Morgunblaðið - 07.04.2008, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 7. APRÍL 2008 27
✝ Bóel Sigurgeirs-dóttir fæddist 6.
september 1924.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu Sól-
túni mánudaginn
31. mars síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Sigurgeir Sigurðs-
son, bóndi í Hlíð
undir Austur-
Eyjafjöllum, f. 1882,
d. 1934, og Sig-
urlína Jónsdóttir, f.
1889, d. 1968. Bóel
var sjötta í röð níu systkina. Hin
eru: Anna Margrét, f. 1913, d.
1999, Sigurjón, f. 1914, d. 1984,
Ólafur Sigurbergur (Bergur), f.
1916, d. 1983, Guðlaug, f. 1918,
Geir, f. 1922, d. 2006, Tryggvi, f.
1927, Lilja, f. 1929, og Páll, f.
1930.
Bóel ólst upp í Hlíð og gekk í
barnaskóla en ekki varð formleg
skólaganga lengri. Hún fór ung til
Reykjavíkur, m.a.
til að leita sér lækn-
inga en hún var alla
tíð heilsulítil. Í
Reykjavík vann hún
á matsölu og sem
heimilishjálp.
Bóel giftist 16.
október 1948 Her-
manni Kristinssyni
vélvirkjameistara, f.
1922. Þau bjuggu
fyrst í Reykjavík en
fluttu fljótlega í
Kópavog þar sem
heimili þeirra var æ
síðan. Þau eignuðust fjögur börn;
Sigþór, f. 1948, d. 2005, Sigurlín,
f. 1952, Rúnar Þór, f. 1952, og
Kristbjörgu, f. 1956. Barnabörnin
eru átta og barnabarnabörnin sjö.
Bóel flutti eftir alvarleg veik-
indi á hjúkrunarheimilið Sóltún í
apríl 2007.
Útför Bóelar verður gerð frá
Digraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Elsku mamma, ég sit heima ein og
finn tómleikann í hjarta mér, því þú
ert ekki lengur hér. Síðustu vikurnar
voru erfiðar fyrir okkur öll en á ein-
hvern hátt samt svo mikilvægar.
Kannski hefur mér aldrei þótt eins
vænt um þig og þá, þegar ljóst var að
ekkert gæti komið í veg fyrir að ég
missti þig. Þú varst á förum og gast
þig hvergi hrært og ekkert sagt en
varðst bara fallegri og fallegri eins og
ung stúlka. Um leið og þú fjarlægðist
okkur sameinaðir þú fjölskylduna
meir og meir.
Núna þegar þú ert farin hverfur
hugurinn lengra til baka þegar þú
varst full af lífi. Þú varst alltaf heima
að hugsa um okkur systkinin, og ekki
bara okkur heldur alla vini okkar og
síðar börnin okkar og vini þeirra. Það
var alltaf fullt hús af gestum. Á laug-
ardögum angaði húsið af nýbökuðum
kökum, kleinum og því allra besta,
pönnukökunum sem þú varst víðfræg
fyrir.
Á hverju ári hlökkuðum við til að
komast á bókamarkað því þá fengum
við systkinin pening frá ykkur pabba
til að fara og velja okkur bækur. Þú
hvattir okkur til að lesa og gafst okk-
ur iðulega bækur í sumargjöf.
Það voru kannski ekki alltaf til
miklir peningar en á hverju ári sástu
til þess að fjölskyldan færi að minnsta
kosti einu sinni saman í leikhús og svo
fórum við annað slagið í Hafnarfjarð-
arbíó og sáum danska mynd. Á sumr-
in fórum við svo í útilegu, ég fór með
ykkur pabba enda eldri systkinin í
sveit. Ég öfundaði þau reyndar mikið
af sveitadvölinni og þau mig jafn mik-
ið af útilegunum með ykkur pabba.
Einu sinni fannst mér það hryllileg
hugsun að geta ekki haldið jólin á Há-
veginum en bráðum verður það þann-
ig. Jæja, allt breytist. Það tekur bara
eitthvað annað við. En nú kveð ég þig,
takk fyrir allt. Ég átti góða mömmu
og ég veit það.
Þín dóttir
Kristbjörg.
Mig langar í fáum orðum að minn-
ast tengdamóður minnar, Bóelar Sig-
urgeirsdóttur, sem andaðist á Sóltúni
mánudaginn 31. mars.
