Morgunblaðið - 10.07.2008, Blaðsíða 20

20 FIMMTUDAGUR 10. JÚLÍ 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Jón Sig-urgrímsson
fæddist í Holti í
Stokkseyrarhreppi
7. maí 1922. Hann
lést á hjúkrunar-
heimilinu Ljós-
heimum á Selfossi
29. júní síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Sigurgrímur
Jónsson, f. í Holti í
Stokkseyrarhreppi
5. júní 1896, d. 17.
janúar 1981 og Unn-
ur Jónsdóttir, f. á
Íshóli í Bárðardal 6. janúar 1895,
d. 4. apríl 1973. Systkini Jóns eru
Hörður, f. 29. júní 1924, Ingibjörg
Þóra, f. 17. júlí 1925, Áslaug, f. 30.
júlí 1927, Jóhann Vernharður, f.
23. janúar 1929, d. 5 febúar 2000,
Skúli Birgir, f. 11. apríl 1931,
Ragnheiður, f. 21. nóvember 1933,
Grímur, f. 16. ágúst 1935, og Há-
kon Gamalíel, f. 15. ágúst 1937.
Jón kvæntist 27. febrúar 1960
Jónu Ásmundsdóttur frá Háeyri á
Eyrarbakka, f. 14. nóvember 1936.
Jóna er dóttir Guðlínar Katrínar
Guðjónsdóttur, f. á Gamla Hrauni
í Eyrarbakkahreppi 3. febrúar
1905, og Ásmundar Eiríkssonar, f.
Ingibjörg, f. 19. mars 1973, maki
Ólafur Unnarsson, f. 20. júní 1973,
dóttir þeirra er Kristrún Huang, f.
26. júní 2003. 6) Sigurgrímur, f.
30. maí 1974, maki Ingibjörg Vig-
dís Ottósdóttir, dóttir þeirra er
Karólína Ingibjörg, f. 27 apríl
2002; þau hafa slitið samvistum.
Jón hlaut barnaskólakennslu í
farskóla Stokkseyrarhrepps í
fjóra vetur, stundaði síðan nám
við héraðsskólann á Laugarvatni í
tvo vetur og útskrifaðist þaðan
1943, lauk búfræðinámi frá
Hvanneyri 1944 og stundaði land-
búnaðarnám í Bandaríkjunum
1951. Jón vann á búi foreldra
sinna og önnur störf sem til féllu,
m.a. á vinnuvélum. Hann stofnaði
félagsbú í Holti 1955 með for-
eldrum sínum og bræðrum, þeim
Herði og Vernharði. Þá hóf Jón
vörubílaakstur 1946 og stundaði
síðan akstur með búskapnum til
1991. Hann bjó í Holti til 1995 er
þau hjónin seldu bróðursyni Jóns
jörð og bú og fluttu á Selfoss. Jón
sat árum saman í stjórn vörubíl-
stjórafélagsins Mjölnis og var
lengi varaformaður þess, sat mörg
ár þing Landssambands vörubif-
reiðastjóra og jafnan ritari þess.
Hann var gerður að heiðurfélaga
Mjölnis 1991.
Jón verður jarðsunginn frá Sel-
fosskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
í Þórðarkoti í Sand-
víkurhreppi 11. febr-
úar 1897. Börn Jóns
og Jónu eru: 1) Unn-
ur, f. 3. október 1960,
maki Guðmundur
Sveinn Halldórsson,
f. 14. maí 1961, börn
þeirra eru: a) Jó-
hanna, f. 13. október
1983, unnusti Magn-
ús Már Einarsson, f.
19. apríl 1981, b) Jón
Elí, f. 24. október
1985, og c) Halldór, f.
16 janúar 1992. 2)
Ásmundur, f. 22. ágúst 1962, maki
Ufuoma Overo Tarimo, f. 25. apríl
1963, börn Ásmundar eru Thelma
Dröfn, f. 31. janúar 1985, og Elv-
ar, f. 25. febrúar 1988, börn
Ufuomu eru: Mirhire Overo Ta-
rimo, f. 11. september 1992, og
Ese Overo Tarimo, f. 14. júlí 1994.
