Morgunblaðið - 10.07.2008, Blaðsíða 24

24 FIMMTUDAGUR 10. JÚLÍ 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Við fráfall vinar
míns og félaga Hilm-
ars Jóhannessonar
langar mig að minnast
hans með fáeinum orðum. Við Hilm-
ar höfðum þekkst og átt margvíslegt
samstarf síðan hann flutti til Ólafs-
fjarðar. Hann var mjög fjölhæfur og
fær í sínu fagi sem í upphafi var út-
varpsvirkjun. Fljótt setti hann upp
verkstæði sem hann nefndi Radio-
vinnustofan. Hann fékk líka réttindi
til viðhalds og uppsetningar á sigl-
inga- og fiskileitartækjum fyrir fiski-
skipaflotann. Þegar sjónvarpið kom
til sögunnar hér annaðist hann upp-
setningu þeirra og viðgerðir, oft voru
mörg sjónvörp og fjöldi annarra
tækja á verkstæðinu því flestir leit-
uðu til Hilmars ef eitthvað bilaði og
honum tókst í flestum tilfellum að
koma tækjunum í lag. Auk þessa
hafði hann brennandi áhuga á fjöl-
mörgum viðfangsefnum, var t.d. um
tíma kvikmyndatökumaður fyrir
Sjónvarpið. Eftir að hann eignaðist
kvikmyndatökuvél notaði hann hvert
tækifæri til að mynda fjölmarga við-
burði og starfssemi félaga og klúbba
sem hann sinnti af áhuga fram á síð-
asta ævidag. Hann lætur eftir sig
ómetanlegt safn heimilda um sögu
og starf Ólafsfirðinga síðustu ára-
tugina.
Hilmar var áhugasamur og virkur
í félögum og klúbbum, hann var for-
maður Norræna félagsins í mörg ár,
hann starfaði í Rótarýklúbbnum yfir
40 ár og var alltaf tilbúinn til að
starfa. Þar liggur eftir hann mikið og
óeigingjarnt starf. Fyrir 40 árum
unnum við saman ásamt fleirum að
því að stofna Golfklúbb Ólafsfjarðar.
Þar höfum við öll árin starfað saman
með mikilli ánægju. Hilmar var mjög
snjall skautamaður enda stundaði
hann þá íþrótt á yngri árum meðan
hann átti heima á Akureyri. Eftir að
hann kom til Ólafsfjarðar notaði
hann hvert tækifæri á veturna til að
fara á skauta. Þegar von var um ís á
vatninu beið ég spenntur eftir að
Hilmar kæmi og segði: „Nú held ég
að hægt sé að fara á skauta, eigum
við ekki að kanna það?“ Að sjálf-
sögðu var ég tilbúinn, því það var svo
ljúft og gaman að bruna með þessum
snjalla skautamanni hringinn á
Ólafsfjarðarvatni, á eggsléttum ís,
og horfa svo á hann taka nokkrar
listilegar æfingar sem hann hafði æft
á yngri árum. Síðasti vetur var engin
undantekning, við nutum þess að
skauta hring á vatninu.
Hilmar var ágætur teiknari, mörg
undanfarin ár bjó hann til jólakort
með fallegri teikningu af húsum og
landslagi sem hann sendi sínum fjöl-
mörgu vinum og kunningjum. Við
Þórgunnur vorum ein af þeim sem
fengu svona kort. Hilmar var líka
gamansamur og snjall í ýmsum
uppátækjum, hann kom oft við hjá
okkur og drakk kaffisopa við eldhús-
borðið og þá voru ýmis mál rædd.
Um síðustu jól kom kort með utaná-
skriftinni, Borðkrókurinn Ægisgötu
1, inni í kortinu stóð: „Með þakklæti
fyrir súkkulaðibætt kaffi með rjóma
og skemmtilegar umræður“.
Eitt er víst að við Þórgunnur sökn-
um sárt heimsókna Hilmars og
ánægjulegra samverustunda. Við og
fjölskylda okkar sendum Hrafnhildi,
Jóhanni og Hauki okkar innilegustu
samúðarkveðjur. Far þú í friði kæri
vinur.
