Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1950, Blaðsíða 25

Himinn, haf og hákarlar
„Fróðlegt að vita hvernig það ei% að vera étinn af
hákarli“, sagði ég.
Negresco, maður, sem hafði ekki svo lítið hugmynda-
flug, svaraði: „Næstum því sársaukalaust, hugsa ég.
ímyndaðu þér bara hversu snöggt þeir bíta! Það er
mjög svipað skoti. — Sárt? Maður finnur ekkert til
fyrst í stað og þegar tilfinningin kemur, þá er maður
dauður — hálfmeltur! Líttu á hvernig þeir renna í
gegnum vatnið. — Þú ert alveg tilvalinn skyndibiti.
Plobb, og það er búið! Þannig gengur það fyrir sig í
náttúrunni, Sá, sem getur gleypt stæsta bitann, hann
gengur með sigur af hólmi! Sjáðu hvað hreyfingar
þeirra eru snöggar! Eins og vélar! Hviss, gegnum
vatnið! Það fer ekkert framhjá þeim.
„Ég var bara að leggja það niður fyrir mér, hvort
betra væri að deyja af hákarlsbiti eða þorsta", svaraði
ég.
„Það er bara spursmál um að ákvarða sig“, sagði
Negresco. „Taktu eftir. Að deyja er ekki kvalafullt,
það er aðeins aðdragandi dauðans, sem er þjáningar-
fullur, og hið allra versta ímyndunin. — Hákarlsbit?
Nú, hvað er hákarlsbit? Etfir augnablik gefst maður
upp. Að deyja úr þorsta, það er aftur á móti miklu
kvalafyllra. Hver einasta fruma líkamans öskrar á vatn.
Maður þorrnar upp lifandi. Tungan vefst upp í munn-
inum og bólgnar. Maður vill helzt rífa sjálfan sig í
sundur og drekka! Hann brosti, ég undraðist — þá, —
hvernig hann gat brosað, þar sem hann sat og skorð-
aði sig í skutnum. En á meðan ég horfði á hann dó
brosið út. Hann horfði á Hammer skipstjóra, sem lá á
milli okkar.
„Ég hélt að hann væri búinn að vera“, sagði Negresco.
Hammer skipstjóri stundi og reis upp. Hann tók um
höfuðið. Það var lágur og þrekvaxinn maður. Hann leit
út eins og risi, sem hafði verið þrýst saman. Ameríkan-
arnir voru vanir að kalla hann „Flykkið". Hann var
allur á þverveginn og þykktina. Hafði ljósbrúnt hár og
yfirvaraskegg, sem leit út eins og mjór koparþráður
— lítill en ósveigjanlegur maður.
„Það skal meira til en eitt höfuðhögg til að gera út
af við skipstjórann", sagði ég við Negresco. Hann kink-
aði kolli.
Negresco var fallegur maður. Hár, með döklct yfir-
bragð og hvítar tennur. Við tókum hann um borð í
Papeete. Ef ég hefði verið hjátrúarfullur, myndi ég
hafa sagt að hann hafi fært okkur ógæfuna, því frá
því við fórum frá Papeete gekk allt öfugt fyrir okkur.
Við höfum misst þrjá menn. Skipið okkar Vavara hafði
alltaf verið í erfiðleikum. Það varð uppreisn. Skipverj-
ar hrópuðu: „Snúið aftur, það er brjálæði að halda
áfram!“ Hammer hafði fundið marghleypu. Hann lýsti
yfir því, að það væru ellefu — tólf skot í henni og sór
að hann skyldi skjóta hausinn af þeim, sem rifi kjaft
næst.
Finninn John reif kjaft og Hammer skaut hann í
mjöðmina. Þá gengu menn til starfa sinna og þeir
höfðu misst kjarkinn. Þá sáum við að úti var um okkur.
Þegar stormurinn skall á okkur, reif hann allt í tætl-
ur. Allt var vonlaust. Skipverjar komust í brennivínið
í lestinni og drekktu óttanum. Við létum þá afskipta-
lausa við að syngja og deyja. Við flúðum í björgunar-
bátinn og gáfum okkur örlögunum á vald.
Storminn hafði lægt. Það dagaði og ég horfðist í
augu við Negresco. Þá var það sem ég fann til þorst-
ans. En vatn var ekkert til. Er sólin reis hærra fór ég
að hugsa um dauðann — úr þorsta, og spurði sjálfan
mig, hvernig myndi vera að vera étinn af hákarli. Það
var fullt af þeim í sjónum, en þorstinn var að verða
óþolandi.
„Þetta var óheilla ferð“, sagði Hammer skipstjóri,
er sat með höfuðið í höndum sér. Svo sleikti hann var-
irnar, en á þeim var hvít skán af uppþorrnuðum sjó, og
stundi: „Vatn!“ „Ekkert vatn“, sagði Negresco.
„Hvað?“ sagði Hammer. „Þú lýgur. Út með það! 1
skutnum á bak við þig. Þar eru tveir brúsar. Komdu
með þá, segi ég!“
Við gláptum á hann. Hammer læddi hendinni aftur
fyrir sig. „Þýðir ekki“, sagði Negresco. „Ég tók hana
í nótt, meðan þú varst meðvitundarlaus". Og hann dró
upp marghleypu Hammers. Handhægt og óhugnanlegt
vopn, með miðum eins og bakuggum á hákarli, og þröngt
og kalt hlaup.
„Hver er meiningin?" spurði Hammer rólega.
„Hlustið nú á, bjálfarnir ykkar“, sagði Negresco.
Sitjið bara rólegir og takið eftir. Hammer, það þýðir
ekki að þreifa eftir hnífnum, ég fleygði honum fyrir
borð í nótt, um leið og ég tók skammbyssuna þína. Legg-
ið nú hlustirnar við. Það er ég sem hef byssuna, ekki
satt? Það þýðir að það er ég sem get sveiflað keyrinu.
Sitjið nú kyrrir! Það eru engir tveir brúsar í skutnum,
þar er aðeins einn og hann er ekki alveg fullur. Skiljið
þið? Við erum minnst sjö dagleiðir frá landi. Jú, það er
alveg rétt, kæru vinir. Ég fylgdist með stefnunni og úr
hvaða átt stormurinn blés, ég geri ráð fyrir sjö dög-
um“.
„Hvern fjandann þekkir þú til þess?“ spurði Hammer.
„Nóg“, svaraði Negresco. „Ég reikna með sjö dög-
um. Jæja, segjum þá tíu. Það er einn brúsi af vatni og
V í K I N □ U R
25