3) Guðlín Katrín, f. 14. júní 1968,
synir hennar eru Hjalti Björn
Hrafnkelsson, f. 29. júní 1994, og
Hrafn Fróði Sveinsson, f. 27. apríl
2004. 4) Ingveldur Björg, f. 18.
nóvember 1969, synir hennar eru
Jón Þór Eyjólfsson, f. 2. nóvember
1991, og Guðmundur Jökull Ár-
mannsson, f. 14. desember 1998. 5)
Ég á margar góðar minningar frá
æskuárum mínum í Holti, það var nóg
að gera við búskapinn og pabbi hafði
mikla vinnu á vörubílnum. Ég fékk oft
að sitja í þegar hann fór í styttri ferðir
heima við, sérstaklega þegar hann var
að keyra upp á Stokkseyri, ná í fisk út
í Þorlákshöfn, ná í áburð eða önnur
aðföng fyrir búið. Pabbi lék stórt hlut-
verk í mínu lífi á þessum árum, kátur
og hress, ég man að ég hlakkaði alltaf
til þess að hann kæmi heim á kvöldin,
því flesta daga var hann að vinna út í
frá á vörubílnum. Þegar hann var bú-
inn að borða þurfti oft að dytta að
bílnum og gekk ég gjarnan til þeirra
verka með honum. Við áttum þá oft
góðar stundir saman, það þurfti að
dæla olíu á bílinn, gera við dekk og
ýmislegt annað smálegt.
Mamma var heimavinnandi og hélt
utan um stóran systkinahóp af mikl-
um myndarskap og verður henni seint
fullþakkað fyrir að skapa okkur ynd-
islegt heimili.
Á heimilinu var pabbi góð fyrir-
mynd og hafði lag á að hvetja okkur
áfram á jákvæðan hátt með því til
dæmis að segja dæmisögu til að fá
okkur á sitt band. Af skemmtisögum
og vísum kunni hann mikið og sagði
þær við ýmis tækifæri, svo spilaði
hann á píanó og tók oft mörg lög á
kvöldin áður en farið var í háttinn en
það voru ógleymanlegar stundir.
Hann hafði gaman af að ferðast og þá
ekki síst um hálendið, hápunkturinn
var að fara norður Sprengisand og
koma að Sandhaugum í Bárðardal til
Sigurðar og Steinunnar.
Það var mikið mannlíf í Holti á
þessum árum, þar bjuggu þrjár stór-
ar fjölskyldur ásamt afa og ömmu. Við
vorum 16 krakkar, frændsystkini,
sem ólumst þar upp saman í leik og
starfi. Eitt það skemmtilegasta sem
við gerðum var að fara á hestbak; í
minningunni fórum við á hestbak á
hverju kvöldi yfir sumarið, yfirleitt í
skemmri útreiðatúra en í lengri ferðir
á sunnudögum. Þá var oft riðið niður
að Knarrarósvita eða annað um sveit-
ina.
Amma og afi léku stórt hlutverk,
þau fóru reglulega á milli bæja og
borðuðu með hverri fjölskyldu, yfir
matnum töluðu afi og pabbi yfirleitt
um eitthvað tengt búskap, jarðnæði
eða útgerð því það var sterk tenging
að Stokkseyri þar sem útgerð gekk
vel á þessum árum.
Ég minnist pabba með söknuði og
þakklæti fyrir liðna tíð, hann hefur
alla tíð leikið stórt hlutverk í mínu lífi
og systkina minna en ég geri mér
jafnframt grein fyrir að það var kom-
ið að leiðarlokum hjá honum. Líkam-
inn var farinn að gefa sig og það var í
rauninni blessun fyrir hann að fá að
fara úr dauðlegum líkama og flytjast
á annað tilverustig. Guð veri með þér.
Ásmundur.
Hann pabbi minn er dáinn! Við er-
um búin að eiga von á því en samt er
það vont. Hann var nú einu sinni
pabbi minn og þegar ég var stelpa þá
áttu flestir bara einn. Það er hafsjór
minninga sem streymir fram, allar
góðar. Manni hættir til að taka hlut-
um sem sjálfsögðum og áttar sig
stundum ekki á því hvað maður er
heppinn. Það var ekki fyrr en góð vin-
kona mín benti mér á þetta og talaði
um hve erfitt hefði reynst henni að
takast á við allt sem kom upp, ekki
allt gott, þegar faðir hennar dó að ég
áttaði mig á því hve lánsöm við erum
og að það er virkilega ekkert sem
skyggir á.
