Morgunblaðið - 23.07.2007, Síða 28

28 MÁNUDAGUR 23. JÚLÍ 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LEGSTEINAR
Steinsmiðjan MOSAIK
Hamarshöfða 4 • 110 Reykjavík
sími 587 1960 • www.mosaik.is
✝
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir
og amma,
SIGRÍÐUR SKAGFJÖRÐ,
Hraunbæ 4,
Reykjavík,
sem lést, föstudaginn 13. júlí, verður jarðsungin frá
Árbæjarkirkju, þriðjudaginn 24. júlí kl 15:00.
Ingimar Guðmundsson,
Sigurður Skagfjörð Ingimarsson, Ólöf Jónsdóttir,
Guðmundur Már Ingimarsson
og barnabörn.
✝ Ólafur KristjánGuðmundsson
fæddist í Hafn-
arfirði 16. júní 1928.
Hann lést á St Jós-
efsspítala í Hafn-
arfirði 14. júlí síð-
astliðinn. Foreldrar
Ólafs voru hjónin
Þórunn Kristjáns-
dóttir, f. í Kirkju-
vogi í Höfnum 12.
ágúst 1890, d. 22.
nóvember 1966, og
Guðmundur Eiríks-
son, f. á Stuðlum í
Norðfirði 12. júní 1874, d. 27. apríl
1935. Auk Ólafs Kristjáns áttu þau
tólf börn en systkinin sem komust
á legg voru átta, þau Eiríka
Guðný, f. 1909, d. 1981, Kristín
Guðbjörg, f. 1910, d. 1989, Þórður
Guðni, f. 1912, d. 1974, Vilhelm-
ína, f. 1914, d. 1990, Jóhanna
Kristrún Ólafía, f. 1916, d. 2002,
Stefanía Ingibjörg, f. 1917 og Jón-
ína Magnea, f. 1923, d. 2006. Guð-
mundur átti soninn Guðmund, f.
1906, d. 1967, áður en hann kynnt-
ist Þórunni, en hún gekk Guð-
mundi í móðurstað og ól hann
upp. Foreldrar Þórunnar voru
Guðbjörg Jónsdóttir og Kristján
Jónsson útgerðamaður frá Höfn-
um. Foreldrar Guðmundar voru
Guðný Halldórsdóttir og Eiríkur
Filippusson bóndi, Sandvík-
urstekk í Norðfirði.
Hinn 26. desember 1946 giftist
Ólafur Kristján, Sigríði Þóru
Magnúsdóttur, f. 28. júlí 1929, d.
24. maí 2000. Eignuðust þau fimm
börn, þau eru:
Magnús, f. 12. nóv-
ember 1946, d. 2.
október 1955; Guð-
mundur Þorlákur
Bjarni, rekstr-
arstjóri, f. 27. nóv-
ember 1947, kvænt-
ur Þuríði Kristínu
Kristleifsdóttur,
þau eiga tvær dætur
og tvo syni; Magnea
Guðlaug tónlist-
akennari, f. 4. febr-
úar 1951, hún á tvo
syni; Þórunn, fyr-
irtækjasérfræðingur, f. 1. janúar
1952, gift Daníel M. Jörundssyni,
þau eiga dóttur. Þórunn á son frá
fyrra sambandi; Magnús Óli fram-
kvæmdastjóri, f. 22. júní 1960,
kvæntur Erlu Dís Ólafsdóttur,
þau eiga einn son og þrjár dætur á
lífi, en þau misstu dóttur á fyrsta
ári. Barnabarnabörn Sigríðar
Þóru og Ólafs Kristjáns eru
sautján.
Dóttir Ólafs Kristjáns og Sig-
rúnar Guðmundsdóttur, er Kol-
brún sölumaður, f. 30. apríl 1964,
hún á tvö börn, barnsfaðir Björn
Þórisson.
Ólafur lauk barnaskólanámi í
Hafnarfirði og námi frá Iðnskól-
anum í Reyjavík. Ólafur var húsa-
smiður að mennt og starfaði hann
sem meistari við húsa- og innrétt-
ingasmíði.
Ólafur Kristján verður jarð-
sunginn frá Fríkirkjunni í Hafn-
arfirði í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.
Þá er pabbi minn búinn að kveðja
þennan heim, eftir snögga en harða
baráttu við krabbamein sem greind-
ist fyrir um þremur mánuðum.
