Morgunblaðið - 20.09.2008, Blaðsíða 32

32 LAUGARDAGUR 20. SEPTEMBER 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Kristín Gests-dóttir fæddist í
Bakkagerði í Svarf-
aðardal 8. janúar
1930. Hún lést á
Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri
sunnudaginn 14.
september síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru hjónin Gest-
ur Vilhjálmsson,
bóndi í Bakkagerði,
f. 27. 12. 1894, d. 1.3.
1985 og Sigrún Júl-
íusdóttir, húsfreyja í
Bakkagerði, f. 3.11. 1894, d. 13. 8.
1976. Systkini Kristínar eru Hlíf, f.
13.5. 1916, Björn, f. 2.5. 1918, d.
6.5. 1997, Ríkarður, f. 4.5. 1920, d.
23.9. 1995 og Jóhanna María, f.
14.1. 1925, d. 15.8. 2003.
Kristín giftist 31.3. 1956 Frið-
þjófi Þórarinssyni verslunarmanni
á Dalvík, f. 7.3. 1932. Foreldrar
hans voru hjónin Þórarinn Þor-
steinsson, f. 3.3. 1905, d. 14.4. 1966
og Guðrún Björnsdóttir, f. 24.12.
1899, d. 4.1. 2003. Synir Kristínar
og Friðþjófs eru: 1) Þorsteinn
á Varmalandi í Borgarfirði og vet-
urinn 1951-1952 var hún í lýðhá-
skóla í Kætrineberg í Halland í Suð-
ur-Svíþjóð. Vann nokkra mánuði á
sjúkrahúsi og hóteli í Svíþjóð. Þá
vann hún á Fjórðungssjúkrahúsinu
á Akureyri og Hótel KEA uns hún
fluttist til Dalvíkur þar sem hún bjó
til dauðadags. Á Dalvík vann hún í
30 ár hjá KEA, fyrst við fiskvinnslu
og síðar á skrifstofu frystihússins en
lengst af á skrifstofu útibús KEA.
Kristín var stofnfélagi í Lionessu-
klúbbnum Sunnu og var þar for-
maður í þrígang auk annarra trún-
aðarstarfa.
Þá var Kristín eitt kjörtímabil
varabæjarfulltrúi fyrir Framsókn-
arflokkinn og átti sæti í nefndum á
vegum Dalvíkurbæjar. Sinnti hún
þar gjarnan hinum mjúku málum
s.s. með setu í félagsmálaráði í 12
ár, barnaverndarnefnd og stjórn
Dalbæjar, heimilis aldraðra á Dal-
vík í 8 ár. Hún sótti ótal kjördæma-
þing framsóknarmanna ásamt fund-
um Landssambands
framsóknarkvenna. Þá sótti hún
marga fundi og ráðstefnur um mál-
efni kvenna, bæði innanlands og ut-
an.
Kristín verður jarðsungin frá
Dalvíkurkirkju í dag og hefst at-
höfnin kl. 13.30.
byggingatæknifræð-
ingur, búsettur í
Kópavogi, f. 21.10.
1955. Kona hans er
Harpa Sigfúsdóttir, f.
6. 1. 1961, börn þeirra
eru: a) Silja, f. 3.1.
1986, sambýlismaður
Eiríkur Oddsson, f.
18.6. 1985; sonur
þeirra er Daníel, f.
19.7. 2005. b) Andri
Freyr, f. 8.6. 1990,
unnusta hans er
Kristín Alísa Eiríks-
dóttir, f. 4.3. 1990. 2)
Björn framkvæmdastjóri, búsettur
á Dalvík, f. 29.3. 1958. Kona hans er
Helga Níelsdóttir, f. 19.5. 1960. Syn-
ir þeirra eru: a) Atli Viðar, f. 4.1.
