Morgunblaðið - 03.12.2007, Blaðsíða 24

24 MÁNUDAGUR 3. DESEMBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Pétur Magn-ússon, rafvirkja-
meistari og vél-
stjóri, fæddist á
Selskerjum í Múla-
hreppi í Austur-
Barðastrandarsýslu
3.7. 1916. Hann lést
á Landspítalanum
20.11. síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Magnús Pét-
ursson, bóndi á
Innri-Bakka í
Tálknafirði, síðar
verkamaður í
Reykjavík, f. 6.3. 1884, d. 1970, og
Björg Guðmundsdóttir ljósmóðir,
f. 23.6. 1885, d. 1962. Systkini Pét-
urs eru Guðmundur endurskoð-
andi, f. 1917, d. 2006, Kristján, f.
1920, d. 1922, Gunnar skipstjóri, f.
30.5. 1943, börn a) Pétur Heiðar, f.
10.12. 1966, sambýliskona Rósíta,
f. 1970, dóttir hans er Kristín, f.
1994, og b) Þyri Sölva, f. 5.10.
1971. 3) Magnús, f. 23.9. 1948,
kvæntur Júlíönnu Friðjónsdóttur,
f. 23.10. 1952, börn a) Berglind, f.
8.11. 1978, í sambúð með Atla Má,
f. 1977, b) Hafrún Hlín 27.9. 1980,
sambýlismaður Jón Geir, f. 1979.
4) Guðfinna, f. 27.3. 1956, gift Guð-
manni Bjarnasyni, f. 28.4. 1956,
börn a) Ragnheiður Rósa, f. 6.6.
1979, sambýlismaður Stígur, f.
1974, og b) Bjarni Ólafur, f. 27.4.
1988.
Pétur var fyrst til sjós eftir að
hann flutti til Reykjavíkur, var í
lögreglunni á stríðsárunum, lærði
svo rafvirkjun og starfaði við það í
20 ár, fór þá í Vélstjóraskólann og
aftur til sjós. Síðustu starfsárin
var hann vélstjóri á Kirkjusandi.
Útför Péturs verður gerð frá
Bústaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
1922, Kristján húsa-
smíðameistari, f
1923, d. 1986, Jakob
fiskifræðingur, f.
1926, og Sigríður
húsmóðir, f. 1928.
Pétur kvæntist 3.7.
1941 Ragnheiði Hall-
grímsdóttur hús-
móður, f. á Hvann-
stóði á Borgarfirði
eystra 26.7. 1917.
Foreldrar hennar
voru Guðfinna Hall-
grímsdóttir hús-
móðir og verkakona,
f. 15.5. 1896, d. 1979, og Hall-
grímur Ólafsson bóndi, f. 26.10.
1888, d. 1981. Pétur og Ragnheið-
ur bjuggu alla tíð í Reykjavík.
Börn þeirra eru: 1) Hallgrímur
Rafn, f. 27.5. 1942. 2) Björg, f.
Við kveðjum afa okkar með sökn-
uði og trega, og viljum minnast hans
með nokkrum orðum.
Fyrstu minningarnar tengjast
Steinagerði 8 sem afi og amma
byggðu sjálf á sínum tíma með
myndarskap. Þar var leikið í garð-
inum, sofið á milli ömmu og afa og
þaðan var farið í skemmtiferðir á
grænum Saab sem gott var að sitja í
og sleikja ís. Afi var duglegur að taka
okkur með í alls kyns ferðir. Man ég
þegar við fórum í sund með honum
og hann synti eins og selur með okk-
ur á bakinu, og þegar við stóðum við
vatn og kennt var að þræða orm á
öngul, allt með þolinmæði og hægð
þó sumir væru að flýta sér.
Afi undi sér við lestur ef færi gafst
og var Kiljan í miklum metum. Hann
hlakkaði til að komast á eftirlaun og
geta sinnt lestri betur enda búinn að
safna að sér bókum um langa tíð. Því
miður þá tapaði hann svo sjón að
þetta rættist ekki eins og til stóð en
hann tók því með æðruleysi eins og
svo mörgu öðru. Ekki heyrðum við
hann kvarta. Seinna fór hann að
missa mátt í fótum en afi var svo
ótrúlega duglegur, það var ekkert
sem hann afi okkar gat ekki.
