Morgunblaðið - 26.02.2007, Blaðsíða 24

24 MÁNUDAGUR 26. FEBRÚAR 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Ingibjörg ÞóraSigurðardóttir
(Inga) fæddist í Bæ
í Miðdölum í Dala-
sýslu 6. desember
1917. Hún lést á
heimili sínu í
Reykjavík, 16.
febrúar síðastlið-
inn. Ingibjörg var
dóttir hjónanna
Sigurðar Ólafs-
sonar bónda á
Kvennabrekku í
Dölum, f. 7. sept-
ember 1889, d. 14.
janúar 1968, og Ágústínu Sig-
urðardóttur húsfreyju, f. 16.
nóvember 1895, d. 12. apríl
1988. Systkini Ingibjargar eru
Valgerður Guðrún Sigurð-
ardóttir, f. 31. maí 1919, d. 13.
maí 2000 og Lárus Sigurðsson, f.
2. júní 1931.
Ingibjörg giftist 20. apríl 1939
Sigurði Sigurbjörnssyni yfirtoll-
verði, f. 13. júlí 1911, d. 7. des-
ember 1975. Foreldrar hans
voru Sigurbjörn Sigurðsson bú-
fræðingur, f. 7. ágúst 1879, d.
17. ágúst 1968 og Margrét Þórð-
ardóttir húsfreyja, f. 7. apríl
1874, d. 15. desember 1948.
Börn Ingibjargar og Sigurðar
eru: 1) Margrét, f. 26. júlí 1939,
maki Sigurður Steingrímsson, f.
31. júlí 1937. Börn þeirra eru: a)
Inga Dóra, f. 1958, maki Börkur
Arnviðarson, f. 1959, synir
þeirra eru Unnsteinn, f. 1989 og
Ásgeir, f. 1992. b) Þröstur Már,
Jónasson, f. 1970, synir þeirra
eru Heiðar Óli, f. 2002 og Aron
Birkir, f. 2003. b) Lilja Björk, f.
1974, maki Guðmundur Stef-
ánsson, f. 1974, börn þeirra eru
Ragnheiður Theodóra, f. 1997
og Halldór, f. 1998. c) Jón Grét-
ar, f. 1979, maki Hólmfríður
Björnsdóttir, f. 1980, dætur
þeirra eru Jóna Guðbjörg, f.
2002 og Agnes Brá, f. 2004. 4)
Sigurbjörn, f. 6. september 1953,
maki Hafdís Leifsdóttir, f. 10.
apríl 1959. Sonur Sigurbjörns og
Ásgerðar Pálmadóttur, f. 1955
er Sigurður, f. 1976, maki Eva
Sigríður Ólafsdóttir, f. 1970,
börn eru Ólöf Edda, f. 1988,
Ágúst Örn, f. 1992, Lilja Ósk, f.
2005. Börn Sigurbjörns og Sig-
rúnar Önnu Jónsdóttur, f. 1954
eru Ívar Örn, f. 1981. og Eydís
Arna, f. 1988. 5) Sigríður Ólöf
Þóra, f. 27. ágúst 1955, maki
Hafsteinn Sæmundsson, f. 18.
febrúar 1956. Sonur Sigríðar
Ólafar er Ágúst Ingi Davíðsson,
f. 1980, sambýliskona hans er
Björg Eyþórsdóttir, f. 1983.
Ingibjörg sleit barnsskónum í
Bæ en 1930 flutti hún ásamt fjöl-
skyldu sinni að Kvennabrekku.
Þaðan lá leiðin síðan til Reykja-
víkur að Snorrabraut 34 sem var
fyrsta heimili þeirra hjóna, Ingi-
bjargar og Sigurðar. Á þessum
árum sinnti Ingibjörg börnum og
búi en Sigurður starfaði hjá toll-
gæslunni í Reykjavík. Árið 1951
fluttu þau síðan í Stangarholt 12
sem var þeirra heimili eftir það.
Eftir 52 ár búsetu í Stangarholt-
inu tók Ingibjörg sig upp og
flutti í Furugerði 1 þar sem hún
bjó síðustu ár ævi sinnar.