1980, sambýliskona Eva Þórunn
Vignisdóttir, f. 2.7. 1981. b) Kristinn
Þór, f. 11.11. 1989, unnusta Eva
Hafdís Ásgrímsdóttir, f. 7.11. 1990.
c) Rúnar Helgi, f. 5.6. 2000.
Kristín gekk í barna og unglinga-
skólann í Þinghúsinu á Grund, var í
eldri deild á Laugum í Reykjadal
veturinn 1946-1947. Veturinn 1948-
1949 var hún í Húsmæðraskólanum
Hugleiðingar við andlát móður.
Sem ég sit hérna við austurgluggann
á gamla herberginu mínu á Goða-
brautinni og leiði hugann til baka,
blasa við mér afleiðingar roksins í
nótt og morgun. Lóðin þakin grein-
um sem brotnað hafa af öspunum í
garðinum. Sterkustu greinarnar og
stofnarnir standa þó eftir, hafa gert
lengi og gera enn. Standa uppi sama
á hverju dynur. En ekki standa allir
stofnar allt af sér. Stofninn sterki,
hún móðir mín, er fallinn frá fyrir vá-
gestinum óboðna. Hún sem ætlaði
sér svo sannarlega að hafa betur í
þessari hatrömmu og óvægnu glímu.
Öllum tiltækum ráðum læknavísind-
anna var beitt en dugðu ekki til. Í
baráttunni allri stóðu þau saman sem
einn maður foreldrar mínir, allt frá
fyrsta degi til hins síðasta augna-
bliks. Allt kom fyrir ekki. Nú er kom-
ið að kveðjustund.
Upp í hugann koma ótal minning-
ar, allt frá æsku til dagsins í dag.
Strax á uppvaxtarárum okkar
bræðra voru ljós hin sterku tengsl
innan stórfjölskyldunnar, sem hald-
ist hafa allt til dagsins í dag. Þetta
mótaði allt líf mömmu. Vakin og sofin
yfir velferð sinna nánustu. Ættrækn-
in, umhyggjan og seinni árin veran í
Bakkagerði, æskuheimilinu sem var
henni svo kært. Bakkagerði, sem hún
með natni sinni og útsjónarsemi
gerði nánast að minjasafni. Þar útbjó
hún ár eftir ár sýningu á munum og
minjum frá fyrri tíð. Nýtt þema á
hverju ári. Grúskið erfði hún frá afa,
allt sem máli gat skipt frá fyrri tíð
geymt, aðgengilegt og skipulagt.
Enda kom þar sér oft vel bæði fyrir
mig og aðra að geta leitað til hennar
þegar mann vanhagaði um upplýs-
ingar um menn eða málefni, lífið og
tilveruna í þá daga er engar voru
tölvurnar. Hún fletti upp í dagbókum
afa eða leitaði í gömlum gögnum. Nú
eða í eigin minni.
Og svo voru það barnabörnin og nú
síðustu árin langömmubarnið. Þau
áttu hug hennar allan. Hvergi vildu
þau frekar vera en hjá ömmu og afa.
Um lengri og skemmri tíma hafa þau
öll átt sitt annað heimili, athvarf og
skjól þar. Fyrir það eru þau þakklát
og minnast með hlýhug þess sem þau
nutu í öruggu skjóli afa og ömmu. Og
njóta auðvitað áfram hjá afanum þótt
engin verði amman, svona áþreifan-
leg og gefandi eins og var. Allt þetta
og svo miklu meira sem geymist í
minningunni.
Að leiðarlokum vil ég fyrir hönd
fjölskyldunnar þakka af alhug öllum
þeim sem önnuðust hana móður mína
í veikindum hennar. Læknum, hjúkr-
unarfólki og ekki síst starfsfólki
heimahlynningar, færu og góðu fag-
fólki sem lagði sig fram um að bæta
heilsu hennar og líðan. Elsku
mamma, hafðu þökk fyrir allt og allt.
Þinn sonur,
Þorsteinn.
