Morgunblaðið - 27.09.2007, Page 38

38 FIMMTUDAGUR 27. SEPTEMBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Kristín Guð-brandsdóttir
fæddist að Tröð,
Kolbeinsstaða-
hreppi, 11. apríl
1929. Hún lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurnesja 19.
september síðast-
liðinn.
Foreldrar henn-
ar voru Guðbrand-
ur Magnússon,
bóndi að Tröð og
síðar Álftá, Hraun-
hreppi, og kona
hans Bjargey Guðmundsdóttir
húsfreyja.
Kristín var næstelst 12 systk-
ina sem öll eru á lífi. Þau eru Ás-
dís, f. 1926, Sigríður, f. 1930,
Auður, f. 1932, Rögnvaldur, f.
1933, Svanhildur, f. 1934, Guð-
mundur, f. 1936, Magnús, f.
1938, Steinar, f. 1939, Guðbrand-
ur, f. 1947, Þorkell, f. 1952, og
Ólöf Anna, f. 1956.
Kristín giftist hinn 30.12. 1956
Jóhanni Ragnari Benediktssyni
málarameistara, f. 14.11. 1930 í
Grindavík. Foreldrar hans voru
Benedikt Benónýsson, útvegs-
bóndi á Þórkötlustöðum, og
Magnúsa Aðalveig Ólafsdóttir
húsfreyja. Börn Kristínar og Jó-
hanns eru: 1) Benedikt, f. 9.11.
1956, kvæntur Maríu Hákonar-
dóttur, f. 21.7. 1959, búsett á
Eskifirði. Börn þeirra eru Jó-
hann Ragnar, f. 30.7. 1980,
Kristín Mjöll, f. 9.12. 1982, Þór-
dís Mjöll, f. 9.12. 1982 og Konný
Bjargey, f. 9.5. 1990. 2) Krist-
björg, f. 29.6. 1958, gift Jóhanni
Frímann Valgarðssyni, f. 19.2.
1960, búsett á Sel-
tjarnarnesi. Synir
þeirra eru Adam
Örn, f. 20.9. 1980,
Aron Valur, f. 4.2.
1992, og Axel
Haukur, f. 24.5.
1995. Jóhanna
Aðalveig, f. 9.9.
1962, gift Andre
Masumbuko, f.
31.12. 1958, búsett í
Kaliforníu. Stjúp-
synir hennar eru
Gomer, f. 23.11.
1988 og Dimitri, f.
12.1. 1991.
Kristín flutti ung að árum til
Keflavíkur og bjó lengst af á
Smáratúni 29, eða í rúmlega 49
ár. Í Keflavík nam hún klæð-
skerasaum. Saumaskapur átti
hug hennar allan, og sérsaumaði
hún föt fyrir gesti og gangandi.
Síðar tók hún að sér að sauma
fyrir Sjúkrahús Keflavíkur.
Sinnti hún því starfi í mörg ár og
saumaði allt sem til þurfti, bæði
fyrir starfsfólk og sjúklinga.
Kristín söng í Kvennakór Suður-
nesja í mörg ár og var hún for-
maður til nokkurra ára. Hún var
félagi í Átthagafélagi Snæfell-
inga og Hnappdæla og sat í
stjórn þess um árabil.
Einnig var hún virk í Systra-
félagi Keflavíkurkirkju. Árið
1986 byggði hún ásamt börnum
sínum sumarbústað í Þrasta-
skógi og undi hún þar mörgum
stundum við skipulagningu,
byggingu og gróðursetningu.
Útför Kristínar fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Elsku mamma mín, hetjan mín.
Hver þarf menn eins og Superman,
eða Herkules þegar til eru konur
eins og þú. Þú gast allt. Þú varst
ekki mikið fyrir að biðja um hjálp
en þáðir hana þegar hún var veitt.
Þú hefur tekið þátt í öllu mínu lífi
og alltaf var sú þátttaka veitt í
gleði. Alveg frá því að ég var lítil og
fékk ný föt sem þú saumaðir, nátt-
föt og jólaföt fyrir hver jól. Þú
passaðir strákana mína þegar á
þurfti að halda og stundum bara af
því að þig eða þá langaði til þess.
