Skinfaxi - 01.02.1927, Qupperneq 24

24
SKINFAXI
birtist íslenskur vorhugur, arnfleygur, heilbrigður og
liressandi. Sæmir það vel ungum og vel gefnum sveita-
manni.
Sigrún Ingólfsdóttir frá Fjósatungu ritar um Skarp-
héðinn Njálsson. Mikið færist sliilka i fang innan tvi-
tugsaldurs, sem tekur sér fyrir hendur að skýra Njálu
eða rökræða í stultri ritgerð um eina aðalpersónu sög-
unnar, en brátt sést að hér er vandasömu verkefni fylgt
með föstum og furðanlega öruggum tökum. Málið er
alt í senn, ljóst, kjarnyrt og fagurt, laust við mærð
og yfirlæti, og vel mega sumar setningar heita spak-
mæli, svo gáfulega er að orði komist, eða hvað finst
mönnum t. d. um þessar línur:
„Líf manna er ofið tveimur meginþáttum, ívafi og
uppistöðu. I uppistöðunni felast erfðir, kynfylgjur, með-
fæddir hæfileikar og ósjálfráðar tilhneigingar. En i
ívafið er spunnið uppeldi, venjur og atvik.“
Sigrún fylgir Skarphéðni í gegnum alla sögu hans
með glöggskygni og nákvæmni góðs ritskýranda.
Hiin finnur að Skarphéðinn tók stolta stórvirkjaþrá
i arf frá móður sinni og fornri víkingsöld. Hann var
fæddur betja að liug og orku, sem hlaut að beita kapp-
lund sinni um skeið, á úfnum sæ harðræða og svaðil-
fara og að því 'búnu bar honum að taka mannaforráð
og slýra sveit eða héraði með hermanns liendi. Sbk
hefðu örlög Skarphéðins orðið, ef bann hefði mátt njóta
sín. En Sigrún finnur að Njáll kennir geigs frá stór-
brotinni skapgerð sonar síns, og að faðirinn bar ægis-
hjáhn yfir stóra barninu, með speki sinni, friðsamlegum
og djúpsettum ráðum. Hún leiðir ítarleg rök að því, að
það var eðlilegt að Skarphéðinn sprengdi fjöturinn og
kynni sér þá ekki hóf, því að hann hafði verið beygður
svo oft og lengi.
Ekki get eg still mig um að geta þess, sem Sigrún
segir um þá fóstui-feðga, Njál og Hösluild Hvítanes-
goða: