Morgunblaðið - 30.07.2007, Blaðsíða 17

Eftir Kristínu Heiðu Kristinsdóttur
khk@mbl.is
Mér finnst sá staður bestur semég er staddur á hverju sinni.Núna finnst mér best að búa áDjúpavogi en mér fannst líka
best að búa í Kína þegar ég var þar og mér
fannst best að búa í fámenninu í Flóanum
þegar ég bjó þar. Ég hefði alveg getað
hugsað mér að vera lengur í Kína, en það er
líka gott að vera kominn heim,“ segir hinn
bráðum sextán ára Grettir Gautason sem
nýlega flutti heim á Djúpavog eftir að hafa
búið í eitt ár, eða nákvæmlega 370 daga, í
Kína með fjölskyldu sinni.
Grettir segist fyrst hafa fengið svolítið
sjokk þegar fjölskyldan tilkynnti að til stæði
að flytja til borgarinnar Dalian í Kína,
vegna starfs Gauta föður hans en hann vinn-
ur við að kaupa og selja fisk um allan heim.
Í borginni Dalian búa tæpar sex milljónir
manna.
„Ég vissi ekkert við hverju ég ætti að bú-
ast í Kína og fannst það svolítið ógnvænlegt
en það var líka spennandi að fara út í óviss-
una. Og það var alls ekki eins svakalegt og
ég hélt að búa í svona mikilli stórborg. Það
sem var kannski skrýtnast var að þurfa að
venjast því að Kínverjar eru mjög ófeimnir
við að stara á útlendinga, sérstaklega þá
sem eru ljósir á hörund og ólíkir þeim í út-
liti. Og þeir líta ekkert undan þó að maður
horfi á móti þegar þeir eru að skoða mann
eins og eitthvert fyrirbæri. Þeir tóku oft af
okkur myndir og bentu börnunum sínum á
okkur. Þegar þeir sáu að við vorum með blá
augu þá skoðuðu þeir okkur mjög gaumgæfi-
lega.“
Í herbergi með sjö Kínverjum
Grettir þurfti að fara í alþjóðlegan heima-
vistarskóla í Kína þar sem voru 2.400 nem-
endur.
„Um 2.000 nemendanna voru Kínverjar,
hinir voru flestir Kóreumenn og svo eitthvað
af öðrum útlendingum eins og mér. Regl-
urnar voru nokkuð strangar á heimavistinni
og okkur strákunum var til dæmis stranglega
bannað að fara inn á kvennavistina og öfugt,
það var brottrekstrarsök. En kynin voru
saman í kennslustundum, matartímum og frí-
tíma að hluta.“
Nemendur skólans voru á aldrinum 15-20
ára og Grettir var yngstur í sínum bekk. „Ég
þurfti að deila herbergi með sjö Kínverjum.
Eftir kynni mín af kínverskum krökkum á
mínum aldri finnst mér þeir vera bældari en
ég hélt og það er í þeim einhver ótti. Þetta á
sérstaklega við um stelpurnar. Kínverskir
krakkar eru líka mjög uppteknir af því að
standa sig vel í skólanum til að halda í heiðri
orðspor fjölskyldu sinnar. Allt sem þau gera
snýst mikið um það hvað fjölskyldan þeirra
vill að þau geri.“
Grettir segir að krakkarnir í Kína tali líka
um annað sín á milli, heldur en vestrænir
krakkar. „Spjallið hjá þeim snýst ekki um
slúður eins og hér heima, heldur meira um
mat og allt mögulegt sem íslenskir unglingar
eru kannski ekkert að tala um. Ég fann fyrir
þessum menningarlega mun og þau velta fyr-
ir sér allt öðru en ég átti að venjast, en þau
eru ekkert verri fyrir það. Ég kunni ágæt-
lega við Kínverja.“
Kínverskar stelpur öðruvísi
en þær íslensku
Nemendurnir í þessum alþjóðlega skóla
voru meðal annars komnir þangað til að læra
ensku en Grettir segir að Kínverjar tali upp
til hópa litla ensku.
