Morgunblaðið - 26.02.2007, Blaðsíða 26

26 MÁNUDAGUR 26. FEBRÚAR 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Ólafur Ásgeirs-son vél-
smíðameistari
fæddist á Baul-
húsum í Arnarfirði
19. febrúar 1927.
Hann lést á líkn-
ardeild Landakots-
spítala 18. febrúar
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Guðbjörg Oktavía
Kristjánsdóttir, f. í
Stapadal 9. maí
1885, d. 29. ágúst
1974, og Ásgeir
Kristján Matthíasson, f. á Baul-
húsum 20. febúar 1885, d. 1. maí
1959. Systkini Ólafs, sem öll eru
látin, voru eftirfarandi: Símonía,
f. 1913, d. 2004, Daðína Guðný, f.
1915, d. 2001, Matthías, f. 1917, d.
1942, Páll, f. 1918, d. 1989, Frið-
þjófur, f. 1918, d. 1919, Kristján, f.
1919, d. 1992, Kristinn Friðþjófur,
f. 1922, d. 2002, og Jóhanna, f.
1923, d. 2004.
Ólafur kvæntist hinn 19. júní
1949 Sigurborgu Maríu Jónnýju
Rósinkarsdóttur, f. á Snæfjöllum á
Snæfjallaströnd 25. sept. 1928.
Foreldrar hennar voru Jakobína
Rósinkara Gísladóttir, f. 1896, d.
1960, og Rósinkar Kolbeinn Kol-
beinsson, f. 1891, d. 1956. Ólafur
og María eignuðust sex börn, þau
eru: 1) Ottó Kolbeinn, f. 1950,
maki Björk Baldursdóttir, börn
þeirra eru Daði Baldur og Helga
Björk, fyrir átti Ottó son, Andra,
með Hjördísi Magn-
úsdóttir. Sonur
Andra og sambýlis-
konu, Heiðbrár
Björnsdóttur, er
Daníel Þór. 2) Jakob,
f. 1952, maki Helena
Soffía Leosdóttir
Little, sonur þeirra
er Páll, fósturdóttir
Jakobs og dóttir
Helenu er Kristín
Magnúsdóttir. Sonur
Páls og sambýlis-
konu hans, Lindu
Mjallar Andr-
ésdóttur, er Jakob Felix. Dætur
Kristínar, fósturdóttur Jakobs,
eru Alexanda María og Helena Ýr.
3) óskírður drengur, f. 1953, d.
1953. 4) Rósinkar Snævar, f. 1956,
maki Sólbjörg Gunnbjörnsdóttir,
börn þeirra eru Ólafur Garðar,
Davíð og Atli Þór. 5) Guðný, f.
1959, maki Ómar Þór Gunnarsson,
börn þeirra eru Gunnar Heiðar og
María Rós. 6) Ásgeir Kristján, f.
1962, maki Aðalheiður Gylfadótt-
ir, börn þeirra eru Unnur Andrea
og Hanna María.
Ólafur ólst upp á Baulhúsum og
Bíldudal þangað til hann fór til
Ísafjarðar til náms í Vélsmiðjunni
Þór þar sem hann lauk námi 1951.
Ólafur og María fluttu til Reykja-
víkur eftir nám hans, þar sem
hann starfaði við iðn sína alla tíð.
Ólafur verður jarðsunginn frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Þá hefurðu fengið hvíldina, pabbi,
og það hefur ábyggilega verið glað-
ur hópur sem hefur fagnað þér við
komuna yfir móðuna miklu. Þú hef-
ur sýnt svo ótrúlegt æðruleysi og
styrk í veikindum þínum. Aldrei
kvartað, ekki einu sinni og það lýsir
svo vel þeim frábæra persónuleika
sem þú varst. Það voru mikil for-
réttindi að eiga þig sem pabba og þú
hefur reynst okkur systkinunum
frábær fyrirmynd. Ég man ekki eft-
ir að þú hafir nokkurn tíman hækk-
að róminn og skammað okkur, ekki
vegna þess hve þæg við vorum held-
ur vegna þess hve þið mamma hafið
alltaf haft gott lag á að ná fram því
besta í öllum í kringum ykkur. Upp-
eldi ykkar einkenndist af ást, leið-
beinandi umhyggju og skilningi á
þörfum okkar en ekki á skömmum
og hörðum aga. Nú og glaðværð
pabbi, þar varstu sko á heimavelli,
þú sást alltaf björtu hliðarnar á öllu,
varst góðlátlega stríðinn og hafðir
þennan sérstaka sjarma sem laðaði
alla að þér. Það var alltaf þetta
töfrandi glettnisblik í augunum þín-
um. Svo hafðirðu einstakan vilja til
að rétta öðrum hjálparhönd og aldr-
ei vissi ég til að þú neitaðir nokkr-
um sem til þín leituðu eftir aðstoð,
sama hvers kyns var, á nóttu sem
degi.
