Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1950, Blaðsíða 21

ETINNI
Stórblað eitt sendi nýlega blaðamann einn út af örk-
inni til þess að ná í viðtal við stórglæpamann, sem lék
lausum hala í borginni.
Hálftíma seinna kom blaðamaðurinn aftur. Ritstjór-
inn tók á móti honum.
— Hvað hafðirðu upp úr þessu?
Blaðamaðurinn benti á annað augað í sér, sem var
blátt.
— Það er ekki hægt að prenta það.
Blaðamaðurinn tók ofan hattinn. Kom þá í ljós heij-
arstór kúla á hvirflinum.
— Ekki er hægt að prenta þáð heldur, sagði rit-
stjórinn.
Blaðamaðurinn yppti öxlum.
— En sagði hann ekkert?
— Jú, en það er því miðu*- ekki hægt að prenta það
heldur.
★
Ungur maður spurði ógiftan frænda sinn:
— Hvað myndir þú ráða ungum manni, sem hugsar
til að gifta sig?
— Ég myndi sjálfsagt ráða honum að láta sitja við
að hugsa um það.
★
Kerling nokkur, sem bað sér beininga, sagöi við vel-
búinn höfðingja, er gekk fram hjá henni:
— Það vildi ég, að blessun drottins fylgdi yður alla
daga, — en næði yður aldrei, bætti hún við þegar hún
sá, að engin fékkst gjöfin.
★
— Mér sýnist, Hans, sagði faðirinn, að hann litli
bróðir þinn sé að borða litla eplið, en þú það stóra.
Léztu hann velja sjálfan?
— Auðvitað, pabbi, sagði strákur. — Ég sagði við
hann: — Hvort viltu heldur litla eplið eða ekkert? —
Nú, hann vildi heldur það litla.
★
Mjög andrik heldri kona átti eitt sinn tal við nokkra
karlmenn.
— Ég játa það, sagði hún, — að kvenmenn eru yfir-
leitt hégómlegri en karlmenn. Til dæmis sé ég að háls-
bindið er skakkt á þeim laglegasta ykkar. Það gæti
aldrei komið fyrir hjá okkur kvenfólkinu.
Fimm karlmenn voru viðstaddir og allir gripu þeir
til hálsbindisins.
•k
Einhverju sinni bað gamall maður en ríkur sér ungr-
ar ekkju. Ekkjan bað vinkonu sína að ráða sér heilt í
þessu. — En ráðið mér samt ekki frá því, fyrir alla
muni, bætti hún við.
— Sjáðu manninn, sem þarna gengur. Síðustu tín
árin hefur enginn ritað eins miikið af bulli og hann.
— Er hann ritliöfundur?
— Nei, hann er þingskrifari.
Málari var eitt sinn beðinn að mála á herbergisvegg
för Gyðinga yfir Hafið rauða. Hann litaði vegginn
rauðan.
— Hvar eru nú Gyðingarnir? spurði maðurinn, sem
málarinn átti að mála fyrir.
— Þeir eru allir komnir yfir um.
— En hvar eru þá Egyptarnir?
— Þeir eru allir drukknaðir.
★
Þjóðverji og Ameríkumaður ræðast við.
Þjóðverjinn: — í Þýzkalandi fara hraðlestirnar svo
hart, að símastaurarnir meðfram veginum líta út eins
og tennur í hárgreiðu.
Amerikumaðurinn: — Það er ekki í frásögur fær-
andi. Fyrir vestan fara lestirnar svo hratt, að skugg-
inn þeirra kemur hálftíma seinna á stöðina.
★
Eitt sinn var fundið að því við bónda nokkurn, að
hann hefði ekki tekið ofan í kirkjunni þegar prestur-
inn blessaði söfnuðinn.
Bóndinn svaraði: — Hafi nokkurt lið verið í bless-
uninni, hefur hún víst komizt í gegnum hattinn.
★
Eiginkonan: — Og þú leyfir þér að kalla mig óhag-
sýna, og samt hef ég geymt brúðarkjólinn minn í 25
ár, ef svo skyldi vilja til að ég þyrfti að nota hann
aftur.
★
Lestin var að leggja af stað þegar stöðvarþjónninn
heyrði grunsamlegt brak. Hann hljóp til og sá ungan
mann liggja marflatan á götunni og rétt hjá ho'num
lágu ferðatöskur allar sundurtættar.
— Ætlaði hann að ná lestinni? spurði brautarþjónn-
inn drenghnokka, sem stóð þar hjá hlæ.jandi út að eyr-
um.
— Hann náði lestinni, sagði strákur og hristist af
hlátri. — En hann bara missti af henni aftur.
VIKINQUR
21