Ingibjörg verður kvödd frá
Háteigskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
f. 1961, maki Þóra
Kristín Björnsdóttir,
f. 1961, börn þeirra
eru Elvar, f. 1983,
Krístín, f. 1987 og
Margrét Nína, f.
1997. c) Sólrún Ól-
ína, f. 1972, maki
Indriði Hauksson, f.
1969, dætur þeirra
eru Valgerður Sif, f.
1996 og Sigríður
Sól, f. 1999. 2)
Ágústa, f. 23. júní
1941, d. 23. júlí
1991, maki Sig-
urbjörn Pálsson, f. 31. júlí 1942.
Sambýliskona Sigurbjörns er
Sigrún Þór Björnsdóttir, f. 14.
apríl 1959. Börn Ágústu og Sig-
urbjörns eru: a) Margrét, f.
1963, maki Ragnar Pétur Hann-
esson, f. 1958, börn þeirra eru
Linda Björk, f. 1981, Sigurbjörn
Grétar, f. 1984 og Ragnar Ágúst,
f. 1993. b) Sigurður, f. 1967,
maki Guðrún Agða Hallgríms-
dóttir, f. 1974, börn eru Andrea,
f. 1993, Ævar Daníel, f. 1995,
Heiðar Ágúst, f. 2004 og Að-
alheiður Gná, f. 2005. c) Hall-
grímur Páll, f. 1977, maki Lud-
mila Nikolaerna Komarova, f.
15. 1980, börn þeirra eru Ágúst
Nikolai, f. 2004 og dóttir, f.
2007. 3) Guðbjörg Ragnheiður, f.
10. desember 1949, d. 25. júní
1997, maki Heiðar Albertsson, f.
4. mars 1948, d. 4. maí 2005,
börn þeirra eru: a) Ingibjörg
Þóra, f. 1971, maki Guðmundur
Það var um hádegi föstudaginn 16.
febrúar sl. að Olla hringdi í mig til að
segja mér að mamma hennar, hún
Inga, væri dáin. Þótt Inga væri komin
fast að níræðu voru þetta samt afar
óvænt tíðindi þar sem hún hafði verið
mjög hress og ekki bilbug á henni að
finna. Ég kynntist Ingu þegar við
Olla, dóttir hennar, hófum sambúð
fyrir sjö árum og varð okkur brátt vel
til vina.
Það var alltaf notalegt að koma í
heimsókn í Stangarholtið og síðar í
Furugerði 1 eftir að Inga flutti þang-
að. Oft var gestkvæmt og voru afkom-
endur og aðrir ættingjar og vinir dug-
legir að kíkja inn enda höfðinglega
tekið á móti gestum. Gjarnan var boð-
ið uppá skonsur og pönnukökur þegar
gesti bar að garði og þeim veitingum
voru jafnan gerð góð skil.
Ósjaldan áttum við tal saman um
landsins gagn og nauðsynjar enda
mundi Inga tímana tvenna og hefur
upplifað ótrúlegar breytingar á sinni
löngu ævi. Gaman var að heyra sögur
af því hvernig heimurinn hefur breyst
frá því hún var að alast upp. Hún
hafði ákveðnar skoðanir á þjóðmálum
og taldi að ekki væri allt betra í dag en
áður var þótt efnaleg velmegun hefði
aukist mikið. Við spáðum alltaf í veðr-
ið þegar við hittumst eða töluðum
saman í síma enda var það umræðu-
efni mikið áhugamál okkar beggja.
Eftirminnileg er mér ferð okkar,
ásamt Ollu og Birki, að skoða fram-
kvæmdir Grétu og Sigga við bygg-
ingu sumarhúss og í sömu ferð að
heilsa upp á Bjössa og Hafdísi sem þá
voru nýbúin að kaupa sér bústað í
Grímsnesinu. Veðrið var einstaklega
gott og var gleði hennar yfir ferðinni
og því að sjá hvað börnin hennar voru
að aðhafast mikil.
