Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1942, Blaðsíða 11

dag íremur en aðra daga, og Lási fer því á
kostum við frammistöðuna og ljómar eins og
ung heimasæta.
Svo er sókninni haldið áfram og hljómsveit
dagsins spilar látlaust og fær við og við lifrar-
brodd að launum.
Degi tekur nú óðum að halla og enn heyrist
„híf obb“. Eins og „þjófur úr heiðskýru lofti
kemur nú sendiboði vor bröltandi ofan af báta-
dekki og segir, að brátt eigi sjómannadagshófið
á Hótel Borg að hefjast, og verði andagiftinni
ausið þaðan í eyru fjarstaddra vina og vanda-
manna gegn um útvarpið. Fregnin vekur athygli.
„Við „söllum“ þó að verði sex pokar“, segir
Iialli bátsmaður.
Tillagan fær strax byr undir báða vængi og
er afgreidd með hraði án umræðna.
Hlerarnir hlunkast í skipshliðina og afrakst-
urinn er hirtur.
Það er einn poki og skaufi.
Aftur er slakað, fiskurinn blóðgaður, „tekið í
blökkina“, síðan allir upp á bátadekk, því ræðu-
höldin eru byrjuð. Aumingja Kalli káti má einn
híma á „trollvaktinni“. Hann er eilítið „pirrað-
ur“ á taugum yfir þessari kaldhæðni örlaganna
og kemur við og við til þess að líta yfir flat-
sængina á bátadekkinu. En aftur hverfur hann
jafnhraðan sem hinn trúi vökumaður. Loks
finnur Kalli, Kalli á Hóli náð fyrir augum hús-
bónda sins, sem segir honum að fara og hlusta
líka. Vér erum þá allir mættir nema „koju-
vaktin“, er sefur djúpum svefni og lætur sig
dreyma um hinar og aðrar lífsins lystisemd-
ir.
Áfram er togað. Vér hlustum: Ræðuhöld, út-
hlutun verðlauna fyrir unnin afrek á deginum
og árinu, sem leið, hljóðfærasláttur, söngur —
enn er togað. Aftur ræða, peningarnir hrúgast
til fyrirhugaðs sjómannaskóla. Alfreð Andrés-
son syngur gamanvísur og gerir mikla „lukku“
á bátadekkinu. — Hann togar enn?
Svo kemur endahnúturinn: — tveir gamlir
sjómenn, syngjandi, sjóðandi, bullandi skemmti-
legir.
Allir hlægja. Þeir halda sig víst vera komna
á Hótel Borg. A-ha-ha-hæ! Þetta eru sko karl-
ar, sem hlustandi er á. En rétt þegar fröken
Magga er á leið að leggja sínar ljómandi ung-
meyjar hendur á berstrípaðan skallann á Brynj-
ólfi Jóhannessyni, heyrist drynjandi rödd: „Híf
obb!“ Mannskapurinn bregður við ótt og títt og
kemur skríðandi, veltandi og stökkvandi niður
á þilfar eins og árásarher, sem gerir áhlaup frá
launsátri sínu.
Dagur ísl. sjómannastéttar er að seytla inn
í fortíðina, — klukkan er bráðum tólf, og „nótt-
O þessir sjómenn!
Fyrir nokkru birtist í dagblöðunum mjög at-
hyglisverð og gagnleg auglýsing frá landlækni,
er hann nefnir: Aðvörun til farmanna.
Eru sjómenn þar aðvaraðir við stórauknum
hættum af kynsjúkdómum í erlendum höfnum,
og stríðinu kennt um. Mun þetta rétt vera og
naumast tiltökumál, svo mikil röskun, sem orðið
hefir á öllum lífsvenjum manna.
En orðalag auglýsingarinnar vakti athygli
vora eins og auglýsingar til sjómanna hafa
stundum vakið áður.
Leyfist manni að spyrja: Eru það einungis
sjómenn, sem aðvara þarf í þessum efnum? —
Fleiri fara þó út yfir pollinn en þeir, þó að þeim
hafi nú reyndar fækkað áberandi síðan hætt-
urnar jukust á hafinu. Með allri virðingu fyrir
ferðamönnum svona almennt, ber ekki á öðru
en að þeir heimsæki skemmtistaði í „útlandinu“
og fái sé þar snúning og lyfti sér upp rétt eins
og sjómennirnir. Reyndar er munurinn sá, að
þeir fyrrnefndu hafa oftast meiri auraráð, og
það getur ef til vill gert einhvern mun.
Afhugasemd.
í tilefni af leiðréttingu forstjóra Skipaútgerð-
ar Ríkisins út af greininni „Tundurdufl sem
týndist“, vil ég taka það fram, að vel getur ver-
ið að leiðrétting hafi verið lesin upp milli erinda
eða hljómplatna síðar um kvöldið. En hitt er
víst, að sú leiðrétting var ekki lesin upp í eða
eftir endurtekningu kvöldfrétta kl. 21,50 og ekki
heldur með hádegisfréttum daginn eftir. Annars
er þýðingarlítið að lesa upp leiðréttingar. nema
eftir eða undan fréttum, því að sjómenn hlusta
venjulega ekki nema á fréttir. — Annars er
þetta mál útrætt frá minni hálfu.
Kjartan Þórðarson.
laus voraldarveröld" hvelfist yfir nokkra ís-
lenzka fiskimenn, sem fletja fisk, rólegir og
handvissir eins og ekkert hafi ískorizt.
Jón H. Guðmundsson.
V I K I N G U R
11