Skinfaxi - 01.07.1967, Blaðsíða 16

ast ráð fyrir öðru, en reynt sé á hvern
hátt, sem ekki varðar við lög, að ginna
af unglingunum hvern pening sem
þeir hafa yfir að ráða, — og þeir eiga
að hafa yfir miklum peningum að
ráða, annars er ekki um velferðarríki
að ræða.
Ástæðulaust er að gleyma því, að
velferðarríkið hælir sér af að það kosti
kapps um að veita barninu siðmenn-
ingarlegt uppeldi. En meðal fyrstu
leikfanga sem smástrákurinn fær í
hendur eru eftirlíkingar hvers konar
morðtóla, litskrúðugar eftirlíkingar
af þeim amboðum hins fullkomna sið-
leysis, sem nú ógnar þeirri menningu
er við þó enn viðurkennum í orði.
Enda er svo komið, fyrir fordæmi
hinna eldri, að ungur maður getur
helzt ekki verið þekktur fyrir að fara
á góðum degi út í guðsgræna náttúr-
una öðru vísi en alvopnaður, svo hann
fái svipt lífi eitthvert dýr, og helzt
sem flezt, sér til yndis og hugarhægð-
ar. Ég tek það fram, að það er síður
en svo að þetta eigi sérstaklega við
okkur hér, en hitt er aðeins almenn
staðreynd, að drápsæði mannsins er á
góðum vegi með að útrýma ótöldum
tegundum dýra. Saga geirfuglsins
okkar hefur gerzt og er að gerast í öll-
um heimsins hornum.
Velferðarríkið er stolt af tækni sinni
til lærdóms og þekkingarauka hvers
konar, kvikmyndinni, sjónvarpinu, svo
eitthvað sé nefnt af mýmörgu. Víst
hillir hér undir mikla möguleika, —
og þó veit allur heimurinn að þessi
sama tækni ber inn í daglegt líf not-
enda sinna margt, sem aldrei skyldi
þrífast. Er þar fjölmargt til ginningar
gert, byggt á þeirri staðreynd, að það
er beinlínis auðvelt að græða fé á því
að draga mann'lega siðgæðisvitund
niður í svaðið, en býsna fyrirhafnar-
samt og oftast vanþakklátt verk — að
lyfta henni til meiri þroska. í því sam-
bandi minnist ég þess að við íslend-
ingar höfðum og höfum enn, að ég
held, starfandi hóp manna, sem á að
hafa eftirlit með því að ekki séu sýnd-
ar hér svokallaðar siðspillandi kvik-
myndir. En ef þessi eftirlitsnefnd er
enn með lífsmarki, þá á hún áreiðan-
lega við ramman reip að draga. Hvaða
kvikmyndahús vill láta taka frá sér
feitustu bitana: léttúðarmyndirnar,
hryllingsmyndirnar og glæpamyndir
af fjölbreyttustu gerð? Ég trúi að
þetta kvikmyndaeftirlit okkar slái af
kröfunum gegn aldurstakmörkun sýn-
ingargesta. „Börnum innan 12 ára
bannaður aðgangur“, stendur gjarnan
í auglýsingunni, — og er miklu væn-
legra til árangurs en nokkur önnur
auglýsingabrella til þess að fá sem
flesta á ungum aldri inn á þá sýningu,
sem þeim er bannað að sjá. — Nú er
ég ekki að halda því fram að eftirlits-
nefndin okkar vilji ækki vel með
störfum sínum, en við ættum öll að
þekkja íorvitni hins viðkvæma aldurs-
skeiðs á þeim hlut sem bannaður er,
og hvaða ávinning getum við haft af
því að vera að leiða fyrir sjónir okk-
ar unga fólks, jafnvel þó að eldri séu
en tólf ára, þær myndir sem kannski
eru ætlaðar fyrst og iremst til pess
að vera nokkurs konar nautnalyf þeim
vanrækta hópi, sem stórborgir millj-
ónaþjóðanna sjá sér hag í að halda á
sem lægstu menningarstigi? Hér er
enn sama sagan: hin freka viðleitni
eldri kynslóðarinnar til þess að draga
sér fé úr pyngju hinna yngri án til-
16
SKINFAXI