Skinfaxi - 01.07.1967, Blaðsíða 27

þessum gamla glímumanni sárni, að
síðar skuli sú hefð hafa komizt á í
kappglímum að mönnum leyfðist að
níða andstæðinginn niður. Emil hefur
fylgzt vel með, og hann gerir sér grein
íyrir því, hvers vegna Ijótur svipur
hefur stundum verið á kappglímum.
Á bls. 94 bendir hann á hættuna, sem
því fyigir, ef leikreglum er ekki fylgt
af kennurum og dómurum. Gagnrýni
Emils er sterk fyrir það, hversu öfga-
laus hún er og vel rökstudd, og í öll-
um skrifum hans felzt einlægur og já-
kvæður vilji til að viðhalda giímunni
sem glæsilegri og tilkomumikilli
íþrótt.
Fróðlegar eru lýsingar Emils um
frumstæðar íþróttaæfingar við erfið-
ar aðstæður í ungdæmi hans og um
glímuiðkanir og glímulag manna
uyrðra. Þá var glíman íþrótt ungra
manna og skemmtun allra í Þingeyj-
arsýslu. Á þessum gullaldartímum
voru það „prestarnir, sem héldu við
og efldu áhugann á glímuíþróttinni,
hver í sínum sóknum, en þeir höfðu
flestir lært og æft glímuna í skóla ...“
Ef til vill væri vegur glímunnar
meiri um land allt í dag, ef þessarrar
ágætu forystu presta hefði notið við
áfram, og vissulega væri starf klerka-
stéttarinnar virðulegra og lífrænna,
ef þeir hefðu haldið áfram að láta sig
þessi mál skipta.
Nokkrir fróðleiksmolar eru um
glímuiðkanir í öðrum landshlutum, en
sagnfræðilega séð er hér fyrst og
fremst glímusaga Þingeyinga, sem er
mjög merk, og ómetanlegar eru frá-
sagnir Emils af Grettisglímunum á
Akureyri, þar sem hann var sjálíur
þátttakandi.
MYNDAMÓTIN
BEZT
FRÁ
SKINFAXI
27