Morgunblaðið - 27.09.2007, Qupperneq 34

34 FIMMTUDAGUR 27. SEPTEMBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Kristján Ebene-zersson fæddist í
Tungu í Valþjófsdal
í Önundarfirði 20.
maí 1924. Hann lést
á hjúkrunar-
heimilinu Sunnuhlíð
16. september síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Ebenezer
Jónsson, bóndi í
Tungu, f. 12. júní
1882, d. 1. apríl
1948, og Jóna Guð-
finna Vigfúsdóttir,
f. 4. október 1882, d.
3. mars 1966. Kristján var yngstur
sjö systkina, sem öll eru nú látin.
1963, maki Haukur Bergmann
tölvunarfræðingur, f. 1959. Börn
þeirra: Kristján Haukur, f. 1992
(andvana fæddur), Halldóra Rún, f.
1993, Þóra Lilja, f. 1995, Hekla
Lind, f. 1999.
Kristján lauk prófi frá Héraðs-
kólanum á Núpi 1941. Eftir það fór
hann á sjó. Hann tók meira mót-
orvélstjórapróf í Reykjavík 1947
og var um tíma vélstjóri á togar-
anum Jóni Þorlákssyni. Hann
hætti á sjónum 1956. Þá fór hann í
land og hóf nám í húsasmíði. Hann
tók sveinspróf árið 1960 og hlaut
meistararéttindi árið 1966. Hann
starfaði við trésmíðar frá því að
hann hætti á sjónum, þar til hann
lét af störfum fyrir aldurs sakir.
Útför Kristjáns verður gerð frá
Kópavogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Þau eru Vigdís Krist-
ín, f. 1915, d. 1999;
Kristjana, f. 1916, d.
1985; Guðrún, f.
1917, d. 1972; Jó-
hanna, f. 1919, d.
1997; Vigfús Jóhann,
f. 1920, d. 2001; Birg-
itta Ólöf, f. 1922, d.
2006, og Kristján sem
hér er minnst.
3. desember 1954
kvæntist Kristján
Halldóru Gísladóttur
frá Hofsstöðum í
Garðahreppi, f. 31.
mars 1926. Dóttir þeirra er Að-
alheiður grunnskólakennari, f.
Elsku pabbi minn!
Ég sit við gluggann og minning-
arnar skína inn í huga minn eins og
stjörnur á himni. Það var ótrúleg
þrautseigja og æðruleysi sem fang-
aði anda þinn í gegnum öll þín veik-
indi og oftast var mjög stutt í kóm-
ískar stundir hjá þér.
Eins og þegar ég spurði þig á
Sunnuhlíð: hvernig hefur þú það,
pabbi minn?
„Ég hef það fínt, það eru svo marg-
ar skvísur að hugsa um mig, sumar
skil ég en aðrar ekki.“
Þú elskaðir fjölskylduna, landið og
fróðleikinn.
Og miðlaðir visku til okkar allra.
Margir minnast þín með bók í hendi.
Stelpurnar okkar spurðu hvað er
afi alltaf að lesa?
Þegar þú svæfðir mig á kvöldin
lastu ekki barnabækur. Nei, það voru
Íslendingasögur, Grimmsævintýri
og ljóð. Kannski sofnaði ég alltaf
svona fljótt vegna þess.
Þú byggðir þér yndislegt ból með
mömmu minni og var það nefnt Ása-
ból.
Margir höfðu þar skjól og eiga
góðar minningar þaðan úr trjárækt-
inni og heita pottinum.
Þú trúðir á æðri heima og varst
viss um að til væri líf eftir þetta líf.
Þegar fyrsta barnabarnið þitt
fæddist andvana samdir þú þessa
vísu.
Kristján Haukur sefur sætt og rótt
sólarlagið varð hér allt of fljótt.
Hans unga sál í æðri heima fer
að öðlast visku sem ei lærist hér.
Nú veit ég að ástkærir niðjar ást
þig sveipa, því nú ertu kominn til
æðri heima.
Elsku pabbi minn, ég kyssi vanga
þinn. Góða nótt.
Aðalheiður.