Ég gleymi aldrei fyrsta skiptinu
sem ég kom á Háveginn. Við Silla vor-
um farin að stinga saman nefjum og
ég kom eftir kvöldmat því við ætluð-
um eitthvað út. Bóel kom til dyra og
augnaráðið sem hún sendi mér þegar
ég spurði eftir dóttur hennar líður
mér seint úr minni. En ástfangnir
unglingar láta ekki eitt augnaráð
stoppa sig. Í dag skil ég hana betur,
drengstauli að draga heimasætuna út
í sollinn. Seinna gerðum við mikið
grín að þessum fyrstu kynnum þegar
við fórum þrjú saman á keramiknám-
skeið hjá Steinunni á Hulduhólum. Þá
gerði ég vasa sem var eins og manns-
höfuð. Ég sagði Bóel að ég hefði reynt
að ná augnaráðinu hennar en ef það
tókst ekki þá hefði ég að minnsta
kosti náð nefinu! Nú liðu fram stundir
og ég kynntist betur þessari yndis-
legu konu og Hermanni, tengdaföður
mínum. Það leið öllum vel í návist Bó-
elar enda margir sem sóttu hana
heim. Hún var boðin og búin að að-
stoða okkur Sillu, þegar drengirnir
fæddust var hjálp hennar betri en
engin og alltaf var hún tilbúin að líta
eftir þeim. Það er margt sem kemur
upp í hugann; ferðalögin innan lands
og utan, allar samverustundirnar í
eldhúsinu þar sem spjallað var um
alla heima og geima yfir kaffibolla,
þorramaturinn sem Bóel bauð stór-
fjölskyldunni í. Það er Hlíðar-lenska
að hafa mikinn mat á borðum, helst
svo mikinn að fullir diskarnir stæðu
út af borðinu. Enginn skyldi fara
svangur burt.
Eftir að Bóel fékk áfall fyrir tveim-
ur árum breyttust samverustundirn-
ar. Á Sóltúni leið henni vel og það var
eftir sem áður gott að koma til henn-
ar. Ég hugsa með þakklæti til síðustu
stundarinnar sem ég átti með henni.
Þá sátum við Silla hjá henni um kvöld,
hún svaf vært en fram undir það hafði
hún öðru hvoru náð að vakna andar-
tak og brosa til okkar til að láta vita að
hún vissi af okkur. Klukkurnar henn-
ar tifuðu og og það var mikill friður
yfir öllu.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Þinn tengdasonur,
Ingólfur.
Elsku amma Bóel er látin. Þegar ég
hugsa til ömmu koma margar minn-
ingar upp í kollinn, hver annarri ynd-
islegri. Ég fór aldrei á leikskóla held-
ur naut ég þeirra forréttinda að vera í
pössun hjá ömmu Bóel og þar hafði ég
alltaf nóg fyrir stafni enda amma
óþreytandi í að finna mér eitthvað til
dundurs. Þegar ég var lasin var ekki
amalegt að eiga ömmufaðm vísan, fá
kandísvatn til heilsubótar og hlusta á
endalausu Grýlusögurnar sem amma
gat spunnið upp, aldrei fékk ég nóg af
því að hlusta á hvaða ævintýri Grýla
og Leppalúði komust í. Oftar en ekki
vorum við mörg ömmubörnin á Há-
veginum og þá var líf og fjör. Gjarnan
var sett upp sögustund í sjónvarpinu
þar sem við vorum stjörnurnar, búnar
til stórborgir úr sápukúlum í forstof-
unni eða smíðuð raðhús í bakgarðin-
um. Ég held að fátt hafi glatt ömmu
meira en barnsgleði og hún hafði un-
un af því að gera ömmubörnunum sín-
um og reyndar öllum börnum sem
hún komst í kynni við til góða. Enda
ekki að ástæðulausu sem börn út um
allan bæ kölluðu hana ömmu Bóel.
Hún talaði alltaf um að hún ætlaði
að byrja á því að ferðast þegar kæmi
að því að hún yfirgæfi okkur og ég
vona svo sannarlega að nú geti hún
látið verða af því. Við sem eftir erum
söknum hennar sárt og minnumst
hennar með kærleik og þakklæti.
María Bóel, ömmustelpa.
Með tár á hvörmum og þakklæti í
hjarta kveð ég þig elsku amma. Á
kveðjustund rifjast upp fyrir mér svo
ótrúlega margt sem ég er þér, elsku
amma, svo óendanlega þakklát fyrir.
