Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1950, Blaðsíða 26

þessi eini brúsi er ekki fullur nema að þremur fjórðu
hlutum. Nú, nú, við skulum segja, til að vera vissir, að
báturinn sé tíu daga að ná landi og í brúsanum séu í
mesta lagi fimmtán lítrar af vatni. Sko, þrir í fimmtán
gera fimm. Ekki satt Sko, aðeins fimm lítrar á mann.
Og þeir eiga að duga í tíu daga. Er það ekki rétt? Þið
verðið að viðurkenna að þetta er afar einfalt dæmi.
Nú, hvað eigum við að gera vinir? Ég skal gjarnan
segja ykkur það. Það er leiðinlegt en alveg nauðsyn-
legt. Ég náði vatninu og þið fáið ekkert. — Það er um
sjálfsverndun að ræða.
„Við gætum haft það af“, sagði Hammer.
„Getur verið", sagði Negresco. „En það yrði alveg
hræðilegt. Smásopi af vatni á dag. Úha, nei“.
„En hvað þá?“ spurði Hammer.
„Hvað þá? Það get ég gjarnan sagt ykkur“, svaraði
Negresco. „Ég ætla mér að drepa ykkur!“
„Þú getur ekki drepið mig!“ svaraði Hammer, en svo
skipti hann um tón og sagði: „Sjáðu nú til Negresco.
Legðu frá þér byssuna, svo skal ég segja þér dálítið.
— Dálítið gott“.
„Nei“, sagði Negresco og brosti. „Ég er of gömul
rotta til að láta narra mig þannig".
„f guðsbænum Negresco11, sagði ég. „Skjóttu, eða
láttu það vera. Við skulum fá þessu aflokið! En hættu
að leika þér með þessa byssu!“
„Einmitt, svo þig langar til að vita hvernig það er
að vera étinn af hákarli?" sagði Negresco.
Ég leit í kringum mig. Það var ekkert að sjá, nema
blár sjórinn og heiður himinn, með hitamistur við sjón-
deildarhringinn.
„Það var úti um okkur! Algjörlega úti um okkur!
Hákarlarnir fylgdu bátnum eins og grá tundurskeyti.
Öðru hvoru heyrði ég þá skrapa bátsbotninn með
hryggnum.
„Takið áramar og róið! “ skipaði Negreseo.
Við hlýddum. — Tveir tímar liðu. Þú hefur reynt
livernig það er að vera í yfirheitu herbergi og tyrk-
nesku baði? Það var heitara í bátnum. Eftir þessa tvo
tíma gafst ég upp. Ég var í hálfgerðu öngviti. Eins og
í fjarska heyrði ég Hammer segja: „Ég þoli þetta
ekki!“
„Ef þér ekki líkar það, þá stökktu út fyrir!“ sagði
Negresco.
„Gott“, sagði Hammer. Hann stóð upp, rétti sig af,
augnablik og — stökk síðan útbyrðis.
„Ég heyrði lágt suð, eins og þegar loftfylltri blöðru
er stungið ofan í vatn og loftinu síðan hleypt út. Ég
glápti. Hammer var horfinn.
„Róðu!“ skipaði Negresco.
Ég horfði á byssuna, síðan á hafið fullt af hákarli
og byr j aði að róa ...
Hjarta mitt tók viðbragð. Ég hélt að ég sæi ofsjónir.
„Það hlýtur að vera hitinn", sagði ég við sjálfan mig.
Hönd hafði gripið um skut bátsins og síðan birtist hand-
leggur. Ég þekkti þann handlegg. Hann var helmingi
26
VIKINGUR