Alltaf jafnvelkomnir og alltaf kom-
ið fram við þá sem prinsa og alltaf
tími til að leika við þá. Þú varst
heimavinnandi saumakona mjög
lengi og því auðveldur aðgangur að
þér.
Við áttum með þér sumarbústað í
Þrastaskógi og þar eyddum við
mörgum góðum stundum. Þú og
Brói skipulögðuð (ekki alltaf sam-
mála) en svo var ráðist í fram-
kvæmdir og þá var ekki slegið
slöku við. Á milli framkvæmda þeg-
ar við hin komum og vorum að
slaka á og hafa það gott varst þú
eitthvað að dunda.
Ef ekki var verið að sauma,
smíða, gróðursetja, elda eða þrífa,
þá varst þú að prjóna og einstaka
sinnum að lesa. Svo bakaðir þú
handa okkur pönnukökur, kleinur,
skúffuköku og brauð. Einnig hvatt-
ir þú okkur í því sem við vorum að
gera. Þó var stöku sinnum slakað á
eins og á sunnudagsmorgnum þeg-
ar við hlustuðum á messuna sam-
an.
Við ferðuðumst mikið saman, til
Akureyrar, til Eskifjarðar og til út-
landa. Nokkrum sinnum til Lond-
on, einu sinni kom Mæja með og
einu sinni Ásdís. Það var svo ynd-
islegt að vera með ykkur Ásdísi,
báðar yfir sjötugt og til í allt. Fyrir
þrem árum, á erfiðum tíma í lífi
Jóku fórum við saman til Flórída
og hittum Mas og þau giftu sig. Þá
sást þú að hún var í mjög góðum
höndum. Svo þegar við heimsóttum
þau í Kaliforníu og þú hittir hennar
góðu vini og sást að það fór vel um
hana.
Fyrir 22 árum greindist þú með
brjóstakrabbamein og þurftir að
fara í aðgerð eftir nokkra daga.
Það hittist svo á að við Brói, Adam
og Jóka vorum að flytja á Mið-
brautina á sama tíma, og þú tókst
ekki annað í mál en að drífa mig í
gardínubúð og kaupa efni fyrir
gluggana og sauma svo gardínurn-
ar áður en þú fórst á spítalann. Þú
tókst þessu af æðruleysi og treyst-
ir læknunum til að finna út úr
þessu og mættir bara í það sem
þurfti hvort sem það voru lyfja-
meðferðir eða geislar.
Á áttræðisaldri fórst þú að læra
ensku, svo þú gætir talað við Mas
„tengdasoninn í henni Ameríku“,
og á tölvu svo auðveldara væri að
hafa samskipti við Jóku. Eftir
stuttan tíma varst þú farin að nota
MSN og Skype. Það kom meira að
segja viðtal við þig í Víkurfréttum
vegna þess að þú varst elst á nám-
skeiðinu.
Því miður fékkst þú ekki langan
tíma á Svölutjörn en þangað flutt-
uð þið pabbi í apríl, en þú náðir að
gera heimilið eins og þú vildir hafa
það og gerðir litla saumastofu inn
af bílskúrnum þar sem þú ætlaðir
að dunda þér en nú saumar þú
bara og smíðar á himnum. Því að
það er ljóst að Guði og englunum
hefur bæst mikill styrkur.
Elsku mamma, við skulum hugsa
vel um pabba sem hefur misst mik-
ið, takk fyrir allt, þín elskandi dótt-
ir,
Kristbjörg.
Mikil blessun er það á stundu
sem þessari að eiga þá vissu að Guð
hefur gefið okkur eilíft líf á himn-
um. Sársaukinn sker okkur í hjart-
að því við söknum mömmu svo mik-
ið. Hún var okkur öllum svo góð og
við fráfall hennar hefur myndast
stórt skarð í fjölskylduna sem eigi
verður fyllt fyrr en á himnum.
