Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1942, Qupperneq 34

Ég hafði skorist á enni og fengið sár á annan
fótlegginn, og var orðið svo af mér dregið, að
ég hafði ekki þrek til þess að busla neitt, til
þess að halda á mér hita, en lá aðeins hreyfing-
arlaus á lúgubrotinu. Eftir því sem félagar
mínir sögðu mér síðar, leið þannig upp undir
klukkustund, að þeir, sem á flekann komust,
voru að reyna að róa honum á milli okkar, sem
enn vorum í sjónum, og tókst loks að ná okkur.
Ingibergur Lövdal komst fyrstur á flekann
eftir að skipið var sokkið. Skaut honum upp
rétt hjá flekanum, og síðar komust þeir einnig
á flekann Kristján Kristófersson og Sigmund-
arnir báðir og réru þeir þá flekanum til, eins og
fyrr segir, eftir því sem þeir gátu. Sá þriðji,
sem einnig var lengst í sjónum, var Karl sál.
Guðmundsson, er síðar andaðist á leiðinni til
lands.
Þegar á flekann var komið, var ekki annað
framundan en að bíða þess, að einhver björgun
bærist af tilviljun.
Við vorum allir andlega hressir, ræddum um
daginn og veginn og það, sem fyrir hafði kom-
ið, og möguleikana til björgunar, og fólkið
heima. Við skipulögðum líf okkar eftir aðstæð-
unum, skiptumst á að standa vaktir og gera
það, sem mögulegt var, til þess að vekja á okk-
ur athygli. Á nóttunni kveiktum við t. d. blúss
öðru hvoru og sendum upp flugelda, en á dag-
inn flögguðum við íslenzka fánanum og skyrtu,
sem hengd var ofan við hann.
Matarskömmtun var strax tekin upp, en
vatn var af svo skornum skammti, að af því
fengum við mjög takmarkað, og kvaldi það okk-
ur mest.
Og dagarnir liðu. Einmana og yfirgefnir
hrökktumst við á hinum litla fleka, varnar-
lausir fyrir vindi og sjó, á bylgjum Atlants-
hafsins.
Á 6. degi sáum við stórt skip á siglingu. Hjá
okkur vaknaði gleðiþrungin eftirvænting. Nú
yrði okkur bjargað. Við gerðum allt, sem við
gátum, til þess að vekja athygli þess á okkur,
og það tókst. Skipið beygði í áttina til okkar, en
áður en varði stanzaði það og lá kyrrt alllangt
frá okkur, eins og þeir, sem um borð voru, væru
að yfirvega hlutina. Við héldum áfram að
senda flugelda; það var ómögulegt annað en að
þeir sæu okkur. Við biðum með öndina í hálsin-
um eftir því, hvað næst gerðist. Skömmu síðar
fór skipið aftur á hreyfingu og sigldi burt.
Það voru þungbærar stundir. Eftir því sem
34
VI KI N G U R