Kristín tengdamóðir mín er látin
og skilur eftir sig stórt skarð í fjöl-
skyldunni. Ég held svei mér þá að
konur eins og Kristín séu ekki fram-
leiddar lengur. Þessar íslensku kon-
ur sem geta allt, eru í senn sveitakon-
ur og heimskonur, glæsilegar og
gáfaðar, halda í gömul gildi og kenna
ömmubörnunum kvöldbænir en taka
nýjungum opnum örmum. Eru nú-
tímalegar tískudömur en sinna börn-
um og barnabörnum eins og ekkert
annað skipti máli í lífinu. Steikja
kleinur og soðið brauð og taka slátur
en panta pitsur þegar yngri kynslóð-
in bankar upp á.
Kristín átti afar sterkar rætur í
Svarfaðardal. Æskuheimili hennar
var henni kært og þar sýndi hún
minningu foreldra sinna og systkina
virðingu. Sýningarnar sem hún setti
upp í Bakkagerði voru einstakar,
hvort sem þemað var gömul verk-
færi, jólin eða fermingakjólar þeirra
systra. Nú tekur hún ekki framar á
móti gestum og gangandi í Bakka-
gerði um göngur með kaffi og bakk-
elsi.
Margar ferðirnar fórum við Þor-
steinn með Silju og Andra á Dalvík til
afa og ömmu og hvergi var betra að
vera en á Goðabrautinni. Þjónustan
hjá ömmu var fullkomin, eins og á
fimm stjörnu hóteli og afi Friðþjófur
er þolinmóðasti afi í heimi. Tíminn
leið og börnin okkar flýttu sér að
verða fullorðin. Eiríkur kom með
Silju til ömmu og afa og Alísa með
Andra. Þeim var tekið opnum örmum
og ekki síður litla Daníel þegar hann
fæddist.
Mér er mikils virði helgin sem ég
átti með Kristínu í vor. Þrátt fyrir
veikindi þurfti að þvo rúður og skipta
um gardínur og fá gott loft í stofuna.
Allir fallegu hlutirnir hennar voru
handleiknir af ástúð, þurrkað af og
þvegið og saga þeirra rifjuð upp.
Myndirnar af barnabörnunm í önd-
vegi, stoltið hennar. Það skipti hana
miklu máli að hafa heint og snyrtilegt
í kring um sig og vera vel til fara.
Hún sagði stundum við Silju þegar
hún var lítil að hún væri glysgjörn
eins og amma og það var ekki leið-
inlegt að fá að máta gull og perlur og
vera eina prinssessan hennar ömmu
sinnar.
Þegar við ákváðum að fara enn
eina ferðina norður um síðustu helgi
var það til að eiga góða helgi saman
og huga kannski aðeins að framtíð-
inni, þar sem ljóst var orðið hvert
stefndi með heilsu Kristínar. En
sumu fáum við bara ekki ráðið og
helginni eyddum við hjá henni á
sjúkrahúsinu. Þegar upp er staðið er
það sennilega svona sem hún hefði
viljað hafa þetta og fyrir okkur sem
eftir erum var þetta dýrmætur tími.
Öll fjölskyldan saman komin, allir
sem skiptu hana mestu máli í lífinu
og meira að segja Hlíf systir hennar
náði að koma frá Reykjavík, svona
rétt á milli flugferða. Daníel lang-
ömmustrákur á eftir að leita talsvert
að ömmu á Dalvík þegar hann kemur
á Goðabrautina, hvar getur konan
eiginlega haldið sig? Honum er sagt
að amma sé hjá Guði og englarnir
passi hana, hann hefur það eftir en
skilur ekki alveg enn sem komið er.
Alveg eins og við þessi eldri skiljum
ekki alveg að þessi góða kona skuli
vera farin frá okkur en áttum okkur
með tímanum, sorgin víkur fyrir
þakklæti fyrir allt það sem Kristín
hefur gefið okkur.
Harpa.
