Skinfaxi - 01.04.1951, Blaðsíða 4

4
SKINFAXI
eigin starfs, heldur í mörgu verið svipaðra hvalreka,
sem telja mátti góðan til búsílags, en hvergi nærri ein-
hlítan til viðvarandi gengis og velfarnaðar. 1 þessu til-
liti hefur í verulegum atriðum þessi grundvallármunur
gleymzt og þá um leið hefur oss láðzt að muna, hverj-
ar eru staðreyndir um öflun og hagnýting efnalegra
verðmæta.
Islendingar hafa lifað og lifa í harðbýlu landi, þar
sem gæðum er fremur torsótt að ná. Enskur lífeðlis-
fræðingur, sem hér var á ferð í fyrra, lét svo um mælt
í blaðaviðtali, er hann kom heim til sin að för lokinni,
að hann teldi landið vera á yztu mörkum þess, að þjóð-
in fengi lifað nútíma menningarlífi. Enda þótt vér
getum eigi tekið þessi ummæli að öllu liátíðlega, þá
benda þau ótvírætt til þess, sem vér alla tíð verðum að
muna og fara eftir, að vér þurfum meir og betur en
flestar aðrar þjóðir heims að duga og vinna til að
halda uppi og styrkja þjóðarstofninn frá kyni til kyns,
og að engrar hóglatrar kyrrðar né sérstakra næðis-
stunda er að vænta í framtíðarstarfi. Þróttmikið og
einlægt starf lilýtur að vera ein af traustustu undir-
stöðum að lífshamingju vorri og velmegun, og vér meg-
um vera þess fullviss, að eigi verður sómasamlegs
auðs vant í landi voru, ef samvizkulega er að verki
verið. Um starfsgleði og starfsþrótt getum vér sótt
nægar fyrirmyndir til forfeðranna, og það eigum vér
að gera, þegar vér höfum glöggvað oss á því, hve
miklu þær dyggðir varða framtíð þjóðarinnar. Starfs-
prýði hefur lengst af þótt skarta á hverjum þegn í
þessu landi, og má oss vera auðskilið, að svo á það að
vera.
Hið innra með oss þarf að ríkja það hugarfar, sem
glæðist og eflist af ást til ættar vorrar og ættarlands,
sem ber svip af fullvissunni um hið veglega hlutverk
vort að skapa betri og bjartari framtíð börnum þessa
lands, luigarfar, sem tekur næring sína úr safaríkum