Stórum hluta æsku minnar varði ég
á Háveginum og það er nú aldeilis
ekki hægt að segja að maður hafi ekki
haft neitt fyrir stafni þar, því hún
amma mín var meistari í því að veita
manni „leynilegan“ innblástur. Oftar
en ekki vorum við mörg barnabörnin
á Háveginum. Við „leðruðum“, við
kváðumst á, við skálduðum sögur og
við smíðuðum, svo eitthvað sé nefnt.
Hún amma mín var hugmyndaríkari
en margan grunar.
Hápunktur hvers árs var þó jólin.
Ég má til með að nefna jólin á Háveg-
inum, því hver minning um þau yljar
mér sérstaklega um hjartarætur.
Ömmu tókst í hvert sinn að skapa svo
hátíðlegt og spennandi andrúmsloft.
Á fullorðinsárum mínum reyni ég
mitt besta til að gera það sama fyrir
mín börn og ég er líka nokkuð viss um
að þau kunni vel að meta það (það
jafnast t.d. ekkert á við möndlugraut-
inn).
Á síðustu árum fór svo heilsunni að
hraka hjá ömmu, eins og svo oft gerist
þegar lífsleiðin er orðin löng. Amma
var ekkert á því að láta það trufla sig
og var dugleg að fara í göngutúra með
hjálp göngugrindarinnar. Ég heyrði
úr mörgum áttum frá fólki, sem hafði
séð hana á göngu, hvað amma væri
seig og dugleg. En það var svo sem
ekkert sem ég vissi ekki fyrir.
Fyrir nokkrum árum flutti ég til út-
landa. Ég harma það mest að þér hafi
aldrei verið mögulegt að koma í heim-
sókn hingað. Það er svo margt sem
mig langaði að sýna þér. Elsku amma,
takk fyrir öll góðu gildin sem þú gafst
mér í veganesti á lífsleið minni. Takk
fyrir allar góðu minningarnar. Ég er
heppin að hafa átt eins góða ömmu og
þig. Þú ert engri lík. Þú munt lifa
áfram í hjörtum og hugum okkar
allra.
Sigurbjörg Lilja
og fjölskylda.
Elsku Bóel frænka mín.
Ég þakka þér allar góðu og
skemmtilegu stundirnar sem við átt-
um saman í gegnum árin. Ég þakka
þér einnig fyrir tryggð þína og kær-
leika sem þú veittir mér og mínum.
Ég kveð þig með þessum ljóðlínum.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleym-
ist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Guð blessi minningu þína elsku
frænka. Ég sendi aðstandendum mín-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Þín frænka,
Sigurbjörg Ólafsdóttir.
Nú höfum við kvatt hana Bóel móð-
ursystur mína í hinsta sinn. Þegar
hugurinn reikar aftur er svo ótal
margs að minnast og margt að þakka.
Í stórfjölskyldu minni var Hávegur-
inn alltaf athvarf okkar sem komum
utan af landi og áttum erindi til
Reykjavíkur. Þar tóku húsráðendur
vel á móti okkur og voru boðnir og
búnir að greiða götu okkar. Ég naut
þeirra forréttinda að fá að búa hjá
þeim Bóel og Hermanni í einn og hálf-
an vetur þegar ég var að ljúka
menntaskóla. Þær minningar sem ég
á frá þeim tíma eru mér mjög kærar
og mér leið afskaplega vel hjá þeim.
Guðni bróðir var búinn að búa hjá
þeim öll sín menntaskólaár og veit ég
að hann hefur sömu sögu að segja.
Bóel var alltaf að gera vel við okkur
og alltaf beið okkar matur, hversu
seint sem við komum heim á kvöldin.
Oft var hún búin að útbúa nesti fyrir
okkur á morgnana og man ég sérstak-
lega eftir rjómabollunum sem maður
fékk í nestisboxið á bolludaginn.
Svona var Bóel, alltaf að hugsa um
aðra.
Mér þótti alltaf gott að koma á Há-
veginn. Það var svo notalegt að sitja í
skotinu í eldhúsinu eða í stofunni inn-
an um alla fallegu munina. Þá var
mikið spjallað og gert að gamni sínu
en Bóel var mjög glettin og skemmti-
leg og hafði gaman af að sjá spaugi-
legu hliðarnar á lífinu. Það fór heldur
enginn svangur þaðan því gestrisnin
var henni í blóð borin. Bóel hafði líka
gaman af því að gefa og á ég marga
fallega hluti sem hún hefur gefið mér í
gegnum tíðina.