Ármann Þórðarson.
Við sitjum hér hnípin, vinahópur-
inn, því allt í einu höfum við misst
okkar góða vin Hilmar. Allt verður
svo hljótt og orðin standa föst, enda
engin orð sem ná utan um sorgina.
Hann Hilmar okkar var vanalega
Hilmar Jóhannesson
✝ Hilmar Jóhann-esson fæddist á
Akureyri 29. sept-
ember 1934. Hilmar
lést á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu á Ak-
ureyri 24. júní síð-
astliðinn og fór
útför hans fram frá
Ólafsfjarðarkirkju
8. júlí.
glaður og hress, einn
af þeim sem gaf svo
mikið með nærveru
sinni. Hann var góður í
svo mörgu eins og á
skautum og var frá-
bært að horfa á hann
leika listir sínar á ísi-
lögðu Ólafsfjarðar-
vatni hvenær sem færi
gafst. Hann var til í að
prófa eitthvað nýtt og
spennandi og kanna
ókunnar slóðir. Hann
var alltaf til í að rétta
fram hjálparhönd þeg-
ar eitthvað bjátaði á eða okkur vant-
aði aðstoð. Þá var hann kominn að
vörmu spori kátur og léttur í lund.
Hópurinn okkar hittist við hin
ýmsu tækifæri. Þá var alltaf glatt á
hjalla, spjallað, dansað, hlustað á
tónlist og sungið. Hilmar hafði sér-
staklega gaman af söng og músík.
Við ferðuðumst saman og þá var
Hilmar með vídeóvélina og myndaði.
Einnig á stórum stundum í lífi okkar
var myndað og gjarnan gefin spóla af
atburðunum. Það eru ómetanlegar
allar þær stundir sem við sátum hjá
Öbbu og Hilmari og horfðum á vídeó
frá ferðunum okkar.
Að leiðarlokum viljum við þakka
fyrir að hafa átt Hilmar að vini og fé-
laga. Með ótímabæru fráfalli hans
erum við minnt á að við getum ekki
tekið því sem sjálfsögðum hlut að við
hittum vini okkar á ný, en minning-
arnar um hann munu lifa hjá okkur.
Þær eru góðar.
Drýpur sorg á dáins vinar rann,
Drottinn, huggaðu alla er syrgja hann,
börnin ung sem brennheit fella tár,
besti faðir, græddu þeirra sár.
Þú ert einn sem leggur líkn með þraut
á lífsins örðugustu þyrnibraut.
(Guðrún Jóhannsdóttir frá Brautarholti)
Við sendum Hrafnhildi og fjöl-
skyldunni samúðarkveðjur og biðj-
um góðan guð að styrkja þau í sorg-
inni.
Guðrún og Valdimar, Brynja
og Þór, Gréta og Óskar.
Við erum oft minnt á að næsta fátt
er sjálfsagt í heimi hér. Það er ekki
sjálfsagt að eignast góða vini og eiga
með þeim skemmtilegar og notaleg-
ar stundir. Hitt er víst að „innsigli
engir fengu upp á lífsstunda bið“.
Hafi ég ekki þá þegar gert mér ljósa
merkingu þeirra orða séra Hall-
gríms þá skildi ég þau til hlítar þegar
mér var sagt að Hilmar væri dáinn.
Enginn annar kostur en taka því.
Það er ekki létt en missirinn þó létt-
bærari þegar fyrir liggur að batavon
var tæpast nokkur þótt lifað hefði af
áfallið.
Hilmar og Hrafnhildur eiga 20 ára
brúðkaupsafmæli þann 23. júlí næst-
komandi. Þau fundu hvort annað eft-
ir þá sáru reynslu beggja að missa
maka frá ungum börnum.
