Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1949, Page 29

hina þjáöu upp á brún.
— Konur þangaö föngin færa
fljótt, er þjáða endurnæra,
saman fléttar sveitin mæra
sigurkrans og frægðarrún.
Fjölgar liðið fórnardjarfa,
fyrir hvern er nóg að starfa,
þessa hraustu þjóðararfa
þreytan ekki bugað fær.
Heim á sínum hestum flytja
hrjáða menn, er varla sitja,
þar er búin þeim til nytja
þráða hvíldin, djúp og vær.
Lítum inn í Látrabæinn,
— af list er búið allt í haginn
hröktum konan hjúkrar lagin,
höndin nóg af kærleilc á.
Skipsmenn þaðan heilir halda,
hinir þrír, sem bylgjan kalda
vafði í sína votu faldu
valca sínum drottni hjá.
ísland hefur öldum borið
arfa, sem að prýðir þorið.
Fórnardýpsta frægðarsporið
fölva engin tímans mein.
Þeirra nöfn, er þar að stóðu
þekjast aldrei gleymsku móðu,
af sannri hetjuhreysti hlóðu
helgan þjóðar bautastein.
Látrabjargið bifast eigi,
ber það vitni að hinzta degi
— þó að kynslóð hverfa megi -
kraftaverksins glæstu dáð.
Afreksmenn að allra dómi
eru lands og þjóðar sómi,
íslands garpa hróður hljómi
hátt, á meðan saga er skráð.
V I K I N G U R
311