Við ólumst upp í sveit og við áttum
pabba sem var alltaf í góðu skapi og
sneri flestu upp í grín sem upp á kom.
Ef hann þurfti að ganga smá-spöl þá
gekk hann ekki heldur hljóp iðulega.
Hann var svo léttur í lund og sinni.
Hann kunni líka hafsjó af sögum og er
mér minnisstætt á ferðalögum okkar
um landið að hann vissi hvað allir bæ-
ir hétu og fjöll. Við systurnar vorum
ekki alltaf áhugasamar, sérstaklega
ekki á unglingsárunum og man ég að
þá vorum við stundum með bækur að
lesa aftur í þegar hann var að fræða
okkur. Bækurnar urðum við nú samt
að passa fyrir pabba því hann las allt
og það gat orðið snúið þegar margir
voru að lesa sömu bókina.
Pabbi keyrði vörubíl og voru ófáar
ferðirnar sem ég sat í rauðu fínu
Scaniunni hjá honum, að sækja möl
og keyra. Við þessa iðju kynntist
hann mörgum upp um allar sveitir og
það var til dæmis tafsamt að fara með
honum í kaupfélagið vegna þess að
hann var alltaf stopp að spjalla, hann
bara hitti svo marga sem hann þekkti.
Hann var líka mikill ferðalaga maður,
var alltaf til í að fara eitthvað og tók
urmul af myndum. Hann á þannig
stórt slidesmyndasafn og var oft
fenginn til að vera með myndasýn-
ingar. Man ég að þar slæddust oft
með innan um myndir af fjölskyld-
unni og öðru fólki, myndir af ýmsu
sem hann hafði séð á ferðum sínum,
af sveitabæjum, gröfum, vörubílum,
krönum og heyvinnuvélum alls konar
auk vegavinnumynda. Hann hafði
nefnilega mikinn áhuga á öllum
vinnuvélum og framförum almennt.
Hann gat smíðað allt úr járni og var
ófáar stundir í skemmunni að gera við
heyvinnuvélarnar eða bara dytta að
vörubílnum.
Pabbi var mikill músíkmaður.
Hann spilaði á böllum á harmonikku á
sínum yngri árum og svo á píanó.
Þegar pabbi settist við píanóið þá var
gaman. Hann spilaði hvert lagið á
fætur öðru af miklu fjöri. Við syst-
kinin sex nutum öll tilsagnar hans.
Einnig tók hann okkur sér á hné þeg-
ar við vorum lítil og kenndi okkur að
syngja. Umhyggja hans var tak-
markalaus og ávallt stutt í grínið.
Hann var líka natinn og góður við
barnabörnin sem voru svo lánsöm að
kynnast honum áður en hans heilsu
fór að hraka. Hann var til dæmis ólat-
ur að segja syni mínum Hjalta sögur,
m.a. úr Bretavinnunni á stríðsárun-
um og hafði þar áhugasaman hlust-
anda. Núna vildi ég að ég hefði stund-
um hlustað betur á það sem hann
hafði að segja.
Elsku pabbi, takk fyrir allar
ógleymanlegu stundirnar og hvíl í
friði. Kveðja.
Guðlín.
Þegar mér bárust fréttir af því að
heilsu pabba hefði hrakað mjög mikið
og í framhaldi af því, að hann væri dá-
inn, varð ég ekki hissa en sorgmædd
og full saknaðar. Því þó svo að dauð-
inn sé fullkomlega eðlilegur þegar
fullorðið fólk kveður, skilur fólk sem
manni þykir vænt um eftir sig tóma-
rúm sem ekki verður fyllt aftur. Eftir
standa þó minningar og þær hverfa
aldrei og hann pabbi minn skilur eftir
endalaust flóð af góðum og skemmti-
legum minningum þar sem hlátur,
músík og sögur skipa stóran sess.
Pabbi var sérstakur maður og enda-
laust vænn og góður. Hann var glað-
vær, skemmtilegur og uppátækja-
samur, söngelskur og músíkalskur.
Hann var víðlesinn, fróður og verk-
laginn. Síðast en ekki síst var hann
okkur systkinunum góður faðir og
fyrirmynd.
