Morgunblaðið - 10.07.2008, Blaðsíða 19

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 10. JÚLÍ 2008 19
MINNINGAR
✝ Karólína Aðal-björg Jakobs-
dóttir fæddist á
Skinnastað í Öx-
arfirði hinn 23. júlí
1918. Hún lést á
dvalarheimilinu
Nausti á Þórshöfn
27. júní síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Kristjana
Jónsdóttir frá Vind-
belg í Mývatnssveit
og Jakob Sigurðs-
son frá Hólsseli á
Hólsfjöllum. Systk-
ini Karólínu voru Sigurður, f. 5.7.
1909, og Margrét, f. 28.9. 1913,
bæði látin. Karólína ólst upp á
Skinnastað til 9 ára aldurs er
fjölskyldan flutti til Kollavíkur í
Þistilfirði.
Karólína giftist hinn 23. júlí
1949 Katli Björgvinssyni frá
Borgum í Þistilfirði, f. 22. apríl
1909, d. 14. maí 1993. Þau stund-
uðu búskap í Kollavík í áratugi,
fyrst með foreldrum hennar og
síðar með börnum sínum. Karól-
ína bjó áfram í Kollavík eftir lát
Ketils þar til fyrir
fáeinum árum að
hún flutti á dval-
arheimilið Naust.
Börn Karólínu og
Ketils eru: 1) Krist-
jana Vilborg, f.
15.11.1948, maki
Skarphéðinn J. Ol-
geirsson, búsett á
Húsavík. Börn
þeirra eru Karól-
ína, Róbert Ragnar,
Katla Sóley og Jóna
Rún. Barnabörnin
eru fimm. 2) Jak-
obína Björg, f. 26.7. 1955, sam-
býlismaður Hreinn Geirsson, bú-
sett í Kollavík. Þau eiga einn son,
Hólmgeir Rúnar og eitt barna-
barn. 3) Jón, f. 21.2. 1958, sam-
býliskona Jakobína S. Guðmunds-
dóttir, búsett á Raufarhöfn. Börn
þeirra eru Guðmundur Úlfar,
Sædís Jana og Bergþóra Björg.
Barnabörnin eru tvö.
Útför Karólínu Aðalbjargar
fer fram frá Svalbarðskirkju í
dag og hefst athöfnin klukkan
14.
Mig langar að minnast með örfáum
orðum ömmu Línu úr Kollavík, sem
kvaddi þennan heim nýverið.
Hjartahlýja ömmu var mikil og oft
var hún búin að hugga okkur barna-
börnin þegar eitthvað bjátaði á og svo
ekki sé nú talað um þegar við komum
inn í eldhúsið hennar með kaldar
hendur og fætur, þá var hún fljót að
nudda í okkur hita og gefa okkur
matarbita. Í æsku þegar við Lína
systir fengum að vera uppi í hjá
ömmu og afa og amma las fyrir okkur
svo hátt og skýrt að öll sveitin hefði
getað hlustað og aldrei var hætt fyrr
en bókin datt ofan á stóru lesgler-
augun þín, við Lína þá oftast löngu
sofnuð. Að fá að vaka með þér í sauð-
burði og sjá hversu vel þú fórst að
skepnunum var alveg einstakt, sýnd-
ir mikla nærgætni og talaðir til þeirra
og alltaf var þessi ró yfir öllu. En þeg-
ar í eldhúsið var komið þá gekk nú oft
meira á og þar varst þú í essinu þínu
enda kannski 10–15 manns sem biðu
við borðið nokkrum sinnum á dag
meðan annir voru og það tók þig ekki
nema nokkur andartök að drekk-
hlaða borðið af heimatilbúnum kræs-
ingum. Þegar gesti bar að garði í
Kollavík var ekkert til sparað og
amma hristi fram úr búrinu hnallþór-
ur miklar, nýreyktan silung, kleinur,
ástarpunga og niðurskornar tertur
og hvað þetta góðgæti heitir nú allt
saman, en enginn skyldi fara svangur
úr Kollavík og eru þessi gildi enn í há-
vegum höfð á þeim bænum. Maður
gat farið að veiða niður í á á sumrin
og oft var góð veiði, en alltaf þegar
amma sá aflann var hún svo hissa,
hvernig maður eiginlega færi að
þessu alveg sama hvort aflinn var
tvær eða 20 bleikjur og svo var gert
að aflanum og hann eldaður alveg
glænýr.
Þú varst mikill snillingur í reykkof-
anum í Kollavík og skipti einu hvort
kjöt eða fiskur væri í reyk, enda voru
vinnubrögðin þekkt víða um land líkt
og enn í dag eftir að Jón og Bogga
tóku við af þér.