Mig langar að minnast móður-
bróður míns Kristjáns Ebenezers-
sonar frá Tungu í Valþjófsdal, Ön-
undarfirði, í fáum orðum. Hann var
fæddur 20. maí 1924 og lést 16. sept-
ember síðastliðinn. Hann var sonur
Jónu Vigfúsdóttur og Ebenezers
Jónssonar. Stjáni eins og hann var
alltaf kallaður er látinn eftir veikindi
í mörg ár, aldrei heyrði maður hann
kvarta þótt oft væri hann þreyttur á
að liggja meira og minna í rúminu
síðasta ár. Hann var yngstur af sjö
systkinum sem öll eru látin. Þau voru
Vigdís, Kristjana, Guðrún móðir mín,
Jóhanna, Vigfús, Birgitta og Kristján
yngstur. Við systkinin og mamma
bjuggum lengi í sama húsi og Stjáni
og Halldóra eða Dóra eins og hún er
alltaf kölluð. Það var og er alltaf gott
að koma til þeirra og þar var athvarf
bæði þegar mamma var að vinna og í
annan tíma. Stjáni var mikill mann-
vinur, oft hef ég í seinni tíð spjallað
við hann um alla heima og geima
aldrei komið að tómum kofunum þar.
Ég man eftir mörgum ferðum sem ég
fór með þeim hjónum í Hofsstaði og
Hoftún í Hveragerði þegar ég var
barn. Dóra og Stjáni voru barnlaus í
mörg ár og því voru viss forréttindi
hjá mér að fara með þeim í hin ýmsu
ferðalög sem manni fannst löng í þá
daga. En svo fæddist Aðalheiður
dóttir þeirra eða Heiða eins og hún
er alltaf kölluð 12. febrúar 1963 og
svo barnabörnin, sólargeislarnir. Ég
vil þakka Stjána frænda fyrir að fá að
þekkja hann og umgangast, ég á eftir
að sakna hans mikið. þakklæti er
einnig frá syni mínum, Arnari Snæ,
og eiginmanni, Sigurjóni, sem kveðja
góðan vin. Við fjölskyldan vottum
elsku Halldóru, Heiðu, Hauki, afas-
telpunum og öðrum ættingjum okkar
dýpstu samúð. Hvíl þú í friði, frændi
minn.
Kristín Jóhannesdóttir.
Ég kynntist Kristjáni móðurbróð-
ur mínum, eða Stjána eins og hann
var alltaf kallaður, fyrst upp úr 1960
þegar hann vann við smíðar vestur á
Reykhólum.
Hann var á margan hátt mjög sér-
stakur maður. Hann var mjög víðles-
inn. Í rauninni held ég að hann hafi
verið mesti lestrarhestur sem ég hef
hitt á ævinni. Hann las óhemju hratt
og var sílesandi og hann las nánast
allt sem hann náði í; Íslendingasög-
urnar, fagurbókmenntir og léttmeti.
Mér er það minnisstætt frá unglings-
árunum að karl faðir minn taldi það
allsendis ómögulegt að á þessum
hraða væri hægt að lesa bækur að
nokkru gagni. Hann ákvað því, eftir
að Stjáni hafði lokið við Gerplu Hall-
dórs Laxness á ótrúlega skömmum
tíma, að spyrja hann út úr sögunni.
Niðurstaðan var sú að Stjáni hafði
ekki bara blaðað í gegnum bókina.
Hann hafði lesið hana og gat gert
grein fyrir innihaldinu. Á ferðalögum
með honum um landið kom þekking
hans á Íslendingasögunum vel í ljós.
Hann þekkti örnefni og bæjarnöfn og
gat rakið hvað gerst hafði á hverjum
stað.
Þegar ég á menntaskólaárum mín-
um fór að vinna fyrir sunnan á sumr-
in varð heimili þeirra Dóru á Borg-
arholtsbrautinni mitt annað heimili
og þau nánast eins og foreldrar mín-
ir. Við vorum samt ekki mjög fé-
lagslyndir þegar við lögðumst í lestr-
arkeppni um helgar. Þá lágum við
inni í stofu og lásum íslenska, norska
og danska reyfara. Keppnin fólst í
því að lesa sem flestar bækur. Á með-
an á lestrinum stóð var tilgangslaust
að yrða á okkur því eyrun voru ein-
faldlega ekki í sambandi. Úrslit þess-
arar keppni voru ávallt á einn veg.