Ég byrjaði snemma sem lítill
gutti að skottast í kringum þig þeg-
ar þú varst að vinna heima við og sú
reynsla hefur reynst mér vel sem
iðnaðarmanni. Allt lék í höndunum
á þér og skipti engu hvort þú vannst
með málm eða tré og þar fór sko
saman hagur hugur og hönd. Þú
varst skipulagður í vinnu og komst
oft með lausnir á vandamálum sem
aðrir komu ekki auga á.
Þú varst víðlesinn og maður kom
aldrei að tómum kofunum þegar
mann vantaði að vita eitthvað. Sér-
stakt dálæti hafðirðu á náttúruvís-
indum og himingeimnum og varst
óþreytandi að miðla þeim fróðleik
til okkar systkinanna og afa-
barnanna og eflaust áttu heiðurinn
(eða sökina) á að eitt þeirra varð
doktor í stjarneðlisfræði og fíkill í
Gammablossa, eitthvað sem þið
tveir kunnið skil á.
Svo voru það allar útilegurnar,
ferðirnar um landið og veiðiferðirn-
ar, alltaf miðlaðirðu til okkar ást
þinni á landinu okkar og kenndir
okkur að ganga um það af virðingu.
Og það voru ófáar fjöruferðirnar
þar sem fjaran breyttist í ævintýra-
land með ótal dýrgripum og smíða-
við í miklu magni og iðulega stóðum
við í fjöruborðinu og fylgdumst með
einhverju glæsifleyinu sem þú smíð-
aðir með mér sigla til hafs og þá var
ljúft að lauma lítilli hendi í lófann
þinn. Svona stundir eru ómetanleg-
ar og ég þakka þér fyrir þær allar
kæri pabbi minn.
Missirinn hennar mömmu litlu er
mikill en við börnin þín og afabörnin
pössum hana fyrir þig og ég veit að
það gerir guð líka, hún er jú ein af
englunum hans þótt hún feli væng-
ina sína einhvers staðar inni í skáp.
Eftir langa vegferð
liggur leiðin að Baulhúsum aftur
sem snöggvast hættir sandurinn
í glasi tímans að sáldrast út í tómið
allt verður fullkomið
eitt eilífðarinnar andartak
Kveðja, þinn sonur
Ásgeir.
Nú er elskulegur faðir minn dá-
inn. Hann lést eftir erfið og lang-
vinn veikindi og er það ákveðinn
tómleiki, en þó léttir að þjáningum
hans sé nú loksins lokið.
Pabbi var einstaklega ljúfur og
góður maður sem ekkert aumt
mátti sjá og sérlega greiðvikinn og
hjálpsamur við alla sem leituðu til
hans. Hann hafði þessa léttu lund,
brá yfirleitt aldrei skapi var ávallt
fullur af gáska og glettni sem var
einkennandi fyrir hans persónu.
Hann var mjög laghentur og lék allt
í höndum hans hvort sem um var að
ræða stál, timbur eða önnur efni.
Minningar streyma fram frá
bernsku minni, pabbi í húsbygg-
ingu, hann byggði einn 2 hæða ein-
býlishús á Löngubrekku, þar bjugg-
um við fyrstu æviár mín. Þegar ég
var 4 ára fluttumst við í Silfurtúnið í
Garðabæ. Ég minnist þess ekki að
hafa verið síðhærð á mínum yngstu
árum því pabbi var einstaklega lag-
hentur með skærin og leit ég oft út
eins og Prins Valiant, hvort mömmu
líkaði það er önnur saga.
