Morgunblaðið - 23.07.2007, Side 30

30 MÁNUDAGUR 23. JÚLÍ 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Minningarkort
Krabbameinsfélagsins
540 1990
krabb.is/minning
Lokað
Skrifstofa Raunvísindastofnunar Háskólans er lokuð eftir hádegi í
dag, vegna jarðarfarar JÓNS SVEINSSONAR, rafmagnstækni-
fræðings.
Raunvísindastofnun Háskóla Íslands.
Elsku Nonni, nú tekur við hjá
þér ferðalagið langa, sem bíður
okkar allra.
Margs er að minnast, kæri son-
ur. Við munum þína einstaklega
ljúfu skapgerð, þú máttir ekkert
aumt sjá og talaðir ekki styggð-
aryrði til nokkurs manns.
Þú fannst ætíð það góða í fari
samferðamanna þinna. Þú hafðir
ekki áhuga fyrir hinni síaukinni
peningahyggju í þóðfélaginu.
Stóðst staðfastur með þeim sem
minna máttu sín, samt enginn
kröfumaður.
Mikið lastu allt frá unga aldri
og minnugur á allt lestrarefni,
hvort heldur var um gróðurfar
jarðar eða allt sem dýraríkinu
kom við.
Last alls konar fræðibækur og
annað fjölbreytilegt lesefni. Áttir
létt með allt nám, enda góður
námsmaður.
Glæsilegur ungur maður með
stúdentspróf og bjartar framtíð-
arvonir, en því miður urðu örlögin
þér ekki hliðholl.
Nokkuð snemma á lífsleið þinni
urðu freistingar á vegi þínum, sem
þér gekk misvel að sigrast á og
gerðu þér lífsgönguna torvelda.
En þrátt fyrir allt söknuðum við
þín mikið. Kostir þínir voru meiri
en mistökin þín öll.
Vinir og ættingar muna þína
góðu hæfileika til að umgangast
fólk og öllum leið vel í návist
þinni.
Við þökkum allar gömlu góðu
stundirnar, sem við áttum með
þér.
Hvíl þú í friði, sonur sæll.
Mamma og pabbi.
Nú er fallinn frá minn kæri
bróðir Jón Bjarni, sem var alltaf
kallaður Nonni af fjölskyldunni.
Þrettán ár voru á milli okkar
bræðranna í aldri og því miður á
ég fáar minningar af bróður mín-
um fyrir þann tíma sem hann varð
áfengissýki að bráð og voru sam-
skipti okkar oft mörkuð þeirri
spennu sem fylgir þeim sjúkdómi.
Bróðir minn var dýravinur og
var alltaf með fiskabúr og um tíma
með ketti á heimili okkar á Sól-
vallagötunni.
Ýmsar góðar minningar frá
bernsku minni tengjast einmitt
köttunum hans.
Nonni var greindur, ljúfur og
vel af guði gerður. Hann átti gott
með að tjá sig í samskiptum við
fólk. Þrátt fyrir það var hann
ávallt dulur að ræða sín eigin mál
og byrgði sig inni.
Lífsbaráttan var bróður mínum
ekki auðveld. Í stað þess að takast
á við lífið tókst hann á við Bakkus.
Smátt og smátt drógu þau átök
mátt úr honum. Nú hefur hann
fengið sína hvíld.
Jón Bjarni
Hilmarsson
✝ Jón Bjarni Hilm-arsson fæddist í
Keflavík 23. októ-
ber 1952.
Hann lést á Land-
spítalanum í Foss-
vogi aðfaranótt 15.
júlí.
Foreldrar hans
eru Hilmar Pét-
ursson, fyrrverandi
fasteignasali og Ás-
dís Jónsdóttir hús-
móðir. Bróðir hans
er Pétur Kristinn,
tölvunarfræðingur.
Jón Bjarni var kvæntur Helgu
Stefánsdóttur kennara. Þau
skildu.
Jón Bjarni ólst upp í Keflavík
og lauk þar sínu skyldunámi með
mjög góðum árangri. Hann lauk
stúdentsprófi frá Mennta-
skólanum á Laugarvatni 1972.
Hann vann á Keflavíkurflugvelli í
nokkur ár og síðar ýmis skrif-
stofustörf.
Útför Jóns Bjarna fer fram frá
Keflavíkurkirkju 23. júlí kl. 14.
Nonni bróðir, hvíl
þú í friði og blessuð
sé minning þín.
Pétur K.
Hilmarsson.
Ég ætla með
nokkrum orðum að
kveðja Nonna
frænda minn.
Hann ólst upp hjá
foreldrum sínum
Hilmari Péturssyni
og Ásdísi Jónsdóttur
að Sólvallagötu í
Keflavík. Þar lauk hann skylduná-
mi,en fór síðan á Menntaskólann á
Laugarvatni og útskrifaðist þar
sem stúdent.
