Morgunblaðið - 16.08.2008, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 16. ÁGÚST 2008 37
Fyrstu kynni mín
af Árna voru á hum-
arvertíð 1985. Hann
var útgerðarmaður og
skipstjóri á bát sínum
Akurey KE, ég að stíga mín fyrstu
skref sem skipstjóri á bát föður
míns Bergþór KE. Þetta fyrsta
sumar sem skipstjóri var ógleym-
anlegur tími, við rerum á sömu mið
og vorum í miklu sambandi. Ég leit-
aði óspart til hans og hann var allt-
af tilbúinn að gefa mér upplýsingar
úr sínum reynslubanka. Hann átti
til að gera tilraunir og fara ótroðn-
ar slóðir með humartrollið til að
kanna hversu langt hann kæmist,
en passaði vel að ég væri inni á
öruggu svæði þar sem ekki væri
hætta á að rífa trollið. Við nutum
svo báðir góðs af og höfum oft
minnst þessara tíma. Þarna hófst
góður vinskapur, en örlögin höguðu
því þannig að vináttuböndin áttu
eftir að bindast fastar.
8. janúar 1988 var gott veður en
spáði brælu er liði á daginn. Aðeins
tveir bátar reru með línu þennan
dag. Árni var í vafa hvort hann ætti
að róa og lengi að gera það upp við
sig, en eitthvað sem hann skildi
ekki þá rak hann á sjó. Bátarnir
voru að draga inn síðasta balann er
suðvestan stormur skall á skyndi-
lega með miklum þunga eins og
hendi væri veifað, fyrr en áætlað
var. Bergþór fékk á sig brotsjó og
sökk á skömmum tíma. Ég og tveir
skipsfélagar komumst í björgunar-
bát við illan leik. Ég gleymi aldrei
því augnabliki er ég skaut upp
neyðarblysinu og hrópaði „Það vildi
ég að Guð gæfi að Árni Vikarsson
sjái þessa sól“. Ósk mín rættist,
Árni var vel vakandi og athugull
eins og ávallt og sá sólina. Hann
keyrði strax til okkar og hann
ásamt áhöfn sinn fann björgunar-
bátinn og náðu okkur um borð í Ak-
ureyna.
Eftir þennan dag varð vinskap-
urinn dýpri, við áttum þessa lífs-
reynslu saman og einhver ólýsanleg
bönd bundu okkur. Það leið varla sá
dagur að við værum ekki í sam-
bandi. Árni alltaf svo léttur og
hress og enginn betri í að finna
björtu hliðarnar hvað sem á gekk.
Lundin var alltaf léttari eftir að
hafa talað við Árna.
Við vottum Hrefnu og fjölskyld-
unni allri okkar dýpstu samúð, hug-
ur okkar er hjá ykkur á þessum erf-
iðu tímum.
Kæri Árni, það er sárt að fá ekki
að heyra í þér aftur. Takk fyrir það
sem þú gerðir fyrir okkur, takk fyr-
ir að fara á sjó 8. janúar 1988.
Einar Þórarinn Magnússon,
Bryndís Sævarsdóttir.
Það var 6. ágúst síðastliðinn, sem
Árni Vikarsson kvaddi þessa jarð-
vist eftir nokkurra daga sjúkrahús-
legu.
Maður á besta aldri kveður okk-
ur svo snöggt! Þetta líf er stundum
alveg óskiljanlegt og oft á tíðum
mjög óréttlátt. Ekkert stendur eftir
annað en að halda áfram að lifa líf-
inu lifandi.
Árni var seinni maður Hrefnu
Sigurðardóttur bestu vinkonu
minnar síðastliðin 44 ár. Fyrri
mann sinn, Kalla, besta vin okkar,
missti Hrefna snögglega og á svip-
legan hátt fyrir rúmum 2 áratug-
um. Við vinirnir þekkjum engan
sem hefur gengið í gegnum slíkar
raunir sem Hrefna hefur mátt þola.
Hún hefur alltaf getað risið upp aft-
ur og er sterkasta kona sem ég hef
þekkt. Árni var hennar stoð og
✝ Árni FriðjónVikarsson fædd-
ist í Keflavík 20.
september. 1948.
Hann lést á gjör-
gæsludeild LSH 6.
ágúst síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Dómkirkj-
unni 16. ágúst.
stytta í lífinu. Hann
stóð svo þétt við hlið
Hrefnu og dætra
Kalla og Hrefnu, Kar-
enar og Hönnu.
