Skinfaxi - 01.12.1945, Qupperneq 19

SKINFAXI
91
á gólfinu og lilustaði, og datt þá hvorki af honum.
né draup. Ekkert fór fram lijá honum, og var hanni
mjög ungur, er liann liafði fullan skilning á máli og
efni hókanna, svo að fimm eða sex ára skildi hanni
rímurnar alveg. Notaði liann tíðum orðfæri þeirra
í einrúmi og ræddi við sjálfan sig á þeirra máli. —
Þegar hann tók svo sjálfur að lesa, las liann allt,
sem til var á heimilinu, nema guðsorðabækur, en
af guðsorðinu þóttist hann fá nóg á annan liátt. Hann
varð sér einnig úli um bækur, livar sem þær var
að fá, og varð hann allvíðlesinn snemma, eftir því
sem þá tiðkaðist um sveitadrengi.
Ekki er vitað um skáldgáfu í ættum Magnúsar,
en mjög snemma tók hann að fást við að rima. Lék
hann sér að hendingum allt frá óvitaaldri, og hafði
fólk fljótt orð á því, að liann mundi verða skáld.
Var hann ekki eldri en fimm ára, er hann setti sam-
an visu. Voru tildrögin þau, að hann var á rangli úti
í mýri rétt utan við túnið, og kom þá að djúpum
pytti, sem var mjög lítill um sig. Vísan er svona:
Enn hann Mangi ætlar úr langa að drekka,
upp úr pytti ólundar
og hjá titti heimskunnar.1)
En er hann eltist, varð hann mjög dulur á þessa
íþrótt sína, og kom þar þegar í ljós síðari hlédrægni
hans. En hann svalg í sig allan þann kveðskap, er
í náðist, iærði vísur og kvæði og hafði hið mesta
yndi af. í sveitinni var þó lieldur fátæklegt and-
rúmsloft livað skáldskap snerti. Kynntist hann einna
fyrst kveðskap Símonar Dalaskálds, en hann var á
þeim árum gestur í öllum landsfjórðungum. Einnig
1) Magnús sagði svo sjálfur frá, að hann hefði ekki verið
svo lítið montinn, er hann hafði linoðað þetta. flann hafði
mjög gaman að orðbragðinu hjá sér svo ungum, og taldi, að
snemma hefði beygzt að því er siðan varð i þeíhi efntim.
7+