Morgunblaðið - 07.10.2007, Síða 63

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 7. OKTÓBER 2007 63
Vönduð og persónuleg þjónusta
Inger Steinsson,
útfararstjóri,
s. 691 0919
Sími 551 7080
Bárugötu 4, 101 Reykjavík.
Ólafur Örn
útfararstjóri,
s. 896 6544
Inger Rós
útfararþj.,
s. 691 0919
✝
Elskulegur faðir minn, sonur, bróðir, mágur
og barnabarn,
GUÐJÓN BJÖRGVIN GUÐMUNDSSON,
Vesturhólum 17,
Reykjavík,
lést sunnudaginn 23. september.
Útför hans hefur farið fram í kyrrþey.
Þeim sem vildu minnast hans er bent á Krýsuvíkur-
samtökin, banki 545 26 991 og kt. 560991 1189.
Eva Lind Guðjónsdóttir,
Ásta Katrín Vilhjálmsdóttir, Guðmundur Guðjónsson,
Ásthildur Guðmundsdóttir, Stephan Huber,
Brynjar Karl Guðmundsson,
Bryndís Guðmundsdóttir, Guðjón Björgvin Jónsson.
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir, amma og langamma,
HJÖRDÍS PÉTURSDÓTTIR,
Sörlaskjóli 32,
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi
þriðjudaginn 2. október.
Jarðaförin fer fram frá Fossvogskirkju þriðjudaginn
9. október kl. 13.00.
Gunnsteinn Magnússon,
Ingibjörg Bjarnadóttir, Hannes Erlendsson,
Ágúst Bjarnason, Guðrún C. Emilsdóttir,
Guðrún Bjarnadóttir,
barna og barnabarnabörn.
Englasteinar
Helluhrauni 10
Sími 565 2566 - www.englasteinar.is
Fallegir legsteinar
á góðu verði
✝ Björn Jónssonfæddist í Skóg-
um í Öxarfirði 12.5.
1914. Hann andaðist
á Vífilsstöðum 17.9.
2007.
Foreldrar Björns
voru hjónin Jón
Björnsson bóndi í
Skógum, fæddur
10.9. 1876, dáinn
4.3. 1917, og Krist-
rún Þórarinsdóttir,
fædd 24.10. 1885,
dáin 28.2. 1917. Jón
faðir Björns var
sonur Björns bónda í Skógum og
konu hans Arnþrúðar Jónsdóttur
frá Laxárdal í Þistilfirði. Kristrún
móðir Björns var dóttir hjónanna
í Saurbæ á Langanesströnd, Önnu
Rögnvaldsdóttur og Þórarins Jó-
hannessonar frá Leifsstöðum í
Öxarfirði. Systkini Björns voru:
Þórarinn, fæddur 1908, dáinn
1931, og Gunnþórunn, fædd 1911,
dáin 1920. Fósturforeldrar Björns
voru Gunnþóra Þórarinsdóttir og
Óli G. Árnason, bóndi á Bakka í
Kelduhverfi. Fóst-
ursystkini Björns
voru: Sigurveig,
Jón, Ragnar og
Gunnar. Þau eru öll
látin. Björn var í
Bændaskólanum á
Hvanneyri árin
1932-1934. Hann
vann á búi fóstur-
foreldra sinna uns
hann flutti með fóst-
urforeldrum sínum
til Akureyrar um
1940. Þar vann
hann við bókband
hjá POB. Hann flutti svo suður
fyrir jökla og starfaði eftir það
lengst af hjá Mjólkursamsölunni í
Reykjavík eða um 30 ár. Þegar
leið á 10. áratuginn fór heilsu
hans hrakandi og flutti hann í
þjónustuíbúð Reykjavíkurborgar
við Dalbraut á haustmánuðum ár-
ið 1999. Hann flutti svo á Vífils-
staði árið 2004 og lést þar.