Amma og afi voru gift í 65 ár og
alltaf var jafn gott að koma til þeirra
á Háaleitisbrautina eftir þau fluttu
úr Steinagerði. Alltaf var jafn vel
tekið á móti okkur og spurt frétta.
Amma á eftir að sakna þín mikið
en við verðum dugleg að heimsækja
hana og hugsa um hana.
Við þökkum samfylgdina elsku afi,
það eru forréttindi að hafa fengið að
hafa þig svona lengi hjá okkur.
Þyri Sölva og Pétur Heiðar.
Við erum ein af þeim fáu heppnu
sem hafa notið þess að eiga afa og
ömmu svona lengi.
Afi var hetja, hann var fyrstur Ís-
lendinga til að fá viðurkenningu fyrir
mannbjörg á sjó og vorum við mjög
stolt af því þegar afi og amma sögðu
okkur söguna af því þegar afi kastaði
sér út í ólgusjó og bjargaði manni
sem hafði dottið útbyrðis.
Afi elskaði sjóinn og allt sem hon-
um tengdist og voru ófáir „sunnu-
dagsbíltúrar“ teknir niður á höfn að
skoða skip og þar sem sjónin var far-
in að daprast þá bað hann okkur að
lesa nöfnin á skipunum fyrir sig, sem
við gerðum, og ef afi þekkti skipið
kom einhver fróðleikur.
Við eigum mikið af minningum
sem við munum varðveita vel og eru
margar þeirra tengdar sumarbú-
staðnum þeirra afa og ömmu á Arn-
arstapa. Við áttum margar góðar
stundir þar með þeim, þar sem afi,
fíni maðurinn, fór í sveitagallann,
með snæri sem belti, vinnuslopp,
bréfpoka á hausnum sem hatt og fór
út að slá með orfi og ljá. Eða þegar
Bjarni átti að skilja fiskana sína eftir
hjá afa uppi í bústað, hann treysti
ekki afa fyrir fiskunum sínum því
hann vissi að fiskur var það besta
sem afi fékk og Bjarni var svo
hræddur um að afi myndi borða þá.
En þegar við komum aftur upp í bú-
stað þá voru fiskarnir á lífi og afi bú-
inn að hugsa vel um þá.
Elsku afi okkar, það er erfitt og
sárt að þurfa að kveðja, en við viss-
um að það var kominn tími. Þrátt
fyrir það þá fannst okkur það samt
svo óraunverulegt, fannst þetta ekki
vera að gerast.
Þó að komið sé að kveðjustund þá
vitum við að þú verður alltaf hjá okk-
ur til að fylgjast með og elska úr fjar-
lægð. Við finnum mest til með
ömmu, sem er nú ein eftir nærri 70
ár með þér, en þó vitum við að hún er
ekki ein því þú vakir yfir henni. Þú
getur líka treyst á það að við munum
gera okkar besta til að hugsa um
hana, heimsækja og hjálpa.
Í bænum okkar, besti afi
biðjum fyrir þér
að Guð sem yfir öllu ræður,
allt sem veit og sér
leiði þig að ljóssins vegi
lát’ þig finna að,
engin sorg og enginn kvilli
á þar samastað.
Við biðjum þess í bænum okkar
bakvið lítil tár,
að Guð sem lífið gaf og slökkti
græði sorgarsár.
Við þökkum Guði gjafir allar
gleði og vinarfund
og hve mörg var ávallt með þér
ánægjunnar stund.
(Sigurður Hansen)
Elsku afi, hvíl þú í friði.
Ragnheiður og Bjarni.
Pétur Magnússon
Eftirfarandi grein
birtist í blaðinu í gær
en þá með rangri
mynd. Við biðjum höfundinn Ástráð
B. Hreiðarsson , lesendur blaðsins
og aðstandendur afsökunar á þess-
um mistökum.
Kynni mín af Sigurði hófust þegar
ég var læknanemi. Hann vakti at-
hygli þessi snaggaralegi læknir, sem
var nýkominn úr sérnámi í Ameríku
og vissi allt um hormóna og inn-
kirtlasjúkdóma.