Inga bjó í Stangarholti 12 í meira
en hálfa öld og voru það henni því
töluverð viðbrigði að flytja í Furu-
gerði 1 árið 2003. Hún átti þó eftir að
una vel við sinn hag í nýjum heim-
kynnum og eignaðist hún marga góða
vini, meðal annars húsfreyjur úr Döl-
unum en þar er Inga fædd og uppalin.
Þjónustumiðstöð er í Furugerði og
margháttuð starfsemi sem íbúum
býðst að taka þátt í. Starfsfólk þjón-
ustumiðstöðvarinnar á miklar þakkir
skildar fyrir að gera íbúum staðarins
ævikvöldið notalegt og ánægjulegt.
Inga var hetja hvunndagsins og til
hennar leituðu ættingjarnir eftir
styrk ef á bjátaði enda var hún sterk
kona og æðrulaus.
Ég kveð þig kæra Inga og þakka
þér samfylgdina.
Hafsteinn.
Elsku amma, mikið varst þú tekin
snöggt frá okkur. Kannski var líka
gott að þú fékkst að fara svona og fá
að vera hress og kát fram á síðasta
dag. Eitt er líka víst að það var tekið
vel á móti þér hinum megin, afi,
mamma og pabbi hafa örugglega
staðið í röð til að faðma þig.
Þegar litið er um öxl er svo margs
að minnast, ég hreinlega veit ekki
hvar ég á að byrja. Þú hefur alltaf
verið svo stór hluti af mínu lífi, frá
fæðingu minni til þíns hinsta dags.
Allar stundirnar okkar saman, hvort
sem var heima í sveitinni fyrir norðan
eða í Stangarholtinu, eru ógleyman-
legar. Við fluttum auðvitað ansi langt
í burtu frá þér, en þú varst alltaf dug-
leg að koma norður og vera hjá okkur
í lengri eða skemmri tíma. Þá var allt-
af mikið talað, spilað og hlegið. Líka
voru farnar nokkrar ferðir í berjamó
og velst um í móunum. Við vorum líka
dugleg við að koma suður og þá var
alltaf gist í Stangarholtinu, alveg
sama hve margir voru þar í heimili.
Það var nefnilega þannig í Stangó að
það var alltaf pláss fyrir nokkra í við-
bót, ótrúlegt en satt. Svo var bara
eldað eitthvert góðgæti fyrir allan
skarann og allt jafn gott hjá þér,
elsku amma. Þegar ég fór að fara ein
suður var aldrei gist annarstaðar en
hjá ömmu. Þegar ég flutti suður urð-
um við nánari en nokkurn tímann
fyrr og alltaf í sambandi. Við hjónin
bjuggum líka í Stangarholtinu um
tíma, eins og margir fleiri, meðan við
leituðum okkur að húsnæði. Þá varst
þú alltaf að passa upp á að við værum
ekki svöng og að við værum nógu vel
klædd, alveg yndislegur tími, þó ekki
væri hann langur. Svo fórum við í
óteljandi búðarferðir að kaupa hitt og
þetta, ég tala nú ekki um alla jóla-
gjafaleiðangrana. Þegar ég eignaðist
svo strákana mína varst þú ekki í
rónni fyrr en þú varst búinn að fá að
sjá þá, halda á þeim og knúsa þá,
enda voru þeir hændir að þér eins og
ég. Svona mætti endalaust telja, en
ég held samt að það allra besta af öllu
var að koma til þín í Stangó og fá heit-
an mat, þetta gamla góða sem aldrei
klikkaði. Það var líka frábært hvað þú
gast komið oft í heimsókn til okkar
hingað á Hellu, séð nýja húsið okkar
og hvernig við hefðum það. Þú vildir
nefnilega alltaf hafa yfirsýn yfir allt,
og fylgjast með þínu fólki.
Eitt verður að koma fram og það er
af hvílíku æðruleysi þú hefur tekið
öllum áföllunum sem yfir þig hafa
dunið í lífinu. Sjá á eftir manninum
sínum, og svo tveim dætrum úr bar-
áttu við illvígan sjúkdóm. Og ég
gleymi því aldrei þegar pabbi minn
dó svo í hittifyrra að þú sagðir við mig
„Inga mín, það er ekki lagt meira á
fólk en það þolir.“ Þá vissi ég hvernig
þú hugsaðir og þetta gaf mér líka
endalausan kraft til að takast á við
allt mitt. Svona konur eru ekki á
hverju strái, heldur bara einstakar
konur eins og hún amma mín.