Pabbi fæddist og ólst upp í Hafn-
arfirði og var þrettánda og yngsta
barn foreldra sinna, en faðir hans
átti son frá fyrra sambandi, sem
amma tók að sér og ól upp sem sitt
eigið. Pabbi missti föður sinn þegar
hann var sjö ára gamall.
Minningarnar eru margar sem
koma upp í hugann þegar ég hugsa
um uppvaxtarárin í vesturbænum í
Reykjavík. Heimili okkar á þeim ár-
um var á Bræðraborgarstíg 10, í ná-
býli við móðurömmu og -afa okkar
krakkanna, og var mikill samgangur
þar, en þau bjuggu á 10a. Amma og
afi hjálpuðu ungu fjölskyldunni mik-
ið og hafði pabbi oft orð á því hversu
góð þau voru og þá sérstaklega hann
afi þegar hann hvatti og hjálpaði
pabba að hefja iðnnám, skólaganga
á kvöldin og launin lág á námstím-
anum. Pabbi var ekki mikill náms-
maður sem krakki og leiddist í
skóla. Þegar hann lauk námi í
barnaskóla í Hafnarfirði, sem þá var
eina skyldunámið, þakkaði hann
Guði sérstaklega fyrir: „Takk fyrir
Guð, nú þarf ég aldrei oftar að fara í
skóla.“ En það breyttist því pabbi
lauk fjögurra ára námi í Iðnskól-
anum í Reykjavík á tveimur árum,
þrátt fyrir að halda heimili og
stunda ríflega fullan vinnudag sam-
tímis. Já pabbi varð að vinna langan
vinnudag til að brauðfæða hópinn,
en það breytti ekki því að hann
sinnti okkur krökkunum vel.
Hann var mikill áhugamaður um
allar íþróttir. Ég man eftir mörgum
ferðum okkar saman á íþróttavið-
burði, í upphafi á Melavöll og Há-
logaland og í Breiðfirðingabúð á
skák. Mamma sagði það oft að það
mætti ekki hundur reka við, þá væri
pabbi mættur. Sérstaklega eru mér
minnisstæðar ferðirnar á Melavöll-
inn, þegar pabbi tók okkur bræð-
urna með, mig og Magga heitinn, og
reiddi okkur báða á reiðhjólinu sínu,
annan á stönginni og hinn á stýrinu.
Þegar heim var komið var mamma
alltaf tilbúin með brúntertu og kalda
mjólk. Það var ekki fyrr en löngu
seinna sem fyrsti bíllinn kom á
heimilið, en þeir áttu margir eftir að
tilheyra pabba á lífsleiðinni enda var
hann með mikla bíladellu og þótti
honum og mömmu gaman að ferðast
og því bíltúrarnir margir og stund-
um lengri en til stóð í upphafi.
Bryggjurúntur gat endað hvar á
landinu sem var. Sorgirnar þurftu
þau mamma og pabbi að takast á við
á sínum unga aldri. Mesta sorgin í
þeirra lífi var 2. október árið 1955,
þegar elsta barn þeirra, hann Maggi
bróðir, tæplega níu ára gamall, fékk
lömunarveikina og dó nær sam-
stundis. Þá var mikil sorg í litla hús-
inu númer 10.
Seinustu vikurnar lá pabbi á St.
Jósefsspítala í Hafnarfirði og var
hann mjög þakklátur fyrir að mega
dvelja þar. Hann þreyttist aldrei á
að lýsa því, hvað hann væri heppinn
og hversu yndislegt fólk væri þar að
störfum. Pabbi tók veikindum sínum
eins og hverju öðru hundsbiti, eins
og hann sagði svo oft. Þakkaði fyrir
það sem honum var gefið og fannst
réttur tími til brottfarar. Skrapp
svona í lokin upp í kirkjugarð og
ræddi þar yfir leiði mömmu hvernig
hann vildi hafa leiðið í framtíðinni og
sagði svo: „Sigga mín, ég er að
koma, þú tekur vel á móti mér.“ Já
pabbi minn, nú ertu kominn til
mömmu og Magga bróður og allra
hinna sem þú áttir svo góða samleið
með. Fagnaðarfundir sem þú varst
svo heitt farinn að þrá. Og örugg-
lega er brúnterta og köld mjólk á
hverju strái.
Elsku pabbi minn, um leið og við
kveðjum þig biðjum við algóðan Guð
að taka vel á móti þér. Hafðu þakkir
fyrir allt og allt. Blessuð sé minning
þín.
