Morgunblaðið - 30.07.2007, Síða 25

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 30. JÚLÍ 2007 25
Það gladdi mig alltaf að geta
hringt eldsnemma á morgnana í
mömmu mína, enda vissi hún alltaf
hver var að hringja. Allir aðrir
voru sofandi svo það var vitað mál
hver var hinum megin á línunni.
Það var sárt og erfitt þegar Ævar
bróðir, Björk systir og Siggi fóru,
en að missa mömmu er það versta.
Ég vildi að ég hefði þakkað þér
mamma mín á meðan þú varst hér.
Ég man þegar ég færði þér háls-
menið og Úlfari bróður úrið, bæði
þú og Úlfar vilduð ólm kyssa mig í
bak og fyrir.
Þú skalt alltaf vita mamma mín
að systkini mín sem þurfa á mér að
halda munu alltaf eiga stað hjá
mér. Þessu hafðir þú alltaf áhyggj-
ur af, en ég veit að í hjartanu þínu
vissir þú að þau ættu og myndu
alltaf eiga stað hjá mér og fleirum.
Í fjölskyldunni hafa allir færst nær
hver öðrum á þessum erfiðu tímum
og gott er að finna hvernig allir
hafa einlægan vilja til að styðja
hver annan.
Mamma mín var besta kona sem
ég hef kynnst, það komu tímar og
aðstæður þar sem ég þurfti að
standa upp og verja mömmu og
alltaf var það sjálfsagt því alltaf
stóð hún upp fyrir þeim sem þurftu
á að halda. Ég vildi óska að stund-
irnar hefðu verið fleiri því alltaf
voru þær góðar. Mér þykir vænt
um að hafa flutt norður á Akureyri
og búið þar þessi 10 ár og átt þann
tíma með henni.
Það þurfti ekki mikið til að
gleðja hana mömmu, ég man hvað
henni þótti vænt um þegar ég mál-
aði og setti upp borða í Lundagöt-
unni, Anna frænka vildi sko slíkt
hið sama. Eins að geta komið og
tekið í spil og svo var oft farið í
spilavist og þá spiluðum við saman
parakeppnirnar.
Hugurinn hefur reikað til
bernskuáranna síðustu daga, svo
notaleg er minningin um þegar
mamma strauk fæturna, og um að
geta læðst á nóttunni þegar mér
var illt.
Elsku mamma, það er svo sárt að
missa þig, ég vissi auðvitað að þessi
dagur myndi koma en ekki strax.
Ég átti svo margt ósagt við þig.
Þegar ég var að koma heim af sjón-
um á nóttunni vakti ég og beið eftir
að klukkan myndi slá 7 og þá
hringdi ég og alltaf spurðir þú:
„Jæja, hvernig var veðrið á leiðinni
heim?“ Ég vissi alltaf að þú hafðir
áhyggjur því sjórinn hafði tekið svo
mikið frá þér, en alltaf varstu
sterk. Ég veit að þú þjáðist mikið
yfir þeim missi og reyndir að vera
sterk okkar vegna. Þau voru vafa-
laust mörg kvöldin sem þú grést og
nú vildi ég óska þess að ég hefði
talað um þessa hluti og reynt að
hugga þig. Ef mér leið illa gat ég
alltaf talað við þig, þér og Erling
bróður gat ég sagt það sem ég gat
engum öðrum sagt. Söknuðurinn er
svo mikill að mér finnst ég ekki
geta afborið hann. Þó ég líti fram á
veginn þá veit ég að það að missa
þig mun gjörbreyta lífi mínu.
Ég hugsa svo mikið um þig og
ætla enn að taka upp símann eld-
snemma á morgnana og hringja í
þig. Það er tómleiki og skarð í
hjartanu mínu sem verður aldrei
fyllt með öðru né öðrum því þar
áttir þú stóran hluta og munt alltaf
eiga.
Ég á svo erfitt með að sætta mig
við að geta ekki talað við þig aftur
Sigríður
Tryggvadóttir
✝ SigríðurTryggvadóttir
fæddist í Gröf í Eyja-
fjarðarsveit 20. júní
1923. Hún lést á
Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri
þriðjudaginn 24.
apríl síðastliðinn og
var útför hennar
gerð í kyrrþey frá
Höfðakapellu 2. maí
mamma mín, en er
samt svo þakklátur
fyrir að hafa talað við
þig stuttu áður en
þetta gerðist. Það
verður tekið vel á
móti þér, Ævar bróð-
ir, Björk og Siggi
ásamt fleiri ástvinum
sem eru farnir.