Pabbi og mamma elskuðu útiveru
og ferðuðumst við fjölskyldan mikið
innanlands. Mikill kærleikur ríkti á
mínu heimili, bæði milli þeirra
hjónanna og til okkar barnanna. Á
föstudagskvöldum var oft stiginn
dans við dægurlög í útvarpinu í stof-
unni, því pabbi hafði unun af að
dansa. Mamma og pabbi fóru t.d. oft
ein í ferðalög og vorum við systkinin
sett í pössun í vikutíma til systkina
mömmu meðan þau fóru ein í úti-
legu. Þá mundaði pabbi oft vélina og
gleymi ég aldrei að á 6. aldursári
mínu eignaðist pabbi sína fyrstu
kvikmyndatökuvél sem tók í lit.
Mikið var tekið af myndum bæði á
ferðalögum og heima í Silfurtúninu
og nánasta umhverfi.
Pabbi var mjög víðlesinn og fróð-
ur maður sem elskaði náttúruvís-
indi og vissi allt milli himins og jarð-
ar, hann aflaði sér þekkingar með
lestri vísindarita og bóka. Á ung-
lingsárum mínum var pabbi ein-
staklega natinn við dóttur sína og
alltaf var hann til taks ef eitthvað
bjátaði á, alltaf gat ég hringt í hann
á nóttu sem degi til að ná í mig ef ég
var stödd á balli og náði ekki síðasta
strætó eða fékk ekki leigubíl heim,
eða í skóla. Greiðviknari maður en
hann pabbi minn var ekki til.
Pabbi ferðaðist þó nokkuð er-
lendis á seinni árum sínum bæði
með mömmu og án hennar, þá að-
allega með börnum og barnabörn-
um sínum. Hann kom einn í heim-
sókn til okkar hjónanna þegar við
bjuggum í Óðinsvéum við nám og
dvaldi hjá okkur.
Síðustu æviár sín bjó faðir minn
ásamt móður minni í sama húsi og
við hjónin með börnum okkar og
nutum við samverunnar einstaklega
vel.Var hann í góðu atlæti móður
minnar sem hjúkraði honum af sinni
einstöku alúð, ást og umhyggju.
Elsku pabbi, ég kveð þig með
söknuði og þakka þér af alhug fyrir
allt sem þú gafst mér, minningarnar
geymi ég í hjarta mínu og ég veit að
þú ert kominn á betri stað þar sem
þú ert laus við allar þjáningar um-
luktur þínum ástkæru ættingjum og
almáttugum guði.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson.)
Þín dóttir
Guðný.
Elskulegi afi okkar, Ólafur, sem
alltaf var kallaður Óli, var okkur
góður afi. Hann hafði þann einstaka
hæfileika að geta blakað eyrunum,
sem skemmti okkur systrunum
ágætlega.
Afi hló oft og horfði á sjónvarpið.
Poppkorn fannst honum gott og átti
hann gleraugu sem okkur fannst
gaman að prófa.
Afi og hún amma okkar hafa allt-
af haft nammiskúffu fyrir okkur
krakkana til að læðast í. Á því heim-
ili er alltaf til nammi. Góði Guð,
passaðu ömmu vel og lengi og megi
sál afa hvíla í friði.
Unnur Andrea og Hanna María.
Ég á ótal góðar minningar um
afa. Það fyrsta sem ég gerði, í hvert
sinn sem ég heimsótti afa og ömmu
á Hjaltabakkanum í gamla daga,
var að ráðast á afa þar sem hann sat
í hægindastólnum sínum með ný-
bruggað kaffi í krús og las Mogg-
ann. Að sjálfsögðu var þetta í gríni
gert og það tók hann yfirleitt minna
en hálfa mínútu að róa mig, sex ára
guttann, niður. Þetta lýsir kannski
sambandi okkar best: góðir vinir á
grallaralegu nótunum. Hann var
með ólíkindum þolinmóður og góð-
hjartaður. Aldrei skammaði hann
mig þó svo ég reyndi að troða grasi
ofan í hann í hvert sinn sem við fór-
um til Þingvalla á sunnudögum, eða
þegar ég kastaði óvart steini í bílinn
hans við Kleifarvatn.
Kleifarvatn er eitt af ógrynni
vatna sem við veiddum saman í í
gegnum árin. Við áttum það reynd-
ar til að fara heim með öngulinn í
rassinum en það var ekki aðalmálið.