Elskuleg tengdamóðir mín og kær
vinkona hefur kvatt þennan heim eft-
ir erfiða baráttu við óvæginn sjúk-
dóm. Allt frá okkar fyrstu kynnum
var mér tekið opnum örmum og milli
okkar myndaðist djúpstæð vinátta
og virðing sem haldist hefur alla tíð.
Þið hjónin hafið alla tíð staðið eins og
klettar á bak við okkur og verið okk-
ur innan handar í einu og öllu. Við
höfum átt saman margar ánægju-
stundir í gegnum árin bæði í leik og
starfi.
Þar koma upp í hugann allar berja-
ferðirnar, laufabrauðsgerðin, sam-
verustundir í Bakkagerði sem var
þinn mesti sælustaður og ekki síst
ferðir til Akureyrar til að kíkja að-
eins í fatabúðir. Kristín var mjög
smekkleg í fatavali og hafði gaman af
að klæða sig upp á og var sérlega
glæsileg kona sem eftir var tekið.
„Amma pæja,“ sagði hún Silja gjarn-
an og var það réttnefni þar sem þú
vildir fylgjast með því nýjasta í tísk-
unni og ekki klæðast einhverju sem
ekki var í móð.
Fjölskyldan og þá sérstaklega
barnabörnin þín hafa alla tíð verið í
forgangi í þínu lífi. Atli Viðar naut
þess ríkulega að vera eina barna-
barnið í nokkur ár og var endalaust
velkominn til afa og ömmu jafnt á
nóttu sem degi. Það vildi svo vel til að
við bjuggum stutt frá ykkur og auð-
velt fyrir lítinn stubb að laumast yfir
lóðina til að komast í hlýjan ömmu-
faðminn. Mikið þótti þér vænt um að
Kristinn Þór bæri nafn þitt og gott
þótti honum einnig að njóta um-
hyggju ykkar. Oft kom hann við á
leiðinni heim úr skóla eða skaust í há-
deginu til að fá eitthvað gott í gogg-
inn og komast í smá-ömmudekur.
Rúnar Helgi naut þess að þegar hann
fæddist voruð þið hætt að vinna úti
og varð hann mikill auðfúsugestur til
ykkar öllum stundum. Þú naust þess
að sinna honum, spila við hann, segja
honum sögur og fá hann til að kúra
hjá þér og knúsa allt fram á síðustu
stundu. Þegar þú fékkst sjúkrarúm
heim varstu mjög ánægð með að það
væri breitt og gott því Rúnar þyrfti
að geta kúrt hjá þér. Lífið hjá sonum
mínum hefur alla tíð snúist mikið í
kringum knattspyrnu og íþróttaiðk-
un og eru þeir allir að æfa og keppa í
fótbolta. Þú varst alltaf mjög stolt af
þeim og studdir þá í öllu því sem þeir
tóku sér fyrir hendur og fylgdist með
leikjunum þeirra fram á síðustu
stundu. Eftir að heilsu þinni hrakaði
verulega annaðist Friðþjófur um þig
af einstakri umhyggju og nærgætni.
Þú varst honum mjög þakklát og
taldir að hann ætti skilið að fá orðu
frá forseta Íslands.
Elskulega Kristín! Þakka þér fyrir
að hafa verið besta tengdamóðir sem
hægt er að hugsa sér og sonum mín-
um heimsins besta amma.
Við áttum hér saman yndisleg ár
af þeim geislarnir skína.
Nú falla að lokum fjölmörg tár
á fallegu kistuna þína.
(D.Þ.)
Guð veri með þér.
Þín tengdadóttir,
Helga Níelsdóttir.
Elsku amma.
Þegar ég fyrst heyrði af veikindum
þínum, elsku amma, þá einhvern veg-
inn hugsaði ég að þetta yrði ekkert
mál. Þú ert nú einu sinni amma mín,
amma okkar sem getur gert allt, að
minnsta kosti allt sem okkur krakk-
ana hefur vantað í gegnum árin.
