Skinfaxi - 01.12.1945, Qupperneq 10

82
SKINFAXI
inni, en margir ungmennafélagar eru fastlyndir og
tryggir umfram aðra menn, og er þeir virða fyrir
sér hvað ungmennafélagshreyfingin hefur verið þeim
undir fána U.M.F.I., munu þeir hugsa sig tvisvar
um, hvort ráðlegast sé að lialda inn í framtiðina und-
ir öðru merki.
Það er vitanlegt, að við ungmennafélagarnir, marg-
ir, höfum ekki reynzt nógu nýtir starfsmenn. En áð-
ur en við breytum um skipulag, er rétt að við próf-
um sjálfa okkur og spyrjum, hvort mistökin sé ekki
meir sjálfum okkur að kenna en slcipulaginu.
Félagasamtök í Svíþjóð, og sjálfsagt viðar, liafa
stundum konungborna menn að leiðtogum sínum.
Það liefir örlað á þeirri ósk, að einhvernveginn
þannig væri það með forystu æskulýðsins liér á landi.
Leiðtoginn á að vera lærður maður og virðulegur,
þjáðkunnur.
Þegar sá, er þessar línur ritar, fór fram á það við
Rílcisútvarpið á sínum tíma, að minningarathöfn um
Aðalstein Sigmundsson væri útvarpað, hafði nýlega
verið samþykkt i útvarpsráði, að ekki mætti útvarpa
kveðju- eða minningarathöfnum, nema þjóðkunnir
menn ættu í hlut. Á þeim grundvelli var tilmæl-
unum hafnað. „Þetta hnefahögg skal verða munað,“
sagði þá Sigurður Thorlacius skólastjóri.
Það var ekki nóg, að vera formaður landssam-
hands íslenzkra barnakennara, né að hafa borið uppi
forystuna í ungmennafélögunum um nærri 20 ára
skeið, til þess að vera þjóðkunnur maður.
Eða var annað hér að baki: Yar útvarpsráð að
lýsa þvi yfir með neitun sinni, að það væri ekki „fínt“
að lifa ocj deyja fijrir smælingjana og æskuna á ís-
landi?
Þeir eru til, sem ætla nú að fyrirbvggja, að svona
lagað endurtaki sig með því að búa til virðulegt, þjöð-