Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1949, Síða 43

Orustan um Kaupmannahöfn, 1801.
legum flýti, og líklegra er, að hitt hafi ráðið meiru um
þögn Hoods, að Nelson hafði farið út fyrir takmörk
vald síns. Nelson kann að hafa álitið, að sigurinn yfir
Bastíu væri sér að þakka að öllu leyti, en hann stjórn-
aði ekki landhernum, sem eftir allt saman, tók veiga-
mikinn þátt í bardaganum.
í árslok 1794 sneri Hood aftur til Englands, en við
stöðu hans tók Hotham, hugrakkur maður, en ekki nógu
ákveðinn til að slíkur foringi sem Nelson gæti fellt sig
við hann. „Hann hefur vakandi auga með okkur“, skrif-
ar Nelson, „og vill ekki leyfa, að neitt skipanna sé úr
augsýn hans“. Og í nokkra mánuði óskaði Nelson þess
heitt, að Hood kæmi aftur frá Englandi.
„Hefði ég stjórnað flotanum hinn fjórtánda", skrif-
aði hann konu sinni, „hefði allur franski flotinn verið
sigraður eða ég lent í hinum mestu vandræðum að öði’-
um kosti. Ég fór um borð til Hothams aðmíráis þegar,
er farið var að draga úr skothríð okkar... og mæltist
til þess að hann yfirgæfi hin tvö óvígu skip okkar . . .
og veitti óvinunum eftirför".
En Hotham var ánægður með það, sem þegar liafði
áunnizt, og ekki er ólíklegt, að honum hafi verið of-
viða að skilja Nelson. Því að hugrekki Nelsons, ekki
aðeins augliti til auglitis við persónulegar hættur, held-
ur einnig hvað það snerti að taka á sig' stórkostlega
ábyrgð, var sambland elds og íss. Hugaræsing leiddi
hann aldrei á villigötur, dómgreind hans vóg upp á
móti hverri æsingu.
Nelson var, er hann átti í bardaga við óvinaflota,
miklu líkari því að vera innblásinn en nokkurt mikil-
menni síðari tíma. Og það er ekki hægt að bera hann
saman við neinn af þeim aðmírálum, er honum voru
samtíða, án þess að veita því jafnframt athygli, hve
langtum fremri þeim öllum hann er, þegar hann á í
höggi við óvinina.
Óánægja með framtaksleysi Hothams hélt áfram og
skrifar Nelson meðal annars, að hann hafi verið „harð-
ánægður, ef hver mánuður leið án þess þeir yrðu fyrir
meira tjóni“.
En loks kom að því, að Hotham baðst lausnar eftir
alvarlegar vanrækslusyndir, svo að ekki sé meira sagt,
og John Jervis var látinn taka við af honum. í nóvem-
ber 1795 kom Jervis til Gibraltar og í janúarmánuði
næsta árs var Nelson fengið til stjórnar skipið Captain,
þar eð Agamemnon varð að fara til Englands til við-
gerðar. Fyrsta verk hans á þessu nýja skipi var að
setja umferðabann á þafnarborgina Livorno á ítalíu.
Nú hafði Spánverjum verið sagt stríð á hendur og
varð Jervis af þeim ástæðum að fara með flotann til
Gibraltarflóa, en Nelson var falið að flytja setuliðið frá
Elbu. En yfirmaður heraflans á eyjunni var ófús á
að hörfa með liðið, svo að Nelson var aftur kominn til
Gibraltar í byrjun febrúar.
V I K I N □ U R
325