Það var mikið áfall þegar Bóel
veiktist í júlí 2006. Hún fékk blóð-
tappa í heila og missti mál og lamaðist
hægra megin. En með einstakri elju
og dugnaði, þar sem Bóel var vel lýst,
tókst henni að þjálfa upp málið þannig
að hún gat aftur tekið þátt í samræð-
um. Mikið var ég stolt af henni
frænku minni þá. En vegna lömunar-
innar átti hún ekki afturkvæmt á Há-
veginn, heldur þurfti að dvelja á
sjúkrahúsi í tæpt ár eða þangað til
hún flutti á Sóltún. Á Sóltúni leið
henni vel og þar gat hún haft sína per-
sónulegu muni í kringum sig. Nú er
ferð hennar í þessu lífi á enda en
minningin um þessa góðu konu lifir í
hjörtum okkar allra sem vorum svo
lánsöm að fá að fylgja henni. Her-
manni og fjölskyldunni allri sendi ég
mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Elsku Bóel, hjartans þakkir fyrir allt
sem þú hefur verið mér og allar góðu
stundirnar. Guð geymi þig.
Þín frænka,
Guðrún
Þórey.
Bóel Sigurgeirsdóttir
✝ Aðalsteinn Þór-arinsson fædd-
ist í Djúpalæk í
Skeggjastaðahreppi
21. nóvember 1930.
Hann lést á líkn-
ardeild Landspítala
Landakoti hinn 31.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru G. Jóhanna
Jónasdóttir hús-
freyja, f. 1899, d.
1972 og Þórarinn
Einarsson bóndi, f.
eru 1) Elfar f. 1965, kvæntur
Veronicu Baptista, börn þeirra
eru Aldís og Þór Aðalsteinn, 2)
Jón Þór f. 1967, 3) Jóhanna Guð-
rún f. 1968, börn hennar Rolf
Steinar og Elísabet, og 4) Rósa
Þórunn, f. 1971, gift Þórarni Jó-
hanni Jónssyni, börn þeirra Að-
alsteinn Davíð og Anna Kristín.
Aðalsteinn stundaði ýmis
verkamannastörf á yngri árum.
Hann fluttist til Akureyrar og
þar bjuggu þau Guðlaug og ólu
upp börn sín. Hann rak bílasölu
Norðurlands og Bíla- og vélasöl-
una. Starfaði um 18 ára skeið
sem gangavörður við Gagnfræða-
skólann á Akureyri.
Úför Aðalsteins fer fram frá
Bústaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
1897, d. 1955. Systk-
ini Aðalsteins eru
Einar, f. 1925, d.
1927, Kristín, f.
1927, d. 1992, Ar-
inbjörn, f. 1929, d.
1998, Svanhildur, f.
1932, d. 2004, og
Þórdís f. 1934, sem
lifir systkini sín. Að-
alsteinn kvæntist
1966 Guðlaugu H
Jónsdóttur, f. 1945.
Þau slitu samvistum
1993. Börn þeirra
Nú hefur hann pabbi fengið hvíld
eftir langvarandi erfið veikindi.
Söknuðinum ofar er léttir fyrir hans
hönd og kær minning um hann eins
og hann var áður en sjúkdómar tóku
stóran toll.
Hann ólst upp á Djúpalæk í
Skeggjastaðahreppi. Ræturnar
þangað voru sterkar og við sem eftir
sitjum höfum í farteskinu margar
skondnar og skemmtilegar sögur
um fólkið og lífið fyrir austan. Eins
og sumir aðrir úr Djúpalækjarætt-
inni var pabbi prýðisvel hagmæltur.
Þetta ljóð orti hann ekki löngu fyrir
dauða sinn:
Bráðum vagga bjartar nætur
blómi þínu, fagra vor.
Himnesk dögg í grasi grætur,
geymir bernsku minnar spor.
Stefnir líf að unnar ósum,
yndi jarðneskt hverfur brátt.
Handan grafar ljós með ljósum
leiða mig í rétta átt.
