Morgunblaðið - 11.05.2008, Qupperneq 53

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 11. MAÍ 2008 53
þegar hún lést og átti ýmsu ólokið
þannig að þar hvarf öflugur liðsmaður
í miðjum leik.
Snorri Zóphóníasson.
Kveðja frá Kópavogsdeild
Rauða krossins
Elsa sat í stjórn Kópavogsdeildar
Rauða krossins á umbrotatímum.
Hún átti þátt í þeirri ákvörðun stjórn-
ar 2002 að gerbreyta áherslum í starf-
inu og efla verulega sjálfboðið starf í
þágu samfélagsins í Kópavogi. Fáir
glöddust meira en hún þegar árang-
urinn fór að koma í ljós, hún beinlínis
geislaði og smitaði okkur hin í ein-
lægri gleði sinni.
Auk stjórnarsetunnar tók Elsa
virkan þátt í fataflokkunarverkefni
deildanna á höfuðborgarsvæðinu, var
fjöldahjálparstjóri, sat í neyðarnefnd
deildarinnar og var mikill áhugamað-
ur um neyðarvarnir. Við í Kópavogi
nutum krafta hennar í þessum verk-
efnum til 2004 en þá fluttu þau Pálmi
búferlum austur í Mýrdal.
Þar misstum við góðan liðsmann en
hugguðum okkur við að félagar okkar
í Víkurdeild myndu njóta góðs af því
ekki hvarflaði að Elsu að láta staðar
numið í Rauða kross-starfinu. Sú varð
enda raunin að hún einhenti sér í
starfið fyrir austan og lét þar að sér
kveða síðan. Jarðfræðingurinn og
fjöldahjálparstjórinn naut sín vel á
Kötluslóðum en Elsa tók einnig
drjúgan þátt í uppbyggingu heim-
sóknaþjónustu Víkurdeildar.
Við minnumst Elsu með virðingu,
aðdáun og þakklæti fyrir vel unnin
störf og ánægjuleg kynni. Pálma og
öðrum aðstandendum vottum við
innilega samúð okkar.
F.h. Kópavogsdeildar Rauða kross-
ins,
Garðar H. Guðjónsson,
formaður.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleymist
eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Það var í júní árið 1975 að nokkrar
hressar og kátar konur stofnuðu Sor-
optimistaklúbbs Kópavogs. Ein af
þessum kjarnakonum var Elsa Vil-
mundardóttir, sem við kveðjum hér í
dag.
Elsa hefur verið fjarri starfi
klúbbsins um nokkurt skeið en
tengslin héldust og hún var mikil og
kær vinkona margra klúbbsystra
okkar. Undanfarið var hún í miklum
samskiptum vegna vorferðar okkar
þann 17. maí næstkomandi, þar sem
hún ætlaði að vera gestgjafi okkar í
Mýrdalnum, sælureit þeirra hjóna
hennar og Pálma.
Mikil tilhlökkun var hjá okkur öll-
um að fara í þessa heimsókn en eins
og oft áður áætla mennirnir en Guð
ræður. Elsa kvaddi okkur á síðasta
vetrardag og við fengum fregnir af
andláti hennar um leið og sumarið
heilsaði.
Minningar um þessar mætu konu
eru margar og ljúfar og við í Sorop-
timistklúbbi Kópavogs munum allar
geyma þær í hjörtum okkar um leið
og við vottum Pálma og fjölskyldunni
okkar innilegustu samúð.
Fyrir hönd Soroptimistaklúbbs
Kópavogs,
Þóra Guðnadóttir formaður.
Kveðja frá vinum
í Heilsuhringnum
Vinkona okkar Elsa Vilmundar-
dóttir jarðfræðingur er látin langt um
aldur fram. Fráfall hennar bar skjótt
að og er hún mörgum harmdauði.
