Morgunblaðið - 23.07.2007, Qupperneq 31

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 23. JÚLÍ 2007 31
✝ Ólafur Ólafssonfæddist í Litlu-
Hlíð á Barðaströnd
9. apríl 1928. Hann
lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut 11. júlí síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Ólafur
Ólafsson frá Litlu-
Hlíð, f. 7. júní 1895,
d. 31. desember
1954 og Guðrún
Þórðardóttir frá
Hofsstöðum í Gufu-
dalssveit, f. 15. októ-
ber 1897, d. 20. maí 1987. Alsystk-
ini Ólafs eru: 1) Víglundur, f. 1921,
d. 1951, 2) Jónfríður, f. 1922, d.
1994, 3) Tryggvi, f. 1923, d. 1986,
4) Hlíf, f. 1924, 5) Sæmundur Jón,
f. 1925, d. sama ár, 6) Ásta, f. 1926,
d. sama ár, og 7) Unnur, f. 1934.
Hálfsystkini Ólafs, sammæðra, eru
1) Guðrún Halldórsdóttir, f. 1930,
d. 2002, 2) Þuríður Tryggvadóttir,
f. 1939, 3) Tryggvi Halldór
Tryggvason, f. 1941, d. 1997, og 4)
Elín Tryggvadóttir, f. 1942. Hálf-
systkini Ólafs, samfeðra, eru 1)
Guðbjörg, f. 1932, 2) Sæmundur
Jón, f. 1932, d. 1937, og 3) Halldór
Ólafur, f. 1936.
Ólafur kvæntist
21. júlí 1966 Jenn-
eyju Þorláksdóttur,
f. 25, desember
1933. Foreldrar
hennar voru Þorlák-
ur Magnús Stef-
ánsson, f. 1. janúar
1894, d. 4. nóvember
1971 og Jóna Sigríð-
ur Ólafsdóttir, f. 27.
júní 1893, d. 16. des-
ember 1976. Börn
Ólafs og Jenneyjar
eru: 1) Vigdís, f.
1962, maki Guð-
mundur Agnar Ernuson, f. 1961,
börn þeirra Ólafur, f. 1985 og
Thelma Rut, f. 1989. 2) Ólafur, f.
1966. Fyrir átti Jenney börnin
Jónu Guðrúnu, f. 1957 og Þorlák
Magnús, f. 1958.
Ólafur rak bú með móður sinni
og systkinum til þrítugs er hann
hóf búskap í Reykjavík með Jen-
ney Þorláksdóttur frá Gautastöð-
um í Fljótum. Stóran hluta starfs-
ævinnar vann hann hjá Vatnsveitu
Reykjavíkur og síðar hjá Áfeng-
isverslun ríkisins.
Ólafur verður jarðsunginn frá
Hallgrímskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Kveðja frá eiginkonu
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Jenney Þorláksdóttir.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(Valdimar Briem.)
Guð geymi þig, elsku pabbi.
Vigdís, Ólafur, Jóna
og Þorlákur.
Það er alltaf jafn erfitt að taka
þessum tíðindum þegar einhver ná-
kominn kveður, þó ég vissi hvert
stefndi frá því í janúar þegar hann
greindist með krabbamein.
Ég kynntist Ólafi fyrst seint á
árinu 1980 þegar ég fór að gera hosur
mínar grænar fyrir dóttur hans, Vig-
dísi, og hann tók mér einkar vel.
Mitt samband og Ólafs var mjög
náið alveg frá upphafi, hann byrjaði á
því að gefa mér veiðistöng og hjól í
afmælisgjöf þegar ég var tvítugur og
bauð mér svo í veiði í Álftá á Mýrum
til að kveikja á veiðidellunni sem átti
hann allan og það gekk upp, því við
veiddum vel báðir. Þetta var upphaf-
ið að öllum þeim veiðitúrum sem víð
fórum saman í 26 ár. Ólafur byrjaði
ungur að veiða eftir að hann flutti í
Borgarfjörðinn og veiddi þar um all-
ar trissur í ám og heiðarvötnum, og
segir sagan að hann hafi spurt
mömmu sína þegar heyskapurinn
var á fullu og allir að hamast með
hrífum, hvort hann ætti ekki að fara
og ná í fisk í soðið.
Árið 1992 keypti Ólafur sumarhús
í Borgarfirðinum og var þetta eins og
að koma heim aftur því hann undi sér
hvergi betur þar sem hann átti fullt
af vinum og þekkti hverja þúfu. Þetta
hús hefur verið griðastaður fyrir fjöl-
skylduna og stutt að fara í veiði.
Ég gæti haldið áfram að skrifa um
tengdó en nú er komið að kveðju-
stund, ég þarf að kveðja þennan ynd-
islega mann sem reyndist mér vel og
börnum mínum góður afi og konu
minni og dóttur sinni stórkostlegur
pabbi með stóru P.
