Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1942, Side 29

leið, og þrem dögum eftir að hann lagðist, var
hann með óráði og mjög mikinn hita.
Vegna ótta við útbreiðslu veikinnar, fór fyrsti
stýrimaður yfir í eftirlitsskipið til að fá læknis-
aðstoð. Þegar hann kom aftur með lækninum,
þrem stundum síðar, var Edgar látinn.
Daginn eftir voru hinar jarðnesku leifar hans
jarðsungnar í Batavíu. Þrátt fyrir fyrirmæli
um að mega ekki yfirgefa skipið, tókst brytan-
um og 6 öðrum að komast i land með uppskip,-
unarbát, til að vera viðstaddir jarðarförina. —
Þetta var þeim samt dýrkeypt, því að nokkrum
dögum síðar urðu flestir þeirra veikir og urðu
að leggjast.
Umboðsmennirnir höfðu tilkynnt eigendum
skipsins lát skipstjórans, og að 48 stundum liðn-
um kom skeyti að heiman, þar sem sagt var
að Richards skyldi verða skipstjóri á „Trafalg-
ar“, svo framarlega sem hann gæti aflað sér
bráðabirgða skipsstjóraréttinda. Hann var nú
prófaður hjá brezka ræðismanninum, að við-
stöddum tveimur skipstjórum af brezkum skip-
um, sem voru þar í höfninni. Eftir að hafa leyst
úr spurningum þeim, sem lagðar voru fyrir hann,
tók hann við stjórn „Trafalgar“.
Skoti að nafni Kirkwood, með fyrsta stýri-
manns réttindum var ráðinn í hans stað og einn
af hásetum hins síðar nefnda, að nafni X....,
með annars stýrimanns réttindum, var hækkað-
ur í hina lausu stöðu sem annar stýrimaður.
Námstími William Shotonis var nú á enda
og fyrsta verk Richards sem skipstjóra var að
gera drenginn að þriðja stýrimanni. Venjulega
voru ekki nema tveir stýrimenn á „Traflagar“,
en Richards fannst að Shotton verðskuldaði það
fyrir hæfileika sinn og dugnað.
Tveimur eða þremur vikum síðar veiktist
Shotton af hitasótt og var fluttur í sjúkrahús,
þangað sem hinir höfðu verið fluttir áður.
Nokkru síðar batnaði þeim nægilega til að
geta farið aftur um borð, en þar sem heilbrigðis-
yfirvöldin álitu að ekkí mætti búast við algjör-
um bata á meðan sjómennirnir önduðu að sér
þessu eitraða lofti, sem kom frá mýrlendinu, var
Richard ráðlagt að leggja af stað svo fljótt sem
auðið væri.
Um þetta leyti var búið að losa kassa-olíuna
úr skipinu og fyrirskipanir höfðu komið um að
„Trafalgar“ ætti að fara til Melbourne 1 Ástra-
líu og fá þar nýjar fyrirskipanir. Iiæfileg kjöl-
festa var þegar sett um borð og 29. október, eft-
ir að hafa verið 8 vikur í Batavíu, var létt akk-
erum og haldið áfram.
Það var nú vonað, að þeir væru lausir við
hitasóttina. Vart höfðu þeir samt farið í gegn
um Sunda sundið og voru komnir frá ströndum
Jövu, að einn hásetanna, Kelly að nafni, varð
veikur. Skipstjórinn og brytinn gerðu allt sem
þeir gátu, en vesalings manninum fór ört versn-
andi og dó 9. nóvember, ellefu dögum eftir að
farið var úr höfn.
Eins og var með Edgar skipstjóra, þá var
hitasóttin aðgreinileg í þrjú stig. Fyrst, mikill
skjálfti; næst hár hiti, höfuðverkur og einkenni
um sálartruflun og síðast óráð og óþrjótandi
sviti, sem leiddi svo til dauða.
Eftir að hafa lesið útfararkveðjuna yfir hin-
um látna íra, sagði Richard við Kirkwood stýri-
mann að sér liði alls ekki sem bezt.
„Ég er ekki hissa á því“, svaraði hinn nýi
stýrimaður. „Slíkt verk sem þetta er nóg til að
gera hvern mann undarlegan. Fáðu þér góðan
slurk af rommi og þér mun þá ef til vill líða
betur“.
Richards gerði þetta, en um kvöldið byrjaði
hann að skjálfa.
„Það er ekki gott, Kirkwood“, sagði hann og
hristi höfuðið raunalega. „Ég held að ég sé bú-
inn að fá hitasóttina. Ef eitthvað skyldi koma
fyrir mig, þá verður þú að taka við. Ég held
að bezt væri að við færum yfir skipsskjölin, áður
en ég verð mikið veikari“.

Hitasóttarguíuna lagði aí landinu út til þeirra.
V 1 K I N G U R
20