Morgunblaðið - 10.03.2008, Blaðsíða 17

|mánudagur|10. 3. 2008| mbl.is
daglegtlíf
gefa blessuðum önd-
unum brauð.
x x x
Meinið er að þóttstokkendur séu
fallegar og virðist sak-
leysislegar munu hóp-
nauðganir vera fremur
algengar á meðal
þeirra. Og þegar við
gefum öndunum brauð
aukum við hættuna á
því að kvenfuglarnir
drukkni þegar stegg-
irnir nauðga þeim.
Í fréttinni er haft
eftir Jan Pedersen, starfsmanni
Náttúruverndarsamtaka Danmerk-
ur, að ekki sé óalgengt að kvenfugl
verði fyrir atlögum allt að sjö
steggja á skömmum tíma. Stegg-
irnir bíta sig fasta í hnakka koll-
unnar og höfuð hennar fer þá oft of-
an í vatnið.
Þegar endurnar eru feitar getur
þetta haft mjög alvarlegar afleið-
ingar. „Sú stórfellda fóðrun með
hvítu brauði, sem er algeng í bæj-
unum, getur leitt til offitu á meðal
andanna. Þegar steggirnir eru
þungir eykur það hættuna á að koll-
urnar séu svo lengi niðri í vatninu
að þær drukkni,“ sagði Pedersen.
Dönsku náttúruverndarsamtökin
hvetja því fólk til að hætta að gefa
öndunum brauð.
Þótt góðmennska geti þannig
stundum verið til óþurftar ætlar
Víkverji að halda áfram að gefa
smáfuglunum í garðinum sínum því
ekki mun vera mikil hætta á því að
þeir drepist af völdum offitu.
x x x
Víkverji er einna hrifnastur afauðnutittlingunum og hengir
fóðrið þeirra upp í tré. Í fyrravetur
voru þeir sólgnastir í fitubolta, sem
Víkverji keypti í verslun einni, en í
vetur hafa þeir varla litið við þeim
og aðallega viljað hnetur.
Fuglarnir hafa líka verið færri í
garði Víkverja en í fyrra og vonandi
er það vegna þess að vetrarfóðrun
fugla er komin í tísku meðal garð-
eigenda.
Víkverji dagsinshefur haft mikið
yndi af því að fara með
dætrum sínum að
Tjörninni eða stíflunni
í Elliðaárdalnum til að
gefa öndunum brauð.
Samt hefur hann nú
ákveðið að hætta því
alveg og láta náttúr-
una um að sjá önd-
unum fyrir fæðu.
Ástæðan er sú að
Víkverji las á dög-
unum fróðlega frétt á
vef danska dagblaðs-
ins Politiken þar sem
fram kom meðal annars að það get-
ur verið banvænn bjarnargreiði að
 

 
 

víkverji skrifar | vikverji@mbl.is
Eftir Fríðu Björnsdóttir
fridavob@islandia.is
Tara er að verða ansi sigldurhundur. Hún hefur farið íflugvél, skip, báta, húsbílog situr í stafni þegar við
ferðumst um á kajaknum okkar,“
segir Kristján Logason ljósmyndari.
Tara er English springer spaniel tík,
tíu ára gömul, sem hefur ferðast með
Kristjáni og konu hans, Guðnýju
Björk Guðjónsdóttur, hjúkrun-
arfræðingi og grafíker frá Listahá-
skólanum, undanfarin tæp tvö ár, allt
frá Íslandi suður til Mið-Ameríku.
Geri aðrir hundar betur. Hún er
sannur ævintýrahundur.
Kristján og Guðný áttu, að eigin
sögn, gamlan, ljótan úrsérgenginn
hjall við Skjólbraut í Kópavogi. Um
fátt var að velja nema rífa hjallinn og
byggja nýtt eða selja hann og …
„Lóðin reyndist einhvers virði,“ segir
Kristján svo söluleiðin var valin og
þar með voru eigendurnir komnir
með peninga í hendur sem þeir
ákváðu að nota m.a. til þess að leyfa
sér að fara í heimsreisu sem þá hafði
lengi dreymt um.