Seinna átti ég eftir að kynnast
honum enn betur og þá sem starfs-
bróður í sömu sérgrein og á sama
vinnustað, lyflækningadeild Land-
spítala, og einnig síðar á göngudeild
sykursjúkra.
Það var aldrei nein lognmolla í
kringum Sigurð. Hann mætti ávallt í
vinnuna ótrúlega morgunhress beint
úr sundlauginni og heita pottinum,
leiftrandi af lífsgleði og krafti, sem
✝ Sigurður Þor-kell Guðmunds-
son læknir fæddist
25. júní árið 1930.
Hann lést á hjúkr-
unarheimilinu Sól-
túni í Reykjavík 31.
október síðastliðinn.
Útför Sigurðar
var gerð frá Nes-
kirkju 13. nóvember
sl.
maður öfundaði hann
af.
Bjartsýnin og hið
hlýja viðmót gerðu
hann vinsælan hjá
bæði samstarfsfólki og
sjúklingunum, sem
hann sinnti af alúð.
Sigurður var tilfinn-
ingaríkur og gat verið
snöggur upp á lagið,
en öldurnar lægði
jafnskjótt.
Sigurður var einn af
frumkvöðlunum hér á
landi í sinni sérgrein.
Úr sérnáminu flutti hann hingað
heim með sér nýja þekkingu sem
gagnaðist fjölda sjúklinga og gerði
þeim lífið bærilegra.
Í Ameríku hafði hann rannsakað
sérstaklega ofstarfsemi kalkkirtla
og fjallaði sérfræðiritgerð hans um
það efni. Eftir heimkomuna vann
hann ötullega að rannsóknum á far-
aldsfræði innkirtlasjúkdóma á Ís-
landi.
Sigurður var formaður Félags ís-
lenskra lyflækna á árunum 1965-68
og bar ætíð hag þess félags mjög fyr-
ir brjósti. Samkvæmt hefð voru lyf-
læknaþingin ætíð haldin úti á landi,
oft á náttúrufögrum stöðum. Sigurð-
ur var manna glaðastur ef golfvöllur
var í nánd og hægt að taka nokkrar
holur milli atriða. Að liðnum degi
mátti svo heyra hans tæru tenórrödd
berast út í vornóttina, er hann leiddi
fjöldasöng þátttakenda. Á 13. þingi
Félags íslenskra lyflækna, sem
haldð var á Akureyri 1998, voru tveir
læknar kjörnir heiðursfélagar, hinir
fyrstu í sögu félagsins. Það voru þeir
Sigurður Þ. Guðmundsson og Ólafur
Sigurðsson.
Það var mér, sem þáverandi for-
manni félagsins, mikill heiður og
ánægja að afhenda þeim félögum
heiðursskjölin við þetta hátíðlega
tækifæri.
Sigurður var duglegur að rækta
sambönd við erlenda kollega. Ég átti
þess kost að starfa með honum við
undirbúning 38. þings norrænna lyf-
lækna, sem haldið var í Reykjavík
1982, en Sigurður var forseti þings-
ins. Á þessum vettvangi naut hann
sín vel og sjarmeraði fólk upp úr
skónum með sínu opna og einlæga
fasi. Sama var upp á teningnum á ár-
legum fundum í þeim exklúsíva sel-
skab „Icelandic Danish Diabetes
Club“. Eftir að Sigurður hætti að
geta mætt á þeim fundum hafa hinir
dönsku kollegar óþreytandi spurt
frétta af honum.
Sigurður var í fullu fjöri þar til á
síðasta ári að honum var óþyrmilega
kippt úr leik af völdum heilablóðfalls.
Þá var eins og lífsneistinn hefði
slokknað. Samt var hann fárveikur
að reyna að koma boðum til sjúkling-
anna sinna til þess að tryggja að þeir
yrðu áfram í öruggum höndum.
Þannig var hann. Ég vil að leiðarlok-
um þakka Sigurði samfylgdina.
Við Anna sendum Ninnu, traust-
um lífsförunaut hans til margra ára,
ásamt Jórunni einkadóttur hans og
fjölskyldu hlýjar samúðarkveðjur.
Ástráður B. Hreiðarsson.
