Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1949, Blaðsíða 39

reykjapípusafn. En ég sé aðeins eina pípu. Það
er nefnilega alveg sérstök gerð, sem ég hef ekki
séð í f jöldamörg ár. Afar löng með marg-saman-
settu munnstykki og stórum postulínshaus, sem
tekur ósköpin öll af tóbaki. — Kannske eitt
pund. Ég minnist gamals manns heima í þorp-
inu, þar sem ég ólst upp. Hann átti svona pípu
og þótti hún forláta gripur. Mig langar til að
skoða gripinn betur og geng inn í búðina. Fyrir
innan borðið stendur maður, sem hefur öll þau
einkenni, sem Gyðing mega prýða, en þó finnst
mér nefið á honum óþarflega stórt. Mér dettur
í hug hvernig þessi hafi sloppið framhjá Himler.
„Góðan daginn“.
„Góðan daginn, kæri herra!“
„Mig langar til að sjá þessa stóru pípu í
glugganum. Það er sjaldséður gripur“.
„Með ánægju, herra. Gjörið svo vel. Forláta
gripur og antik. Útlendingar eru villtir í allt
gamalt og það er alveg sérstakt að þessi pípa
hefur farið fram hjá þeim. En hún hefur líka
aðeins verið í glugganum í eina viku.
Ég skoða pípuna, ekki af því mig langi svo
mikið til að kaupa hana, heldur af því hversu
sjaldgæf hún er.
„Hvað kostar hún?“
„Aðeins þrettán mörk. Gjafverð. Hlægilega
lágt verð! Kæri herra“.
„Það er satt. Það er ekki mikið“.
„Kaupið hana, kæri herra!“
„Nei, ég hef ekkert með hana að gera“.
„Kaupið hana, kæri herra. Ótrúlega lágt
verð“.
„Ég á ekki nógu mikla peninga fyrir henni“.
„Jú, útlendingar hafa nóga peninga. Þjóð-
verjar hafa enga peninga. Kaupið hana, kæri
herra!“
„Ég hef ekki nema níu mörk“. Ég er orðinn
hálfgramur út í karlskömmina.
„Jú, kæri herra, þér hafið nóga peninga.
Kaupið hana!“
„Nei, þakka yður fyrir. Kannske þér sýnið
mér einhverja af þessum venjulegu".
„Engin jafnast á við þessa“. Hann hreyfir
sig ekki til að ná í aðra.
Ég ber pípuna upp að munninum. Hún er svo
löng að hausinn nemur við gólf!
„Þessi pípa er alltof stór fyrir mig eða ég of
lítill fyrir hana“..
„I-Ivorugt, herra. Þér munuð aldrei reykja í
annari pípu, eftir að þér hafið reynt þessa. Is-
kaldur reykur og engin sósa! Kaupið hana!“
Ég er orðinn leiður. Fleygi níu mörkunum á
borðið.
„Hérna eru allir þeir peningar, sem ég hef.
Takið þá eða látið vera“.
„Guð fyrirgefi yður herra. Ég er fátækur
maður og þetta setur mig alveg á hausinn. Mér
er óhætt að loka búðinni og binda enda á betta
auma líf. En það er sama, þakka yður fyrir,
kæri herra. Þér látið mig kannske njóta við-
skinta yðar eftirleiðis“.
Hann vefur pípunni inn í bréf.
„Vantar vður ekki vindlakveikjara, sem aldrei
bilar. Nýtt bvzkt natent?“.
Hann virðizt ekki trúa því að ég hafi ekki
meiri neninga.
„Jú takk, ef ég fæ hann í kaunbæti".
„A'Vins sex mörk og fimmtíu. 1 Hafnarstræti
kosta beir átta mörk“.
,.Nú er ég svo blankur að ég á ekki fyrir
strætisvagni!“
..■þpr pmð gamansamur, kæri herra“.
Mér blöskrar. Hann er síður en svo betri en
kvnbripður hans í New York og er þá langt til
jaf^að.
Ég ýti honum frá dvrunum. har sem hann
hefur staðið, og flýti mér út. — Bálvondur.
Hann klannar mér á bakið „Auf wiedersehen,
auf wiedersehen!“
..Farðu í andsk....Ég kem aldrei aftur.
Ég labba aftur niður strætið og nú á ég langa
göngu fvrir höndum, því ég á ekki fyrir strætis-
vagni. En Júðinn stendur í dyrunum eð sigur-
bros á vör. M. Jensson.
£tnœtki
Eiginmaður: — Eina nóttina meðan þú varst í burtu,
heyrði ég að þjófur var kominn inn í húsið, og þá hefð-
irðu átt að sjá mig þjóta niður stigann. Ég tók þrjár
tröppur í einu skrefi.
Eiginkonan: — Var þá þjófurinn uppi á þaki?
★
Faðirinn: — Hvers vegna sagðirðu honum ekki að
tala við mig, þegar hann bað þín?
Dóttirin: — Ég sagði honum það. Hann sagðist oft
hafa talað við þig, en að hann elskaði mig samt sem
áður.
★
— Það gleður mig að sjá yður, sagði faðir skólapilts
við kennara. — Sonur minn lærði hjá yður stærðfræði
í fyrravetur.
Kennarinn: — Afsakið, herra minn. Sonur yðar átti
að læra hjá mér stærðfræði, en hann gerði það ekki.
VI K I N □ U R
321