Útför Björns fórm fram í kyrr-
þey í Fossvogskapellu 24. sept.
2007.
Það var í apríl 1957 sem fundum
okkar Björns bar fyrst saman.
Kappsamir félagsmenn í Byggingar-
samvinnufélaginu Framtaki voru að
puða í grunni lóðar að Sólheimum 27.
Þá kom í ljós að nýr félagi hafði bæst
í hópinn, grannholda, dökkur á brún
og brá og kvikur í hreyfingum. Hann
lagði vart orð í belg, en fylgdist vel
með orðræðum manna, sem einkum
snerust um framvindu byggingar-
framkvæmda á framtíðarhúsnæði
þeirra sem í grunnvinnunni voru.
Það kom á daginn að Björn var með
allra bestu starfsmönnum bygging-
arinnar. Hagleiksmaður á tré jafnt
sem múrverk. Hann gekk í öll þau
störf, sem til féllu.
Hann var mér strax ákaflega
hjálplegur. Við vorum nágrannar í
Vesturbænum og fékk ég oft að
fljóta með honum, í svarta Skódan-
um, til og frá vinnu. Og eins að skjót-
ast með honum í kvöldmat í Mjólk-
urbarinn eða Sælakaffi.
Okkar kunningskapur hélst æ síð-
an. Við hjónin áttum oft erindi við
hann, einkum þegar við bjuggum í
sama húsi. Það var algeng sjón að sjá
Björn sitja í sæti sínu með tvær eða
þrjár bækur liggjandi opnar á sófa-
borðinu. Björn var mikill lestrar-
hestur, en las helst þjóðlegan fróð-
leik og góðar bækur. Kvæði kunni
hann utanbókar og bækur Halldórs
Laxness voru í uppáhaldi hjá Birni.
Hann var smekkmaður á íslenskt
mál og hafði góðan orðaforða, en not-
aði stundum önnur orð um hluti en
við höfðum vanist. „Er hann úfinn
núna,“ spurði hann eitt sinn þegar
við komum til hans í leiðindaveðri.
Hann var grandvar maður til orðs og
æðis. Hann var vinsæll og jafnan
ávarpaður „Björn minn“ af vinum og
samstarfsmönnum.
Björn unni útiveru og íslenskri
náttúru. Hann hafði gaman hestum
og á meðan hann bjó á Akureyri átti
hann nokkra gæðinga. Hann ræktaði
kartöflur til heimilisbrúks og hafði
gaman af að renna fyrir fisk og
hjálpaði oft vinum og vandamönnum
við verk úti sem inni. Hann fór í
Bændaskólann á Hvanneyri og ætl-
aði hann sér að gerast bóndi í Öx-
arfirði, en heilsubrestur kom í veg
fyrir þá fyrirætlun hans.
Nokkur síðustu æviár Björns voru
honum erfið. Líkamlegur þróttur
hans var þrotinn og varð hann að
dveljast á sjúkrastofnunum síðustu
árin. Hann fékk gott atlæti hjá
starfsfólkinu þar og hann kunni það
vel að meta. Minni hans og frásagn-
argáfa hélst góð þar til yfir lauk. Við
hjónin komum ætíð ánægð af fundi
hans og söknum nú vinar í stað.
Gerða Ásrún Jónsdóttir og
Ólafur Jóhannesson.
Björn Jónsson
inn í pappír. Loðnar augabrúnir og
dreymandi augu og hvernig hann
sagði „Jane mín“.
Þorsteinn Bernharðsson var um-
hyggjusamur maður. Ef hann ætlaði
sér að gera eitthvað, þá framkvæmdi
hann það. Ég verð ævinlega þakklát
fyrir blaðagreinar og ýmsar aðrar
upplýsingar sem hann sendi mér í
gegnum tíðina, bæði vegna þess að
þær voru áhugaverðar fyrir mig, og
ekki síður fyrir þá fyrirhöfn sem
hann lagði á sig við að senda þær til
mín. Ég heyri röddina hans, sé hann
fyrir mér klæða sig í útiskóna, sitja í
stól með gleraugun í hönd, tala hlý-
lega um barnabörnin. Ég heyri rödd
hans í símanum. Ísland, Selvogs-
grunn og pabbi vekja með mér til-
finningar sem ég reyni nú að fanga,
halda í, skilja og minnast.