Pabbi var mikill áhugamaður um
sögur og kveðskap og kunni ógrynni
af gömlum íslenskum vísum sem
hann svo romsaði út úr sér þegar að-
stæður buðu upp á það. Hann þekkti
líka landið mjög vel og þegar við vor-
um á ferðalögum, gat hann talið upp
bæjarnöfn og örnefni og sagt sögur
af fólki eða um tröll og vætti í þessari
og hinni sveitinni. Sem unglingi
fannst mér grautfúlt að fá ekki að
lesa bækurnar mínar í friði í aftur-
sætinu fyrir þessari visku pabba. Aft-
ur á móti er ég ákaflega þakklát fyrir
þessar kennslustundir í dag því ég bý
að þeirri þekkingu sem hann tróð inn
í unglingaveikan kollinn á mér.
Pabbi var snillingur í að snúa út úr
setningum og koma fyrir sig orði.
Fyrsti orðaleiks-brandarinn hans
sem ég man eftir er: „Af hverju heitir
heita vatnið heita vatnið? Nú, eitt-
hvað verður það að heita vatnið!“ Ég
man hvað mér, sem lítilli stelpu,
fannst þetta sniðugt hjá honum
pabba mínum.
Við systkinin lærðum öll á hljóð-
færi og pabbi passaði að við æfðum
okkur á hverjum degi, sat hliðina á
okkur og sagði okkur til. Ég hafði
stutta putta og takmarkaðan áhuga á
að æfa mig. Það stoppaði pabba þó
ekki og hann eyddi jafnmiklum tíma í
að kenna mér og Gullu systur sem
fæddist með löngutöng á hverjum
putta og mun meiri sjálfsaga en ég.
Hann bjó yfir endalausri þolinmæði
og vilja til að hjálpa okkur að ná tök-
um á tónlistinni. Pabbi bauð okkur
oft á vortónleikana þegar hann var að
syngja. Við Gulla systir hlustuðum
dolfallnar og á eftir rifjuðum við upp
textana og lögin. Á þennan hátt lærð-
um við lög eins og „Þú komst í hlaðið
á hvítum hesti“ sem okkur fannst
yndislega rómantískt og „Brennið þið
vitar“ sem kallaði fram gæsahúð því
krafturinn og dramað í dynjandi
karlakórnum var svo mikið. Pabbi
hjálpaði okkur ef minnið brást og við
sungum lögin allt sumarið.
Undanfarna daga höfum við systk-
inin og mamma eytt miklum tíma
saman við undirbúning, skipulagn-
ingu og frágang. Á þeim tíma höfum
við rifjað upp minningar og sagt
hvert öðru sögur af honum pabba
okkar. Það lýsir honum best að þetta
hafa verið yndislegar stundir og við
hlæjum saman í gegnum tárin því
hann pabbi var svo kátur og
skemmtilegur og góður. Okkur getur
ekki liðið öðruvísi en vel þegar við töl-
um um hann og þannig mun hann lifa
í minningum okkar.
Ingveldur Björg Jónsdóttir.
Núna þegar hann afi Jón er dáinn
langar okkur bræðurna að skrifa
nokkur orð til minningar um hann.
Að koma að Holti er eitt af því
skemmtilegasta sem við gerum. Þar
ólst hún mamma okkar upp og sá
eldri af okkur bjó þar í nokkra mán-
uði þegar hann var lítill, það hefði
ekki verið eins ef afi hefði ekki verið
þarna. Það var alltaf svo gaman að
koma þangað og leika sér í hlöðunni.
Það var líka gott að koma í heimsókn
til þeirra í Seftjörnina og afi var alltaf
svo kátur og góður við okkur bræð-
urna, grínaðist og stríddi okkur
kannski pínulítið. Eftir að hann flutti
á Ljósheima heimsóttum við hann
þangað og fengum þá stundum að
leika okkur í hjólastólnum, sem var
mjög skemmtilegt.
Við eigum eftir að sakna afa Jóns
en hann var orðinn gamall og þreytt-
ur og við vitum að hann er kominn á
betri stað núna.
Jón Þór og Guðmundur Jökull.
Kæri bróðir, það eru forréttindi
sem fáir kynnast í þjóðfélagi nú-
tímans að fá að alast upp í níu systk-
ina hópi eins og við gerðum. Þú varst
elstur en ég yngstur og það að vera
yngstur voru að sjálfsögðu sérstök
forréttindi. Þú varst orðinn fulltíða
maður þegar ég komst á legg og því
ekki um að ræða neinar minningar
um bernskuleiki okkar. Ég bar hins
vegar mikla virðingu fyrir þessum
stóra bróður sem farinn var að vinna í
Bretavinnunni í Kaldaðarnesi, fór í
Héraðsskólann á Laugarvatni, vann
við að múra stórhýsi Kaupfélags Ár-
nesinga á Selfossi og spilaði auk þess
á harmóníku. Síðar á lífsleiðinni
kynntumst við betur og margar góð-
ar stundir áttum við í þessum stóra
systkinahópi.