Nonni, eins og við kölluðum
hann, var hress og hlýlegur í við-
móti, og átti auðvelt með að sjá
spaugilegu hliðarnar í tilverunn-
i.Hann var viðræðugóður og
manni leið vel í návist hans. Hans
fallega augnatillit og brosið verð-
ur mér alltaf fast í minni.
Hann var skemmtilega fundvís
á skoplegu hliðar mannlífsins,
hvort heldur þær voru háalvar-
legar eða beinlínis draumóra-
kenndar. Nonni gat rökrætt málin
á afar sannfærandi hátt. Hans
persónuleiki féll einhvern veginn
svo vel að umræðuefninu, að heild-
armyndin varð myndræn og sann-
færandi.
Þegar Nonni vann með föður
sínum Hilmari Péturssyni á fast-
eignaskrifstofunni að Hafnargöt-
unni í Keflavík gerði hann m.a.
skattframtöl fyrir ýmsa bæjarbúa.
Hann reyndist mjög vinsæll í
þessu starfi vegna hjálpsemi og
ljúfmennsku sinnar. Á þessum ár-
um hitti ég Nonna oft á skrifstof-
unni hjá bróður mínum. Það voru
góðar stundir hjá góðum feðgum.
Lifið er þannig, að ekkert getur
varað endalaust, allt hefur upphaf
og endi, en hugurinn leitar sífellt í
brunn hinna góðu endurminninga.
Þær mun ég varðveita.
Nonni minn, mínar bestu þakkir
fyrir góðar samverustundir.
Foreldrunum Hilmari og Ásdísi
og bróður hans Pétri og öðrum
ættingjum og vinum votta ég inni-
lega samúð.
Kristján Pétursson.
Nonni frændi var elsta barna-
barn foreldra minna og á ég marg-
ar ljúfar minningar frá æsku hans
á Sólvallagötunni í Keflavík. Þar á
meðal eru minningar frá heimili
okkar þar sem barnabörnin mættu
falleg og prúðbúin í fjölskylduboð
hjá ömmu og afa á jóladag árum
saman. Allar fjölskyldumyndir frá
þessum boðum sýna Nonna með
sinn hreina og góðmannlega svip
bera hæst í barnahópnum. Hann
varð snemma vel gefinn til bók-
náms og aflaði hann sér alls kyns
fróðleiks fyrir utan skyldunámið.
Þar bar hæst víðtæka kunnáttu
um dýr og jurtir. Fyrir nokkrum
árum fórum við Nonni í gönguferð
um skógræktarsvæðið í Haukadal.
Þá komst ég að því hversu fróður
hann var um íslenskan gróður þar
sem hann kunni nöfn allra blóma
og trjátegunda, sem urðu á vegi
okkar. Þetta var ánægjuleg og eft-
irminnileg ferð. Leit að nýjum
fróðleik fylgdi Nonna alla ævi.
Hann stundaði mikið bókasöfn í
Reykjavík og svo opnaðist honum
óendanlegur nýr þekkingarheimur
þegar hann eignaðist tölvu. Við
áttum góðar samverustundir á
kaffihúsum í Reykjavík á undan-
förnum árum. Þar ræddi Nonni af
miklum áhuga og kunnáttu þau
málefni sem heilluðu hann hverju
sinni. Ég sakna þessara stunda,
elsku frændi. Fyrir hönd fjöl-
skyldu minnar votta ég kærum
bróður og mágkonu, Hilmari og
Dísu, ásamt bróður Nonna, Pétri
og hans fjölskyldu, djúpa samúð.
Unnur Pétursdóttir.
Elsku afi minn.
Mig langar til að þakka
þér fyrir alla þína ást og um-
hyggju í minn garð. Árin
sem ég bjó hjá ykkur ömmu
munu alla tíð lifa í huga mér.
Þið amma reyndust mér sem
bestu foreldrar og ég er ykk-
ur ævinlega þakklát. Allar
góðu minningarnar með þér
mun ég geyma í hjarta mínu
alla ævi.
Hvíl í friði elsku afi minn.
Þín
Guðrún Lilja.
Elsku hjartans afi minn.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Valdimar Briem)
Amma mín. Ég votta þér
mína dýpstu samúð, svo og
öllum þeim sem eiga um sárt
að binda.
Ykkar,
Katrín Lilja.
HINSTA KVEÐJA
Mig langar að
kveðja svila minn,
Pétur Jónsson, með
nokkrum orðum.
Ég kynntist Pétri fyrst fyrir
rúmum 50 árum er við Júlli komum
til hans og Möggu er þau áttu
heima á Kirkjuhvoli á Akranesi.