Að kasta út, setjast niður, sötra
kaffi/kakó og spjalla um heima og
geima var rauði þráðurinn í veiði-
ferðunum. Af og til stukkum við þó
upp er rauðu flotholtin sukku á
bólakaf og lönduðum fiski í soðið
fyrir ömmu og mömmu.
Hitt aðaláhugamálið okkar var að
tefla. Ég held að við höfum örugg-
lega teflt saman yfir þúsund skákir
á taflborðinu sem afi smíðaði (það
þurfti að setja teskeið undir eitt
hornið til að gera það stöðugt). Við
vorum álíka slakir/góðir við þessa
iðju og snerum borðinu oft við og
spiluðum myllu þegar við vorum
orðnir þreyttir á eilífum hrókering-
um og pattstöðum. Þetta fór nú að-
allega fram á Hjaltabakkanum því
afi og amma pössuðu mig oft um
helgar.
Ég skemmti mér reyndar svo vel
hjá þeim að ég skellti mér í strætó
til þeirra og flúði miðbæinn af og til.
Afi og amma fóru stundum með
okkur Suðurgötufamilíunni til út-
landa og þá deildum við afi oft efri
og neðri koju í sama herberginu.
Hann fékk sjaldan svefnfrið því ég
var gífurlega forvitinn krakki og jós
vanalega yfir hann spurningum um
himingeiminn, norðurljósin og þess
háttar. Hver veit nema það sé hon-
um að þakka að ég vinn einmitt við
það sem ég hef unun af í dag. Afi,
þín verður sárt saknað, og ef þú ert
ekki að skák-máta einhvern af læri-
sveinunum á himnum þá giska ég á
að þú sért að veiða með ákveðinni
„persónu“ sem getur breytt vatni í
vín.
Páll.
Látinn er yndislegur vinur Ólafur
Ásgeirsson. Okkar fyrstu kynni
urðu er öðlingurinn Guðný dóttir
hans og fjölskylda fóru að spá í
sumarbústaðaland í Litla-Klofa í
Landsveit sem er í nágrenni við
okkar heimili. Sem betur fer fyrir
okkar fjölskyldu ákváðu þau að
reisa bústað á Flötunum, og hafa öll
okkar samskipti verið einstaklega
góð. Foreldrar hennar Óli og Maja
hafa reynst okkur sannir vinir.
Höfðum við mjög gaman af að frétta
að Óli væri frændi jólasveinsins sem
var einn af vinum í Drættinum
(Galtalækjarskógi).
Það er frábært að svona gott fólk
skuli vera til og við svo lánsöm að fá
að kynnast því. Það er ekki hægt að
lýsa þessari yndislegu og traustu
fjölskyldu í Melselinu (áður í Maríu-
og Hjaltabakka), það er ekki búið að
finna orðin upp ennþá.
Óli var mikill hagleiksmaður, það
sást vel á kerrunni sem þeir Ómar
smíðuðu fyrir okkur m.a. Óli var
ákaflega hlýr og gamansamur og
sannur vinur vina sinna. Þannig er
reyndar öll fjölskyldan. Þið tókuð
okkur eins og við værum ein af
börnunum og gestrisni, gjafir og
vinátta verður aldrei fullþökkuð.
Maja mín, þú hefur staðið við að
hugsa um hann í veikindunum af
ótrúlegum styrk, langt umfram þína
getu og heilsu. Sagt er að trúin flytji
fjöll en í þessu tilfelli var það ástin.
Það var unun að sjá ykkur saman og
alltaf voruð þið nefnd í sama orði
svo samrýnd, og máttuð aldrei
hvort af öðru sjá. Mér komu þessi
orð í hug í minningu Óla:
Listasmiður, laus við prjál
ljúft er þig að muna.
Lífleg kæti, ljúflingssál
lýsti upp tilveruna.
Kveðjum traustan, kæran vin
kærleik allir minnast.
Örmum vafði ásýndin,
yndi var að kynnast.
Elsku Maja, börnin ykkar, fjöl-
skyldur og vinir, sendum ykkur
innilegustu samúðarkveðjur. Megi
Guð gefa ykkur styrk og blessun.
Sigurbjörg Elimarsdóttir
og fjölskylda, Galtalæk 2.