Það eru komin 36 ár sem pabbi hef-
ur alltaf sent mér íslenskt dagatal um
jólin. Allan þennan tíma hafa þessi
dagatöl blasað við mér við skrifborðið
mitt og minnt mig daglega á hugs-
unarsemi hans, landið, þjóðina og
fjölskylduna sem ég hef lært að elska.
Jane Patrick,
Boulder, Colorado, USA
Nú þegar haustar að eftir bjartasta
sumar í manna minnum lést pabbi á
heimili sínu aðfaranótt 20. september
sl. Hann átti langa og sumarbjarta
ævi að baki og skilur eftir sig fallegar
minningar í hjörtum fjölskyldu og
vina. Pabbi fæddist á Vöðlum við Ön-
undarfjörð 1. febrúar 1915 og var
stoltur Önfirðingur alla tíð.
Bernskuár mín í Selvogsgrunninu
einkenndust af öryggi og gleði. Um-
hverfið var algjör paradís fyrir
krakkana í götunni, þar sem við höfð-
um „holtið“ til okkar einkanota.
Segja má að pabbi hafi svo sannar-
lega unnið hörðum höndum fyrir fjöl-
skylduna og mamma var heimavinn-
andi að passa stelpuna. Báðar ömmur
mínar bjuggu á heimilinu síðustu
æviár sín og þegar litið er til baka
voru það mikil forréttindi að fá að
hafa þær hjá okkur. Í Selvogsgrunni
eignuðumst við góða vini; þannig vini
að vináttan endist ævilangt.
Fráfall mömmu í febrúar 1984 var
pabba afar þungbært og það var
ótrúlegt að fylgjast með hvernig
hann lærði að búa einn og vera alveg
sjálfbjarga. Alla tíð síðan bjó pabbi í
Selvogsgrunni. Þar réð hann ríkjum,
en honum þótti afskaplega vænt um
húsið sem þau mamma höfðu byggt
saman skömmu fyrir 1960. Eftir að
ég og mín fjölskylda fluttum burt úr
kjallaranum haustið 1984 var hann
þar með leigjendur og vildi hag
þeirra alltaf sem bestan. Úr þeirra
hópi eignaðist hann marga góða vini.
Tómas bróðir hans flutti til hans á
árinu 1993 og bjó þar uns hann veikt-
ist 2002, en hann dvelur nú í góðu yf-
irlæti á Hjúkrunarheimilinu í Sóltúni.
Það mikilvægasta í lífi pabba var
þó fjölskyldan. Hann var óumræði-
lega stoltur af barnabörnunum Auði
Kristínu, Þóreyju Vilborgu, Þorsteini
Ara, Hjördísi Ernu, Valdísi Helgu og
fjölskyldum þeirra og fylgdist fullur
áhuga með öllu því sem þau tóku sér
fyrir hendur í leik og starfi. Þau voru
ófá símtölin frá honum sem hófust á
orðunum: „Er ekki allt í góðu gengi?“
Í kjölfarið var síðan farið yfir það
helsta sem í gangi var hjá fjölskyld-
unni á hverjum tíma. Hann var alltaf
jákvæður, hvetjandi og tilbúinn að
leggja sitt af mörkum. Hann fylgdist
vel með uppvexti barnabarna-
barnanna, Höllu Karenar, Jökuls,
Stefáns Frosta og Kötlu, sem fæddist
hinn 7. september sl. Pabba þótti sér-
staklega vænt um að ná að fagna fæð-
ingu Kötlu litlu, að sjá hana og dást
að henni. Hann spurði líka alltaf um
ferfætlingana og átti þá við heimilis-
kettina, en þeir voru honum afar
kærir.
