Morgunblaðið - 09.02.2008, Blaðsíða 36

✝ Bryndís Jóns-dóttir fæddist á
Siglufirði 1. febr-
úar 1914. Hún lést
á Heilbrigð-
isstofnun Siglu-
fjarðar 30. janúar
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Guðlaug Gísladótt-
ir húsfreyja, f.
20.2. 1880, d. 14. 6.
1966 og Jón Jó-
hannesson fræði-
maður og mála-
færslumaður, f.
2.7. 1878, d. 16.10. 1953. Systk-
ini Bryndísar, öll fædd á Siglu-
firði, eru: Helga Jónsdóttir, bjó í
Vestmannaeyjum, f. 18.7. 1902,
Dóróthea Sigurlaug, bjó á Siglu-
firði, f. 6.5. 1904, d. 24.3. 2001,
Klara Valdís, bjó síðast á Akra-
nesi, f. 14.6. 1906, d. 12.6. 1969,
Jóhannes Guðmundur eldri, f.
1908, d. 1914, Anna, bjó lengst
Jarron og eiga þau Adam Jar-
ron og Andra Jarron. 2) Bettý,
gift Óðni Gústafssyni og eiga
þau Örnu Mjöll, Freyju og
Emblu Óðinsdætur.
Eftir barnaskólanám á Siglu-
firði hóf Bryndís þátttöku í hinu
iðandi atvinnulífi Siglufjarðar
við silfur hafsins. Hún fór einnig
á vertíðir til Grindavíkur og
Vestmannaeyja og inn á milli
gætti hún barna. Þegar síldin
hvarf vann hún við salt-
fiskverkun og í frystihúsum bæj-
arins, auk þess að gera hreinar
samtímis þrjár fjölmennar skrif-
stofur. Bryndís var létt í lund og
létt á fæti, hvers manns hugljúfi
og barnagæla hin mesta. Hún
hlaut í vöggugjöf ágæta teikni-
og leikhæfileika sem ekki síst
börn og vinkonur fengu að njóta
í ríkum mæli. Bryndís starfaði
lengi með Kvenfélaginu Von á
Siglufirði og á 75 ára afmæli
þess var hún kjörinn heið-
urfélagi.
Útför Bryndísar fer fram frá
Siglufjarðarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
af í Vestmanna-
eyjum, f. 1.12. 1909,
d. 2.8. 1983, Ófeigur
Trausti, f. 7.3. 1912,
d. 8.1. 1938, Jó-
hannes Guðmundur
yngri, bjó síðast í
Reykjavík, f. 20.7.
1916, d. 14.12. 2004,
Ingibjörg, bjó á
Siglufirði, f. 22.11.
1918, d. 20.10. 1973
og Finnborgi, f.
29.3. 1928, d. 1930.
Einkasonur Bryn-
dísar og Guðbjörns
Helgasonar, kjötiðnaðarmanns í
Reykjavík, f. 26.8. 1909, d. 4.1.
1977 er Gunnar Trausti Guð-
björnsson, prentari og skilta-
gerðarmaður í Garðabæ. Gunnar
kvæntist á Siglufirði Halldóru
Jónasdóttur, áfengisráðgjafa hjá
SÁÁ, f. 2.5. 1955. Dætur Gunn-
ars og Dóru eru tvær: 1) Edda
Rósa, f. 24. 10. 1972 gift David
Oft var ég búinn að kveðja móður
mína í huganum þar sem hún stóð á
gangi Skálarhlíðar og veifaði til okkar
með góðum kveðjum og krossbless-
un.
Ég var búinn að búa mig undir að
sjá hana ekki aftur. En alltaf reis hún
á fætur þrátt fyrir lærbrot og blóð-
tappa svo fátt eitt sé nefnt. En þegar
kallið kemur er maður alltaf jafn
óviðbúinn.
Binna Jóns var sjötta í röðinni í
stórum systkinahópi sem fæddust má
segja á tveggja ára fresti á árunum
1902-1918. Af sögnum má draga þá
ályktun að Binna hafi alltaf verið
hvers manns hugljúfi og vildi hvers
manns bón leysa. Hún hlaut í vöggu-
gjöf rífan skerf af teikni- og leikhæfi-
leikum og sína einstöku léttu lund.
Börnin bókstaflega soguðust að
henni. Og þá er ég ekki að tala um
mín börn og barnabörn heldur öll
börn. Ég er ekki frá því að í æsku hafi
vottað fyrir örlítilli afbrýðissemi hjá
mér að þurfa að deila henni með vin-
um og fjarskyldum ættingjum.