Sigurður Þorkell
Guðmundsson
Mig langar með ör-
fáum orðum að minn-
ast látins heiðursmanns sem setti
svo sannarlega svip sinn á samfélag-
ið okkar, Selfoss. Hann var einn af
samtíðarmönnum staðarins sem allir
þekktu að góðu einu. Þórir Gunnars-
son ketil- og plötusmiður, eða Dói
eins og hann var kallaður af öllum,
var mikill gæðamaður, hjálpsamur
og greiðvikinn. Það voru örugglega
margir sem til hans leituðu, í vand-
ræðum sínum með bilaða hluti sem
hann oftast gerði við eða sérsmíðaði
ef þörf var á. Lengst af starfaði hann
hjá Kaupfélagi Árnesinga, en hin
síðari ár var bílskúrinn á Heiðarveg-
inum hans aðalvettvangur. Það var
alltaf gaman að koma í skúrinn til
Dóa, sem var hlaðinn verkfærum og
tækjum. Þar var nóg af verkefnum
og margt fróðlegt að sjá. Þá var líka
áhugavert að hlusta á hann spá í lífið
og tilveruna og hugmyndir um fram-
tíðina. Hann var víða heima og hafði
skoðanir á mörgum hlutum og góðan
húmor. Dói velti oft fyrir sér ýmsu
og spurði til baka hvort þetta eða hitt
gæti nú verið svona. Ég kom einu
sinni sem oftar í skúrinn til Dóa ým-
ist með hluti sem hann gerði við fyrir
mig eða til að ræða við hann. Hann
var einstaklega fær á sínu sviði og
sannaði að ekki þurfti alltaf að henda
hlutum þó bilaðir væru.
Það var mikil gæfa að fá að kynn-
ast þeim heiðurshjónum Dóa og
Ólöfu konu hans. Fyrir utan það að
sjá um klippingar á þeim í áratugi
kynntumst við hjónin þeim á dans-
námskeiðum, sem þau lögðu mikla
rækt við og höfðu yndi af. Á nám-
skeiðunum voru þau elst en yngst í
anda, svo gaman þótti þeim að dans-
menntinni og félagsskapnum. Á
þorrablótum Hafnar í Tryggvaskála
hér áður fyrr sá Ólöf um matseld í
rúman áratug, og henni til halds og
trausts var ávallt Dói. Þau voru mjög
samrýnd og samstiga hjón og miklir
Þórir Gunnarsson
✝ Þórir Gunn-arsson fæddist á
Stokkseyri 19. sept-
ember 1920. Hann
lést á Heilbrigð-
isstofnun Suður-
lands 22. október
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Selfosskirkju 3. nóv-
ember.
Meira: mbl.is/
minningar
mannvinir, sem dæmi
um það buðu þau til
sín einu sinni á ári ein-
stæðingum til mikillar
veislumáltíðar. Það
varð Dóa mikið áfall að
missa konu sína eftir
erfið veikindi. Á síð-
astliðnum árum var
Dói allur að hressast
og eitt af því sem hann
hafði orð á var að hann
hefði áhuga á að kom-
ast í siglingu. Dói var
heimsmaður í sér en
jafnframt mikill Ís-
lendingur og var afar annt um sjálf-
stæði þjóðarinnar. Dói var trúaður
maður og sagði skoðanir sínar, hann
var snyrtimenni og smekklegur og
hafði auga fyrir fallegum hlutum.
Eitt af því sem við ræddum saman
um var að á næsta ári eru sextíu ár
síðan faðir minn stofnaði rakarastofu
á Selfossi. Það var mat okkar beggja
að Dói væri einn elsti viðskiptavinur
stofunnar, hefði alla tíð skipt við
hana. Ég er þakklátur fyrir að fá að
kynnast þessum manni, sem kallaði
sig stundum Dói.is – hann fylgdist
með. Ég og við feðgar á stofunni
vottum öllum aðstandendum okkar
dýpstu samúð um leið og við biðjum
góðan Guð að varðveita minningu
Dóa á Heiðarveginum.
Björn Ingi Gíslason.