Amma var mikil hannyrðakona og
gaf hún okkur barnabörnunum ófá
prjónuð vettlinga- og sokkapörin sem
við gatslitum svo við skíðaiðkun eða
aðra útiveru, en handbragð ömmu
var afar fallegt og vandað allt fram á
síðustu ár.
Ég veit þú varst fegin að fá loks
hvíldina og afi á eftir að taka vel á
móti þér og þá getið þið byrjað að
rökræða um allt og ekkert og brosað
bæði út í annað.
Róbert Ragnar Skarphéð-
insson og fjölskylda.
Í dag kveð ég ömmu Línu sem
hefði orðið níræð núna í þessum mán-
uði. Hún var orðin ansi lasin sína síð-
ustu daga. Ég, mamma og pabbi fór-
um að hitta ömmu á dvalarheimilið á
Þórshöfn hinn 17. júní og þá fann ég
þegar ég hélt í höndina á henni að
þetta yrði í síðasta skipti sem ég sæi
hana á lífi. Sem varð svo raunin, því
hinn 27. júní fengum við þær fregnir
til Noregs, þar sem við vorum stödd,
að amma væri látin. Það var svolítið
skrýtið að vera ekki heima á Íslandi
þegar amma dó. Margar á ég nú samt
minningarnar um það sem við amma
gerðum saman og ekki síst alla spila-
mennskuna. En við tókum alltaf upp
spilin þegar amma kom og dvaldist
hjá okkur á sumrin. Og það lifnaði
heldur betur yfir ömmu gömlu þegar
Ásthildur vinkona mín kom í heim-
sókn og fór að spila við okkur.
Amma var mikil handavinnukona
og oft sátum við saman við hannyrðir
eða bara spjölluðum og horfðum á
Leiðarljós. Þegar ég kom heim frá
Ítalíu 2006 frá því að hafa verið að
keppa þar, var haldið af stað á Naust-
ið til að sýna ömmu gullverðlaunin
mín. Hún hafði óskaplega gaman að
þessari heimsókn og samgladdist
mér innilega eins og hún gerði alltaf
þegar vel gekk.
Ég kveð þig, hugann heillar minning blíð,
hjartans þakkir fyrir liðna tíð,
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiði sjálfur Drottinn þig við hönd.
(G.J. frá Brautarholti)
Takk fyrir allt elsku amma mín, nú
ertu farin til afa og guð veri með ykk-
ur.
Þín dótturdóttir
Jóna Rún.
Karólína Aðalbjörg
Jakobsdóttir
Elsku pabbi minn,
ég verð að fá að þakka
þér fyrir allar góðu
stundirnar sem ég átti
með þér.
Þú varst ótrúlega góður pabbi og
við söknum þín rosalega mikið, elsku
hjartað mitt. Þú varst alltaf heiðar-
legur og það var alltaf gott að tala við
þig, sama hvernig stóð á. Þú varst al-
veg ótrúlegur faðir, þú varst svo
mikil fyrirmynd okkar. Við eigum
svo mikið af góðum og skemmtileg-
um minningum saman. Ég veit ekki
hvernig ég get þakkað þér fyrir allt
sem þú ert búinn að gera fyrir mig
og hjálpa mér í gegnum ævina. Þú
varst minn klettur, alltaf stóðstu við
Halldór Þórðarson
✝ Halldór Svein-björn Þórðarson
fæddist í Fagra-
hvammi í Garði 17.
september 1941.
Hann lést aðfara-
nótt 1. júlí 2007 og
var útför hans gerð
frá Keflavík-
urkirkju 10. júlí.
bakið á mér og fjöl-
skyldunni.
Takk fyrir yndis-
lega tíma, pabbi minn.
Minning þín lifir í
hjörtum okkar.
Þín dóttir
Sveinbjörg.
Elsku afi, ég átti
yndislega stundir með
þér. Þú varst minn
besti afi. Við brölluð-
um ýmislegt saman á
góðum stundum. Ég,
þú og amma fórum oft saman í
Reykjavík og skemmtum okkur
rosalega vel.
Ég trúi ekki ennþá að afi á Kross-
holti sé farinn. Afi er duglegast mað-
ur sem ég hef þekkt, vann mikið og
hafði gaman að því.
Afi var líka rosalega góður við alla
og þótti ofboðslega vænt um fjöl-
skyldu sína.
Svo hefur afi átt nokkra báta í
gegnum ævina sem hafa alltaf heitið
Freyja og er ég skírð í höfuð á bátn-
um hans (Guðrún Freyja) enda þykir
mér rosalega vænt um nafnið mitt.