Þegar maður syrgir kæran vin og
félaga þá er huggun í því að kalla
fram í hugann liðnar samverustund-
ir. Við Bogga áttum því láni að fagna
að eignast vináttu þeirra beggja,
Hilmars og Hrafnhildar, og ekki
spillti fyrir að áhugamál voru lík,
ekki síst hvað ferðalög snerti. Fyrsta
ferðin, sem við fórum í saman, var
hópferð Ólafsfirðinga til Austur-
Evrópu sumarið 1988 sem lauk á
vinabæjamóti í Hillerød í Danmörku.
Þá voru þau nýgift og mátti vel kalla
brúðkaupsferð. Hilmar var alla tíð
óþreytandi að „dokúmentera“ ferðir
og taldi ekki eftir sér að bera stóra
og þunga vídeóvél og skrá ferðasög-
una í myndum. Vélinni tókst honum,
þrátt fyrir þýska nákvæmni, að
smygla upp í sjónvarpsturninn í
Austur-Berlín til að festa útsýnið á
band!
Hópferðirnar urðu fleiri og allar
prjónaðar við norræn vinabæjamót.
Hilmar var lengi formaður Norræna
félagsins í Ólafsfirði og hafði orð fyr-
ir fulltrúum þess á vinabæjamótum.
Það hlutverk leysti hann af hendi
með stakri prýði. Við sem með hon-
um unnum í Norræna félaginu í
Ólafsfirði um árabil minnumst hans
með hlýju og þakklæti. Hilmar hafði
brennandi áhuga á vinabæjasam-
starfinu og eignaðist fjölda góðra
vina í Norrænu félögunum í vinabæj-
um Ólafsfjarðar. Þá vináttu ræktaði
hann og átti frumkvæði að því að
senda fréttir frá Ólafsfirði.
Minningar eigum við Bogga líka í
sjóði frá tveimur ferðum með þeim
Hilmari og Hrafnhildi einum. Þar
var stutt í grín og gaman því kímni-
gáfa allra fjögurra er lík. Í annarri
ferðinni var farið nokkuð vítt yfir;
um Danmörku, Þýskaland, Holland
og Belgíu og sveigur tekinn inn í
Lúxemborg til að geta sagst hafa
komið þar! Hin ferðin var róleghei-
tadvöl í viku við Gardavatnið á Ítalíu.
Hilmar var frábær fagmaður og
gat fengið hljóð og mynd úr tækjum
sem nú myndi hent. Þegar ég lít á
sjónvarpstæki hússins dettur mér
alltaf Hilmar í hug. Myndin varð allt
í einu óeðlilega rauð og þá var hringt
í Hilmar sem kom að bragði með tól
sín og tæki og framdi með rafsegul í
höndum eins konar særingadans
framan við sjónvarpið. Við náttúr-
lega sprungum af hlátri – en myndin
varð eðlileg og er enn.
Margs er að sakna en minningin
um góðan dreng og kæran vin yljar
um hjartarætur. Megi Guð styrkja
og hugga Hrafnhildi og aðra að-
standendur í sorginni.
Þórir og Aðalbjörg.
Þriðjudagsmorguninn 24. júní
berst okkur sú frétt að félagi okkar
Hilmar Jóhannesson sé látinn. Gat
þetta verið satt, hann sem var að
leika golf á vellinum síðdegis í gær,
jú þetta var ískaldur veruleiki.
Hilmar var einn af stofnendum
Golfklúbbs Ólafsfjarðar fyrir 40 ár-
um. Hann var ágætur golfleikari og
starfaði mikið fyrir klúbbinn öll þessi
ár. Mörg ár sat hann í stjórn og
sinnti ýmsum störfum fyrir klúbbinn
af áhuga og samviskusemi. Hann
hafði mjög gaman af að leika golf,
alltaf hafði hann ákveðna bók í golf-
pokanum sem hann skrifaði mjög
samviskusamlega niður í, í hvert sinn
þegar hann fór hring á vellinum, veð-
ur, vind og hitastig ásamt því hve
mörg högg hver í hópnum notaði á
hverja holu. Hann sagði oft, það
verður gaman þegar við verðum
komnir á elliheimili að fletta þessari
bók og rifja upp margar ánægju-
stundir á golfvellinum. En kallið kom
allt of snemma, því miður.