Norður- og Mið-Ameríka urðu fyr-
ir valinu sem ferðastaður: „Við vor-
um á því að með því að fara fyrst til
enskumælandi lands, sem er til-
tölulega hættulaust, yrði auðveldara
að jafna sig á nýjum aðstæðum og
læra inn á nýjan lífsmáta. Það reynd-
ist vera rétt og góð ákvörðun,“ segir
Kristján en þau hjón höfðu ákveðið
að ferðast í tvö ár um á húsbíl sem
þau festu kaup á í Houston.
Tóku Töru með sér á endanum
Upphafleg ferðaáætlun gerði ekki
ráð fyrir hundinum. „En eftir að nær
dró virtist tíkin Tara verða veik og
við vorum eiginlega komin á þá skoð-
un að kannski væri hún nú bara að
fara. Í ljós kom þó að ekkert var að
henni líkamlega en greinilegt að hún
skynjaði breytingarnar og var því
orðin þunglynd. Ætlun okkar að
finna henni gott heimili gekk ekki
eftir og við gátum ekki fyrir okkar
litla líf látið svæfa hana.“ Á síðustu
mínútu var ákveðið að taka Töru með
og sú ákvörðun hefur sýnt sig að hafa
verið aftar góð.
„Tara hefur opnað okkur fleiri dyr
en hún hefur lokað. Við höfðum lítinn
tíma til umhugsunar og undir-
búnings hvað varðaði Töru svo það
var bara að hrökkva eða stökkva.
Með heilsufarsvottorð og upplýs-
ingar frá Helgu Finnsdóttur dýra-
lækni fórum við yfir fyrstu landa-
mærin eins og ekkert væri.“
Fyrsta landið sem Tara og eig-
endur hennar komu til á heims-
hornaflakkinu voru Bandaríkin og
þar gekk allt vel. Önnur landamæri
hafa verið misauðveld yfirferðar en
ferðin hefur legið til Kanada,
Mexikó, Belize, Guatemala, El Salva-
dor og næst á dagskrá verður líklega
Honduras og Panama. „Best er að
vera alltaf með sem nýjast heilsu-
farsvottorð og það má t.d. ekki vera
eldra en eins mánaðar gamalt til að
komast inn í Belize. Segja má að við
höfum smyglað Töru inn til El Salva-
dor, en enginn spurði um hana og við
sögðu ekki frá henni. Allar upplýs-
ingar varðandi þessi mál eru misvís-
andi og erfitt að nálgast þær. Við vit-
um ekki enn hvernig verður að
komast inn í Honduras en höfum
heyrt að það geti reynst erfitt. Í slík-
um tilvikum þar sem landamæra-
verðir eru „frekar spilltir“ verður að
rétta þeim smá peninga undir borðið
til að leysa málið.“
Blóðmaursfjárinn
skeinuhættur
Ætla mætti að Töru frá Íslandi
reynist hitinn á suðlægum slóðum
erfiður og Kristján segir að hann geti
verið það og ekki síður skordýr og
pöddur. „Hún hefur ekki vanist hit-
anum almennilega. Þegar við komum
til Bandaríkjanna lærðum við af þar-
lendum dýralæknum hvað væri
nauðsynlegt að gefa henni með
reglulegu millibili af lyfjum og
sprautum til að bægja frá henni öll-
um pestum. Sum þessara lyfja hafa
virkað vel, en önnur miður. Við feng-
um t.d. ekki bestu vörnina við tick-
eða blóðmaursfjáranum í Mexíkó svo
hundurinn veiktist. Að auki hefur
Tara þróað með sér örlítið meiri
árásargirni hér en hún bjó yfir áður
gagnvart öðrum hundum þegar þeir
ógna henni. Hún er svo huguð að
ekki skiptir máli hversu stórir hund-
arnir eru, hún lætur þá heyra það!
Hvað önnur dýr varðar þá er hún
bara forvitin um þau en það getur
boðið hættunni heim svo við verðum
að reyna að passa hana. Hún mátti
t.d. ekki fara inn í alla þjóðgarða sem
við fórum í í Bandaríkjunum því
styggð gæti komið að dýrunum þar
og þá sérstaklega á svæðum þar sem
eru birnir. Það er þekkt að jafnvel ró-
legustu og best þjálfuðu hundar geta
brjálast verði þeir varir við birni.“
Það hefur komið þeim Kristjáni og
Guðnýju skemmtilega á óvart hvað
fólk verður alltaf hrifið af Töru.