„Þessir krakkar sem ég var með töluðu
ekki mikla ensku, en þau gátu skrifað hana
mjög vel. Annars töluðu kínversku krakk-
arnir mikið saman á kínversku og fyrst
fannst mér það svolítið skrýtið að skilja ekki
hvað þau voru að segja og ég vissi ekki hvort
þau voru að tala um mig eða ekki. En svo
vandist þetta og ég hætti að pæla í því.“
Grettir segist hafa fengið fína athygli út á
það að vera „öðruvísi“ og þá sérstaklega hjá
stelpunum í upphafi skólaársins.
„Kínverskar stelpur eru ágætar en þær
eru öðruvísi en þær íslensku, þær eru til
dæmis ekkert að raka af sér líkamshárin og
eru mjög loðnar undir höndunum.“
Grettir heldur góðu sambandi við vini sem
hann eignaðist í heimavistarskólanum í Kína
en enginn þeirra er þó kínverskur. „Þau sem
ég held sambandi við eru strákar frá Mong-
ólíu og Kanada og svo ein stelpa frá Ísrael.“
Risastór kakkalakki á öxlinni
Grettir ætlar í Menntaskólann á Akureyri í
haust og þá flytur hann á heimavistina þar
sem hann verður með einum strák í herbergi
en ekki sjö.
„Þetta verður því skemmtilega ólíkt því
sem ég kynntist í Kína. Á Akureyri verður
líka væntanlega öðruvísi matur á borðum í
mötuneytinu en kínverski maturinn sem boð-
ið var upp á í heimavistarskólanum þar. Allt
kjötmeti var djúpsteikt og grænmetið var
alltaf steikt og allt löðrandi í olíu, mér fannst
það ekkert voðalega girnilegt.
Það verður líka ágætt að vera laus við fjöl-
breyttu skordýrin sem sum voru ansi stór í
skólanum í Kína. Eitt sinn sat ég inni á vist
og allt í einu kom eins og bank á öxlina á
mér og þá hafði tíu sentimetra langur kakka-
lakki dottið á mig og hann hljóp niður hand-
legginn á mér og lét sig hverfa. Mér brá
rosalega við þennan hlunk og til að byrja
með var ég alveg með kúkinn í buxunum yfir
öllum þessum pöddum sem voru þarna. Einn
morguninn þegar ég vaknaði var til dæmis
stór grasormur að skríða meðfram rúminu
mínu. En þetta vandist á endanum. Strák-
arnir kunnu líka ýmis ráð, þeir kveiktu til
dæmis á sérstökum kertum til að fæla burt
moskítóflugur.“
Bein í baki Systkinin Grettir og Auður umvafin rauðu við hlið Maós.
Agi Beinar raðir sem þessar sjást víst sjaldan á Íslandi.
Sprell Grettir bregður á leik ásamt samnemendum sínum í al-
þjóðlega heimavistarskólanum í Kína.
Fljótur að venjast pöddunum
Spjallið hjá þeim snýst ekki um
slúður eins og hér heima, heldur
meira um mat og allt mögulegt
sem íslenskir unglingar eru
kannski ekkert að tala um. Ég
fann fyrir þessum menningarlega
mun og þau velta fyrir sér allt
öðru en ég átti að venjast.
|mánudagur|30. 7. 2007| mbl.is
daglegtlíf
Kötturinn Moli er stundum kallaður
Kolamoli og stundum Sykurmoli, en þó
oftast bara Moli, enda sérviturt pardus-
dýr fætt í ljónsmerkinu. » 19
gæludýr
Mörgum þætti hreint glapræði að
tryggja ekki heimilið sitt fyrir tjóni. Hið
sama ætti að sjálfsögðu að eiga við um
heimili á hjólum. » 18
fjármál