Mig langar að kveðja mömmu
tímabundið með orðum Páls post-
ula þar sem hann segir í Filippí-
bréfi 3:20 að „föðurland vort er á
himni og frá himni væntum vér
frelsarans, Drottins Jesú Krists“
og í síðara Korintubréfi 5:1 segir að
„vér vitum, að þótt vor jarðneska
tjaldbúð verði rifin niður, þá höfum
vér hús frá Guði, eilíft hús á himn-
um, sem eigi er með höndum gert.“
Þegar Jesú kemur aftur munum
við öll flytja í eilífa húsið á himnum
sem Guð hefur gert handa okkur
og þar verða engir sjúkdómar né
aðrar þjáningar.
Ég þakka góðum Guði fyrir ynd-
islega móður í þessu jarðneska lífi
og bið Hann að blessa og styrkja
pabba á þessum erfiðu tímum.
Jóhanna.
Kristín Guðbrandsdóttir hefur
kvatt okkur.
Í einlægni vil ég votta öllum að-
standendum og vinum hennar sam-
úð.
Hún verður mér ætíð sterk í
minningu sökum krafts og gæsku
sem í henni bjó. Synir mínir sögðu
mér að hún hefði verið skemmtileg,
hlý og góð. Er það ekki nánast allt
sem segja þarf?
Okkar samverustundir voru mér
mjög kærar, þegar til baka er litið.
Hún var svo mikil manneskja, svo
jarðbundin og góð sínu fólki. Hún
var ekki bara saumakona, hún var
smiður, bóndi, listamaður, verk-
stjóri og framkvæmdastjóri. Það
sem henni datt í hug að gera fram-
kvæmdi hún.
Eins og sjá mátti þegar fólk kom
í heimsókn var gengið skörulega
fram í veitingum og ekkert fum á
þeim bænum. Og ég get sagt ykkur
það að hún var afbragðs kokkur og
fékk ég strax á henni matarást,
sem er nánar tiltekið móðurást.
Listilega skipaði hún húsakynni sín
og þreif og pússaði alla daga langa
til síðustu stundar. Og öllum hlut-
um hafði hún reglu á.
Kristín hafði alltaf áhuga á að
fylgja tímanum og fræðast um allt
og alla og minni hennar vakti alltaf
furðu mína. Hún var alltaf með á
nótunum, inni í öllum hlutum, þú
komst ekki að tómum kofunum þar.
Hún hafði líka þann eiginleika að
hvetja fólk áfram og að tala vel um
menn og hlusta.
Ekki komu frá henni kveinstafir
á meðan á ýmsum meðferðum stóð
í gegnum árin. Hún hafði máttinn
og viljann. Það var frekar að hún
sinnti öðrum ef á þurfti að halda.
En hún var ekki ein, það getur
enginn. Hjónin Jóhann og Kristín
hafa alið af sér góða einstaklinga
sem bera sterkan keim af þeim,
jarðbundið, hlýtt og gott fólk.
Takk fyrir samveruna, mín kæra,
megir þú hvíla í friði.
Þinn tengdasonur,
Jóhann Frímann Valgarðsson.
Hún elsku amma okkar er látin.
Eftir áralanga baráttu við krabba-
mein hafði það að lokum sigur.
Amma barðist við krabbamein í
fjöldamörg ár, aldrei lét hún þó bil-
bug á sér finna og afi skutlaði
henni ófáar ferðirnar inn í Reykja-
vík í meðferðirnar.
Við systkinin ólumst upp á Eski-
firði, alveg hinum megin á landinu
frá ykkur afa, við fengum þó alltaf
að koma í heimsókn reglulega. Það
var æðislegt að fá að koma til ykk-
ar í Keflavíkina. Þegar við vorum
spurð hvort við vildum fara í sum-
arbúðir eða til ömmu og afa í Kefla-
vík, varð Keflavíkin alltaf fyrir val-
inu. Minningarnar sem við eigum
úr stóra húsinu við Smáratúnið eru
margar og góðar, við gátum eytt
heilu dögunum í ævintýraleikjum
uppi á háalofti og niðri í sauma-
stofu.
Okkur eldri systurnar dreymdi
alltaf um að fá að fara í framhalds-
skóla í Keflavík og það varð árið
1998 sem við fluttum til ömmu og
afa og hófum nám í Fjölbrauta-
skóla Suðurnesja. Jói bróðir kom
nokkrum mánuðum seinna en hann
fór að spila fótbolta með Keflavík.