Pétur var stór maður með stóran
faðm sem gaf gott faðmlag og mikla
hlýju. Áttum við Júlli og okkar fjöl-
skylda eftir að njóta þess alla tíð
síðan.
Þegar við bjuggum á Ísafirði
þurfti oft að fara suður bæði til
ánægju og annarra erinda. Alltaf
var haldið til í Holtagerðinu hjá
Möggu og Pétri bæði til lengri og
skemmri tíma. Alltaf voru allir vel-
komnir, það skorti hvorki hús né
hjartahlýju þar.
Elsku Magga mín. Ég og mín
fjölskylda sendum þér og öllum
þínum innilegar samúðarkveðjur og
hjartans þökk fyrir allt sem þið
Pétur hafið fyrir okkur gert í blíðu
og stríðu.
Guðrún Sveinbjörnsdóttir.
Elsku afi minn.
Mikið er sárt að vera búin að
missa þig frá okkur. Stórt tómarúm
hefur myndast í hjarta mínu en all-
ar góðu minningarnar um þig
hugga mig og hugsunin um þig ylj-
ar mér um hjartað. Þú hefur alla tíð
reynst mér svo óskaplega vel og
verið mér svo kær.
Heimili ykkar ömmu hefur alla
tíð verið mitt annað heimili þar sem
ég var mikið hjá ykkur í gegnum
minn uppvöxt og ég hef alltaf getað
leitað til ykkar hvort sem verið hef-
ur í gleði eða sorg. Lokaönnina
mína í náminu fyllti ég borðstofuna
ykkar af námsefni og sat þar frá
morgni til kvölds allt fram að 22.
desember en þá fyrst fenguð þið
amma tækifæri til að gera stofuna
ykkar klára fyrir hátíðarnar. Það
var mikið hlegið og fíflast þennan
tíma og aldrei fann ég fyrir öðru en
léttleika og þolinmæði í minn garð.
Þegar ég kem í Holtó byrja ég
ávallt á því, um leið og ég kem að
húsinu, að líta upp í eldhúsglugg-
ann og athuga hvort ég sjái þig þar
en þar sastu svo oft í sætinu þínu
við eldhúsborðið. Ég veit að ég á
eftir að halda þessum vana áfram
þó svo að ég muni verða fyrir von-
brigðum að sjá þig ekki þar.
Ég gæti sagt frá svo mörgum
skemmtilegum stundum með þér
og ömmu og hugur minn er fullur
af minningum en á þessari stundu
vil ég einna helst þakka þér, elsku
afi minn, fyrir alla þína elsku, kær-
leikann, umhyggjuna, traustið og
allt það sem ég á aldrei eftir að
geta sagt í orðum heldur lifir það
með mér um alla ævi.
Pétur G. Jónsson
✝ Pétur GuðjónJónsson fæddist
í Reykjavík 15. des-
ember 1931. Hann
lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut fimmtudaginn
12. júlí síðastliðinn
og var jarðsunginn
frá Hallgrímskirkju
18. júlí.
Hvíl í friði, elsku
afi minn.
Þegar húmar og hallar að
degi,
heimur hverfur og eilífðin
rís.
Sjáumst aftur á sólfögrum
ströndum
þar sem sælan er ástvinum
vís.
(Guðrún Halldórsdóttir)
Þín,
Margrét Pálína.
Elsku Pétur afi er farinn frá okk-
ur en hann mun lifa áfram í hjarta
mínu sem og allra ástvina um
ókomin ár.
Þegar ég hugsa um afa minn sé
ég hann alltaf fyrir mér við eldhús-
borðið, hlustandi á útvarpið og
reykjandi London Docks vindlana
sína.
Hann afi var einn mesti prakkari
sem ég hef kynnst. Hann var mjög
stríðinn og elskaði það að plata
okkur barnabörnin við hvert tæki-
færi og gerði hann margt til að fá
okkur krakkana til að hlæja.
Mín fyrsta minning af honum er
einmitt þegar hann var að stríða
okkur krökkunum. Afi átti til að
láta tennurnar fara á flakk upp í
sér en neitaði ávallt því að vera
með eitthvað upp í sér þegar við
krakkarnir góndum á hann forvitn-
um augum. Hann var með fyndn-
ustu mönnum sem ég hef kynnst.
Ég segi oft sögur af afa, enda var
hann ótrúlega skemmtilegur og
sérstakur maður, og mun halda því
áfram í framtíðinni.
Afi átti til að gefa okkur barna-
börnunum gælunöfn eða byrja að
syngja lag eða kveða kvæði sem
tengdist nöfnum okkar þegar við
komum í heimsókn. Hann einn kall-
aði mig alltaf Linnu. Ég mun sakna
þess að heyra ekki úr eldhúsinu:
„Nei, er ekki hún Linna komin!“
þegar ég kem upp í Holtó.