Veikindin voru ekkert stórmál í mín-
um huga til að byrja með en smátt og
smátt fór þetta að taka stærri og
stærri toll af lífi okkar.
Amma var nokkurn veginn eins og
okkar önnur móðir. Amma var ekki
þessi týpíska amma, heldur var hún
hvers barns drauma-amma. Hún var
hress og skemmtileg og gladdi okkur
alltaf þegar við vorum eitthvað dapr-
ir, og við vorum stoltir að eiga hana.
Þegar langur og strangur skóla-
dagur eða æfingar voru á enda var
fátt þægilegra en að labba yfir göt-
una heim til ömmu og afa og leyfa
ykkur að dekra smá við mig. Oftar en
ekki gripum við í spil og vann ég
grunsamlega oft þær viðureignir.
Þetta gerðirðu líka við Rúnar Helga,
litla bróður, og ég gleymi aldrei
minningunum sem komu upp í huga
minn þegar ég sá þig spila svona við
Rúnar. Þetta eru stundir sem eru
ógleymanlegar og munu fylgja okkur
bræðrum alla tíð.
Amma hafði alltaf brennandi
áhuga á öllu því sem við bræðurnir
gerðum, sama hvort það var fótbolt-
inn, skólinn, skíðin eða eitthvað ann-
að, hún vissi alltaf hvað var í gangi í
okkar lífi. Hún hafði áhuga á okkur
og það kunnum við alltaf að meta.
Hún var oftar en ekki fyrsta mann-
eskjan til að koma og kyssa okkur ef
okkur vel gekk og líka þegar illa
gekk.
Ömmu leið alltaf best með fjöl-
skyldunni og hún var ákaflega stolt
af okkur. Hún er mjög mikilvægur
hlekkur í þessari fjölskyldu okkar og
enginn veit hvernig þessi litla fjöl-
skylda okkar væri ef þú hefðir ekki
lagt svona mikla áherslu á að allir
kæmu saman og hittust nokkrum
sinnum á ári. Þú breyttist aldrei, ekki
einu sinni þessi síðustu andartök sem
þú tókst þegar þú beiðst eftir því að
ég kláraði fótboltaleik sem ég var að
spila þennan sama dag, svo að allir
gætu komið saman inn á sjúkrahús
til þín til að kveðja. Þetta var mjög
erfið en mikilvæg stund hjá okkur
fjölskyldunni að geta kvatt þig með
tárum og sorg í hjarta.
Amma var mjög stór hlekkur í lífi
okkar bræðra og þetta pláss sem þú
skilur eftir þig verður seint uppfyllt.
Þú hugsaðir um okkur bræður eins
og börnin þín og eigum við þér óend-
anlega mikið að þakka.
Mér þykir ósanngjarnt að þurfa að
kveðja þig í svona minningargrein
því það er svo margt sem ég hefði
getað skrifað og hefði það sennilega
náð í heila bók um öll prakkarastrik-
in hjá mér og Andra frænda heima
hjá ykkur og allar okkar dýrmætu
stundir saman.
Elsku amma, takk fyrir allt. Við
elskum þig og munum sakna þín.
Kristinn Þór Björnsson,
Rúnar Helgi Björnsson.
Eftir mikla og erfiða baráttu við
skæðan sjúkdóm þá er komið að
kveðjustund. Allan tímann sem
amma háði þessa baráttu við sjúk-
dóminn, þá dáðist ég að krafti hennar
og baráttuvilja. Hún ætlaði sér svo
sannarlega að hafa betur í þessari
viðureign en þurfti að lokum að játa
sig sigraða. Eftir standa ótal minn-
ingar sem ég mun ylja mér við um
ókomin ár.