Árni var einstakur
maður, fannst allt já-
kvætt sem Hrefnu
datt í hug að gera.
Hann var einstaklega
fyndinn og hress í
umgengni. Þegar
hann var með okkur
vinkonunum, ásamt
Kristjáni mínum, þá
sagði hann gjarnan:
„Sjáðu Kristján, það stendur ekki
hnífurinn á milli þeirra, svona er
þetta alltaf þegar þær hittast!“
Árni var alltaf hann sjálfur og það
var eiginlega það besta í fari hans.
Það var eins og hann hefði tamið
sér jákvæðan hugsunarhátt og skil-
ið, að þannig mundi allt hið góða í
lífinu laðast að honum. Þannig var
það líka! Við fórum fjögur saman
inn í Núpsstaðarskóg, í Skaftafell í
Öræfum og gengum þar mikið.
Hittumst reglulega, eins og vinir
eiga að gera. Alltaf var það Árni
sem hélt uppi fjörinu. Hann var svo
hrifinn af Hrefnu sinni og svo góður
við hana. Árni gæti hafa hugsað
eitthvað á þessa leið: „Ást er …
eitthvað sem ekki uppfyllir öll skil-
yrði.“
Hann sagði oft eitthvað á þá leið,
að okkar hlutverk hér á jörðinni
væri að vaxa og dafna jákvætt, þá
kæmumst við nær hamingjunni.
Elsku besta Hrefna, vinkona
mín, elsku Karen, Hanna og dætur
Árna, reynum allar að vera eins já-
kvæðar og Árni var alltaf, þá kem-
ur bráðum betri tíð með blóm í
haga.
Gunilla.
Hvað á þetta nú að þýða? Það var
sko ekki kominn tími á Árna. Hann
var nýsestur á skólabekk og var við
það að hefja nýjan hluta ævinnar.
Svona kallar eru bara ekki stopp-
aðir svona auðveldlega og því er
það þeim mun ótrúlegra að nú sé
Árni allur. Hann er náttúrlega enn
með okkur en bara ekki á þann
máta sem við vildum hafa það.
Hann á stóran stað í hjarta mínu og
þar finnst mér gott að fá að geyma
hann. Mér finnst afar vænt um að
hafa fengið að eyða hluta ævinnar
með Árna. Það átti bara að vera
stærri hluti. Það var aldrei væl í
Árna. Hann gafst aldrei upp og
lagði árar í bát.
Ég er sko ekki sjómaður og hef
ekki í mínum beinum þá ósérhlífni
sem þarf til að gegna svoleiðis
starfi. Það var alltaf um mitt sumar
við bestu skilyrði sem ég fór nokkr-
um sinnum á handfæri með pabba í
gamla daga. Meira til gamans en
nokkuð annað enda starfaði pabbi
ekki á sjónum. Ég man eftir sjó-
veikinni sem iðulega helltist yfir
mig í þessum róðrum. Einn túr fór
ég á stærra fleyi en bátnum hans
pabba en það var þegar ég fór í eitt
skipti sem kokkur á Akureynni með
Árna skipstjóra. Enn og aftur við
bestu skilyrði. Sá túr veitti mér dá-
litla innsýn í líf sjómanna og þeirra
kjör. Ég öfunda þá ekki af þeirra
hlutskipti og sé engum ofsjónum yf-
ir þeim launum sem þeir fá. Þessi
eini túr með Árna á Akureynni opn-
aði mér dálítinn aðgang að Árna og
hans sálarlífi. Áður en við rerum
límdi Árni sjóveikiplástur bak við
eyrað á mér til að ég þyrfti ekki að
þola sjóveiki. Sjálfsagt hefði hann
látið mig sjóast á gamla mátann ef
til hefði staðið að áframhald yrði á
minni sjósókn. Áhöfnin hamaðist í
mér allan túrinn og vildi að ég tæki
nú plásturinn af mér. Árni brást
ókvæða við þegar hann heyrði af
þessu og menn hættu strax þessum
tilraunum til að kvelja kokkinn þeg-
ar þeir sáu viðbrögð Árna. Hann
þoldi engan veginn að menn væru
að níðast á einum úr áhöfninni.
Sem dæmi um hörkuna í Árni er
þegar hann reri fyrir nokkrum ár-
um til fiskjar. Hann var einn um
borð. Eitthvað fór að versna veðrið
þannig að hann ákvað að drífa sig í
land. Svo ólánlega tókst til við frá-
gang að Árni fékk krók í augað.
Þetta gerist talsvert langt úti á sjó.