Elsa var einkar vel gerð kona, hún
hafði fágaða og glæsilega framkomu
svo af bar og var oft kölluð til þegar
Heilsuhringurinn þurfti talsmann út
á við, hvort sem var í sjónvarpi eða út-
varpi. Elsa skrifaði margar greinar í
dagblöð málstað okkar til framdrátt-
ar. Hún var ein af stofnendum Heilsu-
hringsins og varaformaður félagsins í
sextán ár frá 1982 til 1998. Alltaf var
hún fús að leggja sitt af mörkum og
stjórnaði iðulega fundum félagsins.
Hin góða íslenskukunnátta hennar
kom sér vel við prófarkalestur blaðs-
ins, sem hún leysti af hendi með mikl-
um sóma eins og allt sem hún tók að
sér.
Hún var mjög áhugasöm um flest
sem til heilla gat horft og þó að hún
væri vísindamaður í fremstu röð hafði
hún einnig lifandi áhuga á andlegum
málum.
Nú er þessi mæta kona horfin og
við minnumst góðs félaga með virð-
ingu og þökk fyrir þau fjölmörgu
störf sem hún tók að sér í þágu
Heilsuhringsins.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(Vald. Briem)
Fyrir hönd vina í Heilsuhringnum,
Sigrún, Ingibjörg og Ævar.
Ein þeirra manneskja sem hafa
auðgað og bætt líf mitt hefur nú kvatt.
Ég kynntist Elsu er við unnum saman
á Orkustofnun fyrir rúmlega 25 árum.
Ég þá rétt um tvítugt og komin til að
vinna á skrifstofu stofnunarinnar og
hún þá orðin ráðsettur jarðfræðingur.
Þannig hagaði til að við vorum báðar
kosnar í stjórn starfsmannafélagsins
og markaði það samstarf upphaf að
vináttu okkar. Hún hafði mikla trú á
því sem ég hafði að segja og gera og
hafa orð hennar fylgt mér.
Eftir að ég yfirgaf vinnustaðinn
bauð Elsa mér að gerast meðlimur í
Söfnuði heilagrar Barböru sem þá var
aðeins fárra ára gamall. Það safnað-
arstarf hefur einungis gefið mér gleði
í gegnum árin og er það svo sann-
arlega Elsu minni að þakka. Ein-
hverju sinni var Barbörublót haldið í
sumarbústað sem þau hjón höfðu út-
vegað. Þau höfðu boðið mér gistingu
og eftir að allir höfðu haldið heim á
leið sátum við langt fram á nótt og
spjölluðum saman um allt milli him-
ins og jarðar. Í þeim samræðum hafði
Elsa mikið til málanna að leggja og
allt sagt af svo mikilli yfirvegun og
hógværð.
Eftir að hún hætti sinni „formlegu
vinnu“ og flutti með Pálma sínum í
sveitina mátti svo sannarlega sjá á
þeim breytingum sem þau höfðu gert
á íbúðarhúsinu að mikil starfsorka
var eftir hjá þeim. Síðustu ár hef ég
farið árlega að heimsækja þau hjón
ásamt Helgu og Áslaugu dóttur
hennar. Þá hefur verið farið með
mann um nágrennið og okkur sýndar
náttúruperlur Mýrdalsins. Ekki var
síður gert vel við mann í mat og
drykk og alltaf var setið fram á rauða
nótt og spjallað og oft farið á „trúnó“.
Hjá þeim hjónum í Kaldrananesi ríkti
aðeins ást og hlýja.
Að hafa átt svona stundir og sam-
leið með svo yndislegri konu sem
Elsu veitir birtu og þakklæti í hjarta
mitt núna þegar hennar nýtur ekki
lengur við.
Elsku Pálmi, Guðrún, Villi og fjöl-
skyldur, við Ágúst sendum ykkur
innilegar samúðarkveðjur.
Ykkar vinkona,
Ólöf Þorsteinsdóttir.
Þegar Pálmi mágur minn hringdi
til að segja mér sorgarfréttina af and-
láti kærrar eiginkonu sinnar, Elsu,
þá dró skugga fyrir í hjarta mínu.