Í fyrramálið verð-
ur skrýtið að geta
ekki hringt klukkan
7 um morguninn og
spjallað um t.d. veðr-
ið og boltann.
Þú munt lifa í minningu minni og
svo margra annarra. Ég elskaði þig
heitar en nokkur mun vita í lifandi
lífi og mun gera um ókomin ár.
Þinn elskandi sonur,
Börkur Ragnarsson.
Ég var bara pínulítil stelpa þeg-
ar mamma og pabbi fóru með mig
til ömmu Siggu og afa Ragnars.
Amma talaði svo oft um litlu stelp-
una sem söng og dansaði fugla-
dansinn í fallega kjólnum sínum.
Undanfarið hef ég hugsað mikið
um öll skiptin sem ég fékk að vera
hjá ömmu og afa í Oddagötunni og
svo síðar meir hjá ömmu, Tryggva
og Stebba í Lundargötunni. Minn-
isstæðast eru þó stundirnar sem ég
fékk að gista með litla bróður mín-
um í Oddagötunni. Sérstaklega
þegar líða fór að jólum. Að vakna
eldsnemma við kirkjuklukkurnar
og amma sat við rúmstokkinn að
klæða sig, batt á sig sjalið og
reyndi að passa sig að vekja ekki
litlu börnin sem urðu að sofa í
minnst 10 tíma. Svo notaleg hljóðin
þegar það brakaði í stiganum er
hún var að ganga niður. Við systk-
inin skriðum svo fram úr og hlup-
um í gluggann því þar voru stígvél-
in okkar undantekningarlaust
troðin af nammi frá jóla. Þegar nið-
ur var komið tók amma á móti okk-
ur og opnaði hlerann á eldhúsgólf-
inu og gekk með okkur niður
brattan stigann til að fara á kló-
settið og þvo okkur í framan. Síðan
var tekinn tími til að borða kókó-
puffs úr risastórri grænni skál sem
við áttum hjá ömmu. Svo var ferð-
inni heitið annaðhvort á andapoll-
inn eða niðri bæ í kaupfélagið eða
til gamla kaupmannsins.
Dagurinn var aldrei lengi að líða
því nóg var að skoða eða tala um.
Alltaf var jafn spennandi þegar
amma tók í höndina mína, strauk
henni og hálf hvíslaði: „Fagur fisk-
ur í sjó…“ eða þegar afi setti mig á
hné sér, hossaði mér og bjó til pen-
ingahljóð með höndunum…
Alltaf var jafn gott að borða hjá
ömmu, brauð með silungi og alltof
miklu smjöri þótti frekar gott.
Amma sat alltaf við vaskinn í eld-
húsinu og hlustaði á rás 1 úr gamla
appelsínugula útvarpstækinu á
meðan við systkinin lékum okkur.
Á kvöldin var svo skriðið upp í
rúm og amma alltaf með sögurnar,
um skítuga jólasveina og Grýlu og
Leppalúða sem rændu litlum börn-
um, sem voru alltaf jafn spennandi.
Svo fengum við mjúkar hendur og
langar neglur til að strjúka bakið
og alltaf þurfti hún að vera á milli
okkar svo ekki yrði rifist um hver
fengi að kúra hjá henni.
Amma Sigga var dugleg að fara
með okkur á bókasafnið og kenndi
okkur ungum að spila vist, fyrst ol-
sen olsen og sagði okkur ótrúlega
heppin í spilum. Ég á ófáar stund-
irnar með henni frá unga aldri og
fram til síðustu daga þar sem við
spiluðum vist eða manna, bæði
heima og svo á spilakvöldum.
Eftir að ég flutti suður heyrði ég
alltaf reglulega í ömmu og gátum
við spjallað um allt og ekkert í
langan tíma. Það er skrýtið að geta
ekki kíkt norður og tekið í spil eða
hringt og spjallað.
Elsku amma mín, ég mun sakna
þín svo sárt, og ég er svo þakklát
fyrir að hafa átt þig að. Svo þakklát
fyrir að aðeins tveimur klukku-
stundum áður en mamma hringdi
til að segja mér að þú værir á spít-
ala þá sat ég hjá pabba og talaði við
þig, ég gat sagt þér að mér þætti
svo vænt um þig. Þú varst og verð-
ur alltaf hluti af mér. Það er sárt að
sjá pabba þjást og hvað hann sakn-
ar þín. Ég mun sakna þín meira en
orð fá lýst.
