Skinfaxi - 01.07.1967, Blaðsíða 25

fríinu og vikivakadans í Goodtempl-
arahúsinu þegar líða tók á námskeið-
ið.
Þeim, er litið hefði inn í fimleikasal-
inn og heyrt skipun Jóns Þorsteins-
sonar, myndi ekki hafa dottið annað í
hug en að hér væru óðalbornir Bakka-
bræður saman komnir. Svo mjög var
hópurinn sundurleitur. Þarna voru
nokkrir menn, sem eitthvað höfðu
iðkað fimleika, þá aðrir, sem varla
höfðu séð fimleika hvað þá heldur
meira. En eitt var sameiginlegt, allir
vildu vera með og gerðu sitt bezta.
Og þess skal getið, að undir hand-
leiðslu og stjórn Jóns Þorsteinssonar
leið ekki langur tími, þar til taktur
°g viðbrögð voru orðin hin beztu.
Þannig var það í hverri íþróttagrein,
að þroskinn varð með undrum mikill.
Má þar marka nokkuð, að knatt-
sPyrnukappleik töpuðum við fyrir
K.R., sem þá var íslandsmeistari, með
f mörkum gegn 1.
Þegar líða tók á námskeiðstímann
hefði mátt með hægu móti stofna
ágætan fimleikaflokk. Og hefði lengri
tími gefist, hefðu þarna upp risið
ágætir íþróttamenn á hverju sviði
íþrótta, enda átti það eftir að koma í
bjós, að sumir þessara manna urðu
meðal beztu íþróttamanna landsins er
stundir liðu fram. Auk þess, sem menn
þessir hafa verið og eru enn ágætir
menn innan íþróttahreyfingarinnar.
Eins og áður segir, vorum við til
húsa víðsvegar um bæinn. Til þess að
bæta okkur þetta upp, vorum við svo
féiagslyndir, að við komum saman til
funda- og skemmtihalds í kaffistof-
um bæjarins. Kom þá í ljós, að meðal
okkar voru mælskumenn, hagyrðing-
ar og efni í skáld. Hér voru og efni í
SKINFAXI
óperusöngvara og leikara, og hermi-
krákur voru hér ágætar. Var á þessum
samkomum tjaldað því sem til var og
höfðum við mikla ánægju af þessum
samfundum. Hagyrðingarnir pukruð-
ust til að bera saman bækur sínar og
voru grunaðir um græzku, sem þó var
ástæðulaus. Hátíð þessi stóð í fjóra
mánuði. Þá áttum við að vera færir
um að fara út meðal lýðsins og kenna
og einnig að sýna getur okkar sjálfra
í íþróttum. Og þó tíminn væri ekki
lengri, náðist undraverður árangur.
Allir munu hafa kennt eitthvað þegar
heim kom í hérað, og bárust fréttir af
því á næstu árum, að nemendurnir
kenndu og létu gott af sér leiða.
Skilnaðarhóf var haldið. Þar var
Guðmundur landlæknir Björnsson að-
alræðumaðurinn. Lét hann mjög vel
yfir árangrinum og þeim framförum,
sem menn höfðu tekið. Minnisstæð-
astur er mér einn partur ræðu hans
um pilt, sem honum hefur víst fundist
okkar grennstur. „Þegar ég sá hann
meðal ykkar, sagði ég við sjálfan mig:
„Þeir drepa strákinn“, en þetta fór á
annan veg. Pilturinn þrútnaði allur og
tútnaði, og þetta sannar okkur hvers
íþróttirnar eru megnugar. Þetta eru
þær einar færar um að gera“, sagði
Guðmundur með stolti þess manns,
sem þekkir íþróttirnar og gildi þeirra.
Enginn okkar nemendanna var svo
djarfur, að standa upp og segja orð.
Óg nú ætla ég að flytja inntak þeirra
ræðu, sem ég var komin á fremsta
hlunn með að flytja í þessu hófi, þó
mig brysti kjark til að standa á fætur
þá og flytja hana.
„Ég þakka þeim sem gefið hafa okk-
ur tækifæri til að sækja þetta nám-
skeið, ég þakka kennurunum fyrir
25