Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1949, Side 56

Knud Andersen, höfundur ferðasögunnar og skipstjóri á „Monsúninum“.
borðið í salnum brotnaði, við negldum það öfugt
í káetugólfið og bundum stólana við fæturna.
Fæturnir undir píanóinu brotnuðu og það tók
að hreyfast, en við urðum vör við það í tíma
og festum það; það er 300 kíló og hefði það losn-
að. hefði fátt verið eftir í salnum óbrotið.
í búrinu féll mélpoki á gólfið og rifnaði, mél-
ið blandaðist sandi, en Alfred sópaði allt upp og
bakaði brauð úr því. Við kölluðum það sandköku
og komum því niður. í fyrstu voru flestallir
sjó.veikir, slensía, höfuðverkur og tannpína,
magaveiki og hálsbólga — sjómenn þekkja
þetta.
Kristensen og Kúla voru þeir einu, sem
kenndu sér einskis meins. Karl var mjög sjó-
veikur og kastaði upp blóði, en vann þó. Viktor
missti allan áhuga fyrir jarðneskum gæðum.
hann leit út eins og beinapoki, á fimmta degi
gaf ég honum hægðasalt og dró hann upp á þil-
far, hann engdist þar sundur og saman góða
stund, svo fór honum að skána. Helga lá milli
heims og helju, hún kvaldist bæði af sjóveiki
og gikt, og hélt að hún hefði krabba í maganum.
Á kvöldin settumst við á gólfið í salnum,
kveiktum í pípunum, og Alfred tók grammófón-
inn og spilaði, krakkarnir sátu allt í kringum
hann, hengilampinn ruggaði og það var hlýtt
inni. Hann spilaði mest slagara, þær sígildu
voru aðeins notaðar þegar kyrrt var. Stundum
steppuðum við og slógum taktinn með hnefun-
um á borðfætur og veggi. Sjómennirnir mínir
voru ótrauðir, og Jensen þráði þá stund þegar
„Monsúninn“ færi 12 mílur. Ég man eina nótt,
þegar siglt var svo hratt að ég gat ekki sofnað,
skipið skalf eins og malaríu-sjúklingur á síð-
asta stigi, ég fór upp til að vita hvað um væri
að vera. Jensen var við stýrið og Karl stóð á
kulborða og horfði út á sjóinn, „Monsúninn"
skreið fyrir fullum seglum með öldustokkinn
í kafi.
„Förum við 12 mílur núna?“ hrópaði ég.
,.Þetta er aðeins hryðja“, svaraði Jensen, hann
hafði ekki heyrt til mín. „Annars gengur vel, við
höfum siglt 35 mílur á síðustu fjórum tímun-
um“.
„Heldur þú að toppseglið þoli þetta?“ öskr-
aði ég.
„Já, áreiðanlega, annars heyri ég illa, ég er
með nýja sjóhattinn — 36 mílur — á 4 tímum —
beitivindur og mikill sjór“.
Kristensen var ágætur sjómaður, duglegur,
skapgóður og hjálpsamur. Ég söng stundum fyr-
33B
V í K I N □ U R