Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1942, Blaðsíða 33

Hrakningar á fleka
Sigurðui- Ólafsson er var einn af þeim, er
björguðust af e.s. Heklu, er hún var skotin nið-
ur, en varð eftir í Kanada vegna sára, er ný-
kominn heim. Og hefir blaðið beðið hann að
segja lesendunum nokkuð frá atburðunum, eins
og hann sá þá.
Sigurður Ólaísson.
Við lögðum af stað frá Reykjavík 27. júní
1941. Bezta veður var og skipið gekk ágætlega.
29. júní rann upp eins og hver annar dagur,
sama veður hélzt ennþá, aðeins var nokkur
kvika. Um borð voru menn ánægðir yfir því,
að vera nú á leið til Ameríku, en lausir við að
sigla á England, eins og áður hafði verið, þar
sem þá höfðu nýverið komið fyrir árásir á ís-
lenzku fiskiskipin, og sú leið nú talin margfalt
hættulegri öllum siglingum.
Um kl. 15,00 var ég staddur uppi á brú, seg-
ir Sigurður. Þeir, sem ekki áttu vakt á dekki
eða voru við vinnu niður í skipinu, sváfu; ekk-
ert var sjáanlegt umhverfis nema himin og haf.
Allt í einu kvað við ógurlegur skruðningur neð-
an úr skipinu; það nötraði allt og skalf og
seig brátt niður að framan. Man ég það, að ég
kastaðist niður af brúnni niður á bátadekkið.
Skömmu seinna varð ég var við, að skipstjórinn
reisti mig við, en ég féll niður aftur, og raknaði
næst við mér við það, að ég sogaðist með mikl-
um krafti niður á við í sjónum. Ég reyndi að
taka sundtökin, en það var alveg árangurs-
laust; mig verkjaði í höfuðið og varð að drekka
mikið af sjó. Svo dró úr niðurfallinu, og ég fór
að lyftast upp á við, eins og þrýst væri undir
fæturnar á mér. Það var eins og fleiri ár liðu.
Loks kom ég upp á yfirborðið. Umhverfis mig
var ýmiskonar brak. Ég náði í vatnsdunk, sem
flaut þar, en þegar til kom, var hann að
sökkva. Festist önnur buxnaskálmin mín við
skrúfu á honum, og var að því komið, að hann
drægi mig niður með sér, en á síðustu stundu
tókst mér að losna við hann. Náði ég þar næst
í lúgubrot, sem var rétt hjá. Sá ég þá Sigmund
vélstjóra og Sigmund bryta, sem voru þar á
rekaldi. Kölluðu þeir til mín að reyna að halda
mér uppi. Einnig var þar rétt hjá Lettlending-
urinn Knopfmúller; hékk hann á samanbundnu
árabúnti. Kölluðumst við á í sjónum en gátum
ekkert aðhafst.
Arnar oft verið hnittin og fimleg, þótt ljóð
hans bæru þess einnig vitni, að höfundur
þeirra væri athugull alvörumaður. — Síðan
hafa öðru hvoru birzt kvæði eftir örn í blöðum
og tímaritum og hafa skapað höfundinum slík-
an orðstír, að hann hefir verið talinn í hópi
þeirra skálda vorra, er fremst standa. Helzt
þeirra eru: Stjáni blái (1935), Vígsluljóð
Flensborgarskólans (1937), íslands Hrafnistu-
menn (1935) og Ljóðabréf til Vestur-íslend-
ings (1939). Öll urðu kvæði þessi þegar lands-
kunn.
örn Arnarson lagði einnig mikla rækt við
ferskeytlurnar, hið sérkennilega form íslenzks
VÍKINGUR
alþýðukveðskapar. — Báru þær, eins og kvæði
hans, þess vitni, að höfundur þeirra var gædd-
ur miklum skáldhæfileikum, hnittinn og orð-
snjall, hagur á mál og rím, svo að af bar, og
nákunnugur landi og þjóð, sögu hennar, háttum
og kjörum.
Magnús átti jafnan við heilsuleysi að stríða.
Þjáðist hann af hjartasjúkdómi — og lá hvað
eftir annað stórlegur af þeim ástæðum, unz
arinnar. Enda mun þjóðin lengi varðveita
minningu þessa hjartaprúða og hlédræga
drengskaparmanns, er helst ekki taldi sig til
skálda.
03