Stjáni las mun fleiri bækur en ég.
Þegar við hjónin hófum búskap
fengum við lánuð húsgögn og heim-
ilistæki sem þau Dóra voru hætt að
nota eða gátu verið án. Þyrfti eitt-
hvað að smíða var það alltaf Stjáni
sem hljóp undir bagga og aldrei
fékkst hann til að taka krónu fyrir.
Svarið var ætíð hið sama, þú borgar
mér þetta þegar ég verð gamall. En
eins og ég vissi þá og Stjáni hefði átt
að geta séð verð ég aldrei borgunar-
maður fyrir öllu sem hann hefur gert
fyrir mig. Auðvitað vissum við báðir
að hann ætlaðist alls ekki til nokkurs
endurgjalds. Sambandið á milli mín
og þeirra Stjána og Dóru var í raun
svo náið að börnin mín áttu erfitt
með að átta sig á skyldleikanum. Í
þeirra augum var Stjáni miklu frekar
afi en frændi.
Með Stjána hef ég átt margar af
mínum ánægjulegustu stundum í líf-
inu. Hann var sá fyrsti sem frétti af
því þegar við hjónin settum upp
hringana og ekki má gleyma nóttinni
eftir að við komum með pottinn aust-
ur í Ásaból. Það sem okkar flaut á
milli í pottinum þá nótt líður mér
aldrei úr minni. Ég veit að Stjáni var
sáttur við að yfirgefa þennan heim
enda heilsa og þróttur mjög farinn að
dvína. Hann hafði líka skilað ævi-
starfi sem margir gætu verið stoltir
af, aldrei reyndi hann að hagnast á
annarra kostnað og aldrei lá honum
illt orð til annarra. Það væri þjóð-
félagi okkar til mikilla bóta að hans
líkar væru miklu fleiri en þeir eru.
Innilegar samúðarkveðjur til allra
ástvina frá okkur Ástu og börnum.
Eiríkur Jensson.
Dóra var eign okkar, litla fólksins
á Hofsstöðum, en allt í einu var hún
komin með einhvern karl upp á arm-
inn. Þetta þurfti að skoða nánar og
mjög vandlega því það gat ekki hver
sem var komið og tekið hana Dóru,
rétt si svona. Dóra sem átti bíl og gat
keyrt út um allt og bjó í Reykjavík og
átti íbúð sem hægt var að koma í og
fá að gista og gæða sér á kleinunum
hennar sem hún var svo stolt af að
hafa búið til.
Það hlýtur að vera sérstakur mað-
ur sem getur komið inn í svona sam-
félag og hlotið náð fyrir augum okkar
litla fólksins, „eigenda“ Dóru. Við
voru reyndar líka „eigendur“ Sillu
systur Dóru. Þær voru móðursystur
okkar og til einkaafnota fyrir okkur
börnin að atast í. Og það var gaman.
Stjáni hennar Dóru hefði svo sem
getað kollvarpað allri þessari tilveru
okkar og eignað sér Dóru alveg fyrir
sig, annað eins hefur gerst með unga
kærasta. En ekki Stjáni, hann var
klár gæi, hann vissi upp á hár að
hann yrði að öðlast samþykki okkar
grislinganna ef hann ætti að eiga
möguleika í þessari fjölskyldu. Og
hann yrði líka að öðlast samþykki
Sillu systur, og það var áreiðanlega
ekki fyrir hvern sem var.
Í stuttu máli; Stjáni var samþykkt-
ur af okkur öllum og hann varð okkar
besti vinur úr hópi fullorðna fólksins.
Hann hafði þann eiginleika að hafa
áhuga á öllu mannlegu, stóru og
smáu, og hann hafði áhuga á því sem
við litla fólkið höfðum að segja og
hann nennti að keyra okkur þegar á
þurfti að halda og meira að segja að
bíða eftir því að við kláruðum úr kók-
flöskunni gegnum lítið naglagat til
þess að treina okkur guðaveigarnar.
