Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1942, Side 9

allir gera sér að skyldu að ætlast til mikils af
þeim. Sennilega væri þörf á ennþá meiri sam-
vinnu milli verksmiðjustjórnar og sjómanna.
Það gefur meiri innsýn að skiftast sem mest á
skoðunum, betur sjá augu en auga, það mun og
skapa gagnkvæmt traust.
Mest ber á aðfinnslum viðvíkjandi Raufar-
hafnar verksmiðjunum. Þar er aðeins önnur
verksmiðjan starfrækt, og efast sjómenn mjög
að hún skili meira en rúmlega hálfum afköst-
um, móts við það, sem hún ætti að gera. Verk-
smiðjustjórnin mun ekki hafa álitið þörf að
starfrækja gömlu verksmiðjuna í sumar, og
líka mun það hafa verið erfiðleikum bundið
að fá starfsfólk.
Það var sjómönnum mikið fagnaðarefni, þeg-
ar nýja verksmiðjan á Raufarhöfn var reist.
Það hefur líka sýnt sig, að hennar var meira
en þörf. Þessi verksmiðja þykir þó vera óþarf-
lega fljótfærnislega reist, eftir þeirri ágætu
reynslu, sem fengin var af nýtízku bræðslu-
stöðvum. Sumir taka svo djúpt í árinni að milj-
ónum króna hafi verið fleygt þania skipulags-
laust, og ýmsar sagnir ganga um mistök sem
eiga að hafa orðið.
Vélahúsið á að hafa verið gert of lítið í upp-
hafi, þannig að vélarnar komust ekki fyrir, svo
að saga varð ofan af sumum þeirra, þar á
meðal pressunum, svo að verksmiðjan gerir ekki
sama gagn og hún annars gæti. Einnig hvað
hafa gleymzt að ætla þurkurunum pláss, og
varð síðar að byggja sérstakan skúr yfir þá.
Annað ráðslag hvað hafa verið eftir því. Þess-
ar og þvílíkar raddir eru svo algengar og há-
værar, og þetta varðar svo mjög almenna hags-
muni, að hreinasta þörf er að skipa nefnd til
að kynna sér þessi mál.
T. d. nefnd, sem þannig væri skipuð, að
landssamband útgerðarmanna útnefndi einn
manninn, Farmanna- og Fiskimannasamband
íslands annan og atvinnumálaráðherra þriðja
manninn. Þetta myndi verða það bezta fyrir
alla aðila.
Hver maður getur séð að verksmiðjurnar á
Raufarhöfn eru ruglingslega byggðar. Fé virð-
ist þó hvergi hafa verið til sparað. Ef eitthvað
hefur klikkað, þá eru það þau hyggindi, sem
í hag koma.
Þarna eru tveir gríðar miklir lýsisgeymar og
virðast þeir vera vandaðir, einnig er þarna
fyrirferðarmikið mjölgeymsluhús. Löndunar-
tækin, sem notuð eru við nýju verksmiðjuna
eru tvennskonar: Krani og gripskóflur, sem
háma í sig síldina úr lestum skipanna. Mikil
fi'amför og flýtir er að þessu, borið saman við
það sem áður var. Afköst þessara tækja fara
VÍKINGUR
mjög eftir því, hvað ört er mokað að þeim um
borð í skipunum. Kraninn mun geta losað sem
næst 300 málum á klukkustund og skóflurnar
eitthvað minna. En sá galli er á gjöf Njarðar,
að síldarlyftan — stíginn, sem flytur síldina
upp í þrærnar og verksmiðjuna — hefur ekki
undan, ef bæði þessi tæki eru látin losa eins
Síldveiðin er einn stærsti atvinnuvegur landsins.
og þau geta mest. Þá lyftir stíginn sér og skil-
ur síldina eftir. — Það getur varla þurft neinn
Edison til að finna ráð við þessu.
Sjómennirnir sögðu að þessi verkfæri hefðu
alltaf verið að bila til að byrja með, og um-
sjónarmennirnir þá fengið ýmislegt að heyra.
Síldveiði skipstjórarnir láta ekki að sér hæða,
þegar þeir eru í veiðihamnum, og er þá betra
fyrir þá, sem fyrir verkum eiga að sjá, að vera
meira en miðlungsmenn til að geta staðið klárir
af þeim.
Auðvitað geta komið fyrir alls konar bilanir
á tækjum, sem miskunnarlaust er beitt, og er
ekkert við því að gera, annað en reyna að
bæta úr því sem fljótast, en til þess þurfa menn
að hafa gert ráð fyrir því versta, og vera til-
búnir að mæta því.
Sjómenn, sem landa á Raufarhöfn sakna
mikið Kristjáns Einarssonar, sem þarna var
verkstjóri áður. Bæði var hann duglegur og ó-
sérhlífinn, þaulkunnugur síldarbræðslu og við-
skiptum við sjómenn, enda runninn úr þeirra
hópi. Þykir þeim það hálf einkennileg ráðstöf-
un, að hann skuli hafa verið sendur til Húsa-
víkur, til að hafa umsjón við verksmiðju, sem
alls ekki er látin ganga. Meðan þeir álíta, að
skortur á hæfu starfsfólki, standi Raufarhafn-
arverksmiðjunni fyrir þrifum.
Það er ekki nema von að sjómenn séu ár-
vakrir fyrir starfrækslu manna og fyrirtækja,
sem þeir eiga svo mikið undir að sækja. Þetta
eru fyrst og fremst þeirra fyrirtæki og út-
gerðarmannanna, óskir þeirra mega því ekki