Villa
lágu saman þegar Inga Lóa kynnti
mig fyrir tilvonandi tengdaforeldrum
mínum og voru þau kynni jafn ljúf og
samskipti okkar hafa verið alla tíð
síðan því vandfundið er jafn yndislegt
fólk og Villi og Lóa. Held ég að Villi
hafi haft lúmskt gaman af því þegar
ég tveimur árum síðar bað um leyfi til
að biðja um hönd yngstu dóttur
þeirra hjóna að góðra manna sið, sem
hann góðfúslega gaf.
Villi var eins og unglingur á vorin
þegar hann var farinn að huga að því
að fara norður í Hrútafjörð, í Skolla-
lund eins og bústaður þeirra hjóna er
nefndur, en þar undi hann sér einna
best. Þá er gaman að rifja upp þá
tíma sem við áttum saman í Hrúta-
firðinum, eins góðu stundirnar í Safa-
mýrinni, bústaðnum okkar í Lands-
veitinni sem og í Manchester hér um
árið.
Það er með söknuði sem ég kveð
hann Villa, þetta voru ánægjuleg
kynni og óskandi að þau hefðu getað
varað aðeins lengur en það er víst að
himnafaðir ætlar þér annað hlutverk
héðan í frá.
Tíminn líður furðu fljótt,
fölna hár á vanga,
söngvar þagna, nálgast nótt,
nóttin hljóða langa.
Ljósið dvín og lokast brá,
lætur vel í eyrum þá
ómur æsku söngva.
(Fr. G.)
Takk fyrir samverustundirnar
elsku Villi, Guð varðveiti þig.
Sólon Lárus Ragnarsson.
Ef allir eiga eða hafa átt jafn góða
afa og ég, er guð góður, eins og Bubbi
segir í textanum sínum.
Núna hafa báðir mínir einstaklega
góðu afar yfirgefið þennan jarðheim
með þeirri reisn sem alltaf einkenndi
þá.
Villi afi var bóndi alla sína tíð og
gegndi því starfi með miklum sóma.
Ég efast um að margir hafi rekið jafn
hagstætt og gott bú. Ég var í sveit
hjá afa og ömmu á Kollsá á hverju
sumri frá 13 ára aldri og þangað til
þau brugðu búi 1995. Síðustu árin var
ég meðan á heyskap stóð og síðan var
farið í fjárrag um helgar á haustin.
Þess á milli var gjarnan rennt Hrúta-
fjörðinn um helgar sér til skemmt-
unar.
Okkur afa gekk alltaf vel að vinna
saman, við vissum vel hvað hvor ann-
ar var að hugsa. Afa féll sjaldan verk
úr hendi og yfirleitt var það þannig að
hann var kominn á fætur á undan öll-
um og farinn seinastur í rúmið. Á
sumrin í slættinum var það gjarnan
þannig að afi laumaði sér út seint á
kvöldin til að klára daginn. Hann
hnýtti þá lausu enda sem eftir lágu.
Þannig þurfti að setja maurasýruna í
votheyið, fylla vélarnar af olíu og
gjarnan sló hann á nóttunni. Oft var
það þannig að heilu stykkin lágu flöt
eftir næturvinnuna. Eitt sinn spurði
ég hann að því hvenær hann svæfi og
hvíldi sig, hann var snöggur til svars
og sagðist gera það á veturna, þá
væri nægur tími. Svona var afi og
þennan háttinn hafði hann líka á í
sauðburðinum, var í fjárhúsunum að
snudda í kringum lambféð lungann
úr sólarhringnum.
Í þeim þrem törnum sauðfjár-
bænda sem eru sauðburður, sláttur
og smalamennskur var ekki margt
sem trufla mátti vinnuna. Hjá afa var
samt alltaf skilningur á því er fót-
bolti var annars vegar. Ef góður leik-
ur var í sjónvarpinu horfði afi nema
þeim mun meira lægi við. Að sama
skapi hafði hann alltaf skilning á því
ef við krakkarnir vildum fara á
frjálsíþróttaæfingar uppá völl. Ég
man bara einu sinni eftir því að okk-
ur hafi verið neitað um íþróttaæfingu
og þá lágu nokkuð margir hektarar
af þurrheyi undir og rigning í aðsigi.
Þó mikið væri stundum að gera
var stutt í glensið og ærslin hjá afa,
þannig man ég eftir nokkrum atvik-
um þar sem glensið yfirtók alvöruna.