Með þakklæti og virðingu langar
mig að kveðja góðan vin minn Þóri,
eða Dóa eins og ég var vön að kalla
hann. Ég kynntist Dóa fyrir 5 árum
þegar ég var að vinna í Krónunni, en
þangað var hann vanur að koma og
gera innkaup sín. Milli okkar Dóa
þróaðist góð vinátta sem varði fram
á síðasta dag.
Dói var einstaklega ljúfur maður
sem vildi engum illt. Aldrei heyrði ég
hann hallmæla nokkrum manni og
var hann duglegur að hrósa fólki sem
hann umgekkst. Dói var mjög trúað-
ur maður og hjálpaði það honum
mikið eftir að Ólöf kona hans féll frá,
en hann saknaði hennar mikið. Síð-
asta skiptið sem ég sá Dóa var þegar
hann kom á hjólinu sínu, eins og svo
oft áður, heim til mín með rós í hendi.
Elsku Dói minn, takk fyrir allt, ég
mun ávallt geyma rósina til minn-
ingar um þig, ég veit að þú ert kom-
inn á góðan stað þar sem Ólöf tekur á
móti þér, blessuð sé minning þín.
Þín vinkona
Ester Bergmann Halldórsdóttir.
Mánudaginn 29.
október sl. bárust þær
sorglegu fréttir til okk-
ar bræðra að Gylfi
Kristjánsson vinur
okkar væri látinn. Kynni okkar af
Gylfa má rekja tvo áratugi aftur í tím-
ann. Fluguveiðin var Gylfa hjartfólg-
in sem og mikill áhugi fyrir körfu-
knattleik en þessi áhugamál voru
okkur sammerkt í gegnum vináttuna.
Gylfi var í fremstu röð fluguveiði-
manna. Hann hannaði og hnýtti flug-
ur svo listilega að nú á dögum brúka
þúsundir Íslendinga flugur eftir Gylfa
á hverju sumri. Sumarið var hans
tími.
Gylfi var náttúrubarn og mikill
unnandi íslenskra sveita, bændur
nutu virðingar hjá blaðamanninum en
hann ferðaðist um sveitir norðan
heiða í fjölmörg ár. Hann skrifaði
fréttir og sagði sögur af fólki og at-
burðum á þann hátt að unun var að
lesa. Hann þekkti hverja þúfu, alla
staðhætti og sögur á stórum svæðum.
Alvöru maður, hjartastór og fylginn
Gylfi Kristjánsson
✝ Gylfi Gísli Krist-jánsson fæddist í
Reykjavík 18. ágúst
1948. Hann lést á
heimili sínu hinn 29.
október síðastliðinn.
Gylfi var jarð-
sunginn frá Ak-
ureyrarkirkju 8.
nóvember sl.
sér. Okkur bræðrum
hefur verið tíðrætt um
þennan stórmerkilega
mann alla tíð. Hann
hefur fylgt okkur til
veiða í fjölda ára. Opn-
að dýrmætar skjóður
leyndarmála sem ein-
göngu eru ætlaðar
kærum vinum við veið-
ar. Hann hefur kynnt
okkur fyrir veiðisvæð-
um, miðlað reynslu
sinni og sagt sögur sem
munu alltaf lifa. Gylfi
Kristjánsson var sú
manngerð sem gaf en ekki tók.
Hún er tregablandin sú hugsun að
ekki skuli lengur hlustað á Gylfa
segja veiðisögur við árbakkann eða í
veiðihúsi á kyrrlátu sumarkvöldi við
fallega á. Einstök og djúp röddin,
meitluð lífsreynslu, stórkostlegri frá-
sagnagáfu og mikilli hnyttni mun ekki
gleymast. Við ákváðum nýlega með
Gylfa hvar við skyldum veiða saman
næsta sumar. Við ákváðum að hittast
við bakka Iðu að ári en einmitt þar
ólst Gylfi upp sem veiðimaður. Við
munum fara þessa ferð að ári, hlaðnir
minningum um sannan vin.
Gleði Gylfa yfir fjölskyldu sinni og
ekki síst barnabörnum sínum var
mikil og sterk. Missir fjölskyldunnar
er mikill.
Birnu, fjölskyldu Gylfa og vinum
vottum við okkar dýpstu samúð.
Teitur og Gunnar Örlygssynir.