Guðmundur Þ.B. Ólafsson
og fjölskylda.
Guð einn það veit hvað ég er
þakklát fyrir að hafa átt þig að,
pabbi minn, hvað þú varst alltaf góð-
ur við mig, barnabörn þín og bara
alla í kringum þig. Aldrei heyrði ég
þig tala illa um nokkurn mann, þú
hafðir svo sterka trú og sterkan per-
sónuleika. Allt þetta kom svo vel í
ljós í veikindum þínum, þvílík hetja,
þvílík reisn og þvílík manneskja að
geta tekið öllu þessu eins og þú
gerðir. Í gegnum allt þetta ferli tap-
aðir þú aldrei gleðinni né húmorn-
um, þú hreinlega brostir í gegnum
sársaukann og hertir okkur börnin
þín upp og þegar við brotnuðum
saman og grétum þá sagðir þú að við
yrðum að standa okkur. Ég var allt-
af svo montin af þér pabbi minn, þú
varst svo fjölhæfur, ekki varstu bara
frábær dansari heldur varstu líka
stórkostlegur söngvari. Já, þú hafðir
sko sjarma.
Ég vil að lokum þakka þér, pabbi
minn, fyrir mig og mína. Ég elska
þig og það gera barnabörnin þín,
Hemmi og Gígja, líka. Sjáumst síð-
ar, elskan mín.
Þín dóttir
Kolbrún.
Frá fæðingu fékk maður það upp-
eldi frá pabba og mömmu að maður
hefði fært fjölskyldunni blessun. Ég
fæddist 5 árum eftir andlát elsta
bróður míns, svo að vissu leyti voru
aðstæður hagstæðar fyrir nýfæddan
króann að færa blessun inn á heim-
ilið. Þetta var ein af aðferðum pabba
og mömmu til að láta manni líða sem
einstökum og blessuðum.
Fyrst þegar ég fór að stunda
knattspyrnu sem ungur drengur
með FH, þá vantaði ekki stuðning-
inn frá pabba, eina foreldrið sem
mætti á alla leiki. Þau voru ófá til-
þrifin sem voru gerð til að fá athygli
hjá þeim gamla og loforðin skiluðu
sér um hæl. Pabbi veitti verðlaun
eftir vel heppnaða leiki með því að
veita Coke og Prins úr skottinu á
bílnum. Oft heyrði ég félaga mína
segja, ég vildi að þú værir pabbi
minn. Margir af félögum mínum
hafa dáðst að honum pabba mínum,
hversu jákvæður hann hefur verið
og hve góðan pabba ég ætti. Við átt-
um mörg ár saman í hestamennsku
þegar ég var strákur, við fórum
bæði í lengri og styttri útreiðartúra,
daglega hugsuðum við saman um
hestana, við vorum alltaf saman. Ég
lærði húsasmíði hjá pabba, hann var
skemmtilegasti vinnufélagi sem ég
gat hugsað mér, alltaf syngjandi og
að grínast. Ef honum leyst vel á ein-
hvern, þá var hann vanur að segja,
„Þetta er sko ekkert fífl úti í bæ.“ og
þá hlógu allir.
Þegar ég stofnaði heildsölu og
lagði hamarinn á hilluna, þá var
gaman hjá mér og pabba. Amma
hefði verið sá allra besti sölumaður
sem hann hefði kynnst, svo ég þyrfti
nú ekki að hafa áhyggjur af því að
selja allt góssið sem ég flutti inn,
enda var það aldrei vandamál eftir
að pabbi hafði talið manni trú um
arfleifð sölumennskunnar innan
ættarinnar.
Pabbi var mikill söngmaður, og
hafði fallega rödd, hann átti auðvelt
með standa upp í hvaða samkvæmi
sem var og syngja af mikilli innlifun
að áhorfendur hrifust með. Oft tók-
um við lagið saman, pabbi hvatti mig
til söngnáms sem og ég gerði. Einn-
ig var pabbi ræðumaður góður, hafði
afslappaða og hnökralausa fram-
komu. Á hans yngri árum stundaði
hann að sýna dans og voru þau
systkinin Óli og Nína upppöntuð
langt fram í tímann. Ekkert fannst
pabba ómögulegt, viðhorfin hans
skópu þennan einlæga, glaða og
hæfileikaríka einstakling. Mann sem
átti hnyttin og frábær orðatiltæki
sem eru orðin víðfræg innan fjöl-
skyldunnar og langt fyrir utan hana.
