Skinfaxi - 01.12.1945, Síða 13

SKINFAXI
85
Skáldið Örii Ariiarson.
(Um Örn Arnarson hefur enn ekki mikið verið ritað. En
liar sem vitað er, að þetta ágœta skáld á mikil itök í hug-
um inanna víðsvegar um landið, þykir hlýða að birta hér
upphaf alllangrar ritgerðar um skáldið. Það skal tekið fram,
að ritgerðin er að mestu leyti samin fyrir nokkrum árum,
þegar skáldið var enn á lífi, en það lézt sumarið 1942, eins
og kunnugt er.)
I. Innganguv.
Þegar ég var að alast upp í hrauninu vestan við
Hafnarfjörð, bar það eigi allsjaldan við, að á vegi
mínum varð maður, sem snemma dró að sér óskipta
athygli mína. Hann var í liáttum sínum og atferli
öllu liarla ólikur þeim mönnum öðrum, sem leið
áttu um þessar slóðir. Eldcert liktist hann því fólki,
sem gekk út úr bænum sér til liressingar og heilsu-
bótar og þótti það liæfileg tilbreytni að ávarpa af
náð með nokkrum orðum lítinn drenghnokka, sem
það mætti, annað hvort að leik eða erindum. Ekki
bar hann heldur neinn keim af fólkinu, sem heima
átti í sveitahverfunum vestur með sjónum og skrapp
í hæinn brýnna erinda. Hann skar sig alveg úr.
Það var allsendis ómögulegt að ætla á, hvar eða
hvenær voru líkur fyrir því, að þessi maður væri á
gangi. Hann gat allt að einu birzt okkur börnunum
niðri í fjöru eins og langt uppi í lirauni. Við mátt-
um eiga von á því, er við vorum að sniglast í fjör-
unni, að liann kæmi reikandi með sjónum, staldr-
aði við í öðru hverju spori og skoðaði skeljar og
þörunga. Eins máttum við eiga von á því, er við
vorum á könnunarferðum okkar um hraunið, að