Þarna voruð þið komin með þrjá
unglinga aftur inn á heimilið komin
á sjötugsaldurinn. Þessi fjögur ár
sem við vorum hjá ykkur voru
ómetanlegur tími. Þarna gafst okk-
ur kostur á að kynnast þér í raun,
við gátum setið löngum stundum
við matarborðið og spjallað um
daginn og veginn.
Þú varst saumakona af guðs náð
enda voru ófáar flíkurnar sem þú
saumaðir handa okkur, lagaðir og
bættir. Þú og afi hugsuðuð ótrúlega
vel um okkur og eigum við ykkur
mikið að þakka. Þú varst þannig
manneskja að þú dreifst ávallt í
hlutunum, beiðst ekki eftir því að
aðrir kæmu og gerðu þá fyrir þig.
Enda gerðist það nú í ófá skiptin
sem við mættum heim úr skólanum
að þú varst búin að breyta allri
neðri hæðinni, færa til rúm, hillur
og skápa. Allt til að láta okkur líða
betur og koma okkur betur fyrir.
Við viljum þakka fyrir þann tíma
sem við gátum eytt með þér á ætt-
armótinu og vikuna sem við komum
öll saman á sjúkrahúsið. Það að fá
að sitja með þér og kveðja þig var
ómetanlegur tími. Megi guð geyma
þig og varðveita þar til við hittumst
að nýju.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlaustu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgar þraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
en það er Guðs að vilja,
og gott er allt, sem Guði’ er frá.
Nú héðan lík skal hefja,
ei hér má lengur tefja
í dauðans dimmum val.
Úr inni harms og hryggða
til helgra ljóssins byggða
far vel í Guðs þíns gleðisal.
(Valdimar Briem.)
Elsku afi, pabbi, Kristbjörg, Jó-
hanna og fjölskylda, megi góðar
minningar veita ykkur styrk og
huggun í sorginni.
Þín barnabörn,
Jóhann Ragnar, Kristín,
Þórdís og Konný Bjargey.
Stína frænka mín er látin.
Það er eitthvað, sem ég á eftir að
eiga erfitt með að átta mig á, því
hún var alltaf svo sterk, svo mikill
klettur, svo traust og svo dugleg.
Stína var stóra systir mömmu og
þó að það væri bara eitt ár á milli
þeirra, þá var hún samt stóra systir
hennar.
Þær voru alltaf bestu vinkonur
og gerðu alla hluti saman, alla tíð.
Þær fæddust í sveitinni hjá afa og
ömmu, ólust þar upp í stórum
systkinahóp, á mannmörgu sveita-
heimili, þar sem alltaf var mikið líf
og fjör.
Þær fóru báðar í húsmæðraskóla
og síðan suður til Keflavíkur til að
vinna, en þá hafði Ásdís elsta systir
þeirra sest þar að.
Þar hittu þær báðar mennina
sína, sem báðir voru iðnaðarmenn
og byggðu sér hús í Smáratúninu,
þar sem börnin þeirra fæddust og
ólust upp og alltaf var mikil sam-
gangur á milli heimilanna.
Stína frænka var mjög flink
saumakona og saumaði allt á alla í
kringum sig og þeir voru ófáir jóla-
kjólarnir sem hún saumaði á okkur
systurnar og allar stelpurnar
í Smáratúninu.
Stína saumaði líka alla ferming-
arkjólana á allar stelpurnar í fjöl-
skyldunni og fór létt með það, enda
vann hún við saumaskap, bæði
heima í Smáratúni og einnig á
Sjúkrahúsinu í Keflavík.
Samfélagið í Smáratúninu var
einstakt á þessum árum, allir
þekktu alla, allar mömmur heima,
fullt af börnum í hverju húsi, pabb-
arnir komu heim í mat og kaffi,
Stína með saumastofuna heima hjá
sér og pabbi með smíðaverkstæðið
sitt á næsta horni, þetta veitti okk-
ur krökkunum öryggi og það var
gott að vera lítil og
leika sér við þessar aðstæður.
Þegar Stína var rétt rúmlega
fimmtug greindist hún með
krabbamein, sem hún barðist við
eins og hetja og hún var ekki á því
að gefast upp.