Við félagarnir þökkum Hilmari af
alhug öll störf hans fyrir klúbbinn og
sendum aðstandendum innilegar
samúðarkveðjur
F.h. félaga
í Golfklúbbi Ólafsfjarðar,
Rósa Jónsdóttir formaður.
Kveðja frá Rótarýklúbbi
Ólafsfjarðar
Við félagar í Rótarýklúbbi Ólafs-
fjarðar kveðjum nú einn okkar virk-
asta og traustasta félaga, Hilmar Jó-
hannesson. Hilmar var félagi í
klúbbnum í 46 ár og upphaflega
fulltrúi fyrir starfsgreinina rafeinda-
virkjun. Á þessum árum gegndi hann
öllum embættum við stjórnarborðið
og sumum þeirra margsinnis, enda
gjarnan kallaður til verka þegar mik-
ið lá við og svaraði hann ávallt kalli.
Mér telst til að hann hafi sex sinnum
verið gjaldkeri og átti mestan þátt í
að reisa við fjárhag klúbbsins sem
daprast hafði um skeið. Einnig var
hann margoft formaður nefnda
klúbbsins og árum saman formaður
skiptinemanefndar sem staðið hefur
fyrir nemendaskiptum við önnur
lönd, bæði á ársgrunni og sumarbúð-
um unglinga. Jóhann, sonur Hilm-
ars, varð fyrsti skiptinemi Rótarý-
klúbbs Ólafsfjarðar þegar hann
dvaldi árlangt í Chicago í Illinois
1977-1978, og á sama tíma dvaldi hjá
Hilmari í Ólafsfirði Glen Jaross frá
Illinois sem enn heldur góðu sam-
bandi og leggur metnað sinn í að
samskipti fari fram á íslensku. Þessi
ungmennaskipti, sem mestmegnis
hafa verið við Ástralíu, hafa haldið
áfram æ síðan og var Hilmar virkur í
þeim til hinstu stundar.
Hilmar var góður málamaður, var
vel mælandi á norrænar tungur,
ensku og sleipur í þýsku. Sendi hann
oft greinar og myndir úr starfi
klúbbsins til birtingar í tímaritinu
Rotary Norden. Hann hafði yndi af
ferðalögum og festi gjarnan ferðir
sínar á filmu og var kvikmyndatöku-
maður Sjónvarpsins lengi vel. Skilur
hann eftir sig mikið safn heimildar-
mynda. Rótarýferðir eru flestar
geymdar á filmu auk sameiginlegra
ferða klúbbsins, Norræna félagsins,
sem hann veitti forystu um áratuga-
skeið, og Kirkjukórs Ólafsfjarðar-
kirkju sem farnar hafa verið í
tengslum við vinabæjamót á Norð-
urlöndum árum saman, einkum til
Austur-Evrópu fyrir og eftir fall
járntjaldsins, Rússlands og Eystra-
saltslanda.
Þegar Hilmar ferðaðist á eigin
vegum ók hann jafnan sjálfur um
lönd og álfur. Sérstakt yndi höfðu
þau hjónin, Hrafnhildur og hann, af
því að aka suður Þýskaland, dvelja í
Moseldalnum og skreppa inn í ná-
grannalöndin. Þau hjónin ferðuðust
einnig um þvera og endilanga N-Am-
eríku og minnist ég þess sérstaklega
er þau óku frá Los Angeles norður til
Vancouver í Kanada haustið 1994 á
sextugsafmæli Hilmars til að hitta
okkur sem þá bjuggum þar. Þá ætl-
aði hann einnig að hitta gamlan
kennara sinn frá Akureyri, Sverri
Magnússon í Blaine, Washington,
sem hann hafði ekki séð síðan 1948.
Ekki tókst það þá en nú í vor, örfáum
vikum fyrir andlát sitt, fór Hilmar
gagngert ásamt öðrum nemanda
Sverris aftur á þessar slóðir og hitti
Sverri. Það varð Hilmari til mikillar
gleði að hafa lokið þessu ætlunar-
verki sínu sem er dæmigert fyrir
tryggð hans og ræktarsemi.