En það er tvennt frá þessum fyrstu
árum sem ég vil þakka þér sérstak-
lega að skilnaði. Það var áið 1942 þeg-
ar verið var að byggja nýja fjósið. Ég
var þá fimm ára og fannst mikið til
um þessa framkvæmd. Mikið féll til
af smáspýtum, afsagi hjá smiðunum,
þegar verið var að setja þakið á fjós-
ið. Þetta voru skínandi fallegar spýt-
ur úr nýjum, ilmandi viði og safnaði
ég þeim saman til að nota í húsbygg-
ingar á mínum vegum. Eitt sinn sá ég
ljómandi fallega spýtu sem fallið
hafði ofan í haugstæðið. Ég teygði
mig eftir henni en missti jafnvægið
og stakkst á höfuðið ofan í forina.
Mér vildi það til lífs að þú varst þarna
nærstaddur og dróst mig upp. Þetta
var heldur ógeðfellt bað en þú skol-
aðir af mér undir fjósdælunni og fórst
með mig inn í bæ til mömmu. Vafalít-
ið hefði þetta orðið mitt síðasta ef þú
hefðir ekki verið þarna nærstaddur
og forðað mér frá því að drukkna í
fjóshaugnum. Hitt sem ég vil þakka
þér er að þú vaktir tónlistaráhuga
minn. Þú varst um tvítugt þegar þú
eignaðist harmónikuna og þótt þú
fengir ekki mikla tilsögn varst þú
fljótt mjög liðtækur á harmónikuna
og spilaðir á böllum út um allar sveit-
ir. Þegar þú varst að æfa þig í stráka-
herberginu uppi á loftinu heima stóð
ég undir glugganum sem dáleiddur
og hlustaði. Það var þarna sem tón-
listaráhugi minn vaknaði og man ég
enn sum lögin sem þú spilaðir. Fyrir
þetta vil ég sérstaklega þakka þér því
tónlistin hefur verið mitt annað líf
síðan.
Þessum orðum fylgja innilegar
samúðarkveðjur til Jónu og krakk-
anna frá fjölskyldunni á Kársnes-
braut 99. Þinn bróðir
Hákon.
Jón Sigurgrímsson
Hulda Gunnlaug-
dóttir hjúkrunarfræð-
ingur var jarðsungin
4. júní sl. Þar kvödd-
um við skólasystur
hennar er útskrifuðumst frá Hjúkr-
unarskóla Íslands haustið 1953 góð-
an félaga.
Hulda var þeim fágætu eiginleik-
um gædd að hún var rólynd og vönd-
uð manneskja, það geislað af henni
góðmennskan. eftir rúmlega 29 ára
starf við aðhlynningu aldraðra skjól-
stæðinga hennar mundu sjálfsagt
fleiri taka undir orð mín hér, sem
Hulda
Gunnlaugsdóttir
✝ Hulda Gunn-laugsdóttir
fæddist á Ökrum í
Miðneshreppi 15.
desember 1929. Hún
lést á Landakoti 23.
maí síðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Digranes-
kirkju 4. júní.
nutu umönnunar
starfa hennar.
Hulda eignaðist góð
börn sem bera sterkan
svip hennar, Þórhallur
Þorsteinsson eigin-
maður Huldu lést 1988
eftir 30 ára sambúð.
Lífshlaup Huldu var
þyrnum stráð, fyrir 20
árum fór að bera á
minnisleysi og vágest-
urinn Alzheimer hafði
gert strandhögg.
Hulda stóð meðan
stætt var og áttum við
skólasystur hennar góðar stundir
með henni, okkur var hún kær. Við
erum allar komnar á efri árin, við
vorum aðeins níu í okkar „holli“
þrjár eru nú horfnar.
En við sem eftir lifum blessum
minningu góðs félaga og sendum
fjölskyldu hennar samúðarkveðjur.
Guð blessi þau öll.
Pálína Sigurjónsdóttir.