Afi var alltaf rosalega fínn til fara og
mjög skynsamur maður. Ég man eft-
ir seinustu Reykjarvíkurferðinni
minni með afa. Hún var ótrúleg ef ég
hugsa til baka þá er eins og hann hafi
verið að kveðja mig. Ég man vel eftir
því þegar við vorum komin heim og
ég var að kveðja, hann kyssti mig á
kinnina og sagði: Rosalega var gam-
an að hafa þig með í Reykjavík, mér
þykir rosalega vænt um þig, mundu
það. Mér fannst þetta pínu skrítið
því afi hafði aldrei sagt neitt svona
eftir Reykjavíkurferð, þó að ég vissi
auðvitað að afa þótti alltaf vænt um
mig og fjölskylduna sína. Ég man
það seinasta sem ég sagði við hann,
það var takk fyrir mig. Það er ótrú-
lega erfitt að hugsa svona til baka
um þetta. En ég átti ótrúlega góðar
stundir með afa, var oft með honum
og að hjálpa honum sem mér þótti
rosalega gaman, oft spurði ég
mömmu hvort ég mætti fara heim til
afa og ömmu bara vegna þess að mér
fannst svo gaman með þeim, afi var
alltaf hress og skemmtilegur.
Ég er ákaflega þakklát fyrir hvað
ég fékk að vera með afa mikið, en
auðvitað myndi ég vilja að þær
stundir sem ég fékk með honum
væru miklu fleiri. Ég verð líka að
segja hvað amma er búin að standa
sig vel, ótrúlega dugleg og hún hjálp-
aði afa rosalega mikið eftir að hann
missti aðra höndina. Mamma og
amma eru líka búnar að vera dugleg-
ar að hugsa um leiðið hans afa enda
er það mjög fallegt. Ég á ofsalega
mikið af minningum með afa sem
mér þykir rosalega vænt um.
Blessuð sé minning hans.
Guð geymi þig, elsku afi minn.
Þín
Freyja.
Morgunblaðið birtir minningargreinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í gegnum vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is –
smella á reitinn Senda efni til Morgunblaðsins – þá birtist valkosturinn
Minningargreinar ásamt frekari upplýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minningargrein á útfarardegi verður hún að berast
fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á mánudegi
eða þriðjudegi). Ef útför hefur farið fram eða grein berst ekki innan hins til-
tekna skilafrests er ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss
er takmarkað getur birting dregist.
Minningargreinar
Nú er ástkær amma
mín fallin frá og hún
skilur eftir sig góðar
minningar í huga mér.
Amma var óeigingjörn
kona og það var alltaf efst í hennar
huga að hugsa um börnin sín, barna-
börn og fjölskyldu enda má segja að
hún hafi verið miðpunkturinn í allri
stórfjölskyldunni alla sína ævi. Ég
var fyrsta barnabarn ömmu og afa
en þau léku stórt hlutverk í mínu lífi
alveg frá því ég var ungbarn. Ætli ég
hafi ekki á einhvern hátt með árun-
um verið hvort tveggja í hlutverki
barnabarns þeirra og í hlutverki
Kjartans sonar þeirra (og föður
míns) en hann dó ungur að aldri. Ég
man eftir því að þegar ég var á heim-
ili ömmu og afa og var kominn á ung-
lingsárin þá tók vinafólk ömmu mig
oft fyrir Kjartan föður minn og við
amma vorum ekkert alltaf að hafa
fyrir því að leiðrétta það, enda var
þegjandi samkomulag um að það
væri í lagi að rugla okkur saman. Ég
veit að það gladdi ömmu mína mikið
þegar ég eignaðist Kjartan son minn
og að hann skyldi bera nafn föður
míns. Þar með var aftur í lagi að
kalla barnið á heimilinu Kjartan.
Rétt áður en móðir mín dó fyrir
skömmu átti ég við hana gott spjall
um uppvaxtarár mín og þá sérstak-
lega þau ár sem ég man ekki mikið
eftir sjálfur. Þar sagði móðir mín
mér margar skemmtilegar sögur af
því hvað amma og afi höfðu verið
henni mikil stoð og stytta í lífinu eftir
að Kjartan eiginmaður hennar féll
frá. Mamma sagði mér frá því hvern-
ig amma hefði hvatt hana til að klára
skólagöngu sína þó svo að hún sæi
ofsjónum yfir því á þeim tíma hvern-
ig það ætti að vera hægt. Amma og
Jónína
Halldórsdóttir
✝ Jónína Halldórs-dóttir fæddist í
Reykjavík 9. júlí
1926. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Skjóli 28. júní síð-
astliðinn og fór út-
för hennar fram frá
Bústaðakirkju 8.
júlí.
afi aðstoðuðu við að
sækja mig á leikskól-
ann og á einhverjum
tímapunkti ákváðu
amma og afi að gefa
móður minni bíl til að
hún kæmist yfir allt
sem gera þurfti á
hverjum degi. Ég veit
að öll þessi umhyggja
og hjálp gladdi hjarta
móður minnar allt
fram á síðasta dag
enda voru þessi fyrstu
ár eftir fráfall föður
míns erfið öllum.