Fráfall pabba skilur eftir sig stórt
skarð. Hann var þó sjálfur viðbúinn
kallinu og tilbúinn að fara þegar það
kæmi. Hann var mjög þakklátur fyrir
þau forréttindi að ná að halda allgóðri
heilsu fram á síðasta dag. Eftir að
hafa verið með hitavellu í tvo daga
lést hann í svefni heima á Selvogs-
grunni. Nákvæmlega eins og hann
vildi hafa það. Pabbi, þú getur treyst
því að hjá okkur verði „allt í góðu
gengi“.
Blessuð sé minning pabba og hafi
hann þökk fyrir allt.
Halla Kristín.
Ýmsar ljúfar minningar koma upp
í hugann þegar ég hugsa til míns
kæra tengdaföður, Þorsteins Bern-
harðssonar. Kynni okkar ná allt aftur
til ársins 1973, þegar samband okkar
Höllu hófst.
Þorsteinn var ættaður úr Önund-
arfirðinum og vafalítið hafa uppvaxt-
arárin fyrir vestan meitlað þá ein-
stöku persónutöfra sem hann bjó yfir
alla ævi. Hann var lánsamur maður,
en sú auðna byggðist fyrst og fremst
á hans eigin dugnaði og hyggjuviti.
Þorsteinn fæddist 1. febrúar 1915 og
náði því að fylgjast með og taka þátt í
mótun og breytingum íslensks sam-
félags í næstum heila öld. Hafði hann
ætíð gríðarlegan metnað fyrir land
og þjóð, lá aldrei á skoðunum sínum í
þeim málum sem voru efst á baugi í
þjóðfélaginu á hverjum tíma og
fylgdist grannt með gangi þjóðmála.
Samhliða því að reka innflutnings-
fyrirtæki af miklum myndarskap í
rúmlega hálfa öld, tók hann þátt í
margs konar félagsstörfum á sviði
íþrótta og stjórnmála. Þorsteinn var
sjálfstæðismaður af gamla skólanum
og starfaði í Sjálfstæðisflokknum um
áratuga skeið. Íþróttafélagið hans
var ÍR, en þar var hann var heiðurs-
félagi síðustu árin. Hann bar hag ÍR
alltaf mjög fyrir brjósti og þótti vænt
um að ná því að fagna 100 ára afmæli
félagsins fyrr á þessu ári. Þorsteinn
var líka mjög ánægður þegar við
Halla helltum okkur í störf fyrir
körfuknattleiksdeild ÍR fyrir nokkr-
um árum og eftir alla leiki „símaði“
hann til okkar og úrslit kvöldsins
voru rædd til hlítar.
Þegar horft er til baka eru margar
dyggðir sem prýða Þorstein. Sú
sterkasta er líklega heiðarleikinn.
Allt sem hann sagði stóð eins og staf-
ur á bók og þennan eiginleika hefur
hann náð að innræta öllum sínum af-
komendum. Eins einkenndi hann
hversu hlýr og hjálpsamur hann var í
samskiptum sínum við fjölskylduna
og aðra samferðamenn sína. Allir
þessir góðu kostir byggðust auðvitað
á því hversu afburðagreindur hann
var. Var hann vel að sér um ótrúleg-
ustu hluti og mjög fljótur að setja sig
inn í flókin vandamál við ýmsar að-
stæður. Hann skipti aldrei skapi og
öll hans ráð og skoðanir voru sett
fram af mikilli yfirvegun. Af þessum
sökum naut hann mikils trausts allra
þeirra sem hann þekktu.
