Skinfaxi - 01.12.1945, Blaðsíða 8

80
SKINFAXI
skörinn kreppir úti um landið. Og vilja bæta úr þvi
sem bezt má verða og heildinni til sem mests gagns.
Á Jónasar-tímanum var rætt um samgöngumál í
Skiní'axa, sem og önnur framfaramál. Það var rætt
um, hversu Danir færi með íslendinga eins og skepn-
ur í skipum sínum með ströndum fram.
Nýlega var eitt strandferðaskiiDanna á leið til
Reykjavíkur með um 100 manns, sem liafði ekkert
farrými og jafnvel ekki sæti, heldur varð sumt af
þessu fólki að liggja á þilfari eða i göngum, sárlega
sjóveikt. Framkorna skipshafnarinnar var ekki með
hinu danska sniði, og er ekki ætlunin að áfellast
hana né útgerðarstjórnina. En það er litil menning
í svona samgöngum og liitt er þó mest menningar-
leysið, að „útkjálkafólkið“ skyldi ekki krefjast þess,
að skipið ju-ði gagngert sent úr Reykjavík eftir hin-
um stóra hóp. Og mest væri þó menningarleysið, ef
á bak við liefði búið hjá einhverjum, sem þessa kröfu
befði átt að bera fram: „Þetta eru slæmar samgöng-
ur. En það tekur því ekki að kvarta. Eg fer bráðum
úr þessum iandshluta, og í höfuðstaðnum þarf eg
ekki að fara erinda minna sjóveikur á skipsþilfari.“
En raunar mætti líkja höfuðstaðnum við fleytu, sem
svo væri áskipuð, að varla fengist „dekkpláss“ lengur.
Við ungmennafélagar eigum við með orðinu rétt-
læti jöfnuð milli stélta og einnig landshluta. Og við
viljum berjast gegn uppgjöf og minnimáttarkennd
fólksins úti á landsbyggðinni. Við viljum efla trú
fólksins á landið og sjálft sig.
Við fögnum þess vegna tillögum milliþinganefnd-
ar í skólamálum og styðjum þær vegna þess, að þar
er miðað að því að jafna skilyrði æskunnar í Reykja-
vrk og annarra landshluta til menntunar, og við
fylgjumst af áhuga með því, sem gerist í raforkumál-
um sveitanna og kauptúnanna.
Trúúm við á landið, íslendingar? Við ungmenna-