Þótt alþjóðleg samskipti heilluðu
Hilmar mjög fór hann einnig fremst-
ur í samfélagsverkefnum Rótarý-
klúbbsins heima fyrir og nægir að
nefna forystu hans við lýsingu
kirkjugarðanna í Ólafsfirði um jóla-
leytið ár hvert.
Við félagarnir kveðjum Hilmar
með söknuði og þakklæti. Minningin
um einstakan félaga lifir og við mun-
um halda áfram að njóta myndefnis
úr safni hans og er það nokkur hugg-
un. Hrafnhildi og fjölskyldunni allri
sendum við innilegar samúðarkveðj-
ur.
Fráfarandi forseti Rótarýklúbbs
Ólafsfjarðar,
Óskar Þór Sigurbjörnsson.
Bærinn okkar skartaði sínu feg-
ursta þegar við nokkrir gamlir Ak-
ureyringar ásamt mökum söfnuð-
umst saman við Akureyrarkirkju 3.
maí síðastliðinn, til að fagna því að 60
ár voru liðin frá fermingu okkar. Það
voru fagnaðarfundir en stundum
þurftum við að hnippa í næsta mann
og spyrja „hver er þetta“, enda höfðu
sumir ekki sést þessi 60 ár. Eftir
ljúfa stund í kirkjunni okkar ókum
við um Akureyri og upp í skíðahótel
þar sem við horfðum á bæinn okkar
baðaðan í sólskininu og fannhvítar
skíðabrekkurnar þar sem við rennd-
um okkur forðum. Við enduðum í
Sveinbjarnargerði þar sem við áttum
saman yndislegar stundir. Þar ríkti
kærleiksandi, tíminn fór úr sam-
bandi og við fundum eirð til njóta
augnabliksins. Við fengum yndisleg-
an mat og skemmtum okkur fram að
miðnætti. Í vetur boðuðum við þá
sem bjuggu í bænum á fund til und-
irbúnings. Þetta var í þriðja sinn sem
við komum saman til að minnast
fermingarinnar og Hilmar hafði tek-
ið upp atburðina. Það fyrsta sem
okkur datt því í hug var að biðja hann
að sýna myndirnar. Það var auðsótt
mál og klippti hann saman valda
kafla af atburðunum. Því miður fékk
hann ekki þann búnað sem búið var
að lofa honum, myndirnar sáust en
hljóðið vantaði. Við ráðgerðum að
koma saman norðanbúar í vetur á
myndakvöld og biðja Hilmar að sýna
okkur myndirnar. Því miður verður
það ekki og stórt skarð er komið í
hópinn. Á fundi þegar við ætluðum
að skipuleggja samkomuna vorum
við fá og sérstaklega andlaus. Var
ákveðið að halda annan fund og
reyna að fá fleiri og andríkari til að
mæta. Þá datt okkur Hilmar í hug,
að vísu bjó hann í Ólafsfirði og þang-
að er ansi langt en þegar við töluðum
við Hilmar var það sjálfsagt mál
enda miklu styttra frá Ólafsfirði. Við
töluðum líka við Jóa Sig. og hann
kom og kveikti á kertum fyrir okkur
og þá komust heilasellurnar í lag. Við
stelpurnar vildum halda tískusýn-
ingu og láta strákana sýna kjólana
okkar. Það gekk ekki vel að fá þá til
að sýna, en þegar talað var við Hilm-
ar hló hann og sagði „ekkert mál.“
Þannig var hann alltaf, glaður, já-
kvæður og elskulegur. Það voru þrír
„kjallaradrengir“ sem sýndu fallegu
kjólana hennar Dúfu við mikinn
fögnuð viðstaddra. Kennari „kjall-
aradrengjanna“, Sverrir Magnús-
son, er enn á lífi og býr í Bandaríkj-
unum. Á fermingarbarnamótinu
tilkynntu þeir Hilmar og Magnús
Lórenzson að þeir ætluðu að fara og
heimsækja hann. Það færi hver að
verða síðastur að hitta hann þar sem
hann væri háaldraður. Þeir fóru og
áttu með honum og konu hans ynd-
islegar stundir, en 11 dögum eftir
heimkomuna var Hilmar allur.