Þorsteinn var mikill fjölskyldu-
maður og tók virkan þátt í uppvexti
afkomenda sinna, en barnabörnin eru
fimm talsins og barnabarnabörnin
orðin fjögur. Var hann alltaf tilbúinn
að hlusta, gefa góð ráð og veita alla
mögulega aðstoð ef á þurfti að halda.
Hann ræktaði einnig góð vináttu-
tengsl við Jane Patrick, en hún dvaldi
sem skiptinemi á heimili þeirra Auð-
ar 1971-1972 og leit hann alltaf á
Jane, Barry og Noru sem hluta af
fjölskyldunni sinni. Þau reyndust
honum alltaf frábærir vinir.
Það er með miklum trega og sökn-
uði að við kveðjum nú tryggðatröllið
Þorstein Bernharðsson. Hann gerði
heiminn betri. Megi hann hvíla í friði.
Þorgeir.
Elsku afi.
Þrátt fyrir að þú hafir verið orðinn
92 ára bjuggumst við ekki við því að
þurfa að kveðja þig strax. Þú bjóst
ennþá einn í Selvogsgrunni 25, sjálf-
stæður og virkur. Sumir voru hálf
hissa þegar þeir komust að því að þú
keyrðir enn sjálfur, maður á þessum
aldri, en þú sýndir og sannaðir getu
þína og styrk þegar þú fékkst bílpróf-
ið þitt endurnýjað aftur í sumar.
Þannig munum við eftir þér, dugleg-
ur, skarpur og alltaf samkvæmur
sjálfum þér. Ekkert var þér ofviða.
Það mikilvægasta í lífi þínu var
fjölskyldan. Þú varst besti faðir og
fyrirmynd sem mamma hefði getað
átt, enda hefur hún erft mikið af þín-
um mannkostum. Þessir kostir birt-
ust meðal annars í ómetanlegri hlýju,
umhyggju og stuðningi, en þú hefur
alltaf verið til staðar fyrir okkur. Það
leið varla sá dagur í lífi okkar sem þú
hringdir ekki til að athuga hvernig
allir hefðu það og hvort það væri eitt-
hvað sem okkur vantaði. Þér var alla
tíð hjartans mál að við barnabörnin
gengjum menntaveginn og þú varst
ávallt tilbúinn að rétta hjálparhönd,
hvort sem það fælist í að borga skóla-
gjöld eða bjóða okkur lærdómsað-
stöðu með fullri þjónustu í notalegri
kyrrðinni í Selvogsgrunninum.
Þú tengdist pabba okkar strax
sterkum böndum, sem og eiginmönn-
um systra okkar í seinni tíð, þú varst
duglegur að hringja í þá og bróður
okkar með allskonar verkefni og
spurningar. Það gat verið allt frá því
að slá garðinn þinn, fræða þig um lyf
eða bara minna á að kjósa, sem þér
þótti ákaflega mikilvægt.
Undarlegt verður að hafa þig ekki
hjá okkur á jólunum, páskunum, í af-
mælum og öðrum fjölskylduviðburð-
um. Undarlegra verður þó að taka
ekki lengur á móti nær daglegum
símtölum, að heyra ekki röddina
þína, fulla af áhugasemi og ótak-
markaðri umhyggju. En við varðveit-
um minningarnar í hjörtum okkar og
munum alltaf getað hlýjað okkur við
myndirnar sem voru teknar af okkur
þremur saman vorið 2006. Tilefni
myndatökunnar var stúdentaútskrift
annarrar okkar, Hjördísar, sem
þrjóskaðist við að fara í formlega
myndatöku, en þegar þú stakkst upp
á því að mæta líka, auk litlu systur,
voru öll vopn slegin úr hendi. Auðvit-
að vildum við fara með þér, enda full-
ar af stolti, aðdáun og þakklæti í þinn
garð.
Takk fyrir allt sem þú gafst okkur
og kenndir.
Þínar,
Hjördís og Valdís.
 Fleiri minningargreinar um Þor-
stein Bernharðsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu á næstu dög-
um.