Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1942, Side 16

kom þangað annað skip, „Brúni“ frá Siglufirði
og kom hann beina leið að heiman og var afla-
laus. Fylgdist hann með okkur frá Isafirði, en
var nokkuð á eftir. Við sigldum nú út djúpið
og var veður allgott. Þegar við vorum 13 míl-
ur út af Rit, ákvað skipstjóri að leggjast. Þeg-
ar við höfðum legið þarna nokkra stund kom
Brúni til okkar og sögðu skipverjar sínar farir
ekki sléttar, höfðu þeir misst út tvo menn og
ekki tekist að ná þeim aftur, var annar þeirra
skipstjórinn, Gísli Magnússon frá Hugljúfsstöð-
um á Höfðaströnd, en hinn var Jón Jónsson frá
Stóru-Brekku í Fljótum. Báðu þeir nú Guðmund
að lána sér skipstjóra til þess að sigla Brúna
heim, en á Voninni voru þrír menn með skip-
stjóraréttindi, þeir Barði Barðason, og Jakob
Petersen, sem áður eru nefndir og ég. Vildi
hvorugur hinna fyrnefndu fara með skipið. —
Kom þá Guðmundur að máli við mig og spurði
mig, hvort ég væri ekki fáanlegur að sigla Brúna
heim og lét ég tilleiðast með því skilyrði, að ég
tapaði ekki hlut mínum á Voninni og hét hann
því. Sagði Guðmundur að ég skyldi fylgja sér
eftir.
Þegar ég kom um borð í Brúna, var mann-
skapurinn þar heldur daufur í dálkinn og það
sem verra var, að skipverjar voru allir dauð-
myrkfælnir, gekk svo rammt að þessu, að eng-
inn fékkst til þess að fara aftur í káetuna og
sögðu, að þeir skipstjóri og Jón heitinn væru að
fljúgast á aftur í „skottinu“. Ég flutti mig strax
aftur í káetuna með allt mitt dót og varð eins-
kis var eins og vænta mátti. Við lágum nú um
kyrrt á annan sólarhring og reyndum fyrir há-
karl cg fengum 27 tunnur lifrar. Skjöldur lá
þarna á sömu slóðum og hafði fengið á annað
hundrað tunnur. Skipstjóri á Skildi var Valdi-
mar Guðmundsson frá Kálfsskinni. Brátt tók
fyrir hákarlinn og leystu þá öll skipin. Norðan
kul var og haldið til austurs, enda sást rifa í
ísinn. Ekki leitzt mér þó á þessa leið, en hélt
upp undir land til Aðalvíkur, en síðar austur
með landi, austur fyrir Ilorn, inn undir Geir-
hólma. Þá var allt fullt af íshroða og sótniða
þoka, svo að naumast sást handaskil. Tók ég nú
strikið á Skaga og héldum við áfram gegnum ís-
inn í heilan sólarhring. Oft urðum við að baka
skipið og leiða milli jakanna, en aldrei vildi þok-
unni létta. Eftir sólarhring sá ég grisja í tvö
fjöll, voru það Reykjaneshyrna og Spákonufell
á Skaga og gat ég þá fyrst vitað með vissu hvar
við vorum, en það var rétt fram af Skaga, og
þar sluppum við úr ísnum. Var þá komin norð-
an gráða og náðum við inn á IJraunakrók um
kvöldið. Dót þeirra, sem drukknað höfðu, var
nú flutt í land, en síðan haldið áfram til Akur-
eyrar. Út af Siglufirði hittum við Þorleif bónda
á Siglunesi, er var í fiskiróðri, og spurðum hann
tíðinda og þar með, hvort Vonin væri komin
heim og sagði hann svo ekki vera. Sigldum við
nú inn Eyjafjörð og komum seinni hluta dags
til Oddeyrar. Við fórum þegar í land og stóð
þá Kristinn Hafstein á bryggjunni. Þegar við
höfðum heilsað honum, spyr hann mig strax,
hvort Vonin hafi farizt. Ég segi honum þegai,
hún muni heil á húfi með 200 tunnur lifrar, en
að ég hefði átt von á því, að hún yrði komin til
Akureyrar á undan okkur. Sagði ég honum síð-
an allt hið létta um ferðir okkar, hvernig Brúni
hefði misst út skipstjóra sinn og annan mann
á leið út Isafjarðardjúp og að ég hefði síðan
verið fenginn til þess að sigla skipinu heim.
Spyr Ilafstein mig þá, hvort ég vilji fara með
Brúna á veiðar, en ég var ófús til þess, enda
voru skipverjar á Brúna leiðir mjög yfir þess-
um atburðum og vildu síður fara út aftur.
Var nú öllu skipað upp úr Brúna, bæði far-
angri og hinum 27 tunnum lifrar, er við höfðum
fengið, en skipinu síðan lagt inn á höfnina.
Þegar öllu þessu var lokið, fékk Hafstein mér
100,00 kr. í peningum fyrir að sigla Brúna heirn,
en sagði að ég fengi ekkert af lifrarhlutnum,
því að hann fengju aðstandendur hinna drukkn-
uðu.
Leið nú nærri vika svo að ekki kom Vonin, en
er hún loksins kom, höfðu skipverjar þau tíð-
indi að segja, að eftir að þeir fóru frá Rit hafi
þeir lent í ís og hinum mestu erfiðleikum, en
urðu loks að snúa aftur og fara sömu leið og
við, með löndum fram.
Eftir að Vonin hafði losað afla sinn, fór ég
aftur á skipið og hélt hún þá heim til Siglufjarð-
ar. Fórum við síðan tvo túra, er báðir gengu all
vel, þrátt fyrir mikinn ís; vorum við hálfan mán-
uð í hvorum þeirra og fengum 126 og 127 tunn-
ur lifrar. Eftir það varð ég að fara af skipinu,
vegna handarmeins.
Illutur minn á þessum 3 mánuðum varð
400,00 kr. og þótti það með afbrigðum gott, en
ekki fengust þessar krónur án mikilla erfiðleika
og harðar baráttu.
„Til athugunar fyrir giftar konur.“
Vertu ekki frekjufull við manninn þinn, mundu
eftir því, að sú var tíðin, að þú settir hann að gæð-
um og kostuin upp fyrir alla aðra menn.
Viðurkenndu við tækifæri, að maðurinn þinn hafi
rétt, og að þú sért sjálf ekki fullkomlega óskeikul.
Sé maður þinn hæfileikamaður, skaltu vera hon-
um vinur. En sé liann það ekki, þá skaltu vera
honum vinui' og ráðgjafi.
10
V í K I N G v n