Takk fyrir allt, elsku amma.
Þín Jóna Palla,
Jónheiður Pálmey
Halldórsdóttir.
Það er svo margt sem mig langar
að skrifa niður núna um hana
ömmu Siggu. Hugurinn fullur af
minningum og hugsunum sem eru
svo góðar og fallegar en er samt
svo erfitt að setja niður á blað.
Ég man mest eftir ömmu þegar
hún bjó á Lundargötu. Man að mér
þótti svo gott að fá að gista og fá að
vaka oft langt fram eftir við að
spila og hlusta á sögur. Stundum
gátum við spilað frá snemma að
kvöldi og langt fram á nótt. Amma
kenndi okkur systkinunum ungum
að spila og fannst alltaf jafn gaman
að því þegar við „möluðum“ hana.
Já og þegar fór að dimma og amma
sagði að nú væri háttatími og tími
fyrir sögustund.
Sögurnar af Hans og Grétu eru
þó minnistæðastar. Þegar hún var
farinn að hrjóta þá lá ég oft skít-
hræddur á gólfinu að hugsa um
sögurnar sem hún sagði svo vel að
þær urðu ljóslifandi fyrir mér.
Áður en ég fór að sofa og eins yf-
ir miðjan daginn, gátum ég og hún
setið oft klukkutímum saman og
hún gillað mig.
Ég vann oft fyrir ömmu á sumrin
sem lítill strákur við að slá og reyta
arfa og fékk vel borgað. Vasarnir
fylltir af klinki og kom fyrir að ég
labbaði út með hálffyllta halda-
poka. Núna eru stundir eins og að
sitja og horfa á handboltann, fara í
berjamó og borða góðan mat í eld-
húsinu hjá henni, eins og kjötsúpu
og bollur, svo dýrmætar fyrir mér.
Ég á eftir að sakna þess að geta
ekki farið norður til ömmu. Ég á
eftir að sakna hennar svo mikið.
Elsku amma, ég mun varðveita
hjá mér allar þær minningar sem
ég hef eignast gegnum árin og
aldrei gleyma þér. Þinn
Þórólfur Ævar.
Sigga, ég er svo fegin að hafa
fengið að kynnast þér. Þú gefur
öllu von með því að vera svo kær-
leiksrík og laus að mínu mati við
alla bresti sem fylgja flestum. Á
stuttum tíma fór ég að horfa á þig
sem ömmu og ég elskaði þig. Mjög
stór missir að fá ekki að sjá né
hitta þig meir. Þú munt ávallt vera
nálægt mínu hjarta og í minningu
minni.
Þú ert heiðurskona, kjarnakona,
yndislegasta manneskja sem ég hef
kynnst.
Kveðja, Teddi,
Theodór Heiðar.
Minningarkort
Krabbameinsfélagsins
540 1990
krabb.is/minning
LEGSTEINAR
Steinsmiðjan MOSAIK
Hamarshöfða 4 • 110 Reykjavík
sími 587 1960 • www.mosaik.is
✝
Elskulegur faðir, tengdafaðir, afi og langafi,
GUÐMUNDUR SNÆBJÖRN ÁRNASON
fyrrverandi verslunarmaður,
Hjallaseli 55,
sem lést á Landspítalanum í Fossvogi, laugar-
daginn 14. júlí, verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni í
Reykjavík á morgun, þriðjudaginn 31. júlí kl. 15:00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Ágústa Harting,
Kristján Guðmundsson,
Sigurður Guðmundsson.
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800
Garðar félagi minn er allur. Við
Garðar kynntumst um 18 ára aldur
þegar við lærðum saman smíðar.
Hófst með okkur vinskapur sem hef-
ur haldist síðan.
Garðar var hreinskilinn, hnyttinn í
svörum, ljúfur en ákaflega stríðinn.
Það var aldrei logn í kringum
hann. Hann var bindindismaður og
það var mjög gaman að skemmta sér
með honum.
Garðar var góður í mannlegum
samskiptum. Í vinnu þegar nýir
menn byrjuðu að vori spurði hann þá
hverra manna þeir væru frekar en að
spyrja þá að nafni. Vissi Garðar þá
oft meira um ættir þeirra en þeir
sjálfir.