Árni gerði sér grein fyrir ástandinu
og skar línuna af króknum í aug-
anu. Hann kom sér þessu næst inn í
stýrishús og sigldi þriggja til fjög-
urra tíma stím í land. Það er svo
ekki fyrr en hann siglir í höfn að
hann biður menn að redda sér
sjúkrabíl. Einhver annar en Árni
Vikarsson hefði hringt eftir hjálp
úti á sjó.
Árni hafði hrjúfar brúnir en
mjúkan og hlýjan kjarna. Ylurinn
sem frá honum stafaði mun fylgja
mér út ævina, enda leitun á elsku-
legri manni en Árna. Réttlætistil-
finning hans var svo rík að það
sveigði hann ekki nokkur maður ef
honum fannst á sér eða sínum brot-
ið eða að sínu réttlæti vegið. Ég
vildi hafa helming þeirrar staðfestu
og manngæsku sem prýddi Árna og
væri ég þá bara nokkuð vel settur.
Hrefnu og öllum þeirra börnum
sendi ég innilegar samúðarkveðjur.
Missir okkar er mikill við þetta
skyndilega fráfall.
Ólafur Tr. Þorsteinsson
og fjölskylda.
Okkur samnemendur Árna frá
Háskólanum á Bifröst langar að
minnast trausts vinar.
Frumgreinadeild Háskólans á
Bifröst er fyrir margar sakir
merkilegur staður. Þar kemur sam-
an fólk á ýmsum aldri, hvaðan af
landinu með ólíkan bakgrunn. Þó
má segja að Árni hafi skorið sig þar
talsvert úr. Árni var yfir meðalaldri
samnemenda sinna, sjómaður sem
hafði verið lengi frá skóla, reynslu-
lítill í heimi nútíma tölvutækni.
Árna var því ljóst að á brattann
yrði að sækja fyrir hann. Áratugum
saman hafði það verið draumur
hans að setjast aftur á skólabekk og
þarna sótti Árni sitt tækifæri. Hann
hafði stundum á orði að Bifröst
væri hans litla ævintýri og ævin-
týraljóminn skein úr augum Árna á
hverjum degi í Norðurárdalnum.
Ekki leið á löngu þar til Árni
hafði sannað það fyrir okkur hinum
að hann ætlaði sér alla leið, úr
frumgreinadeild mundi hann út-
skrifast. Það var engu líkara en að
því meira sem mótlætið yrði því
sterkari yrði Árni. Hann stappaði
stálinu í okkur hin þegar á móti
blés, hann lét álagið ekki á sig fá og
sýndi afburða þrautseigju í öllu
náminu. Árni kom til dyranna eins
og hann var klæddur, hreinskilni
hans og heiðarleiki snerti alla.
Hann skildi eitthvað mikið eftir hjá
okkur hinum.
Hugur okkar er hjá fjölskyldu
hans, dætrum og vinum. Ekki átt-
um við von á að missa svo kæran
vin frá okkur. Það er í minningunni
um Árna sjálfan sem við finnum
styrk til að takast á við missinn.
Það var hann sem sýndi okkur að
aðeins með því að skora ögranirnar
á hólm getum við mælt styrk okkar.
Við útskrift okkar úr frumgreina-
deild sendi Árni samnemendum sín-
um eftirfarandi ljóð.
Gleym mér ei þú blómið litla
fegurst blóma á foldu hér.
Þetta blóm ég vil þér gefa
geymdu það í hjarta þér.
(Sleggjan.)
Elsku Árni. Við munum þig allt-
af.
f. h. samnemenda úr Frum-
greinadeild
Georg Brynjarsson.
Það var fyrir rúmum tveim ára-
tugum síðan að við sáum Árna fyrst
þegar Hrefna æskuvinkona okkar
kynnti okkur fyrir tilvonandi eig-
inmanni. Við samglöddumst Hrefnu
mjög, en hún hafði verið ein með
dæturnar síðan Sigurkarl maður
hennar féll frá langt um aldur fram.
Það var gaman að kynnast Árna.
Hann var hress, hreinn og beinn og
lá ekki á skoðunum sínum. Þar fór
góður drengur og Suðurnesjamað-
ur, sem gustaði af. Lengst af sínum
starfsferli var hann útgerðarmaður
og skipstjóri. Hann lagði einnig
stund á önnur störf en síðustu tvo
vetur tók hann sig til og fór í nám á
Bifröst til að víkka sjóndeildar-
hringinn. Það eru ekki margir sem
skella sér í nám á þessum aldri og
sýnir þetta vel kraft hans og áræði.