Elsku hjartans amma mín, þín
verður sárt saknað af litlum sem
stórum, en ég hef orð þín að leiðar-
ljósi og held áfram ótrauð. Ég veit
líka að þér líður vel, og þú vakir yfir
okkur hinum eins og venjulega. Við
hittumst svo aftur síðar. Þín að eilífu,
Inga.
Ein yndislegasta og mest gefandi
kona sem ég hef kynnst um dagana
hefur kvatt þennan heim. Það er hún
amma mín.
Ég var það heppinn að fá að kynn-
ast Ingu ömmu mjög vel. Það má eig-
inlega segja að ég hafi átt tvær
mömmur þar sem við mæðginin
bjuggum í Stangarholtinu hjá ömmu
fyrstu uppvaxtarár mín. Amma var
einhvern veginn alltaf til staðar á
þessum árum. Hún var kletturinn í
hafinu, mín stoð og stytta. Hún
kenndi mér að bera virðingu fyrir
sjálfum mér og öðrum.
Heimilið hennar stóð öllum opið,
allir voru þar velkomnir. Hún amma
mín kunni svo vel að hugsa um fólk,
hlúa að fólki og hjúkra. Hún tók að
sér móður sína og móðursystur á
þeirra efri árum og svo systur sína
þegar hún háði erfiða baráttu við ill-
vígan sjúkdóm. Lífið hennar ömmu
var enginn dans á rósum, afi lést þeg-
ar hún var aðeins 58 ára gömul og
hún missti tvær dætur sínar eftir erf-
ið veikindi og tvo tengdasyni. Þær
voru brattar brekkurnar sem voru á
leið hennar ömmu um lífið.
Það eru ótal minningar sem koma
upp í hugann, þær gætu fyllt heila
bók. Fyrir mér var amma ósigrandi,
bjargvætturinn sem ekkert hrædd-
ist. Einu sinni sem oftar var ég, ung-
ur að árum, á leið með ömmu frá
Sauðárkróki í flugi til Reykjavíkur
með viðkomu á Akureyri. Í minning-
unni var þetta skelfileg flugferð. Þeg-
ar vélin flaug yfir Tröllaskagann var
ókyrrðin svo mikil að ljósin duttu
hvað eftir annað út, hólf opnuðust og
hljóðin í farþegunum náðu háum
hæðum. En bjargvætturinn, hún
amma, tók í höndina á mér og sagði
að þetta væri alveg eðlilegt. Þegar til
Akureyrar var komið yfirgáfu flestir
farþeganna vélina og tóku sér far
með rútu í bæinn. Ég reyndi að sann-
færa hana ömmu mín um að þetta
væri ekki galin hugmynd en sannfær-
ingarkraftur hennar var hundrað-
faldur minn. Flugfarið til Reykjavík-
ur var greitt og þangað færum við og
allt yrði í himnalagi. Við áttum þessa
líka fínu heimferð en í frekar tómlegri
vél.
Ég man einnig hvað hún amma var
dugleg að baka, hvaða bakari í dag
gæti verið ánægður og stoltur af slík-
um afköstum. Á þeim árum bakaði
amma randalínur sem menn slógust
um og það endaði með því að kök-
urnar hennar ömmu voru seldar hjá
kaupmanninum í hverfinu. Ég var
snemma ráðinn sem aðstoðabakari en
mitt hlutverk fólst aðallega í því að
smakka og svo að sendast með góð-
gætið til kaupmannsins sem aldrei
fékk nóg því allt rokseldist.
Inga amma var tákn trausts, virð-
ingar og stöðugleika í mínu lífi. Ég
þakka guði fyrir allan þann tíma sem
ég fékk með henni og hefði óskað
þess að hann hefði verið lengri. Við
hefðum þá getað spilað aðeins fleiri
maríasa og spjallað saman um lífið og
tilveruna eins og við gerðum svo oft.