Ég þakka innilega fyrir öll þessi ár
en hefði vonað að þau hefðu orðið
fleiri og kveð með söknuði.
Þinn tengdasonur,
Agnar.
Elsku afi.
Mikið rosalega er erfitt að þurfa að
kveðja svona góðan og yndislegan
afa.
Þú varst alltaf svo góður við okkur
og vildir allt fyrir okkur gera og gafst
okkur oft nammi og smáaur í vasann.
Það koma upp margar góðar minn-
ingar þegar maður hugsar til baka og
gætum við endalaust talið upp góðar
sögur úr öllum sumarbústaðaferðun-
um okkar, veiðiferðunum og öllum
góðu stundunum sem við áttum með
þér, elsku afi.
Aldrei munum við gleyma því þeg-
ar þú fórst með okkur í veiðibúðina
og leyfðir okkur að velja okkur sitt-
hvora veiðistöngina í afmælisgjöf. Óli
fékk bláa og hvíta veiðistöng og ég
valdi mér skærbleika veiðistöng og
við vorum bæði rosalega ánægð. Svo
fórstu með okkur í Sýkin rétt hjá
sumarbústaðnum og kenndir okkur
að veiða.
Elsku afi, takk fyrir allar góðu
stundirnar sem við áttum saman,
takk fyrir að vera besti afi í heimi.
Minnig þín mun lifa í hjarta okkar
að eilífu.
Rita vil ég niður hvað hann var mér kær
afi minn góði sem guð nú fær.
Hann gerði svo mikið, hann gerði svo
margt
og því miður get ég ekki nefnt það allt.
Að tala við hann var svo gaman
á þeim stundum sem við eyddum saman.
Hann var svo góður, hann var svo klár
æ, hvað þessi söknuður er sár.
En alltaf í huga mínum verður hann
afi minn góði sem ég ann
í himnaríki fer hann nú
þar verður hann glaður, það er mín trú.
Elsku afi, guð mun þig geyma
yfir okkur muntu sveima
en eitt vil ég þó að þú vitir nú
minn allra besti afi, það varst þú.
(Katrín Ruth)
Þín afabörn,
Thelma og Ólafur.
Óli minn.
Í síðustu heimsókn til þín á spít-
alann um mánaðamótin brá mér að
sjá hvað þér hafði hrakað á örfáum
vikum en þó var glettnin og kímnin
enn til staðar, sem og þétt handtak
eins og þín var von og vísa.
Við áttum alltaf gott spjall saman –
hvert sumar heimsóttir þú mig og
fjölskylduna í sumarbústaðinn á
Mýrum. Þá skeggræddum við um
þau mál sem þér voru kærust; fjöl-
skylduna, veiðiferðirnar og bústað-
inn þinn við Ferjubakka.
Ég man fyrst í æsku þegar þú
varst í Syðri-Hraundal og smíðaðir
hjólbörur og önnur leikföng handa
stráknum (mér). Þær voru og ófáar
veiðiferðirnar sem við fórum saman í,
en þú varst með ólæknandi veiðidellu
eins og flestir vita sem þekktu þig.
Ógleymanleg er ferðin sem farin var í
Hítarvatn – um hestaslóða á Willys-
jeppa ásamt Hansa í Ytri-Hraundal
og Stjána bróður.
Þá er mér minnisstætt þegar þú
komst með Jennu þína fyrst í Hraun-
dalinn, er Tryggvi frændi sótti ykkur
í Borgarnes á Zetornum – með hey-
vagninn aftan í þar sem þið létuð fara
vel um ykkur! Ekki þoldir þú vel bú-
störf í sveitinni, var það helst asm-
anum að kenna. Þú fórst því snemma
að heiman til að vinna – bæði til lands
og sjávar. Við áttum það sameigin-
legt að hafa róið til sjós með Sveini
stjúpa mínum og ósjaldan færðir þú
björg í bú í sveitina til ömmu og
Tryggva. Mikill snyrtipinni varstu og
vandvirkur við allt sem þú tókst þér
fyrir hendur, hvort sem það voru
smíðar eða hefðbundin bústörf.
Vertu sæll kæri frændi, megi guð og
allar góðar vættir vaka yfir þér og
fjölskyldu þinni og ástvinum öllum.
Rúnar.
„Tilvera okkar er undarlegt ferðalag
við erum gestir og hótel okkar er jörðin“
Ljóðið „Hótel jörð“ eftir Reykja-
víkurskáldið Tómas Guðmundsson
kom upp í huga minn þegar ég hafði
meðtekið andlátsfregn Ólafs Ólafs-
sonar. Ekki kom á óvart að hann
hefði orðið að játa sig sigraðan í ein-
vígi við grimman gest. Baráttan var
ójöfn frá upphafi.