Vinkonurnar hafa gegnum árin
haft þann sið að halda glæsileg
matarboð, þar sem eiginmenn
fengu að vera með. Einnig skipu-
lögðu þær ferðalög til Parísar,
Boston, Rómar og Toscana, og Sik-
ileyjar. Frá þessum ferðum eigum
við ómetanlegar minningar um
skemmtilegar samverustundir.
Fráfall Árna var óvænt og ótíma-
bært en þetta minnir okkur vissu-
lega á að tími okkar hér er tak-
markaður og enginn veit hvenær
kallið kemur. Hrefna og Árni voru
samhent hjón og studdu þau hvort
annað af ráð og dáð og er hennar
missir mikil. Hugur okkar er hjá
henni og fjölskyldunni. Við viljum
senda öllum ástvinum Árna okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Guðrún (Dúa) og Snæbjörn,
Hildur og Bergþór.
Á 20 ára samleið hefur Árni Vik-
arsson skapað minningar, sem ekki
gleymast. Þegar hann kom inn í líf
Hrefnu vinkonu okkar var hann
hetja hafsins, karlmannlegur og
myndarlegur. Hann hafði lagt hart
að sér og byggt upp útgerðarfélag
og rak það, auk þess að stjórna
skipi sínu við margvíslegar veiðar.
Útgerðin var ekki eintómt sældar-
brauð og Árni lagði hart að sér við
að láta reksturinn standa undir sér.
Í þeirri baráttu varð að byggja á
skýrum markmiðum og sjálfs-
trausti, auk þess að láta engan
troða niður af sér skóinn. Árni var
auk þess gæddur óvenjulegri hrein-
skilni, og þegar hann gekk inn í
kurteislegt samfélag okkar sem
tengjumst saumaklúbbi Hrefnu, gat
hann því á köflum virst hornóttur
og köntóttur. Hreinskilnin fylgdi
honum alla tíð og honum var óger-
legt að þola fals eða yfirdrepsskap.
Hann skilur vafalaust eftir slóð
særðra tilfinninga manna, sem hon-
um fannst lítils virði.
Á þeim tíma, sem liðinn er frá
fyrstu kynnum, hafa tengslin við
Árna orðið æ nánari og betri. Við
minnumst margra gleðistunda í fé-
lagsskap þeirra Hrefnu, bæði hér á
landi og erlendis. Dætur okkar hafa
litið á hann sem hluta af fjölskyldu
sinni. Það kom fljótlega í ljós, að
undir skrápnum leyndist gull af
manni, kærleiksríkur heimilisfaðir,
sem hafði af ótæmandi hlýju að
gefa. Hann átti því til dæmis létt
með að viðhalda góðu sambandi við
allt það unga fólk, sem tengdist
þeim hjónum. Vinum sínum var
hann sannur vinur.
Árna Vikarssonar verður sárt
saknað, en það er gott að minnast
góðs manns.
Ólöf Magnúsdóttir
og Kjartan Thors.
Í dag verður jarðsettur minn
besti vinur og skipsfélagi til margra
ára Árni Vikarsson.
Það var fagran vordag 1979 að ég
rölti niður á bryggju í Keflavík og
tók mann tali sem var þar að vinna í
humartrolli og var það upphaf á
löngum og farsælum kynnum okkar
Árna. Byrjaði ég að róa með honum
sem háseti og gegndi síðan öllum
stöðum um borð og endaði með því
að taka við bátnum þegar hann
slasaðist í auga og treysti sér ekki
til að róa lengur. Betri skipsfélagi
og vinur er vandfundinn og síminn
hringir ekki aftur og hrjúf röddin
segir „hvað segir hetja hafsins og
hermaður þjóðarinnar“, en það var
einmitt það sem hann var, klett-
urinn sem aldrei haggaðist hvað
sem á gekk, nema kannski þegar
kaffikannan bilaði og við sigldum í
land og lengdum túrinn um sex
klukkutíma. En þegar komið var á
sjóinn skipti tíminn engu máli,
heldur fiskiríið, máttaröflin, kaffið
og sígarettan, það var sko lífið.
Árni, við eigum eftir að taka það
óklárt einhvern tímann þarna í ei-
lífðinni.
Árni Friðjón
Vikarsson
 Fleiri minningargreinar um Árna
Friðjón Vikarsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
Þín er sárt saknað af okkur fjöl-
skyldunni í Narfakoti og þú gleym-
ist aldrei.
Elsku Hrefna og börn, við hugs-
um til ykkar í sorginni.