Binna frænka er elsta barnagælan
en hennar nutu börn systkina hennar
og margar eru sögurnar af jóla-
sveinaleik Binnu. Og svo vel var leikið
að einn frændinn skellti hurð á andlit
jólasveinsins. Binna Jóns er svo þjóð-
sagnapersóna í hugum vina minna og
kunningja og annarar kynslóðar
frændfólks. Og síðast en ekki síst er
hún Amma Binna. Öllum þessum
kynslóðum barna hefur hún gefið af
tíma sínum. Hrósað þeim og hælt.
Huggað og hresst. Leikið við og lesið
fyrir. Örlætið takmarkalaust. Henni
fannst mest gaman að gefa. Úr einni
togarasiglingunni kom sonurinn með
mun meiri ávexti og sælgæti en hann
var vanur og þá var veisla hjá Binnu
Jóns. Þegar ég var að rakna úr bjór-
rotinu þá sá ég að hún var búin að
skipta jarðarberjadósum og cocktail-
ávöxtum í nokkra poka sem stóðu á
eldhúsborðinu og sjá mátti Binnu
þjóta um hverfið til vinkvenna sinna.
Eitt sinn gaf hún af mér skyrtu sem
ég hafði keypt dýrum dómum í
Grimsby og var alveg rasandi þegar
hún fannst ekki. Hana grunaði nú lík-
lega ekki að ég myndi nokkurn tíma
nota þetta! Móðir mín var alla tíð
verkakona. Hún vann við síldarsölt-
un, fiskverkun, skúringar og var fé-
lagsskapur og hjálpahella eldri
kvenna á síðustu starfsárum sínum.
Eftir langan vinnudag skúraði hún á
kvöldin á þremur stöðum í bænum;
Rafveitunni, Sparisjóðnum og Síldar-
útvegsnefnd. Ég man aldrei eftir því
að mig hafi skort nokkurn skapaðan
hlut á uppvaxtarárunum þó að okkur
greindi stundum á í tískustraumum.
Móðir mín var krati af gamla skól-
anum. Hennar menn voru Stjáni á
Eyri, Jóhann Möller og Sigurjón
prentsmiðjustjóri. Hún var verka-
kona og studdi sína menn. Binna Jóns
notaði oft orðið tryggðartröll um vini
sína; sjálf var hún mikið tryggðartröll
af svona lítill konu að vera.
Nú er Binna Jóns á himnabrautum
þar sem hún breiðir úr pilsinu sínu
fyrir Pétur og þá himnafeðga. Ég trúi
að þeir séu búnir að bíða lengi eftir
því að fá svona gjöfula sál í himna-
ranninn og setji hana strax yfir út-
deilingu nauðþurfta í heiminum! Vil
ég að leiðarlokum þakka starfsfólki
Skálarhlíðar og Heilbrigðisstofnun-
inni á Siglufirði fyrir frábæra að-
hlynningu.
Gunnar Trausti.
Yndislega Binna frænka mín var
pínulítil kona í kápu með hatt og
veski. Svolítið eins og Mary Poppins,
bara aldrei ströng og allt var leyfi-
legt.
Allir Siglfirðingar þekktu hana og
dáðu. Hún fór ekki í manngreinarálit.
Hún var í fullri vinnu við að hlúa að
Siglfirðingum og mátti ekkert aumt
sjá. Það gustaði af henni frænku
minni þegar hún labbaði um Siglu-
fjörð hnarreist með hatt og veski og
gaukaði að öllum sem á vegi hennar
urðu einhverju og ávallt var það akk-
úrat það sem viðkomandi vanhagaði
um. Hún frænka mín var dýrkuð og
dáð þar sem hún fór og allir þekktu
Binnu Jóns. Hún átti fullt af vinum og
enga óvini.
Hún var alltaf raulandi í góðu
skapi, alltaf brosandi og alltaf gef-
andi.
Hennar hús stóð mér ávallt opið.
Ég þurfti ekki að boða komu mína.
Þegar ég birtist tók hún mér eins
og um konunglega heimsókn væri að
ræða. Mér fannst ég svo mikils metin
þegar frænka var annars vegar.
Veitingar voru borðnar á borð og
við settumst og við ræddum málin yf-
ir vínarbrauði og kakói. Mikið var
gott að fá að tala og Binna hlustaði og
sagði sögur sem oft á tíðum voru
hreint ótrúlegar. Veit ekki hvort þær
voru allar sannar en Binnu tókst að
setja þvílíkan ævíntýraljóma á þær
allar að ef einhver drungi eða leiði var
í mér við komu þá afmáðist hann um
leið og frænka fór á söguflug.
Svo var farið í leiðangur niður í
kjallara og þá var nú oft gott að halda
í höndina á frænku þegar hjartað var
við það að stoppa og myrkrið umlék.