Amma Bjargey sem greindist
með samskonar krabbamein dó 59
ára, langt fyrir aldur fram, en
læknavísindunum fleygir fram og
Stína náði að lifa og eiga góð ár,
nærri tuttugu árum lengur.
Stína og mamma eru af stórum,
samrýndum systkinahóp að vestan
og vorum við fjölskyldan með ætt-
armót 25 ágúst s.l. sem Stína lét sig
ekki vanta á. Mætti þar okkur öll-
um til mikillar gleði og áttum við
þá mjög góðan dag öll saman.
Elsku Jói minn, þú ert búin að
standa þig frábærlega vel og hefur
hugsað vel um Stínu þína, Guð gefi
þér kraft til að takast á við þessa
miklu sorg.
Elsku Benni, Kristbjörg, Jó-
hanna, Brói, Maja og þið öll börnin
hennar Stínu, ég votta ykkur mína
dýpstu samúð.
Megi Guð vera með ykkur og
vernda ykkur öll.
Bjargey Einarsdóttir.
Að hryggjast og gleðjast
hér um fáa daga,
að heilsast og kveðjast.
– Það er lífsins saga.
(Páll J. Árdal.)
Margs er að minnast þegar góð
vinkona fellur frá. Minningar mín-
ar um Kristínu Guðbrands eru allar
ljúfar og skemmtilegar. Við störf-
uðum lengi saman í stjórn Kvenna-
kórs Suðurnesja og þar bar aldrei
skugga á. Kristín hafði til að bera
stjórnsemi sem kom sér vel þegar
hún var formaður, samt virti hún
alltaf skoðanir annarra. Hún fann
alltaf lausn á vandamálum sem upp
komu, þá komu í ljós hennar bestu
eiginleikar að mínu mati, þ.e. ein-
stakt jafnaðargeð og hreinskilni.
Hún fylgdist vel með nýjungum og
greip hvert tækifæri til þess að
koma kórnum á framfæri. Heimili
hennar stóð okkur alltaf opið ef
gera þurfti eitthvað til þess að afla
fjár, komið var saman og föndruð
söluvara, föt flokkuð á basar eða
flóamarkað. En hæst bar þó þegar
kórinn þurfti nýja búninga, þá
sneið Kristín þá alla, saumaði mest
af þeim og stjórnaði okkur hinum
sem eitthvað gátum. Hún á mikinn
þátt í því hvað kórinn er í dag og á
margfaldar þakkir skildar. Við
höfðum einnig starfað saman í
Systrafélagi Keflavíkurkirkju og
eftir að hún hætti í kórnum sneri
hún sér af miklum dugnaði því fé-
lagi til styrktar. Þannig var það
með allt hjá Kristínu, hún gerði
ekkert hálft.
Góður félagsskapur leiðir oft til
sannrar vináttu og þannig var það
með okkur Kristínu. Við áttum
margar góðar persónulegar stundir
saman, minnisstætt er mér þegar
hún bauð mér með sér í sumarbú-
staðinn sinn, þá var alltaf glatt á
hjalla, m.a. í góðum gönguferðum
og spilamennsku. Fyrir rúmum
tuttugu árum greindist hún með
krabbamein, við þann sjúkdóm
barðist hún eins og hetja, það var
ekki að hennar skapi að gefast upp.
Alltaf gat hún fundið eitthvað sem
gaf lífinu gildi. Stutt er síðan hún
fór á ensku- og tölvunámskeið,
fannst ekki hægt annað en geta
tjáð sig við tengdason sinn sem er
útlendingur. Á sjötugsafmæli henn-
ar heimsóttum við kórkonur hana
og sungum þar sem hún glæsileg
að vanda skartaði íslenska þjóð-
búningnum í hópi ættingja og vina.
Í vor fluttu þau hjón í nýtt hús í
Innri-Njarðvík, gaman var að
heimsækja þau þangað og sjá hvað
þau voru ánægð. Ég tel það mikla
gæfu að hafa kynnst Kristínu og
notið þess að vera með henni öll
þessi ár.
Eiginmanni, börnum, barnabörn-
um og öllum ættingjum votta ég
mína dýpstu samúð
Kristín María Waage.
Kristín
Guðbrandsdóttir