Elsa var kletturinn í tilveru minni í
nokkur ár, hún stóð við hlið mér, sam-
gladdist og studdi á góðum og erf-
iðum tíma lífsins. Við töluðum saman
í síma, helst í hverri viku, þegar við
náðum ekki að hittast eftir að þau
Pálmi fluttu í Kaldrananes. Hún var
sú trygglynda, skilningsríka og
trausta kona sem gott var að vera
nærri og þekkja. Við Erlendur mág-
ur hennar áttum saman fallegan og
gefandi tíma áður en hann veiktist og
lést og alltaf var Elsa sú trausta og
góða kona sem ég þráði að leita til og
átti að vinkonu. Hún var alltaf til
staðar og þegar hún og Pálmi tóku á
móti mér í fjölskylduna, þau umvöfðu
þau mig kærleik og hlýju þegar við
Erlendur rugluðum saman reitum
okkar og síðar þegar hann veiktist og
lést þá voru hún og Pálmi mér við hlið
við allar aðstæður, ég vil þakka fyrir
allan þann kærleik. Elsa var ljúf, um-
burðarlynd og heillandi kona sem
alltaf var hægt að treysta sama hvert
tilefnið var. Elsa og Pálmi áttu fallegt
hjónaband sem einkenndist af virð-
ingu, vináttu og væntumþykju sem
allir gátu fundið og upplifað sem
kynntust þeim, þau voru Elsa og
Pálmi, „eitt“ í mínum huga. Elsku
Pálmi mágur, missir þinn er mikill,
minningin falleg og hlý um elskulega
eiginkonu, samúð mín er hjá þér.
Með þökk og virðingu kveð ég
mína elskulegu svilkonu sem var svo
mikils virði að „eiga að“.
Mín kæra, farðu í friði og þakka
þér fyrir allt og allt.
Guð geymi minningu Elsu Guð-
bjargar Vilmundardóttur.
Anna Sigurðardóttir.
✝
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð vegna
andláts og útfarar föður okkar, tengdaföður, afa og
langafa,
ÞORKELS PÁLS PÁLSSONAR.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki deildar 2-N
á hjúkrunarheimilinu Eir fyrir einstaka hlýju og góða
hjúkrun.
Þórhildur Lilja Þorkelsdóttir,
Jón Gunnar Þorkelsson, Sigrún Haraldsdóttir,
Herdís Þorkelsdóttir, Einar Einarsson,
Ágústa Þorkelsdóttir, Ólafur H. Óskarsson,
Páll Vikar Þorkelsson,
Lilja Þorkelsdóttir, Garpur Dagsson,
afabörn og langafabörn.
✝
Hjartans þakkir til allra sem sýndu okkur samúð og
hlýhug við andlát og útför elskulegs eiginmanns
míns, föður, tengdaföður og afa,
ÓSKARS ÞORGILS STEFÁNSSONAR
fyrrverandi olíubílstjóra,
Garðabraut 37,
Akranesi.
Sigrún Gunnarsdóttir,
Ingibjörg E. Óskarsdóttir,
Stefán G. Óskarsson, Berglind Þórsteinsdóttir,
Sólrún H. Óskarsdóttir, Jakob R. Garðarsson,
Ásgerður M. Óskarsdóttir, Eymundur S. Einarsson,
Ásdís V. Óskarsdóttir, Guðmundur Þorvaldsson
og afabörn.
✝
Þökkum auðsýnda samúð við fráfall og útför
bróður okkar, mágs og frænda,
JÓNS SKÚLA RUNÓLFSSONAR,
sem lést þriðjudaginn 15. apríl.
Kærar þakkir til allra sem sendu blóm og kort og
skrifuðu fallegar minningargreinar.
Þökkum starfsfólki gjörgæsludeildar Akureyrar og
Reykavíkur fyrir góða umönnun, kaþólsku kirkjunni fyrir fallega
sálumessu og Bubba fyrir sönginn.
