Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1950, Blaðsíða 27

sverari en venjulegur handleggur og þakinn sólbleiku,
gulu hári. Ég lokaði augunum og streyttist við árarn-
ar. — þá heyrði ég ógurlegt öskur og opnaði augun.
Negresco lagðist aftur á bak. Handleggurinn vafðist
um háls hans. Það varð hár hvellur er skot hljóp úr
byssunni, svo féll hún niður í bátinn. Fætur Negresco
lyftust upp og hendurnar fálmuðu út í loftið. Hann
rak aftur upp öskur og hvarf fyrir borð.
Sjórinn varð rauðleit straumiða. Hammer klifraði
upp í bátinn.
„Þú!“ sagði ég.
„Ég þekki hákarla“, sagði Hammer. „Það er tvennt,
sem þeir geta ekki liðið. Annað er suð undir yfirborð-
inu — hitt er ef maður slær flötum lófunum á vatns-
borðið. Mundu að framleiða suð með því að blása frá
þér lofti með munninum, eða busla á yfirborðinu. Eg
hélt að hvcr einasti maður vissi þetta“.
Ég horfði yfir hafflötinn. Negresco var horfinn.
„Plobb, svo er það búið“, sagði ég og hló eins og kven-
maður. Hammer sneri sér við og þreifaði aftur í skutinn.
„Vatn!“ ... byrjaði ég, en þá sá ég að Hammer hélt
á byssunni.
„Uóðu!“ sagði hann.
Ég glápti. Hammer tók brúsann upp, hristi hann lilæ.j-
andi, tók tappann úr og lyfti honum að vörum sér. —
Ég gat ekki hreyft mig. Ég var rænulaus. Svo heyrði
ég hósta og opnaði augun. Hammer var svartur í fram-
an og sat spýtandi og spýtandi. — Það liðu fimm mín-
útur, áður en hann kom upp nokkru orði. Svo heyrðist
rödd lians eins og skrjáf í þurrum pappír: „Steinolía!“
stundi hann. — Síðan þagði hann.
Dagurinn leið og ég féll í nokkurs konar mók. Það
eru takmörk fyrir því, hvað mannslíkaminn þolir, og
þjáningar leiða af sér meðvitundarleysi. Fram yfir
visst mark er maður tilfinningarlaus. —
Það var nótt er ég lcorn til sjálfs mín og nætursval-
inn hressti mig upp. Ég leit í kringum mig. Hammer
var horfinn! — Þorsti er hræðilegur! Hann hefur bara
stokkið fyrir borð og hákarlinn bítur snöggt. — Eða
kannske hann hafi skotið sig?
Hefði byssaii verið við hendina, þá hefði ég skotið
mig líka. Hákarlar eru nokkuð, sem ég vil ekki eiga við.
Nei, það má vel vera að það gangi fljótt fyrir sig, en
óg vil nú samt heldur deyja úr þorsta.
Ég beið þess að sólin gerði út af við mig. En sólin
lcálaði mér ekki. Tólf tímum síðar sá ég land og svo
komst ég upp að ströndinni við Lomoa. Þar, sem inn-
fæddir gáfu mér vatn og mat.
Það var skakkur útreikningur. Við höfum ekki verið
nema þrjár dagleiðir frá landi. —• Negresco og Hammer
hefðu báðir getað beðið.
Þýtt: M. Jenssoti.
Brot
Þó napur sé skammdegis nístingsandi
viö Norður-ísliafsins skaut,
er fellur brimið að feigðarsandi
og fitrmannssnekkjuna braut.
Þó veturinn sorgum í bikarinn blandi
hún bugar oss ei sú þraut,
Jtví senn kemur vorið með sól yfir landi
og sveiflar myrkrinu á braut.
A vertiðinm ■— Fisksöltun.
VIKINGUR
27