Elsku amma, nú hefur þú kvatt þenn-
an heim og það mun enginn fylla þitt
skarð. Við, ástvinir þínir, munum ylja
okkur við góðar minningar. Svona er
víst lífið. Amma mín, ég kveð þig með
söknuði. Þinn
Ágúst Ingi.
Sæl amma mín, þungt var höggið
þegar Inga sagði mér að þú værir far-
in frá okkur, kom kannski ekki mjög
á óvart, en samt þar sem þú varst svo
hress fram á síðasta dag. Kynni okk-
ar hófust fyrir tæpum 20 árum þegar
ég innlimast í þetta magnaða net sem
fjölskylda þín er, og leið manni þar
frá fyrsta degi eins og maður hefði
alltaf tilheyrt þér og þínum. Að fá svo
síðar að njóta þeirra forréttinda að
búa í kjallaranum í Stangarholtinu
hjá þér um stund á meðan við Inga
vorum að leita okkur að húsnæði þeg-
ar við komum að norðan var einstök
reynsla, þar sem maður var úttroðinn
af mat allan daginn og alla daga.
Hvað þú varst alltaf dugleg að hafa
samband og koma í heimsókn til okk-
ar, jafnvel eftir að við fluttum á Hellu,
var alveg aðdáunarvert af manneskju
komin á þennan aldur. Og hringjandi
oft í viku þótt ekki værirðu nú alltaf
viss um hvert þú værir að hringja og
maður varð stundum hálfgert að
sannfæra þig um að þetta væri maður
sjálfur, ekki einhver annar.
Góðhjartaðri og hjartahlýrri
manneskju hef ég ekki kynnst á
minni ævi, svo ekki sé nú minnst á
innri styrkinn sem þú hafðir yfir að
ráða. Einhver hefði nú einhvern tíma
bugast yfir öllu því sem á þig var lagt,
en ekki þú, alltaf eins og klettur sem
sá aldrei á, og reyndist það alveg
örugglega mikill styrkur fyrir þitt
fólk í öllum þeim áföllum sem gengið
hafa yfir síðustu árin.
Með þessum fáu og fátæklegu orð-
um langar mig að kveðja þig Inga
mín. Mér var sagt þegar ég var
krakki að þegar einhver dæi hrapaði
ein stjarna, en það er víst að þegar þú
fórst frá okkur fóru þær nokkrar. Það
er alveg sama hversu gamall ég verð,
þín á ég alltaf eftir að minnast fyrir
hlýju þína og góðsemi, þar sem svona
persóna eins og þú er ekki til að ég
held. Ég bið að heilsa Heiðari og
Guggu og pabba ef þú sérð hann.
Þinn einlægur
Guðmundur (Brói).
Núna er Inga fallin frá. Hún Inga
var systir hennar Guðrúnar ömmu
okkar og bjuggu þær um tíma saman
í Stangarholtinu. Amma var orðin
mikill sjúklingur þegar hún flutti til
Ingu systur sinnar, sem annaðist
ömmu vel og veitti henni mikinn
stuðning í veikindunum. Mínar fyrstu
minningar frá Stangarholtinu eru að
alltaf ætti maður að passa sig á stig-
anum bratta, alveg sama hversu gam-
all maður var, þá voru þetta varnað-
arorðin: „Passaðu þig á stiganum
Baldur.“ Svo var það þvottaburstinn
sem ég var beðinn að kaupa þegar
mamma, amma og Inga voru að taka
slátur. Ég var sendur út í búð eftir
þvottabursta til að þrífa sviðahausa,
en var tekinn á teppið fyrir að hafa
keypt dýrasta burstann í búðinni af
ömmu og mömmu, en Inga frænka
varði burstakaupin. Mér skilst að sá
bursti hafi verið í notkun fram á
þennan dag.