„Hörðustu karlmenn bráðna og
koma til okkar, fara að spjalla og kjá
í hana. Í Mið-Ameríku er lítið um
springer-hunda nema þá helst
bandarísk cocker-afbrigði. Það hvað
hún er falleg hefur orðið til þess að
við höfum kynnst fólki, sem við hefð-
um annars ekki náð sambandi við.“
Sagan um Benza
Ferð þeirra Kristjáns, Guðnýjar
og Töru hófst 14. júní árið 2006 svo
hún hefur senn staðið í tvö ár. Þau
flugu fyrst til Baltimore og óku það-
an til Houston í Texas þar sem menn
vildu ekki taka hund í flugvélarnar í
innanlandsflugi á þessum árstíma.
Töldu þeir farangursrýmin verða of
heit og loftlaus að sumri til fyrir
hunda og líklega er Tara of stór til að
fara í farþegarými, eins og ekki er
óvenjulegt um smáhunda í Banda-
ríkjunum. Í Houston festu þau kaup
á Benza, eins og þau kalla bílinn sinn,
Mercedes Benz húsbíl, árgerð 1989.
Hann er upphaflega 7,5 tonna trukk-
ur en hafði verið breytt í húsbíl í
kringum árið 2001. Fyrir áhugamenn
um bíla má geta þess að hann er með
167 hestafla vél og var ekinn 220.000
km. Þetta er dísilbíll með 320 lítra
tank og að auki 60 lítra varatank.
Benzi er vel búinn öllu því sem þörf
er fyrir á löngum ferðalögum, m.a.
loftkælingu. En þótt Benzi virðist
vera mesti þægindabíll viðurkenna
þau Kristján og Guðný að dóttir
þeirra hafi ekki viljað koma með
þeim í þessa ferð. „Hún neitaði þrá-
faldlega samvistum við okkur og
Töru í tvö ár í litlum bíl og því erum
við bara þrjú á ferð.“
Framtíð Töru
Þegar hafa ferðalangarnir lagt
undir sig, eins og fyrr segir, Kanada,
Bandaríkin, Mexíkó, Belize, Gvate-
mala og El Salvador en Honduras og
Panama eru á næsta leiti, ef þau hafa
ekki skotist fram úr okkur og
kannski komin þangað nú þegar.
Sambandið við Mið-Ameríku er ekki
alltaf gott þótt á tækniöld sé og upp-
lýsingaöflun flókin. Að því loknu
koma þau heim til að vinna fyrir
næstu ferð.
En hver er framtíð Töru, spyrjum
við því í lokin, enda er það hún sem
við höfum reyndar mestan áhuga á.
Mun hún eiga afturkvæmt til Ís-
lands?
Kristján hefur orð fyrir þeim hjón-
um: „Þar sem Tara getur tekið upp á
því að verða 15 ára gömul kemur hún
heim með okkur en mun líklega ekki
fara úr landi aftur. Hundar þurfa að
fara í mánaðarsóttkví þegar þeir
koma til Íslands. Tara er haldin frek-
ar miklum aðskilnaðarkvíða þannig
að við viljum ekki kvelja hana með
því að ganga oft í gegnum sóttkví.
Slíkt verður örugglega stöðugt erf-
iðara fyrir hana eftir því sem hún
verður eldri.“
Farið varlega Los Chorros de Calera fossarnir í Juayua í El
Salvador eru erfiðir yfirferðar fyrir hunda og menn.
Hjá lækni Tara í skoðun hjá lækni í Antigua í Gvatamala, en
miklu skipir að heilsufarsvottorð hennar sé alltaf sem nýjast.
Ljósmynd/ Kristján Logason
Fjölskyldan Hér stendur fjölskyldan fyrir framan bílinn Benza einhvers staðar í Miða-Ameríku.
Í skugganum Tara og kiðlingur hentu sér niður í skuggann af
skólanum í Munearachi á Copper Canyon leiðinni.
Tíkin Tara í heimsreisu
www.benzi.is
www.aurora.is