Skinfaxi - 01.12.1945, Blaðsíða 14

86
SKINFAXI
hann sæti uppi á háum kletti og liorfði athugulum
augum yfir umhverfið. — Og það var sama livort
vetur var eða sumar, vor eða haust, alltaf mátti bú-
ast við að sjá hann á þessum gönguferðum sínum.
— Réttara væri raunar að kalla það rannsóknarferð-
ir, svo mjög var hann oft niðursokkinn í athuganir
sínar, íhugull og þungt hugsandi.
Það gat allt eins brugðið til heggja vona, hvort
liann heilsaði mér, er leiðir okkar lágu saman. Stund-
um bauð iiann mér glaðlega góðan daginn, og var
þá furðu léttur i máli og léttur í spori. En svo var
það Jieldur ekki fátítt, að liann virtist ekki sjá mig,
þótt við mættumst á mjóum veginum. Hann leit ekki
upp, — fótatakið var þungt og liikandi. Það varð
snemma eins ltonar úrlausnarefni fyrir mig, er ég
sá liann tilsýndar og vissi, að við mundum mætast,
að geta mér þess til, livort liann lieilsaði mér eða
ekki. Og ég varð Jjrátt hýsna leildnn í að ráða gát-
una rétt, enda var liún ekki ýkja torráðin.
Maður þessi var lítill vexti, lágur og grannur, hæg-
ur og liljóðlátur og alveg' sérstaklega yfirlætislaus
í allri framgöngu. Hann var þokkalega Jjúinn alla
jafna, oft herliöfðaður og liafði tíðum hendur í vös-
um. Liti liann á mann, var augnaráðið rólegt og at-
liugult. Svipurinn bar vitni um gáfur og glöggskyggni,
og voru það rannsakandi augun og hátt ennið, sem
lielzt kröfðust eftirtektar. — En það sérkennilegasta
við manninn var þó það, liversu persóna lians öll
var innilukt og út af fyrir sig, líkt og lokuð bók. Hann
verkaði á mann næstum leyndardómsfullt. Af fram-
göngu lians og liegðan varð ekkert ráðið um stöðu
hans í þjóðfélaginu, störf eða lífsafkomu. Hann har
ekkert utan á sér eða liafði nokkuð það við sig, sem
gefa mætti til kynna, livar skipa ætti lionum í lióp.
Og þó, — þó var eins og þessi óviðjafnanlega ró
ætti eittlivað skylt við tign.