Skinfaxi - 01.04.1951, Blaðsíða 10

10
SKINFAXI
Tóku þeir bræður — Hausthúsabændur — nú for-
ystuna og var aftur riðið á leirana og í eyjarnar.
Hausthúsaeyjar voru áður ein eyja, og hét hún Haf-
ursfjarðarey, og við hana er hreppurinn kenndur, sem
eyjarnar tillieyra - Eyjarhreppur. Var þá hyggð í
eyjunni og meira að segja kirkjustaður. Enda benda
þar örnefni á byggð, svo sem Bæjarey, Bæjarhóll o.s.
fi*v., og kirkjugarður er þar, sem er í uppblæstri og
gægjast beinin út úr rofunum. Vilhjálmur Stefánsson
landkönnuður dvaldi þar nokkru eftir aldamótin og
safnaði beinum til rannsókna sinna.
Sú sögn er, að sundið milli eyjar og lands hafi verið
svo mjótt, að borð var lagt milli landa, svo ganga
mætti um flæðar. En vegna ágangs strauma og vinda,
breikkaði sundið og eyjan skiptist. En nú eru eyjarnar
fjórar.
Vitað er, að kirkja var í eyjunum eða eynni, þar til
um 1560, og voru sóttar þangað messur. En þá var
kirkjan lögð niður, og er greind sú ástæða til þess —
í munnmælum — að kirkjufólk hafi farizt á leið til
lands frá messu, sennilega ætlað að ganga veikan is
um liáflóð, því að sjálfsögðu hefur alltaf fjarað í
eyjarnar.
En hitt er víst, að kirkja var aflögð þar um þetta
leyti og var kirkjulaust í sókninni nær því í áratug,
en bænhús var reist í Hrossholti, sem er bær nálægt
miðju sveitarinnar. En laust fyrir 1570 var kirkjan
byggð á Rauðamel hinum ytra - bústað Sel-Þóris, og
þar er hún enn.
Þrátt fyrir það, þótt Hausthúsaeyjar hafi látið á sjá
frá fyrri tið, eru þær þó gagnsamar enn. Er þar æðar-
varp nokkurt og selveiði. Heyskap má og liafa þar all-
mikinn, bæði af melgrasi og töðu.
Þá er fólk hafði skoðað eyjarnar svo sem hæfilegt
þótti, var aftur riðið á fjörurnar og út í Hausthús. Var
nú sprett duglega úr spori á eggsléttum leirum. Fólk