Amma var mikil húsmóðir og góð-
ur leiðbeinandi í uppeldi. Ég varði
miklum tíma með ömmu frá því ég
var lítill og ólst upp að hluta til hjá
henni og afa. Amma kenndi mér að
vinna með sér og ég hjálpaði henni í
garðinum og svo í Apakoti alveg frá
því að ég gat gengið. Amma vissi líka
alltaf hvernig átti að fá mig til að
ræða málin við sig og það var ósjald-
an að ég og amma sátum við eldhús-
borðið og spjölluðum og spiluðum á
spil. Ég held að þær stundir hafi gef-
ið okkur báðum mikið en ég tel að
það hafi á margan hátt mótað mig
hvað um var rætt og hvað mér var
kennt þarna við eldhúsborðið. Eft-
irminnilegustu samverustundir mín-
ar með ömmu og afa voru þó í Apa-
koti. Þar var gaman að koma og fyrir
mér var það einn ævintýraheimur.
Allt frá því að fara í siglingu á vatn-
inu og til þess að klifra upp í efri koj-
una í bústaðnum var ævintýri. Í Apa-
koti var líka oft mikið af gestum hjá
ömmu og þar kynntist ég mörgum af
bestu vinum þeirra á allt annan hátt
en hægt væri að gera í bænum. Ég
veit að það verður erfitt fyrir hvern
sem er að taka við hlutverki ömmu í
fjölskyldunni þar sem hún lék hlut-
verk fyrirliða en ég veit líka að hún
skilur eftir sig mikið af skemmtileg-
um minningum sem munu hlýja okk-
ur í framtíðinni.
Með söknuði þakka ég ömmu
minni allt sem hún hefur gefið mér á
sinni lífsleið og kveð hana í hinsta
sinn.
Þórir Kjartansson.
Elsku afi Hilmar,
við bræðurnir kveðj-
um þig með söknuði,
en hlýjum okkur við
allar góðu minningarnar og sam-
verustundirnar sem við áttum sam-
an með þér. Við vitum að amma Sísí
tekur vel á móti þér og þér líður bet-
ur núna.
Við kveðjum þig nú og þökkum
fyrir að hafa átt þig fyrir afa.
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesús mætti.
(Höf. ók.)
Megi góður Guð geyma minningu
þína elsku afi.
Þínir sonarsynir,
Ragnar og Daði
Björnssynir.
Sit uppi í Skorradalnum og rita
þessi orð, til að minnast afa míns
Hilmars Þórs Björnssonar sem dó
þann 28. júlí. Afa þótti vænt um
Hilmar Þór
Björnsson
✝ Hilmar ÞórBjörnsson fædd-
ist á Ísafirði 1. apríl
1929. Hann lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópavogi
28. júní síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Hafn-
arfjarðarkirkju 8.
júlí.
Skorradalinn og fóru
þau amma, alnafna
mín mikið þangað í bú-
staðinn þeirra. Amma
dó þó fyrir 10 árum
síðan og má segja að
afi hafi misst mikið þá.
Þau hafa loksins feng-
ið að sameinast að
nýju.
Ég minnist afa míns
sem afar merks
manns sem lagði mik-
ið til samfélagsins í
gegnum Oddfellow-
félagið. Afi var með
hjarta úr gulli, vildi öllum vel og átti
fjölskyldan sérstakan stað í hjarta
hans. Hann var mjög stoltur af af-
komendum sínum sem eru alls 18,
börn, barnabörn og barnabarna-
börn. Synir hans höfðu svo einstakt
lag á föður sínum, en hann átti það til
að vera fremur þrjóskur. Það kom
greinilega í ljós í baráttu hans við
krabbameinið. Hann bar sig svo vel,
lét oft ekki vita af vanlíðan sinni og
hélt virðingu sinni alveg fram á síð-
ustu stundu. Gott að hann þarf ekki
að þjást lengur en hans verður sakn-
að og minnst af hlýhug.
Minn Jesús, andlátsorðið þitt
í mínu hjarta ég geymi,
sé það og líka síðast mitt,
þá sofna ég burt úr heimi.
(H. Pétursson.)
Kveðja,
Sigurveig Magnúsdóttir.