Halldór Hafdal, Dagmar,
Kría og Ketill.
Guðmunda vinkona okkar hringdi
í mig frá Kanada og sagði mér frá
andláti Árna vinar míns. Á þeirri
stundu áttaði ég mig á því að sumir
eru eilífir í huga okkar, einhvern
veginn var tilvera án Árna ekki til.
Ég kynntist Árna Gullmola, eins
og ég kallaði hann alltaf, fyrir 2 ár-
um er við stunduðum saman nám á
Bifröst. Eftir það og í dag finnst
mér ég hafa þekkt hann alla ævi.
Árni fór á Bifröst eftir að hafa
gengið í skóla lífsins og eftir að
hafa fengið þessa „vitfirrtu hug-
mynd“ eins og hann nefndi viðveru
sína á Bifröst. Hann var rauður og
þrútinn á kinnum eftir veðurbarn-
ing á sjó en jákvæðni sína, glettni
og hagmælsku tók hann með sér af
sjónum sem gott veganesti sem
hann veitti okkur skólafélögunum
hlutdeild í.
Við bekkjarfélagar hans í bekkn-
um „Fruma 07“ á Bifröst tókum
eftir þessu. Við nutum þess frá
fyrsta degi að hlusta á hann. Hann
duldi aldrei skoðanir sínar og ljóðin
hans urðu mörg þennan vetur. At-
hugasemdir hans í fyrirlestratímum
voru yndislegar og gamansamar en
gátu stundum verið nokkuð bein-
skeyttar. Einlægni hans og kátína,
faðmlög og hughreystingar, öllu
þessu átti hann nóg af. Hann var
hetjan okkar allra í bekknum. Við
áttum öll í honum og hann vann í
því að sameina okkur öll í heild.
Sem aldursforseti okkar var hann
tákn um hvað er hægt að gera ef
viljinn er fyrir hendi. Hann deildi
með okkur mörgum „Svona var það
sagt og gert á sjónum“-sögum sem
allar voru hver annarri skemmti-
legri og minnisstæðari. MSN-sam-
tölin okkar Árna þennan vetur eru
líka ógleymanleg, hann „í sveitinni“
þar sem sólarhringurinn var vel
nýttur til náms hjá honum enda
margar brýr að brúa eins og hann
nefndi. Ógleymanlegar stundir þar
og átök við námið. Þrautseigja hans
í námi var líka aðdáunarverð. Þó að
hann hefði ekki mikið kunnað á
tölvu fyrir komu sína á Bifröst lét
hann það ekki stoppa sig.
Um helgar voru „mömmuhelgi“
eða „pabbahelgi“ hjá Árna eftir því
hvort hann færi til elsku Hrefnu
sinnar til Reykjavíkur eða þá að
hún kæmi til hans á Bifröst.
Eftir veturinn héldum við í
Frumunni 07 útskriftarpartí í sveit-
inni hans Árna og „Sleggjan“ , eins
og Árni kallaði sjálfan sig, í far-
arbroddi eins og venjulega.
Sumarið eftir Frumgreinadeild-
ina heyrði ég oft í Árna í síma.
Gaman var að fylgjast með eldmóði
hans, ekkert kæmi í veg fyrir það
að gömul hugmynd hans um að
komast í heimspeki- og hagfræði-
deildina yrði að veruleika, enda
varð svo raunin. Ferðin hans í HHS
á fyrsta árinu var brött en með
Hrefnu sem stoð og styttu og
þrjósku sinni gafst hann aldrei upp.
Í fjarnámi okkar Guðmundu
mættum við reglulega á föstudög-
um á Bifröst. Þegar við mættum á
kaffihúsið þar var Árni alltaf þar
mættur „bara rétt til að knúsa okk-
ur“ áður en helgarfríið hans byrj-
aði, hvort heldur sem var „mömmu-
helgi“ eða „pabbahelgi“.
En nú er leiðin hans Árna á enda,
sem minnir okkur á hversu lífið er
hverfult. Sjálfsögð skilaboð frá góð-
um vini í dag eru sem fjársjóður á
morgun.
Takk fyrir að fá að kynnast þér,
Árni Gullmoli og þeirri gæsku sem
þú hafðir að geyma og veittir öðr-
um af örlæti.
Elsku Hrefna og fjölskylda, inni-
legar samúðarkveðjur og megi
þessi orð um góðan vin hughreysta
ykkur á erfiðri stundu. Hugur minn
er hjá ykkur nú.
Guðný Ólafsdóttir.