Það er þyngra en tárum taki og
einstaklega óraunverulegt að setjast
niður til þess að rita einhver orð til
minningar um ömmu Kristínu á
Goðabraut. Þegar ég sit og reyni að
hripa eitthvað niður á blað þá finnst
mér eins og hún standi bara í eldhús-
inu á Goðabraut, að baka kleinur eða
hreinsa ber, eins og hún gerði svo oft
á þessum tíma árs, og mig langar
helst af öllu til að taka upp símann og
hringja. Spyrja um berjasprettuna
og kartöfluuppskeruna. Mig langar
bara að heyra í ömmu og fá fréttir að
heiman. Hún amma mín var einstök
kona, einstök amma. Alltaf bar hún
hag minn og bræðra minna fyrir
brjósti og alltaf gerði hún allt það
fyrir mig sem hún gat. Þegar ég kom
svangur heim úr skólanum eða af æf-
ingu var oft komið við á Goðabraut og
fengin smá hressing áður en haldið
var á vit nýrra ævintýra eða prakk-
arastrika. Sem krakki gisti ég oft hjá
þeim ömmu og afa og enn í dag man
ég hvað mér þótti yndislegt þegar
amma breiddi sængina yfir mig á
kvöldin og fór svo með bænirnar áð-
ur en ljósið var slökkt. Morguninn
eftir var svo boðið upp hafragraut.
Mikið vildi ég að ég gæti búið til jafn
góðan hafragraut og amma gerði.
Eftir að við Eva Þórunn fluttum suð-
ur og komum sjaldnar heim til Dal-
Kristín Gestsdóttir
Í dag, 20. septem-
ber, hefði hann afi orð-
ið 88 ára gamall.
Afi var alltaf heilsuhraustur og fór í
ótal ferðalög með fjölskyldunni. Þó
elli kerling væri hin síðari ár farin að
hafa áhrif á daglegt líf, tók afi þátt í
mörgum ferðalögum með okkur og er
okkur minnisstæð jeppaferð sem far-
in var sumarið 2004 á illfærum veg-
arslóða yfir Arnarvatnsheiði, en afi lét
sig ekkert muna um það að hristast
með okkur í bílnum allan liðlangan
daginn. Afi átti líka auðvelt með að
koma auga á spaugilegu hliðarnar á
öllu. Líkt og þegar Kristín datt í
Tjörnina, 6 ára gömul. Hún hafði ver-
ið að spóka sig með ömmu sinni og
vildi ekki betur til en svo að hún datt
út í. Amma fylltist skelfingu og stakk
sér að sjálfsögðu út í á eftir barninu.
Karl Pálmi Ólafsson
✝ Karl PálmiÓlafsson fædd-
ist á Spítalastíg 10 í
Reykjavík 20. sept-
ember 1920. Hann
andaðist á Landspít-
alanum í Fossvogi 2.
september síðastlið-
inn og fór útför
hans fram frá Frí-
kirkjunni í Reykja-
vík 9. september.
Þegar þær síðan komu
heim til afa, rennblaut-
ar upp fyrir haus og afi
hafði fengið að heyra
hvað komið hafði fyrir,
hló hann svo mikið að
hann kom ekki upp
orði lengi á eftir.
Það var alltaf gott að
koma í heimsókn til afa
og fá hjá honum brjóst-
sykur og heyra sögur
af því þegar hann var
drengur og ungur mað-
ur. Afi fylgdist vel með
öllu í kringum sig, allt
til síðustu stundar, og aðeins viku áð-
ur en hann kvaddi ræddum við um
það hvað Skólavörðustígurinn væri
orðinn fallegur.
Húmar að kveldi, hljóðnar dagsins ys,
hnígur að Ægi gullið röðulblys.
Vanga minn strýkur blærinn blíðri hönd,
og báran kveður vögguljóð við fjarðarströnd.
Ég er þreyttur, ég er þreyttur,
og ég þrái svefnsins fró. –
Kom, draumanótt, með fangið fullt af friði og ró.
(Jón frá Ljárskógum.)
Það verður tómlegt að koma til
ömmu núna en við munum ávallt
minnast afa okkar með hlýju og sökn-
uði.
Kristín, Ari og Snorri.