Við systkinin áttum margar góðar
stundir í Stangarholtinu, bæði sem
lítil börn og sem hálffullorðnir ein-
staklingar. Þar gátum við alltaf geng-
ið að því vísu, að Inga ætti lagkökur
með kaffinu, og ef ekkert annað var
til krafðist hún þess iðulega að fá að
„hlaupa“ í búðina til að versla eitt-
hvað meira með því. Gamaldags gest-
risni var því ávallt í hávegum höfð í
Stangarholtinu þar sem stjanað var
við mann eins og um konungborið
fólk væri að ræða. Góðmennska og
umhyggjusemi Ingu átti sér engin
takmörk, þar sem alltaf var tekið á
móti okkur með bros á vör og kvödd
með kossi.
Hvíl í friði elsku Inga.
Baldur Ingi, Vala Ósk,
Ólafur Unnar og
Óskar Markús.
Það má ef til vill segja að það sé
ekkert undarlegt að fólk sem komið
er um nírætt falli frá. Ekki kom mér
þó til hugar, þegar ég hitti Ingibjörgu
Sigurðardóttur, eða hana Ingu úr
Stangarholtinu, í fimmtugsafmælinu
hans Hafsteins hennar Ollu, að það
væri okkar síðasta samverustund.
Líkamlega var hún kannski ekki svo
sterk en hún hafði hugann ætíð við
sitt fólk, var létt í skapi og skemmti
sér vel innan um börn sín, barnabörn
og þeirra vini.
Kynni mín af Ingu hófust fyrir um
það bil 30 árum en þá kynntumst við
félagarnir úr Smáíbúðahverfinu Ollu,
dóttur hennar. Á þessum tíma var
vinsælt að fara í útilegur og nutum
við vinirnir góðs af myndarskap Ingu
því nestið hennar Ollu var alltaf það
besta. Þótt mæður okkar nestuðu
okkur félagana mjög vel var það alltaf
mest gaman að gæða sér á því sem
Inga hafði búið sína dóttur út með.
Síðar eða árið 1979 opnaði ég verslun
í Stórholti 16 í nágrenni við Ingu og
var hún þá tíður gestur í búðinni.
Fljótlega fékk ég hana til að selja mér
einstaklega góðar lagtertur sem ég
hafði oft bragðað hjá henni. Það er
skemmst frá því að segja að þessar
tertur slógu í gegn í hverfinu og Inga
varð að afgreiða mig með meira magn
og oftar eða tvisvar í viku, svo ánægð-
ir voru viðskiptavinirnir. Til að byrja
með var hugsunin sú að gleðja hverf-
isbúa en fólk bað án afláts um meira.
Oftast sóttum við, sem störfuðum í
búðinni, kökurnar til Ingu og voru þá
allir tilbúnir að fara enda von á kaffi-
sopa og kökubita í leiðinni. Olla vin-
kona mín bjó á tímabili hjá móður
sinni með soninn Ágúst Inga sem ég
veit að saknar ömmu sinnar sárt því
þau voru mjög samrýmd og Ágúst
var augasteinn ömmu sinnar.
Undir það síðasta hafði Inga flutt
upp í Furugerði í hús eldri borgara og
undi hag sínum þar vel bæði við spila-
mennsku og hannyrðir en hún var
alla tíð mikil myndarkona í höndun-
um og margir fagrir munir eru til
vitnis um það.
Að leiðarlokum langar mig að segja
frá litlu atviki sem átti sér stað dag-
inn fyrir andlát Ingu en þá átti ég
óvænt leið um Stangarholtið. Þegar
ég kom að númer 12 þar sem Inga
hafði búið fannst mér ég sjá hana
standa þar fyrir utan, brosandi og
hlýlega sem alltaf. Mér fannst þetta
að vonum einkennilegt þar sem ég
átti engan veginn von á henni þarna
enda allt hennar fólk flutt þaðan en
svona birtist hún mér. Ég vona að
henni líði vel á nýjum stað og veit að
ættingjar og vinir hafa tekið vel á
móti henni.
Ég og fjölskylda mín sendum ást-
vinum Ingu innilegar samúðarkveðj-
ur.
Minningin um elskulega konu lifir.
Gunnar Jónasson.
Ingibjörg Þóra
Sigurðardóttir