Garðar lagði grunn að mörgu,
hvort sem það voru hús, húsasmiðir
eða verkamenn.
Genginn er góður maður og hans
verður sárt saknað sem vinar og
vinnufélaga.
Móður hans Sigríði vottum við
okkar dýpstu samúð.
Helgi, Sigurbjörg og synir.
Við vorum allir harmi slegnir þeg-
ar við fréttum af fráfalli vinar okkar
og hokkífélaga Garðars Jónassonar.
Við sem spilum hokkí þekkjum
Garðar frá fyrstu tíð og í okkar huga
Garðar Jónasson
✝ Garðar Jón-asson fæddist á
Akureyri 6. desem-
ber 1952. Hann lést
eftir skammvinn
veikindi á Landspít-
ala – háskólasjúkra-
húsi við Hringbraut
mánudaginn 16. júlí
síðastliðinn.
Garðar var jarð-
sunginn frá Ak-
ureyrarkirkju 27.
júlí sl.
stóð hann fyrir allt
sem var stórt, sterkt
og skemmtilegt, aldrei
nein vandræði. Garðar
var einstaklega skap-
góður maður og þegar
hann skautaði upp
kantinn reyndum við
allar kúnstir til að
stöðva hann eins og að
tækla, berja og lemja,
en hann hélt bara
áfram með bros á vör
og ómögulegt var að
reita hann til reiði.
Garðar spilaði oftast
vörn og var það öflugur að vindurinn
komst ekki fram hjá honum þegar sá
gállinn var á honum.
Við hittumst allir gömlu skauta-
mennirnir á Stórmóti Bjarnarins í
Egilshöll í maí síðastliðnum. Garðar
var þar jafnbesti leikmaður Akur-
eyringanna og bar þar engin merki
veikleika. Innbærinn og skautafélag-
ið verða aldrei hin sömu án Garðars
Jónassonar. Það er því með mikilli
hryggð og eftirsjá sem við kveðjum
góðan vin og félaga. Ættingjum og
vinum vottum við okkar dýpstu sam-
úð á þessum erfiða tíma.
F.h. Skautafélags Reykjavíkur,
oldboys,
Kristján Óskarsson.
Kæri pabbi og afi,
nú þremur mánuðum
eftir að þú lést þá er-
um við mæðgin tilbúin að líta á þig
sem minningu. Dauðsfall þitt bar
brátt að svo við gerðum okkur ekki í
hugarlund þá stundina hvað við
höfðum misst. Núna í dag minnumst
við góðu stundanna s.s. þegar Jóga
byrjaði í skátunum og var að selja
lakkrís, þá keyptir þú allan lakkr-
ísinn svo og minnumst við þess þeg-
ar þú keyptir handa Jónka fyrsta
Valsbúninginn því þú varst svo
ánægður með að dóttursonurinn
væri að ganga í félagið þitt. Og þeg-
ar þú komst með páskaliljurnar á
Jóhann S.
Björgvinsson
✝ Jóhann Sig-urður Björg-
vinsson fæddist í
Reykjavík 20. jan-
úar 1936. Hann lést
á krabbameinsdeild
Landspítala – há-
skólasjúkrahúss 22.
apríl síðastliðinn og
var útför hans gerð
í kyrrþey.
páskadag, af því ég bjó
ein. Svona hluta viljum
við minnast, kæri
pabbi og afi. Ekki má
gleyma hringingunum
á kvöldin einungis til
að vita hvernig við
hefðum það. Eftir að
ég hóf búskap að nýju
og barnabörnunum
fjölgaði hringdirðu
samt nær hvert kvöld
til að vita hvernig við
hefðum það. Og ef leit-
að var til þín um að-
stoð þá varstu alltaf
tilbúinn svo sem lengi þú hefðir
tíma til þess.
Nú þegar við göngum að leiði
þínu og vökvum sumarblómin rifjast
alltaf fyrir okkur minningar um þig,
góðar minningar um góðan pabba
og góðan afa.
Þannig viljum við minnast þín
með kæru þakklæti með samfylgd-
ina sem var alltof stutt.
Björg Jóhannsdóttir, Jó-
hanna Clara Jónsdóttir, Jón
Knútur Jóns og Björgvin
Margeir Hauksson.