Svo var farið upp á loft í öll lokuðu
herbergin þar sem enginn hafði farið
um í langan tíma. Og þar var eins og
tíminn hefði staðið í stað. Þar skynj-
aði maður lífið sem einu sinni hafði
geislað í herbergjunum en nú réð
þögnin ein ríkjum þar. Inn í þessi her-
bergi fór ég aldrei nema að hafa
Binnu hönd nálægt. Þarna fór ímynd-
unaraflið á flug og innan um allar
bækurnar skynjaði maður nærveru
afa.
Binnu veröld var ævintýraveröld
en nú er henni lokið.
Hvíl í friði, elsku frænka, og takk
fyrir allt.
Hanna Birna Jóhannesdóttir.
Elsku besta amma Binna, nú þegar
þú ert farin fór ég að hugsa um allar
frábæru minningarnar okkar, allt
sem við gerðum saman.
Þú varst engri lík, algjör ævintýra-
kona. Það var alltaf svo gaman að
vera í kring um þig, þú hafðir alltaf
nóg fyrir mig að gera í Kotinu, að láta
sér leiðast var ekki til. Það var alltaf
svo gaman að vera í kotinu hjá þér.
Skó- og fatadellan sem ég er með er
örugglega komin frá því að í kotinu
voru stórir staflar af skóm, enn í köss-
um sem ég mátti leika mér með eins
mikið og ég vildi. Öll fötin sem ég
mátti hafa, kjólar, pils og jakkar. Ég
skipti um föt eins oft og ég vildi. Það
mátti sko hjá þér. Í Kotinu giltu aðrar
reglur en í öllum öðrum húsum, al-
gjört ævintýraland fyrir litla stelpu.
Yfir þér var glæsileiki, alltaf í fal-
legum kjólum og kápum og með hatt,
glæsileg lítil kona.
Þú vast líka pínu galdrakerling
bjóst til allskonar smyrsl út jurtum
og grösum sem við tíndum saman
uppi í fjalli. Þú áttir smyrsl við öllu og
þau virkuðu líka mjög vel. Það var
líka gaman að láta þig spá fyrir sér,
oftar en ekki sástu í spilunum sigl-
ingu, myndarlegan mann, peninga og
bjarta tíma – ekki slæmt það!
Við náðum alltaf vel saman og vor-
um miklar vinkonur, ég var ekki göm-
ul þegar ég byrjaði að þekkja röddina
þína og spenntist öll upp við komu
þína, ég var alltaf svo kát og glöð í
kringum þig, það var ekkert annað
hægt, þú með öll þín skemmtilegheit.
Ég var ótrúlega heppin að eiga þig
að, þú passaðir mig þegar ég var lítil,
það var svo gaman að vera hjá þér að
ég fór ekki strax á leikskólann, því
mig langaði bara vera hjá þér og
ömmu Hrefnu, þið voruð bestar.
Hversdagslegir hlutir urðu að æv-
intýrum með þér, eins og gönguleiðin
frá ömmu og afa sem við löbbuðum
mörgum sinnum á dag og kölluðum
tröllaskarð. Þar voru tröll sem maður
þurfti að passa sig á, þú gast búið til
spennandi sögur úr öllu.
Það verður skrítið að fara á Sigló
og hafa enga ömmu Binnu til að heim-
sækja, en ég á þó allar skemmtilegu
minningarnar um Binnu Jóns.
Elsku amma Binna, þú munt alltaf
eiga sérstakan stað í hjarta mínu.
Takk fyrir allt, ég mun aldrei
gleyma þér.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sig.)
Þín,
Jóna Hrefna.
Nú er lífshlaupi Binnu Jóns frænku
okkar lokið. Það er með sanni hægt
að segja að hún hafi spilað vel úr sín-
um spilum. Binna er öllum sem henni
kynntust minnisstæð og kær. Hún
vann sér alls staðar vináttu og vænt-
umþykju. Öllum mætti hún með opn-
um örmum og gaf til kynna að henni
væri ánægja af að hittast. Tók upp
spjall og skjall ef svo má að orði kom-
ast. Litlum frændum hældi hún þegar
þeir urðu á vegi hennar með þeim
hætti sem við átti. Framan af undraði
hún sig á því hvað þeir hefðu stækkað
mikið og væru myndarlegir. Síðar
fyrir það hversu glæsilegir þeir væru
orðnir og fulltíða menn. Seinna
hversu konur þeirra væru myndar-
legir og þeir heppnir, sem þó í því til-
viki hefði ekki getað farið öðruvísi. Þá
sá hún á löngu færi hver átti þessi
myndarlegu börn sem safnast hafa í
kringum okkur. Loks að engin leið
væri að gera sér grein fyrir því að við
hefðum elst nokkurn skapaðan hlut.