Ólafur Ásgeirsson
Elsku Svandís mín.
Í dag hefðir þú átt af-
mæli og orðið sex ára.
Sex ára, þú beiðst ekkert smá eftir
því þar sem það var stökkpallurinn í
skólann hans Nóna. Þú hlakkaðir svo
mikið til að byrja í skólanum, þú
varst búin að læra marga stafi, skrif-
aðir nafnið þitt og beiðst með
óþreyju eftir fleiri krefjandi verkefn-
um. Síðasti afmælisdagurinn þinn er
mér minnisstæður þar sem ég komst
ekki í afmælið þitt, amma Sirrý var á
sjúkrahúsi, en þú gafst mér ekkert
eftir þrátt fyrir það. Þú passaðir vel
✝ Svandís ÞulaÁsgeirsdóttir
fæddist á Heilbrigð-
isstofnun Suður-
lands á Selfossi 26.
febrúar 2001. Hún
lést af slysförum 2.
desember síðastlið-
inn og var útför
hennar gerð frá
Langholtskirkju 13.
desember.
upp á að ég skyldi nú
ekki gleyma deginum
þínum og varst með á
hreinu hvað ég ætti að
gefa þér í afmælisgjöf.
Þú úthlutaðir mér að
gefa þér „Dýrin í
Hálsaskógi“ því þig
langaði afskaplega
mikið í þá mynd. En
afmælisdagurinn þinn
lukkaðist vel og marg-
ir heimsóttu þig í Þor-
lákshöfn.
Ég skil ekki af
hverju þér voru ekki
gefnir fleiri afmælisdagar og mér
finnst það óréttlátt. Ég sakna þess
svo að þú skulir ekki lengur birtast
hér blaðskellandi og segja: „Ég er
komin“ og brosa þínu bjarta brosi
með snuddutönnunum þínum.
Og hvernig á maður að skilja
þetta, en ég reyni að halda í þá trú að
þú sért á góðum stað og amma á
Grund gæti þín.
Guð hjálpi okkur öllum.
Amma Sigríður (amma Sirrý).
Hún Svandís Þula frænka mín
hefði orðið sex ára í dag en hún dó í
bílslysi hinn 2. desember 2006. Við
hefðum átt að vera í afmælisveislu
hjá henni en í staðinn verðum við á
minningartónleikum um hana. Við
vorum búin að kaupa handa henni
afmælisgjöf þegar hún dó. Hún átti
að fá bók, bók um prinsessu, því það
hæfði Svandísi Þulu vel þar sem
hún var mikil prinsessa sjálf. Við
settum bókina hjá henni í kistuna
því við gátum ekki hugsað okkur að
einhver annar fengi bókina sem var
ætluð henni. Þegar ég var lítil
stelpa þá las amma á Grund mikið
fyrir mig og sagði mér sögur því
fannst mér gott að vita að Svandís
Þula væri með bók hjá sér svo
amma gæti lesið fyrir hana. Ég sé
þær tvær fyrir mér að hafa það
huggulegt saman lesandi bók.
Björk fékk öll fötin og dótið
hennar Svandísar og hún var ofsa-
lega glöð yfir hvað Svandís Þula var
góð að gefa henni þetta allt saman.
Það er oft erfitt að horfa upp á gleði
hennar með fötin og dótið en það er
ekki hægt að ætlast til þessa að
fjögurra ára barn skilji ástæðuna
fyrir því hvers vegna hún fékk
þetta allt saman. En upp á síðkastið
hefur hún verið að tala um að hún
sakni Svandísar Þulu „rosalega
mikið“.
Að lokum vil ég bara segja einu
sinni enn hvað ég samhryggist for-
eldrum, bræðrum og öllum ætt-
ingjum Svandísar Þulu mikið og ég
er sammála því sem Björk sagði um
daginn: „Mamma, ég vil að Svandís
Þula sé ekki lengur dáin, ég sakna
hennar rosalega, rosalega mikið.“
Kristín Ásta Jónsdóttir.
Svandís Þula
Ásgeirsdóttir
Lokað
Lokað verður eftir hádegi í dag, mánudaginn 26. febrúar, vegna
jarðarfarar ÓLAFS ÁSGEIRSSONAR.
Ottó auglýsingastofa ehf.