Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1942, Blaðsíða 40

Um hvað er talað?
])\í kveikir enginn kœrleiks neisti
í kurlagröf vors þjóðaranda?
Sá Njáll, sem búð við björgin reisti,
liann byggði á þegnsins viti og lireysti.
Vér þurfum stjórnar,
Vér þurfum fórnar
alls þvergirðings, ef land skal standa,
alls öfugstraums og einráðs vanda.
Oss þarf að sjást,
að þjóðarást
cr þegnsins rétta hvöt í örði og dáð,
og boðorð þjóðarheilla og liags
er hærra en lögmál eigin gagns —
að þing, sem glevmir því, er dauðans bráð
Einar Benediktsson.
Nú þegar kosningarnar eru liðnar hjá, eru
þeir áreiðanlega flestir, sem óska að þessar
kosningar hefðu aldrei verið, að þjóðstjórnin
hefði aldrei klofnað, og flokkarnir hefðu borið
gæfu til að vinna að úrlausn vandamálanna í
bróðerni og með einlægni.
Þessar kosningar hafa ekki sýnt neina veru-
lega röskun á flokksfylgi kjósendanna. Enginn
flokkur er megnugur að gera neitt án fullting-
is einhvers annars. Framsóknarmenn, sem
sóttu kosningarnar harðast, eiga hlutfallslega
jafnmikið af atkvæðum og áður. Sjálfstæðis-
menn hafa tapað 1.9%, og jafnaðarmenn og
sósíalistar hafa aukið sameiginlegt fylgi sitt um
4%. Þetta er þó ekki fullkomlega sambærilegt
við fyrri kosningar vegna þess hvað almenn-
ingur hafði lítinn áhuga fyrir að mæta við kjör-
borðið.
Burt séð frá sósíalistum, þá hafa nærri allir
þingmenn, sem kosningu hlutu, komist að við
minna fylgi en við síðustu kosningar. Undan-
tekningar eru eitthvað þrír þingmenn. Fyrst
er það Gísli Jónsson, sem jók fylgi flokks síns
í Barðastrandasýslu um 50%. Það er vert að
veita því nánari athygli, að sá þingmaðurinn,
sem hrósar mestum sigri, skuli gera það mest
vegna eigin verðleika. — Maðurinn, sem með
dugnaði og framsýni flutti athafnirnar heim
í hérað sitt. Hann fór ekki þangað til að setja
upp „sjoppu“ með postulínshundum og svipuðu
skrani til að krækja í aura náungans, heldur
helgaði hann sig einkum þeim framkvæmdum,
er líklegastar eru að veita almenningi atvinnu,
og auknum gjaldeyri inn í landið, og horfir
hvorki í þá fjárhagslegu áhættu eða fyrirhöfn,
sem því jafnan fylgir. Ef Gísli Jónsson verður
eins víðsýnn í þjóðmálum og hann hefur verið
í einkaathöfnum, þarf hann ekki að kvíða því
að missa fylgið.
Sjómönnum er það sérstaklega ánægjuefni,
að það skuli vera maður úr þeirra stétt, sem
hefur áunnið sér þetta fylgi.
Annar þingmaðurinn, sem bætti fylgi sitt, er
sjálfstæðisbóndi, sem kunnur er fyrir skörungs-
skap og ábyrgartilíinningu á þingi. Það er Jón
Pálmason í Austur-Húnavatnssýslu.
Sá þriðji er Framsóknar-skólastjóri, þekktur
fyrir stjórnsemi og reglusemi, Bjarni Bjarna-
son að Laugarvatni.
Þegar athugaður er starfsferill þingmann-
anna, vekur það einna mesta athygli, hvað at-
hafnalíf landsmanna á þar tiltölulega fáa full-
trúa.
Virkilegir bændur eru ekki nema 5 og útgerð-
armenn eitthvað svipað. Sjómenn og verka-
menn eiga í raun og veru ekki nema tvo þing-
menn. Allir hinir eru annað hvort embættis-
menn, kaupsýslumenn eða blaðamenn.
,,St?'íðsgróðmn“
og skyldusparnaður.
Sjómannablaðið Víkingur mun fyrst allra
blaða hafa tekið upp á sína arma hugmyndina
um skyldusparnað, og gagnbeiningu auðæf-
anna. Öll vandræðin í stjórnmálunum síðustu
mánuðina, stafa af því að stjórnmálamennirn-
ir hafa meira og minna brugðist skyldum sín-
um í að tryggja að gróðinn yrði sem almenn-
astur og að umframtekjur fólks færu ekki út
í veður og vind, en fyrst og fremst til að
tryggja atvinnuvegina. „Það fé, sem nú er laust
í höndum manna til hvers sem vera skal, þarf
að staðnæmast þar, sem það eftir stríðið kemur
alþjóð að gagni“. Stendur í Reykjavíkurbréfi
Morgunblaðsins 18. júlí s. 1. Þetta er vert að
undirstrika.
Rödd hrópandans í eyðimörkinni.
Það er misjafnt hvað menn eru einlægir og
djarfir að segja þjóð sinni til syndanna. Slíkt
er alltaf vanþakklátt verk. Til eru þó menn,
sem láta sig það litlu skipta og þræða hina
beinu götu sannfæringar sinnar.
Einn þessara manna er J. B. Priestley, þekkt-
ur fyrirlesari í brezka útvarpinu. Hann held-
ur því fram að unga fólkið í sínu landi hafi
verið eyðilagt og svikið. vegna þess að því
hafi verið afhentar eignir í staðinn fyrir að
láta það skapa sér eitthvað nýtt.
Hann trúir því ekki að æskan, sem nú hef-
ur verið þjálfuð upp í baráttunni fyrir frels-
inu, láti sér eftir á nægja, rétt að merja fram
lífið, og gerast áhorfendur að sama ástandinu
40
V I K 1 N G U Ii