Við kveðjum Hilmar með miklum
söknuði og þökkum Hrafnhildi frá-
bæran dag í maí um leið og við send-
um henni og börnum þeirra innilegar
samúðarkveðjur. Einnig senda
Sverrir og Erla kveðjur og þakkir
fyrir ógleymanlega daga í vor. Þeir
sem gefa mikið af sjálfum sér skilja
eftir mikinn söknuð og dýrmætar
minningar.
F.h. fermingarsystkina,
Guðrún Sigurðardóttir.
Hilmar Jóhannesson vinur minn
er látinn. Ekki átti ég von á því að
hans tími hér væri á enda runninn.
Mín fyrstu kynni af Hilmari voru
þegar ég kom til náms hjá Friðriki A.
Jónssyni í Útvarpsvirkjun janúar
1959. Hilmar hafði þá nýlokið námi
hjá Friðriki. Þetta var á þeim árum
sem fiskileitartækninni fleygði mjög
fram, ný tæki og stöðugar endurbæt-
ur á þeim. Síldarflotinn var á þessum
árum búinn þessum nýju tækjum.
Friðrik A. Jónsson var þar fremstur
í flokki með Simrad-tækin frá Nor-
egi. Hilmar vann hjá Friðriki í nokk-
ur ár að námi loknu og vann við upp-
setningar og viðhald á þessum
tækjum í fiskiskipaflotanum. Einnig
vann Hilmar mikið við viðgerðir á
Cossor-radar í togaraflotanum.
Hann var stundum kallaður „Greif-
inn af Cossor“ þar sem hann kom
þessum gömlu tækjum alltaf í gang
aftur, enda frábær fagmaður. Á
sumrin var hann á Siglufirði til að
þjóna síldarflotanum.
Hilmar fluttist til Ólafsfjarðar,
stofnaði þar heimili og bjó þar til
dauðadags. Eftir að Hilmar fluttist
til Ólafsfjarðar þjónaði hann síldar-
flotanum áfram dyggilega og var
með aðstöðu á Eskifirði þegar líða
tók á sumarið. Með komu skuttog-
aranna varð vinnan meira staðbund-
in við Ólafsfjörð og nágrannabyggð-
ir. Á vetrum gat oft verið erfitt að
fara um Múlann inn á Dalvík eða yfir
Lágheiði til Siglufjarðar í viðgerðar-
ferðir.
Það var snemma á síðasta ári, sem
Hilmar hafði samband við mig og
reifaði þá hugmynd að kalla saman
sem flesta af gömlu viðgerðarmönn-
unum sem þjónuðu síldarflotanum á
síldarárunum fyrir norðan og aust-
an. 26. nóvember 2007 náðist að ná
saman velflestum af þessum mönn-
um og áttum við góðan eftirmiðdag
þar sem mikið var spjallað um þá
gömlu góðu daga. Manni er ekki ör-
grannt um að hann hafi fundið eitt-
hvað á sér.
Hilmar átti ýmis áhugamál, hafði
gaman af að teikna myndir og ljós-
myndun. Hann var meðal annars
myndatökumaður sjónvarpsins á
Ólafsfirði í mörg ár. Hann starfaði að
ýmsum félagsmálum, stundaði
skauta og skíðaíþróttir á vetrum og
golf á sumrin.
Við hjónin áttum ánægjulegan dag
með honum á golfvellinum á Ólafs-
firði fyrir tveimur árum og vorum í
góðu yfirlæti hjá honum og Hrafn-
hildi.
Hilmar var einstaklega hlýr og
nærgætinn maður, gott að umgang-
ast hann bæði sem vinnufélaga og
vin. Hann var alltaf tilbúinn að skoða
nýjar hugmyndir og sérlega bóngóð-
ur.
Hrafnhildi og bræðrunum Jóhanni
og Hauki og þeirra fjölskyldum vott-
um við okkar dýpstu samúð.
Jón Már.