Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1949, Side 57

ir hann, þegar við vorum á vakt, og við skipt-
umst á að liggja frammi í hásetaklefa innan um
sjóstígvél, vindlingastúfa, óhrein föt og segl-
dúka, undir höfðinu höfðum við sjóstígvél eða
gamla frakkann, ,,aðmírálinn“. Svo sigldum við,
það var eins og illa fest vél andskotaðist í lest-
inni.
Alfred lýsti fyrir okkur frönsku réttunum,
sem hann hafði búið til á hótel „Hafnía“ og
sýndi okkur myndir af búðingum og skreyttum
kjötlærum. Kúlan kom upp á þilfar á hverjum
morgni, í olíufötum og gúmmístígvélum. Fisk-
urinn og Ture fylgdu dæmi hans þegar leið á
ferðina. Þegar veðrið var mjög slæmt, léku þau
sár í salnum.
Helga heimtaði að fá að koma upp, eftir að
hafa legið tvo sólarhringa. Það gladdi mig, ég
vonaði að hrcint loftið myndi hressa hana við og
að hún fengi matarlyst, piltarnir sögðu að þeir
hlökkuðu til að sjá hennar fagra andlit. Hún
var vafin í gömul teppi og „aðmírálinn” og síð-
an bundin. Nú hafði ég gott færi á henni. Svona
sat hún á hverjum degi, söng og kenndi krökk-
unum, það var nærri liðið yfir hana, þegar við
bárum hana niður um kvöldið, hún hafði sama
og ekkert borðað í 9 sólarhringa.
Einn daginn sagði hún, að ef hún tryði ekki á
guð, þá myndi hún stökkva fyrir borð, við undr-
uðumst mest viljastyrk hcnnar og þol, kvenfólk
þolir illa svona lagaðar sjóferðir. — Fiskurinn
hafði nokkrar kommur fyrsta daginn, ég reif
hana upp og lét hana stýra, áhuginn var svo
mikill, að sjóveikin hvarf. Hún var þolgóð og
hlýðin móður sinni, hún hefur líklega fundið á
sér, þótt ung væri, að innan um hóp af villtum
mönnum, verður kvenfólkið að halda vel hópinn.
Hún gladdist, ef mamma brosti, og grét ef
mömmu var illt.
Það munaði oft litlu að okkur hrekti inn í
Biscayaflóann aftur og aftur, en þó miðaði
okkur alltaf vestar og vestar. Þótt hugrekkið
væri yfirleitt í lagi, þá heyrðist við og við ein-
Húsfreyjan á heimilinu, Helga, kona skipstjórans.
V I K I N □ U R
339