Allt það sem mamma og pabbi hafa
kennt mér, hef ég reynt eftir bestu
getu að innprenta mínum fjórum
börnum. Af pabba hef ég lært að
einn mesti auður í þessum heimi fyr-
ir utan að vera ríkur hjá Guði, er
gott og raunhæft sjálfsmat. „Ef við
höfum ekki trú á börnunum okkar,
hver á þá að gera það,“ var pabbi
vanur að segja. Samband okkar
pabba var samband tveggja vina, við
vorum hvor öðrum sem trúnaðarvin-
ir, við gleymdum því stundum að við
vorum feðgar.
Ég bið þig, góði Jehóva Guð, að
minnast hans pabba míns þegar
Jesú sonur þinn notar lykla helju til
að reisa alla hina látnu við á hinum
efsta degi. Sjáumst síðar hressir og
kátir, minn elsti og besti vinur.
Með kveðju, þinn
Magnús Óli.
Elsku afi.
Það er svo skrýtið þetta líf, eina
stundina erum við hérna og þá
næstu erum við farin. Þrátt fyrir að
þú hafir verið búinn að vera mikið
veikur og við vissum að endalokin
væru nærri þá er þetta allt saman
samt svo erfitt. Það gerir þetta ekk-
ert auðveldara að vita fyrir fram að
þú værir það veikur að þú myndir
ekki ná þér, því að það breytir ekki
öllum minningunum sem við, sem
eftir sitjum, eigum um þig. Vitneskj-
an um að þær verði ekki fleiri, það
er hún sem er svo erfið, þú ert far-
inn fyrir fullt og allt.
En eitt er víst, þú varst besti afi
sem nokkur gæti hugsað sér. Þegar
ég var lítill drengur, var röddin í þér
afarödd, lyktin af þér var afalykt og
hláturinn var afahlátur. Það var afa-
legt að taka í nefið og vera með blá-
an vasaklút í vasanum, það var afa-
legt að keyra um á stórum
amerískum bíl. Það var afalegt að
hlæja hrossahlátri og það var afa-
legt að ríma. Allt þetta hefur svo
ekkert breyst þrátt fyrir að ég sé
kominn á fullorðinsárin, þú varst og
munt verða bara afi og sá allra, allra
besti. Það sýnir kannski best hversu
yndislega hlýr þú varst og mikill afi,
að Rakel leit á þig sem afa sinn líka
og kallaði þig aldrei neitt annað. Af
því þú varst einmitt það fyrir okkur
öllum, svo hlýr og góður og um-
hyggjan leyndi sér aldrei.
Í huga mínum er Norðurvangur
38, þar sem þið amma bjugguð um
árabil, eitt allra besta tímabil æsku
minnar. Hann var allt í senn, þar var
maður öruggur, þar fann maður
endalausa umhyggju ykkar, þar var
allt til alls, þar mátti maður allt, inn-
andyra sem utan og þótti nú litlum
dreng það ekki leiðinlegt í jafnstóru
húsi og Norðurvangurinn var. Þar
var klifrað upp á þak, þar voru
byggðir kofar á bak við hús og svo
margt fleira. Spaugilegar minningar
koma upp líka, eins og þegar ég
klessti bílinn þinn, einungis fjögurra
ára gamall, þá varstu ekki einu sinni
reiður, klappaðir mér bara á kollinn
og þakkaðir guði fyrir að það væri í
lagi með barnið. Einnig smitaðist ég
þar af knattspyrnuáhuganum þín-
um, og sá eldheiti áhugi sem ég hef í
dag er allur kominn frá þér, það er
alveg víst, heimsmeistarakeppnin
’82 fór fram í sjónvarpsherberginu
hjá þér. Þegar ég loka augunum sé
ég það allt fyrir mér, alla innviði,
garðinn í kring og finn meira að
segja lyktina sem var alltaf á Norð-
urvanginum, ömmu- og afalykt.
Það væri of langt mál að telja upp
allt það sem kemur upp í huga mín-
um, allar minningarnar bæði gamlar
og þær nýrri, en ég vil þakka þér frá
hjartarótum mínum fyrir allt sem þú
gafst mér, bara með því að vera sá
sem þú varst, þú varst afi minn, sem
ég var og er stoltur af að hafa átt, þú
leystir það hlutverk með glæsibrag.