Óli hennar Jennu, eins og ég kall-
aði hann alltaf, var dagfarsprúður
öðlingur. Hann var nægjusamur,
hæglátur, hlédrægur og umfram allt
fjölskyldumaður. Hann reyndist fjöl-
skyldu sinni traustur og var hennar
örugga bakland, þrátt fyrir að heilsa
hans væri ekki alltaf sem best og erf-
iðleikarnir miklir á stundum.
Og skáldið heldur áfram:
„Einir fara og aðrir koma í dag,
alltaf bætast nýir hópar í skörðin.“
Það er ekki víst að skarðið hans
Óla verði bætt í bráð. Hans starfs-
heiti var verkamaður og hann var
ánægður með það. Ég veit ekki
marga sem ætla sér að verða verka-
menn, enda kannske ekki auðsætt að
velmegun og hamingja fylgi slíku
starfi.
Og Tómas lýsir lífsgæðakapp-
hlaupinu:
„En það er margt um manninn á svona stað,
og meðal gestanna er sífeldur ys og læti.
Allt lendir í stöðugri keppni um að koma sér
að“
Þetta þægilega sæti hans Óla var
friðsælt alþýðuheimili þar sem hann
gat hvílst eftir erfiðan vinnudag og
notið þess góða heimilismatar sem
eiginkonan framreiddi. Hann gerði
ekki kröfur til neins meira. Hann
vildi ekki láta hafa neitt fyrir sér.
Og enn er vitnað í skáldið:
„En þó eru sumir, sem láta sér lynda það
að lifa út í horni, óáreittir og spakir,
því það er svo misjafnt, sem mennirnir leita
að,
og misjafn tilgangurinn sem fyrir þeim
vakir.“
Já, það er misjafnt, sem mennirnir
leita að og tilgangur lífsins er mis-
jafn, en hlýtur ekki hamingjan að
vera fólgin í því að lifa og deyja sáttur
við Guð og menn? Hann Óli fann það
sem hann leitaði að og tilgangur hans
með lífinu var að styðja sína nánustu.
Með honum er genginn góður
drengur sem skilur eftir sig mikið og
göfugt ævistarf. Þannig er með
marga alþýðuhetjuna sem tekist hef-
ur hljóðlát á við erfiði dagsins af
æðruleysi og viljastyrk.
Við Haukur kveðjum Óla með virð-
ingu og þökk. Jennu og fjölskyldunni
vottum við einlæga samúð.
Blessuð sé minning Ólafs Ólafs-
sonar.
Sigurbjörg Björgvinsdóttir
frá Fyrir-Barði.
Ólafur Ólafsson
✝ Ingibjörg N. Jó-hannsdóttir
(Lilla) fæddist í Nes-
kaupstað 8. ágúst
1920. Hún lést á
Fjórðungssjúkra-
húsinu í Neskaup-
stað 16. júlí síðast-
liðinn. Hún var
dóttir Ólafar Gísla-
dóttur, f. 8.7. 1896,
d. 6.4. 1989 og Jó-
hanns Gunn-
arssonar, f. 14.6.
1895, d. 15.6. 1986,
heimili þeirra var
Sandhóll í Neskaupstað. Ingibjörg
átti eina systur, Sigríði, f. 12.12.
1921, d. 18.11. 1988, og einn fóst-
urbróður, Gísla Ingva Þorvalds-
son, f. 21.8. 1933.
Ingibjörg giftist Ólafi Hauki
Jónssyni, f. 17.10. 1920, d. 19.2.
1943, sonur þeirra er Ólafur
Sigurðsson, f. 5.12. 1957, börn
þeirra eru: a) Ólafur, f. 27.6. 1978.
b) Sigurður Ágúst, f. 31.3. 1982. c)
Ingibjörg, f. 3.5. 1988. 4) Ólöf Jó-
hanna, f. 4.2. 1960, maki Guðni
Þór Steindórsson, f. 14.5. 1960,
börn þeirra eru: a) Sunna Björg, f.
22.1. 1979, sambýlismaður Hjörtur
Vilhjálmsson, f. 11.11. 1978, sonur
þeirra er Dagur Þór, f. 27.10.
2004. b) Drífa, f. 15.3. 1985.
Lilla bjó í Neskaupstað alla sína
ævi og vann hin ýmsu störf. Lilla
sá um rekstur á útgerð með manni
sínum Garðari. Á heimili þeirra
var að öllu jöfnu mannmargt og
var heimili þeirra annálað fyrir
gestrisni. Lilla fór ung að sinna
saumaskap og var það henni hug-
leikið. Hannaði hún og saumaði
marga flíkina, jafnt á börn sem
fullorðna. Þegar fór að hægjast
um starfaði Lilla sem handavinnu-
kennari við Verkmenntaskóla
Austurlands. Þetta starf var Lillu
mikils virði sem og hennar nem-
endum sem urðu þess aðnjótandi
að fá að kynnst Lillu í þessu starfi.