Það var ekki bara í þessum samskipt-
um sem hún var gefandi og veitandi
því þrátt fyrir að vera einstæð móðir
sem stundaði láglaunastörf var hún á
þönum að hjálpa og hlaupa undir
bagga með öðrum, með opið hús fyrir
gesti og gangandi. Skaut oft skjóls-
húsi yfir þá sem ekki lánaðist að út-
vega sér húsnæði í húsnæðisleysi sem
oft var þegar þúsundir flykktust til
þess að taka þátt í síldarsöltun á
Siglufirði. Aldrei þraut hana úrræði
til þess að gera öðrum til góða.
Binna ætlaðist alls ekki til þess að
vera sá miðdepill sem hún var alls
staðar. Það kom af sjálfu sér. Hún var
einstök sögumanneskja. Var minnug
og sagði skemmtilega frá og hafði
þann einstaka hæfileika að geta hald-
ið þræði og athygli hlustenda þótt
saga sprytti út úr frásögninni og síð-
an fleiri þannig að hún var gjarna
með lifandi í frásögninni nokkrar í
einu. Jafnframt því að halda uppi
skemmtan með góðum sögum spáði
hún gjarna í spil. Sú spámennska,
sem var mjög vinsæl, gekk aðallega
út á að segja viðkomandi frá því sem
hann hafði gott af og gagn að heyra,
þótt með slæddist gjarna forspá um
endurgreiðslu frá skattinum, óvænta
gestakomu og ferðalag. Allt mjög
uppbyggjandi.
Þrátt fyrir að vera komin vel á tí-
ræðisaldur hélt Binna Jóns reisn
sinni og sínu striki. Í haust fór að
halla verulega undan fæti. Hún var
flutt í skyndingu á sjúkrahúsið og tal-
ið tvísýnt með hana. Við vorum stadd-
ir á Siglufirði og skunduðum í heim-
sókn. Daufir. Binna var þegar við
komum að sjúkrabeði hennar sest
upp til hálfs og farin að spá í spil fyrir
vinkonu sína í næsta rúmi. Sem fyrr
tók hún okkur fagnandi, brosmild,
handtakið hlýtt og hún hélt því eins
og jafna áður, á meðan á samtalinu
stóð.
Við vottum frænda okkar og vinum
þeim Gunnari og Dóru og fjölskyldu
þeirra samúð og virðingu.
Birgir A. Ingimarsson
og Jón H. B. Snorrason.
Við andlát Bryndísar Jónsdóttur
frá Siglufirði hrannast upp minningar
Bryndís Jónsdóttir
36 LAUGARDAGUR 9. FEBRÚAR 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Hjartans þakklæti fyrir okk-
ar góðu kynni og samveruna í
gamla daga.
Kveðja
Unnur Marinósdóttir
HINSTA KVEÐJA
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur samúð og
hlýhug við andlát og útför okkar elskulegu
KRISTÍNAR ÞÓRLINDSDÓTTUR,
Sigtúni,
Fáskrúðsfirði.
Skafti Þóroddsson,
Högni Skaftason, Ingeborg Eide,
Arnþór Atli Skaftason, Jóna Bára Jakobsdóttir,
Gunnþóra Arndís Skaftadóttir, Sveinbjörn Sveinbjörnsson,
Erla Skaftadóttir, Sveinn Sigurjónsson,
Magnús Hafsteinn Skaftason, Sigríður Jónína Garðarsdóttir,
Kristján Birgir Skaftason, Hafrún Traustadóttir,
ömmu- og langömmubörn.
✝
Elskulegur eiginmaður minn og faðir okkar,
ÞÓRIR SIGURÐUR JÓNSSON,
Unufelli 29,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum við Hringbraut
miðvikudaginn 6. febrúar.
Jóna Guðnadóttir
og börn.
✝
Innilegar þakkir færum við öllum þeim er heiðruðu
minningu okkar ástkæra
SIGMUNDAR SIGURGEIRSSONAR,
Þorragötu 9,
og sýndu okkur vináttu og hlýhug við andlát hans
og útför.
Ásdís Sigurðardóttir,
Sigurgeir Ó. Sigmundsson, Ingunn Mai Friðleifsdóttir,
Margrét Sigmundsdóttir, Bjarni Ólafur Ólafsson
og barnabörn.
✝
Innilegar þakkir færum við öllum sem sýndu okkur
vinsemd og samúð vegna andláts og útfarar
SIGRÍÐAR BEINTEINSDÓTTUR,
Hávarsstöðum.
Aðstandendur.