Stjáni sagði bara að ekkert lægi á þó
að Dóra væri farin að tvístíga.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi
að vera ein af smáfólkinu á Hofsstöð-
um og kynnast Stjána og njóta leið-
sagnar hans sem barn og áfram fram
á fullorðinsaldur og ég þakka fyrir
mig.
Kristín Sveinbjarnardóttir.
Kristján Ebenezersson
Veistu ef þú vin átt
þann er þú vel trúir
og vilt þú af honum gott geta.
Geði skaltu við þann blanda
og gjöfum skipta,
fara að finna oft.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama.
Eg veit einn
að aldrei deyr:
dómur um dauðan hvern.
(Úr Hávamálum.)
Helgi Jensson
og fjölskylda.
Þá ertu farinn frá okkur
Stjáni minn. Þú, sem í mínu
lífi, hefur verið fremstur
manna, helsta fyrirmynd og
vinur. Þú kenndir mér að
umgangast allar manneskjur
með virðingu og vinsemd, að
keyra bíl og spila póker.
Ég kveð þig með söknuði.
Gísli Ólafsson.
HINSTA KVEÐJA
✝
Elsku litla dóttir okkar, systir, barnabarn, barna
barnabarn og frænka,
VÉDÍS EDDA PÉTURSDÓTTIR
til heimilis að
Öldubakka 29,
Hvolsvelli,
lést á Barnaspítala Hringsins 20. september.
Jarðsett verður frá Stórólfshvolskirkju laugardaginn
29. september kl. 14.00.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á að láta
Barnaspítala Hringsins njóta þess.
Pétur Halldórsson, Birna Sigurðardóttir,
Sigurður Anton Pétursson,
Agnes Hlín Pétursdóttir,
Halldór Óskarsson, Edda Guðlaug Antonsdóttir,
Sigurður Sigurjónsson, Kristín Elínborg Þorsteinsdóttir
og aðrir aðstandendur.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma, lang-
amma, og langalangamma,
GUÐBJÖRG GUÐJÓNSDÓTTIR
sjúkraliði,
sem lést á Dvalarheimilinu Kirkjuhvoli, Hvolsvelli,
föstudaginn 14. september, verður jarðsungin frá
Hvítasunnukirkjunni Fíladelfíu, Hátúni 2 Reykjavík
föstudaginn 28. september kl. 15.00.
Þeir sem vilja minnast hennar er bent á ABC
barnahjálp í síma 414 0990.
Daníel Jónasson, Ase Johanne Jónasson,
Dóra Mirjam Jónasdóttir, Ernst Olsson,
Guðjón Jónasson, Þóra Jenný Hendriksdóttir,
Ríkarður Bergstað Jónasson, María Árnadóttir,
Rebekka Jónasdóttir, Yngvi Guðnason,
Guðný Ragnhildur Jónasdóttir, Hinrik Þorsteinsson,
barnabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabarn.
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir
og amma,
HÓLMFRÍÐUR HELGADÓTTIR
frá Setbergi,
verður jarðsungin frá Egilsstaðakirkju laugardaginn
29. september kl. 14.00.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á hollvina-
samtök sjúkrahússins á Egilsstöðum.
Bragi Gunnlaugsson,
börn, tengdabörn og barnabörn.
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir, amma
og langamma,
MARÍA UNNUR SVEINSDÓTTIR
frá Ólafsvík,
sem lést á Hrafnistu í Reykjavík þriðjudaginn
18. september, verður jarðsungin frá Digraneskirkju
föstudaginn 28. september kl. 13.00.
Jarðsett verður í Ólafsvíkurkirkjugarði laugardaginn
29. september kl. 12.00.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á Slysavarnadeildina Sumargjöf
í Ólafsvík.
Aðalsteinn Guðbrandsson,
Sigríður Aðalsteinsdóttir, Ole Dangvard Jensen,
Sjöfn Aðalsteinsdóttir,
Guðrún Aðalsteinsdóttir, Ævar Guðmundsson,
Þórheiður Aðalsteinsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskulegur eiginmaður minn,
AÐALSTEINN ÞÓRÓLFSSON,
Melateig 33,
Akureyri,
lést á heimili sínu að morgni þriðjudagsins
25. september.
Jarðarförin auglýst síðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Margrét Þorvaldsdóttir.