Útför Ingibjargar verður gerð
frá Norðfjarðarkirkju og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Haukur, f. 1.7. 1942,
maki Gréta Soffia
Sigursteinsdóttir, f.
6.6. 1940, sonur
þeirra er Garðar
Ingi, f. 3.10. 1966.
Síðari maður Ingi-
bjargar var Garðar
Lárusson, f. 8.7.
1925. d. 4.12. 1986.
Börn þeirra eru: 1)
Gísli, f. 1.6. 1949,
maki Valdís Árna-
dóttir, f. 10.3. 1948.
2) Brynja, f. 12.4.
1955, maki Viðar
Hannes Sveinsson, f. 12.11. 1954,
börn þeirra eru: a) Tinna, f. 18.4.
1979, sambýlismaður Einar Þór
Albertsson, f. 22.8. 1977, sonur
þeirra er Albert Loki, f. 7.6. 2006.
b) Sveinn Tjörvi, f. 16.3. 1985. c)
Freyja, f. 11.1. 1993. 3) Dagbjört
Lára, f. 4.2. 1960, maki Magnús
Hver strauk svo ljúft yfir lítinn koll,
svo létt um enni og vanga?
Hver leiddi af kærleik við heita hönd
þegar hafin var fyrsta ganga?
Hver vakti um nætur við barnsins beð,
með bæn og þrá á vörum?
Hver söng okkur kvæði um sólskinið,
þó sumarið væri á förum?
(Valdimar Hólm Hallstað.)
Elsku Lilla amma okkar, þá ertu
búin að kveðja okkur og komin til
afa. Minningarnar streyma fram og
okkur finnst við svo heppnar að hafa
fengið að alast upp svo nærri þér.
Það eru ekki allar ömmustelpur svo
lukkulegar að eiga ömmu á loftinu
sem alltaf hafði nægan tíma til að
spjalla, spila, drekka eplasafa og
borða ís. Stundum laumuðumst við
systurnar upp bara til að næla okkur
í súkkulaðimola og leggja okkur í
sófanum hjá þér. Notaleg nærvera
þín hafði róandi áhrif á okkur og oft
var gott í amstri dagsins að koma til
ömmu sem aldrei var að flýta sér og
hafði allan tímann í heiminum fyrir
stelpurnar sínar. Það var líka ynd-
islegt á morgnana að trítla upp á loft,
skríða upp í holuna til þín og kúra að-
eins lengur, hlusta á morgunsöguna
og taka síðan þátt í morgunleikfim-
inni í útvarpinu. Oft fengum við syst-
urnar að fara í prinsessuleik hjá þér
og skoða alla fallegu hlutina þína,
Gíslínu dúkku, skartið, skóna, hatt-
ana og fallegu kjólana og dragtirnar
sem þú saumaðir sjálf. En elsku
amma, mesta prinsessan ert þú sjálf
og við vitum að eftir langvarandi
veikindi líður þér loksins betur. Stórt
gat er nú í daglegu mynstri okkar en
við erum svo þakklátar fyrir þann
tíma sem við áttum með þér og að
Dagur Þór litli langömmustrákurinn
þinn og ljósið í lífi þínu síðustu tvö
árin hafi fengið að kynnast þér.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Við söknum þín, elsku amma, og
lofum að fara alltaf varlega.
Þínar ömmustelpur,
Sunna og Drífa.
Elsku amma
Lítill drengur lófa strýkur
létt um vota móðurkinn,
– augun spyrja eins og myrkvuð
ótta og grun í fyrsta sinn:
Hvar er amma, hvar er amma,
hún sem gaf mér brosið sitt
yndislega og alltaf skildi
ófullkomna hjalið mitt?
Lítill sveinn á leyndardómum
lífs og dauða kann ei skil:
hann vill bara eins og áður
ömmu sinnar komast til,
hann vill fá að hjúfra sig að
hennar brjósti sætt og rótt.
Amma er dáin – amma finnur
augasteininn sinn í nótt.
Lítill drengur leggst á koddann
– lokar sinni þreyttu brá
uns í draumi er hann staddur
ömmu sinni góðu hjá.
Amma brosir – amma kyssir
undurblítt á kollinn hans.
breiðist ást af öðrum heimi
yfir beð hins litla manns.
(Jóhannes úr Kötlum)
Sofðu rótt hjá englunum amma
mín.
Þinn sólargeisli,
Dagur Þór.
Ingibjörg N.
Jóhannsdóttir (Lilla)