Mitt líf hefur orðið svo miklu ríkara
fyrir þitt tilstilli og minningarnar
sem ég á um þig eru mér ómet-
anlegar og ég mun leyfa mínum
börnum að njóta þeirra um alla
framtíð.
Við elskum þig, afi.
Sigurður Þór, Rakel
og Þórunn Lea.
Fáein minningarorð langar mig
að festa á blað, vegna andláts mágs
míns Ólafs Kristjáns Guðmundsson-
ar, sem lést á Jósefsspítala í Hafn-
arfirði að kveldi hins 14. júlí.
Konu sína Sigríði Þóru Magnús-
dóttur missti hann árið 2000. Hann
varð aldrei hinn sami eftir það.
Hann virtist draga sig í hlé og sakn-
aði hennar sárt, enda höfðu þau þá
fylgst að síðan þau voru ung að ár-
um.
Þegar góður vinur kveður er eins
og minningarnar streymi fram.
Fyrstu minningar mínar um þau Óla
og Siggu eru frá þeim tíma er við
hjónin heimsóttum þau í litla húsið
við Bræðraborgarstíg og mættum
þar strax bæði myndarskap og gest-
risni.
Þar voru þau enn búsett er þau
misstu elsta son sinn Magnús. Það
var þeim mikil sorg. Ég minnist
bæði gleði og sorgarstunda, þar sem
Óli og Sigga voru alltaf með okkur.
Oft var sungið, enda voru margir í
þeim stóra systkinahópi með frá-
bæra söngrödd. Ólafur hafði ein-
hverja fallegustu barítónrödd, sem
ég hefi heyrt og hefðu þeir bræður
og fleiri í fjölskyldunni getað náð
langt, ef lagt hefði verið út á þá
braut. Systkinin voru 14 alls en nú
er Stefanía ein á lífi. Ég minnist
margra stunda í kirkjunni okkar og
þar sem vinir mættust er Óli söng
einsöng, þar á meðal lagið „O sole
mio“ með íslenskum texta.
Mér finnst það hljóma í huga mín-
um nú á kveðjustund er hann söng
þetta með sinni voldugu rödd.
Líf mér að gefa,
mína sorg að sefa.
Jesús kom jörðu á,
himnanna hástól frá.
Í jötu fæddur,
hrakinn var og hæddur
að leiða týnda hjörð að hástól Guðs.
Ó hvílík elska að hann með kærleik
vermir mitt hjarta sem var svo kalt.
Sjálfur í dauðann Drottinn minn gengur
heiminn að frelsa. Hann er mér allt.
(Úr Hörpustrengjum, höf. ók.)
Ég vil kveðja hann með þessum
sálmi.
Nú hefur hann „safnast til síns
fólks“ eins og Biblían segir og fengið
að hitta þá sem á undan fóru heim.
Elsku Gummi, Magga, Þórunn,
Maggi og Kolbrún, við vottum ykk-
ur öllum dýpstu samúð og biðjum
ykkur og fjölskyldunni allri bless-
unar um ókomin ár.
Jóhanna og fjölskylda.
Genginn er fyrir ætternisstapann
félagi okkar og vinur, Ólafur Kr.
Guðmundsson húsasmíðameistari.
Við hittumst á morgnum í Firði og
fengum okkur kaffi og spjall, nokkr-
ir Gaflarar og „gervigaflarar“.
Þarna lögðum við löngum á ráðin
um hversu skyldi stjórna þessu
landi. Alltaf vorum við með lausnir á
öllum vanda! Stundum eftir all-
hvassar umræður þar sem jafnaðar-
maðurinn Óli Kr. lagði sitt til mála.
Vinskapur okkar karlanna er og var
okkur mikils virði.
Við eftirlifandi félagar söknum
Óla Kr. og minnumst hans með
þökk. Við vitum að þegar við mæt-
um handan tjalds mun Óli verða bú-
inn að dekka það hringborð eilífð-
arinnar sem aldrei þrýtur veisluföng
eða umræðuefni, þó geistlegri verði
og á meira guðsbarnamáli en fyrr-
um.
Far þú á ljóssins vegum, þú mað-
ur réttlætisins, Ólafur Kr. Guð-
mundsson.
Öldungaráðið kveður þig og lýtur
höfði.
Fyrir hönd öldungaráðsins,
Sigurður Sigurðarson.
Ólafur Kristján
Guðmundsson