Elsku afi, ég mun alltaf sakna
þín og elsku amma megi guð
styrkja þig í gegnum þennan erfiða
tíma.
Karólína.
Pétur Jónsson starfaði við Þjóð-
minjasafn Íslands um árabil og var
sannur frumkvöðull í söfnun tækni-
minja á Íslandi. Framlag Péturs til
söfnunar og varðveislu hvers kyns
véla, bíla, landbúnaðartækja og
tækniminja almennt er afar mikils-
vert. Í starfi sínu sýndi Pétur mik-
inn áhuga og hann bjó yfir yfir-
gripsmikilli þekkingu á sínu sviði.
Íslensk minjavarsla mun sannar-
lega búa að framlagi hans og má nú
þegar sjá merki þess í sýningum og
safnastarfi víða um land.
Pétur var fylginn sér í starfi sínu
og hafði skýrar hugmyndir um sitt
fagsvið. Það var ánægjulegt að fá
að kynnast honum og ræða um
hans sérsvið og eftir að Pétur lauk
störfum varð ég þeirrar ánægju að-
njótandi að fá að heimsækja hann
og konu hans á þeirra fallega heim-
ili. Ég vil þakka Pétri fyrir ánægju-
legt samstarf, og ekki síður fyrir
vináttu og góð samskipti við þau
hjón almennt. Fyrir hönd Þjóð-
minjasafns Íslands þakka ég Pétri
fyrir mikilsvert framlag hans til
þjóðminjavörslu og votta eftirlif-
andi eiginkonu hans og fjölskyldu
mína samúð. Heiðruð sé minning
Péturs Jónssonar.
Margrét Hallgrímsdóttir.
Snillingurinn Pétur G. Jónsson
vélvirki hefur nú gengið til enda
veraldar veginn. Vel man ég hann,
ungan, vaxandi mann í hinni fjöl-
mennu og fögru fjölskyldu séra
Jóns M. Guðjónssonar og frú Lilju
Pálsdóttur í Holti undir Eyjafjöll-
um. Til þeirra lágu að kalla dag-
legir gagnvegir frá æskuheimili
mínu í Holtshverfi. Snemma bar á
því að Pétur bæri í sér hæfileikann
til þess að verða þúsund þjala smið-
ur, eins og sagt var. Fjölskyldan í
Holti flutti brottu upp á Akranes
1946 og var Eyfellingum mikill
sjónarsviptir. Pétur lærði það sem
hugurinn stóð til, fann sínar eigin
leiðir til lífsanna og lífsgæfu með
góðri fjölskyldu, eiginkonu og börn-
um. Höfuðverk hans um starfsævi
var að hlúa að þjóðararfi, þeirri
vélamennningu m.a. sem 20. öldin
lagði okkur upp í hendur. Natni,
fyrirhyggja og þolinmæði voru hjá
honum grunnstoðir í daglegri iðju.
Í starfi fyrir Þjóðminjasafnið og
fleiri söfn vann hann oft réttnefnd
kraftaverk í upprisu gripa sem
komnir voru að flestum þótti í von-
lausa niðurlægingu. Glögga votta
þessa eldlega áhuga og verksnilli
getur nú t.d. að líta í sýningardeild
Þjóðminjasafnsins í Samgöngusafn-
inu í Skógum. Skógakirkja, vigð
1998, minnir og á hagleiksmanninn
frá Holti. Framkirkju prýðir hol-
lenskur eða flæmskur ljósahjálmur
frá 16. öld. Hann var áður í Eyvind-
arhólakirkju, gerður fyrir 12 ljósa-
liljur og orðin á vanhöld nokkur.
Pétur steypti vantandi ljósaliljur og
kertahöld með þeirri sæmd að engu
munar frá fyrri vegsemd. Margir
fleiri kirkjugripir komnir á vonar-
völ nutu atbeina Péturs og má um
segja hið fornkveðna að blíð er
bætandi hönd.
Menn lifa í verkum sínum og Pét-
ur kemur mér dag hvern í hug er
ég kynni gestum Skógakirkju
gamla dýrgripinn frá Eyvindar-
hólakirkju. Pétur var mikillar gerð-
ar í öllu upplagi, hreinskiptinn,
muldi ekki utan úr skoðunum sín-
um en var í allri reynd drengur
góður. Fundir okkar urðu um of
strjálir hin síðari ár en við vissum
alltaf með velvild hvor af öðrum og
alltaf andar hlýju til Eyjafjalla og
Eyfellinga frá fjölskyldu séra Jóns
M. Guðjónssonar og frú Lilju Páls-
dóttur.
Ég sendi fjölskyldu Péturs G.
Jónssonar einlægar samúðarkveðj-
ur mínar og Byggðasafnsins í Skóg-
um við leiðarlok.
Þórður Tómasson.