F.h. aðstandenda,
Bjarney Þuríður Runólfsdóttir,
Ragnheiður Björg Runólfsdóttir.
✝
Innilegar þakkir til allra sem vottuðu hlýhug og
samúð við andlát og útför elskulegrar móður,
tengdamóður, ömmu og systur,
GUÐRÚNAR EINARSDÓTTUR,
áður til heimilis að
Kleppsvegi 2.
Sigrún Stefánsdóttir, Elís Örn Hinz,
Arnar Hrafn Gylfason,
Einar Theodór Hinz,
Svava Storr.
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur samúð og
hlýhug við andlát og útför móður okkar, tengda-
móður og ömmu,
GUÐRÚNAR SIGMUNDSDÓTTUR
frá Norðfirði,
síðast til heimilis að Droplaugarstöðum,
Snorrabraut 58,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Droplaugarstaða.
Alda Þórarinsdóttir, Kópur Kjartansson,
Bára Þórarinsdóttir, Eggert Kristmundsson
og fjölskyldur.
Nú hefurðu fengið
hvíldina, elsku
frændi, en einhvernveginn fannst
mér alltaf eins og að þú yrðir eilíf-
ur. Með þér er farin eina áþreif-
anlega tengingin sem eftir var við
sveitina okkar. Þar hafðir þú átt
þar heima alla þína ævi, þ.e. frá
fæðingu, og þar til þú hættir bú-
skap og fluttist að Kirkjuhvoli. Þér
var hræðilega brugðið og klæddist
ekki fyrst á eftir að þú fréttir að
Sigurþór Jónasson
✝ Sigurþór Jón-asson fæddist í
Efri-Kvíhólma í V-
Eyjafjallahreppi 1.
júlí 1915. Hann lést
á hjúkrunar- og
dvalarheimilinu
Kirkjuhvoli í Hvol-
hreppi 27. apríl sl.
Sigurþór var
jarðsunginn frá
Ásólfsskálakirkju 9.
maí sl.
æskuheimilið þitt
væri horfið og skal
engan undra. Ég á
svo margar góðar
minningar frá heim-
sóknunum í Kvíið
eins og við fjölskyld-
an gjarnan kölluðum
Kvíhólmann. Hvað
það var gott að sofna
út frá nikkuspilinu
þínu á kvöldin.
Mamma hefur í
gegnum tíðina sagt
mér sögur af þér og
því hvað þú varst
henni einstaklega góður þegar hún
var að alast upp. Það sýnir líka
hvaða hjartalag þú hafðir að meta
það meira að aðstoða foreldra þína
við búskapinn og síðar taka við búi
en að þiggja boð um ókeypis nám,
í vélsmiðju í Reykjavík á sínum
tíma. Ég er stolt af því að hafa átt
þig sem frænda. Þið pabbi voruð
góðir vinir og hringdi hann gjarn-
an þig á laugardögum og einnig ef
eitthvað var að veðri fyrir austan,
til að vita hvernig þú hefðir það,
þér þótti greinilega öryggi í því.
Þegar við komum í heimsókn án
hans varst þú varla búinn að heilsa
okkur þegar þú spurðir hvar er
Siggi eða afhverju kom ekki Siggi.
Ég minnist þess núna hvað það
var gaman þegar við systkinin
ásamt fjölskyldum okkar komum
þér á óvart á sjötugsafmælinu
þínu. Það var glampandi sól og
blíða, eins og það gerist best undir
fjöllunum okkar og við slógum upp
afmælisveislu úti á túni. Þú varðst
svo hissa að við skyldum vita af
þessum degi og sagðir jafnframt
að allir dagar væru jafnir fyrir
þér. En þegar við fórum þakkaðir
þú kærlega fyrir með bros á vör
og hafðir greinilega haft gaman af
eins og við öll.
Far þú í friði,
friður guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Eygló Alda
Sigurðardóttir.