Pabbi slasaðist við vegavinnu einn
góðan veðurdag 1964. Það varð til
þess að hann lagðist inn á sjúkra-
húsið á Akureyri. Þar var ung
blómarós að störfum sem Guðlaug
heitir. Tókust með þeim kynni sem
urðu að hjónabandi og 6 manna fjöl-
skyldu. Þau mamma voru samstiga í
uppeldinu og gáfu okkur það besta
veganesti í lífinu sem hugsast getur;
ástríki, öryggi, umhyggju, hvatn-
ingu. Ekki síst forgangsröðuðu þau
tíma með fjölskyldunni framar
auka- og ekstravinnu og veraldleg-
um gæðum. Óteljandi dýrmætar
minningar frá Grænumýrinni skjóta
upp kollinum þegar maður lítur um
öxl. Hann kenndi okkur t.d. á göngu-
skíði enda alvanur frá unga aldri.
Upp úr því urðu til margar gæða-
stundir í náttúrunni og þessi fleygu
orð hrutu af munni eldri dótturinn-
ar: „Ekki fer hann alltaf hratt þó að
hann sé vanur!“ Pabbi hafði ekki
tækifæri til að mennta sig og hvatti
okkur börnin til dáða í þeim efnum.
Ég held að hann hafi verið hvað
ánægðastur með það í lífi sínu að sjá
öll börnin ganga menntaveginn og
ljúka háskólanámi.
Þau mamma slitu samvistum 1993
í góðum vinskap sem hélst allt til
dauðadags. Hann fluttist til höfuð-
borgarinnar. Þar kynntist hann Sig-
urrósu Eyjólfsdóttur, Sirrý, sem
varð hans félagi og förunautur, stoð
og stytta það sem eftir lifði.
Í erfiðum veikindum síðustu árin
naut hann aðstoðar góðs fólks. Sirrý
og Dísa systir hans báru hitann og
þungann af erfiði dagsins hjá honum
og fáum við börnin þeim ekki full-
þakkað fyrir það. Síðan voru nokkrir
sem sýndu framúrskarandi hjálp-
semi og vinarþel langt umfram það
sem starfsskyldurnar krefjast. Þar
vil ég nefna Rögnu Hjaltadóttur,
þjónustufulltrúa í Landsbankanum,
Rakel Þórisdóttur hjúkrunarfræð-
ing, Magnús Björnsson, húsvörð á
Dalbraut 18-20, og Harald Davíðs-
son, starfsmann og altmuligmann á
Dalbraut 18-20.
Pabbi lifir áfram, ekki aðeins sem
minning, heldur ekki síður í hugs-
unum og verkum okkar sem voru
mótuð af honum. Vonandi tekst okk-
ur að gefa okkar afkomendum slíka
kjölfestu í lífinu sem hann gaf okkur.
Rósa Þórunn
Aðalsteinsdóttir.
Hann leiðir mig að vötnum
þar sem ég má næðis njóta.
(Úr 23. Davíðssálmi)
Aðalsteinn fæddist á Djúpalæk
1930. Hann hafði mikið yndi af bók-
menntum og tónlist en heldur var nú
fátt um menntunartækifæri.
Hann kvæntist Guðlaugu Jóns-
dóttur og voru þau í farsælu hjóna-
bandi í 30 ár og skildu síðan sem vin-
ir. Þau eignuðust fjögur börn: Elfar,
Jón Þór, Jóhönnu og Rósu.
Aðalsteinn þráði alltaf að komast
til mennta og sá nú draumana ræt-
ast í gegnum börnin. Þau fóru öll í
Menntaskólann á Akureyri og Há-
skóla Íslands. Núna eru þau pró-
fessor, íslenskufræðingur, bóka-
safnsfræðingur og læknir. Seinna
fór Jóhanna í tónlistarnám og stofn-
aði nýlega eigin tónlistarskóla í Nor-
egi.
Elsku pabbi og afi. Á morgun ætla
barnabörnin þín í Noregi að minnast
þín með því að spila fyrir þig á
blokkflautu, gítar og píanó. Og eldri
dóttir þín ætlar að spila á orgel, pí-
anó og gítar. Og svo ætlum við að
lesa ljóð og biblíuvers.
Takk fyrir tækifærin sem þú gafst
okkur, elsku pabbi og afi. Við njót-
um þeirra.
Jóhanna Guðrún
Aðalsteinsdóttir,
Steinar Arnarsson,
Elísabet Arnarsdóttir.
Aðalsteinn
Þórarinsson