Eitt sinn man ég eftir því að við vor-
um báðir inná Gamla Kollanes-
túninu. Ég var á gamla Nallanum
með ámoksturstækin og afi á yngri
Nallanum og stefnan var tekin heim,
upp öll túnin og útá þjóðveg. Strax
upphefst einhver keppni í okkur um
það hvor yrði fyrstur uppá þjóðveg.
Þó traktorar af þessari kynslóð hafi
nú almennt ekki farið mjög hratt að,
þá er rétt að taka það fram að túnin
voru misslétt ásamt lélegum troðn-
ingum. Rétt þegar við vorum að
koma upp að hliði, samsíða á túninu
var hristingurinn og hoppið á vélun-
um orðið það mikill að hljóðkúturinn
á vélinni sem afi var á brotnaði og
endaði þar með keppnin. Við
ákváðum það á staðnum að vera ekki
mikið að hafa orð á því hvernig hljóð-
kúturinn brotnaði og eyddum jafnan
öllum spurningum sem sneru að því.
Eins og áður er minnst á tel ég að
afi hafi rekið gott bú. Afi fylgdist
ávallt vel með öllum nýjungum og
skoðaði þær með gagnrýnum huga.
Ef hann sá not af þeim tileinkaði
hann sér þær, annars ekki. Það
skipti hann ekki máli hvað aðrir
gerðu, hann gerði það sem hann taldi
rétt og hagkvæmast. Þannig var
hann ekki að skipta um vinnuaðferð-
ir þó aðrir gerðu það í kringum hann.
Gott dæmi er þegar hann var að
kaupa vélar. Hann keypti hagstæðar
vélar sem nýttust honum og ekkert
meira en það, það var ekki hans stíll
að eyða í óþarfa. Í nútíma rekstri
væri hann með 10 í kostnaðarað-
haldi.
Eftir því sem ég hef lært meira um
stjórnun sé ég alltaf betur og betur
hvað afi var góður stjórnandi. Þann
tíma sem ég var vinnumaður hjá
honum gaf hann mér alltaf mikið
rými og sýndi mér fyllsta traust.
Hann var fljótur að sjá hvað maður
gat og leiðbeindi manni vel með ann-
að. Hann stjórnaði ekki með látum
enda var það aldrei hans háttur að
segja mikið meira en hann þurfti.
Það var einhvern veginn áran í
kringum hann sem sagði allt sem
segja þurfti. Þegar ég tala um traust
leyfði hann manni og studdi í næsta
skref. Hann kenndi manni að vinna á
vélarnar og keyra bílana þó enn væri
langt í þann aldur sem sýsli vildi
miða við, þegar kom að akstri. Hvort
heldur maður var 15 ára á traktor,
fólksbílnum eða vörubílnum fannst
honum alltaf betra að maður færi
gamla veginn inná tún frekar en
þjóðveginn en akstrinum virtist
hann alveg treysta.
Ein var sú regla sem afi var ófáan-
legur til að fara á svig við og það var
að leggja netin í sjóinn um helgar.
Það var oft freistandi í góðu veðri að
láta netin liggja yfir helgarnar, sér-
staklega þegar veiðin hafði verið góð
en það lá blátt bann við því á Kollsá.
Það er gjarnan mikið að gerast á
unglingsárunum og eitt af því er að
feta fyrstu sporin í skemmtanalífi
fullorðna fólksins. Í fyrsta sinn sem
ég fékk að fara á sveitaball fór ég
með afa og ömmu á bændahátíð á
Sævang. Þetta var eins og sagt er al-
vöru sveitaball og ég hefði ekki viljað
Vilhjálmur Ólafsson
✝
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
KRISTJÁN RAFN VIGNIR ÞÓRARINSSON,
(Stjáni Þór)
frá Hrauni í Keldudal,
Brekkugötu 40,
Þingeyri,
sem lést á öldrunardeild Fjórðungssjúkrahússins á
Ísafirði föstudaginn 12. janúar, verður jarðsunginn
frá Þingeyrarkirkju laugardaginn 20. janúar kl. 14.00.
Hulda Friðbertsdóttir,
Marteinn E. Viktorsson, Sigríður M. Gestsdóttir,
Guðmundur Magnús Kristjánsson, Hjördís Guðmundsdóttir,
Ólafur Benoný Kristjánsson,
Barði Kristjánsson, Matthildur B. Gestsdóttir,
Friðbert Jón Kristjánsson, Ásta G. Kristinsdóttir,
Birkir Kristjánsson, Hildur Hilmarsdóttir,
Valdís Bára Kristjánsdóttir,
Hafliði Þór Kristjánsson, Alda Albertsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.